บทที่ 344 ตัวไร้ประโยชน์เข็นไม่ขึ้น

ดินแดนในมาเลยไม่ใหญ่มาก นอกจาก แก๊ง หม่าและสำนักไฟแล้ว ที่เหลือมีแต่ พวกลูกกระจ๊อก ถ้าลู่ตุงโสงกับข่าจ้านตาย เขาเจ้าสามหวงก็จะกลายเป็นหัวหน้าใหญ่คุม มาเลยทันที

เฉินเฟิงมองบน: “ต่อให้นายเอามาเลย์ มายกให้ฉันทั้งหมด ฉันก็ขี้เกียจรับ”

“นี่ ฉันล้อเล่นกับแก แกคิดเป็นจริงหรือ ไง” เจ้าสามหวงเบ้ปาก เฉินเฟิงมีความ สามารถแอบแฝงเท่าไหร่เขาไม่รู้ แต่ไม่ใช่ อะไรที่มาเลย์จะเอาเขาอยู่แน่

ต่อให้เป็นหวาเซี่ย ก็รั้งเจ้ามังกรตัวนี้ไว้ ไม่อยู่

“เอาล่ะ ไม่คุยละ” เฉินเฟิงจู่ๆก็ลุกขึ้น มองหน้าเจ้าสามหวงหนึ่งที: “ช่วงนี้พยายาม ฝึกฝนเข้าไว้ ให้สามารถบรรลุหัวจิ้งให้ได้เร็วๆ นายบรรลุหัวจิ้งเมื่อไหร่ ฉันก็ไปมาเลย์ตัดหัว หมาของลู่ถุงโสงกับข่าจ้านเมื่อนั้น

“ไม่ต้องหรอก หัวเจ้าหมาสองตัวนั่นฉัน จะหาทางตัดเอง” เจ้าสามหวงพูดอย่าง เกียจคร้าน

เฉินเฟิงยิ้มสายหน้า ไม่ได้ว่าอะไร

วันถัดมา

เฉินเฟิงไปที่บ้านหวางตั้งแต่เช้า เมื่อ วานตอนออกจากบ้านหวาง เขารับปากหวาง หงอี้เอาไว้ว่า วันนี้จะไปสัมภาษณ์งานที่บริษัท คางเหม่ยกรปกับหวาง อหยวน ไปตาม ธรรมเนียม

พอมาถึงบ้านหวาง หวางหงอี้กับเพิ่งเย็น ฟางไม่อยู่บ้าน มีหวางซื่อหยวนอยู่คนเดียว

หวาง อหยวนวันนี้ใส่ชุดกระโปรงรัดรูป สีดำ เผยให้เห็นรูปร่างเป็นเคิร์ฟเอสของตัว เอง บั้นท้ายงามงอน เอวคอดเป็นรูปทรง…และ ยังมีเรียวขางามสองข้างที่ถูกห่อหุ้มด้วยถุง น่อง ทรู คํา ทั้งหมดนี้เปล่งประกายออร่า ความสวยไม่ปิดบัง

เฉินเฟิงเหล่หนึ่งที ก่อนดึงสายตากลับ ไม่ได้ค้างที่ตัวหวางซือหยวนนานนัก

แต่ท่าที่เขาในสายตาหวางซื่อหยวน

กลับกลายเป็นหลบตา

เจ้าหนอนเน่าบ้านนอก กล้าเหล่ชื่นชม ความงามของฉัน โดนฉันจับได้ กลับทําหน้า เหมือนไม่มีอะไรออกมา! หวางซื่อหยวนยิ้ม เย็นในใจ สายตารังเกียจปิดไม่มิด

จะอ๊วก!

เธอสบถในใจอีกที หวางซือหยวนเดิน กอดอกมายืนหน้าเฉินเฟิง เธอมองเขาอย่าง เย็นชาหนึ่งที: “นายจะใส่ชุดนี้ไปสัมภาษณ์ งาน?”

