บทที่ 318 จดหมาย โอนหุ้น

ในไม่ช้า หลินหวั่นซิวก็วางสายโทรศัพท์ แต่ว่าสีหน้ามีท่าหมดหวัง

“ว่าไง หลินหวั่น ว?” หวางซูเงินถาม ไม่มีใครรู้ลูกสาว ของตนเองเท่าแม่หรอกเมื่อเห็นหลินหวั่นชีวสภาพแบบนี้ หวาง ซูเงินก็รู้ว่าหลินหวั่นชีวต้องพบกับปัญหาที่ยากลำบากแน่นอน

“ไม่… ไม่มีอะไร” หลินหวั่นชีวส่ายหัว ใบหน้าแสดงรอยยิ้มที่

ดูฝืนๆ

“บอกแม่มาตรงๆ” ใบหน้าของหวางเงินมีดลง

หลินหวั่น วกัดริมฝีปากของเธอแล้วพูดเบาๆว่า”สำนักงานรับ สมัครนักศึกษาของทางมหาลัยเพิ่งโทรหาฉันพวกเขาขอให้ฉัน ไปรายงานตัวที่มหาลัยทันที

“คุณบอกว่าอะไร? ” เสียงของหวางซูเงินทุ่ม

“ฉัน…ฉันบอกว่าในตอนนี้ฉันยังไปไม่ได้”หลินหวั่นชีวก้มหัว

ลงและพูด

“อะไรกัน! พูดแบบนั้นได้ยังไง?”

“ถ้าทางมหาลัยไม่เอาคุณเข้าเรียนแล้วจะทำยังไง

“กว่าคุณจะสอบเข้าไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย… “หวางเงินรู้สึก โกรธเล็กน้อย หลินหวั่นชีวสอบเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยจงให้ด้วยเกรดอันดับหนึ่งของเมือง ตามจริงเธอควรจะไปมหาลัยเพื่อ ลงทะเบียนเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา แต่เป็นเพราะเธอ หลินหวั่นชีว พลาดการไปลงทะเบียน แต่ทางมหาลัยก็ได้ผ่อนผันอีกสองสาม วันให้เธอ

คิดไม่ถึงว่าวันนี้พวกเขาจะโทรมา

“คุณรีบโทรกลับไปให้ครู บอกครูว่าวันนี้คุณจะไป

หลินหวั่น วส่ายหัว “แม่ รออีกสองสามวันฉันค่อยไป ตอนนี้ คุณตกงานและยังดูแลตนเองไม่ได้ หากฉันไปโรงเรียน ก็ไม่มี ใครดูแลคุณแล้ว รอให้แม่หายขาด สามารถหางานได้ ฉัน ค่อยไปดีกว่า ”

“ไม่ได้ คุณไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้ อาการบาดเจ็บของแม่เกือบ จะหายเป็นปกติแล้ว ส่วนเรื่องงาน แม่ขอให้ป่าหวางไปหาให้ แล้ว รอให้อาการบาดเจ็บหาย แม่ก็สามารถไปทำงานได้ อย่า ให้กระทบต่อการเรียนของคุณเลย” หวางซูเงินพูดอย่างแน่วแน่

“เอาล่ะ หวั่นว คุณฟังป่าหวางไปโรงเรียนเพื่อลงทะเบียน ก่อน ส่วนปัญหาในการทำงานของป่าหวาง ผมสามารถจัดการ ให้ได้ ในเวลานี้เฉินเฟิงยิ้มและกล่าว ดูออกว่าหลินหวั่นชีว ต้องการดูแลหวางซูเงิน แต่ตอนนี้เป็นเดือนกันยายนและ มหาวิทยาลัยต่างๆ ทั่วประเทศก็เปิดแล้ว ถ้าหลินหวั่นวไม่ไป ลงทะเบียน กลัวการทุ่มเทใน โรงเรียนดอนม 6ก็จะสูญเปล่า

“ พี่เฉินเฟิงคุณ … สิ่งที่เ

นเรื่องจริงหรือ?” หลินหวั่นชีวถามด้วยความประหลาดใจ หากเงินเฟิงสามารถแก้ปัญหาการ ทำงานของหวางซูเงินได้ เธอก็จะไม่มีความกังวลใดๆและ สามารถไปมหาลัยเพื่อลงทะเบียนได้อย่างสบายใจ

“ใช่” เฉินเฟิงยิ้มและพยักหน้า กล่าวว่า “บ้านผมขาดแม่ บ้านทําความสะอาดพอดี ผมหาคนที่เหมาะสมไม่ได้สักที ป้า หวาง ถ้าคุณไม่รังเกียจก็ไปที่บ้านผม เป็นแม่บ้านผมเถอะ ”

“ไม่รังเกียจ ไม่รังเกียจ” หวางซูเงินรีบโบกมือ สีหน้าของ เธอมีความสุข เธอรู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งใจที่เฉินเฟิงหางาน ให้เธอทำ เธอมีสิทธิ์อะไรไปรังเกียจ

“งั้นก็ดีแล้ว” เฉินเฟิงพยักหน้า “ป้าหวาง เมื่อคุณออกจาก โรงพยาบาลแล้ว ก็ไปทำงานที่บ้านของผมเถอะ”

”

ผมให้คุณเดือนละ 10,000 หยวนกินฟรีอยู่ฟรี … ”

“หนึ่งหมื่น? !” ดวงตาของหวางซูเงินเบิกกว้างและหลินหวั่นชีว ก็อ้าปากของเธอด้วย

ในเวลาต่อมา หวางซูเงินรีบพูดว่า “ผู้มีพระคุณ ไม่ได้ เงิน เดือนที่คุณให้สูงเกินไปสำหรับแม่บ้านที่มีวุฒิการศึกษาระดับ ประถมศึกษาอย่างฉัน แม่บ้านที่ไม่มีความสามารถ เป็นแม่ บ้านอย่างมากก็แค่เดือนละสองสามพัน ที่คุณให้มันมากเกินไป จริงๆ … ”

“ป้าหวาง ฟังผมก่อน” เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อยที่ผมอาศัยอยู่ที่ พื้นที่ขนาดใหญ่ มากกว่า 500 ตารางเมตร ถ้าคุณทำความ สะอาดคนเดียว จะต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ดังนั้นเงินเดือน 10,000 หยวนจึงไม่ได้สูง

ห้าร้อยตารางเมตร?

สองแม่ลูกมองหน้ากัน ทั้งสองเผยสายตาที่ซอก บ้านใหญ่ กว่า 500 ตารางเมตร มันใหญ่ขนาดไหน?

* นอกจากนี้ สาเหตุที่ผมรับจ้างคุณ ก็เพราะว่าคุณเป็นคนที่ น่าเชื่อถือและไว้วางใจได้ถ้าเป็นคนอื่น แม้ว่าต้องการแค่เดือน ละหนึ่งพันหยวน ผมก็จะไม่หามาเป็นแม่บ้านของผมแน่นอน

คำพูดของเฉินเฟิงนั้นดูจริงใจ นิสัยใจคอของหวางซูเงิน สองสามวันที่ผ่านมาที่ได้คลุกคลีกัน เขาได้สังเกตเห็น เธอเป็น คนซื่อสัตย์ไม่มีเล่ห์เหลี่ยม รู้จักตอบแทนบุญคุณ มอบฉวนซาน ให้เธอดูแล เขาวางใจ

“แต่…” หวางซูเงินยังคงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย หนึ่งหมื่นนั้น สูงเกินไปจริงๆ

“ไม่ต้องแต่ว่าแล้ว เอาแบบนี้ละกัน หวั่นชีวกำลังศึกษาอยู่ที่ จงไห่ ค่าเล่าเรียนและค่าครองชีพยังคงเป็นค่าใช้จ่ายจำนวน มาก ซึ่งทั้งหมดนี้ต้องตกเป็นภาระของคุณป้าหวาง ภาระของ คุณยังคงหนักมาก” เฉินเฟิงยิ้ม

“โอเค ผู้มีพระคุณ คุณวางใจได้ ฉันจะทำความสะอาดบ้าน ของคุณให้สะอาดสะอ้านแน่นอน” หวางเงินกล่าว

“ขอบคุณมากค่ะ พี่เฉินเฟิง” หลินหวั่นชีวโค้งคำนับให้ เงินเฟิงอย่างเคร่งขรึม ในขณะเดียวกันก็สาบานในใจตนเองว่าจะตอบแทนเงินเฟิง เมื่อเธอเรียนจบและมีรายได้ในอนาคต