เฉินเพิงขมวดคิ้ว ก้มหน้ามองชุดตัวเอง เป็นชุดเสื้อวอร์มสีเทา เสี้ยเมิ่งเหยาซื้อที่ร้าน เมื่อปีก่อน ถึงจะไม่แพง แต่เฉินเฟิงซักสะอาด มากมาตลอด

“ทําไมหรอ มีปัญหาอะไรหรอ?” เฉินเฟ้ งอดถามขึ้นมาไม่ได้

“นายบอกว่าทําไมหรอ?!” หวาง อ หยวนเริ่มเดือด: “วันนี้พวกเราจะไปสัมภาษณ์ งานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว นายใส่ชุดวอร์มแบบนี้ แปลว่าอะไร? ชุดสูทล่ะ?!”

“ผมไม่มีสูท” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ ตอนอยู่ บ้านเสีย เขาสงของเดลิเวอร์รี่ตลอด ไม่จำเป็น ต้องใส่สูท แถมตัวเขาเองก็ไม่ชอบด้วย

ท่าทีเอื่อยเฉื่อยของเฉินเพิ่งทําให้หวา งชือหยวนโกรธมาก: “ไม่มีสูท ไปซื้อไม่ได้ หรือไง? นายเห็นบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปของเรา เป็นอะไรหะ? เป็นบริษัทบ้านนอกแบบแถวบ้าน นายหรือไง?”

“คุณพูดมากไปแล้ว” เฉินเฟิงยังคงมี ท่าทีนิ่งเฉย อย่างหวางซื่อหยวนน่ะมองก็รู้ แล้วว่าโตมาแบบคุณหนูเอาแต่ใจ โดนเอาอก เอาใจตั้งแต่เด็ก พอโดนตามใจจนเคยตัวจะมี นิสัยเสียอย่างว่า ตัวเองเป็นศูนย์กลางของ โลก คนอื่นต้องยอมลงให้เธอหมด

เฉินเฟิงขี้เกียจถือสาคนแบบนี้ น่าขาย หน้าจะตาย

“มันน่าโมโหนัก! มันน่านัก!”

อ๊า..เจ้าขยะ นายมันขยะชัดๆ!

หวาง อหยวนโกรธจนกรีดออกมา เธอ ไม่เข้าใจว่า ทําไมเฉินเฟิงถึงหน้าด้านขนาดนี้ บ้านหวางอุตสาห์ยื่นโอกาสดีแบบนี้มาวางตรง หน้าเขา ให้เขาทำตามธรรมเนียมก็สามารถ เข้าไปทํางานที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปได้ เขายัง ไม่รู้จักขอบคุณอีก

ในสถานการณ์ที่สําคัญอย่างสัมภาษณ์ งาน เขากลับใส่ชุดวอร์มมา นี่ไม่ใช่กะทำให้ บ้านหวางเสียหน้า ทำให้หลี่สื่อผิงเสียหน้า หรือไงกัน!

“ซือหยวน ทําไมหรอ?” ตอนนี้เองเสียง ร่าเริงดังขึ้นที่นอกประตู จากนั้นหล่สื่อผิงที่ หล่อเหลาสูงใหญ่ในชุดสูทสีน้ำเงินเดินเข้ามา

“อือๆ สื่อผิง เจ้าหนอนเน่านี่รังแกฉัน” พอเห็นหลี่ อผิง หวางซื่อหยวนก็เปลี่ยนเป็น

หน้าน่าสงสาร

“เขารังแกคุณ?!”

สีหน้าหลี่ อผิงขรึมลงทันที มองเฉินเฟิ งอย่างเย็นชา: “ไอ้บ้านนอก ยังไงกัน? นายล วนลามขอหยวนหรือไง?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว; “เปล่า”

“เปล่า?”