“หวั่น ว คุณกลับไปเก็บของใช้ส่วนตัวต่างๆของคุณมา ดอนบ่ายผมจะไปจงให้ คุณไปกับผมละกัน ระหว่างทางจะได้มี คนดูแลด้วย” เฉินเฟิงกล่าวอีกว่า หวั่น วออกจากบ้านเป็นครั้ง แรก อีกอย่างเธอหน้าตาดีแบบนี้ ให้เธอออกไปคนเดียว ยังไม่รู้ ว่าระหว่างทางจะเจออะไรบ้าง

งั้นรบกวนคุณละนะ ผู้มีพระคุณ” หวางซูเงินกล่าว

“ไม่รบกวน” เฉินเฟิงยิ้ม

หลังจากจัดการธุระของหวางซูเงินและหลินหวั่นวเสร็จ เฉินเฟิงก็ออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่ฉวนซาน

เขาเตรียมเสื้อผ้าสองสามชุดไว้สำหรับเปลี่ยน หยิบเม็ดยา บัวหิมะซินเจียงที่เตรียมไว้ให้เจ้าสามหวงจากนั้นเขาก็มาที่บ้าน

เสี้ย

หลังจากเคาะประตู เขา ก็พบว่ามีเพียงเสียเว่ยเท่านั้นที่อยู่

บ้าน

“พ่อ เพิ่งเหยาละ?”

“หลันหลันพาเพิ่งเหยาไปซื้อเสื้อผ้าแล้ว เข้ามาก่อน

เสียเว่ยกั่วกล่าว

* ไม่แล้วครับพ่อ ผมไม่เข้าไป

เงินเฟิงส่ายหัว จากนั้นก็หยิบใบหุ้นออกจากกระเป๋า
“พ่อ เมื่อเพิ่งเหยากลับมา คุณเอาใบโอนหุ้นนี้ให้เธอ

* ใบโอนหุ้น?” เสียเว่ยวขมวดคิ้ว หยิบใบโอนหุ้นในมือ ของเงินเฟิงมาและชำเลือง หลังจากเห็นลายเซ็นในใบโอนหุ้น นัยส์ตาของเสียเว่ยว บริษัทหยูนเส็งเหรอ?” ก็แน่นขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ” นี่ ….……..

“ครับ.”

เฉินเฟิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ตั้งแต่เสียห้าวเข้ามาดูแลหน เส็ง รายได้ของ บริษัทก็แย่ลงเรื่อย ๆ และใกล้จะล้มละลายแล้ว ดังนั้น ผมจึงขอให้เพื่อนซื้อบริษัทจากเสียห้าวผ่านธนาคาร ”

กู้ตงเซ็นท่าสิ่งเหล่านี้อย่างลับๆและเงินเฟิงไม่ได้จัดการเร่งนี้ ดังนั้นตอนนี้เสี้ยห้าวจึงยังไม่รู้ว่าบริษัทของเขาอยู่ในมือของ เฉินเฟิงแล้ว

“นี่…มันราคาเท่าไหร่?” เสียเว่ยวยังคงรับไม่ได้ อุตสาหกรรมหลักของตระกูลเสี้ยถูกวางไว้ตรงหน้าเขาเช่นนี้

“ห้าสิบล้าน” เฉินเฟิงเอ่ยพูด มูลค่าที่แท้จริงของบริษัทหยูน เส็งนั้นมากกว่า 50 ล้าน แต่ตอนนี้ บริษัทหยุนเสิ่งที่เสียห้าวเป็น คนดูแลยุ่งเหยิงไปหมด มีหนี้สินจำนวนมากและการบริหาร ระดับสูงต่างก็พากันลาออก เปลือกที่ว่างเปล่าเช่นนี้ มีเพียงไม่ คนที่กล้ารับช่วงต่อ

แต่เฉินเพิ่งได้รับการรับรองจากฉวนซาน ดังนั้นเขาจึงไม่ ต้องกังวลเกี่ยวกับปัญหานี้
ดังนั้น หลังจากได้ยินว่าเสี้ยห้าวได้จดทะเบียนขายหยุนเส็ง เมื่อสองสามวันก่อน เขาจึงให้ตงเขินไปซื้อมา