เปล่าแล้วทําไมซื่อหยวนบอกว่านาย รังแกเธอ!” หลี่ซื้อผิงดูโกรธๆ เขารู้สึกว่า เฉินเฟิงต้องลวนลามหวางซื่อหยวนแน่ เพราะ เฉินเฟิงพึ่งหย่ามา หวางซื่อหยวนทั้งสวยน่า รัก ชายหนุ่มหญิงสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เฉินเฟิงอาจจะคิดไม่ซื่อขึ้นมาก็ได้

พอเห็นหลี่ อผิงท่าจะใช้กำลัง หวางซ้อ หยวนร้อนใจทันที เธอไม่ได้กังวลหรอกว่าหล สื้อผงจะชกเฉินเพิงหรืออะไร แต่กังวลว่าหลี่ สื้อผงจะคิดว่าเธอโดนเฉินเฟิงทำอะไร แล้ว เลิกจีบเธอ

สื่อผิง ที่ฉันบอกว่ารังแกไม่ใช่แบบนั้น หวาง อหยวนรีบอธิบาย ” ที่ฉันบอกว่ารังแก หมายถึง เจ้าหนอนเน่านี่เถียงฉัน”

“เถียง?” หล่มอผิงมองหวางซื่อ หยวน อย่างสงสัย

“อืม เถียง” หวางซื่อหยวนพยักหน้า จาก นั้นก็ชี้ไปที่เฉินเฟิงพลางฟ้องว่า: “สื้อผิง คุณดู ไอ้ขยะ ใส่เสื้อผ้าสี หยั่งกับขอทานแน่ะ ฉัน ให้เขาไปซื้อสูทชุดหนึ่ง เขายังไม่ซื้อเลย

“ท่าทางแบบนี้เนี่ยนะ จะไปสัมภาษณ์ยัง ไงล่ะเนี่ย?”

เพื่อนร่วมงานที่บริษัทคุณเจอคุณรับคน แบบนี้เข้าทํางาน พวกเขาต้องไม่พอใจคุณ แน่ๆ” หวาง อหยวนร่ายยาว กลิ่นหวานหอม จากปากเธอพ่นใส่หน้าหลี่อผิงไม่หยุด ทำให้เขาใจเต้นรัวและหวาดหวั่น

มือใหญ่เลยโอบเอวบางเธอไว้ตาม ธรรมชาติ หลี่จื้อผิงปลอบอย่างรักใครว่า “ที่รัก คุณพูดมีเหตุผลมาก แต่คุณไม่ต้องกังวล นะ ตำแหน่งผมในบริษัทใหญ่มากนะ ต่อให้ผม เอาขยะยัดเข้าบริษัท พวกเขาก็ไม่ว่าอะไรผม หรอก”

“ก็ได้” หวาง อ หยวนเบ้ปากอย่าง จํายอม ที่จริงเธออยากให้หลีสื้อผงยกเลิก ความคิดที่จะยัดเฉินเฟิงเข้าบริษัท เพราะเธอก็ ทํางานที่บริษัทคางเหม่ยกรุ๊ป ต่อไปถ้าคนอื่นรู้ ว่า เธอรู้จักกับเจ้าหนอนเน่านี้ เธอจะเอาหน้า

ไปไว้ที่ไหน?

แต่ว่าหลีสื้อผงพูดถึงขนาดนี้แล้ว เธอ ต้องเห็นแก่หน้าเขาหน่อย ยังไงซะตอนนี้เขา ก็เท่ากับเป็นแฟนเธอไปครึ่งหนึ่งแล้ว

“เฉินเฟิง ไปสัมภาษณ์เข้าบริษัทครั้งนี้ ถึงจะเป็นตามธรรมเนียม แต่ฉันเดือนนายไว้ อย่างนะ ให้ความสําคัญซะหน่อยก็ดี อย่า ทําให้มันแย่มาก ถ้าแย่เกินไป นายจะอยู่ที่ บริษัทไม่ได้นานหรอก” หลี่อผิงมองเฉินเฟิง พลาง มเย็น

ในสายตาเขาแล้ว เฉินเฟิงคงขยะที่เป็น ไม่ขึ้น คนอื่นเจอโอกาสดีขนาดนี้ คงรีบเอาชุด ที่แพงที่สุดของตัวเองและแสดงออกให้ดีที่สุด แต่ขยะอย่างเฉินเฟิงกลับใส่ชุดวอร์มมา

หมดหนทางเยียวยาละ!

ถ้าไม่ใช่เพราะรับปากหวางหงอี้แล้ว เขา อยากจะหนีไปให้พ้นๆเลย