บทที่ 300 บ้านใหญ่

“แกพูดมาตรงๆดีกว่า แกต้องการเท่าไหร่ถึงจะยอมช่วยฉันนัดหลิน จงเหว่ยออกมา?” หลินเย่นมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา ในสายตาเธอ

เฉินเฟิงต้องมีอะไรที่ต้องการสักอย่าง ไม่งานก็คือเงิน

เฉินเฟิงยิ้มหยัน ไม่ได้พูดอะไร

“แสนหนึ่ง?”

“หรือว่าสองแสน?” หลินเย่นขมวดคิ้ว

เฉินเฟิงยังคงไม่พูดอะไร

หลินเย่นหมดความอดทนแล้ว: “นี่เจ้าขยะ คงไม่ได้อยากจะบอก

ว่าแปดแสนนะ กะให้ฉันยกหนี้ให้แกงั้นสิ

“ ฉันจะบอกแกให้ เป็นไปไม่ได้ เงินที่แกช่วยนัดหลินจงเหว่ยออก มา กับเงินที่แกติดฉัน มันคนละเรื่องกัน”

“เอางี้ ถ้าแกนดหลินจงเหวยออกมาให้ฉัน ฉันให้แกสามแสน!

เฉินเฟิงยังคงเงียบเหมือนเดิม

หลินเย่นเริ่มทนไม่ไหว

“ฉันให้มากสุดได้สามแสน แกอย่ามาหน้าด้านขอเพิ่ม!

“สําหรับแกแล้ว แค่โทรกซึ้งเดียวก็ได้มาสามแสนฟรีๆ อีกสิบ ชาติยังไม่แน่ว่าจะได้เจอแบบนี้อีกหรือเปล่าเลย “ฉันหวังว่าแกจะคิดให้ดี

“พูดจบหรือยัง?” เฉินเพิ่งเลิกคิ้วถาม: “พูดจบก็ไสหัวไปได้แล้ว

“ไอ้ขยะ แกว่าไงนะ?!” หลินเย่นหน้าเขียวปัด

“ไม่ได้ว่าไง” เฉินเฟิงส่ายหัว ก่อนหลุดหัวเราะพริด “บอกคุณ ตามตรงละกัน อย่าว่าแต่สามแสนเลย ต่อให้สามล้าน ผมก็ไม่ช่วย นัดหลินจงเหว่ยให้คุณหรอก

“เพราะคุณทำให้ผมขยะแขยง

“ไอ้ขยะ! ฉันจะฆ่าแก!” หลินเย่นโกรธสติหลุด กางมือพลางโผ

เข้าหาเฉินเฟิง

เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชา แต่ตอนเขากำลังจะลงมือ หลินหลินกับกาง รั่วเสงี่ยนก็เข้ามาห้ามหลินเช่นไว้ได้ก่อน

“เฉินเฟิง รีบขอโทษป้าใหญ่เดี๋ยวนี้!” หลินหลั่นมองเฉินเฟิงอ ย่างโมโห เฉินเฟิงทำเกินไปจริงๆ กล้าบอกว่าหลินเป็นขยะแขยง ต่อหน้าเธอ

“ไม่มีทาง!”

เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชาออกมาสามคำ ให้เขาขอโทษคนอย่าง หลินเย็น ให้พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกซะก่อนเถอะ

ท่าทีเฉินเฟิงทําให้หลินหลิน โกรธแทบกระอักเลือด เธอไม่คิดว่า ตอนนี้เฉินเพิ่งจะปีกกล้าขาแข็งไม่เห็นใครในสายตาแบบนี้ ไม่เห็น เธอเป็นแม่ยายสักนิด ขนาดอยู่ต่อหน้าคนนอก ยังไม่ไว้หน้าเธอ เลย “หลินหลิน เธอก็ขยะพอกัน ขนาดลูกเขยตัวเองยังคุมไม่อยู่เลย เจ้าคนไร้มารยาทแบบนี้ ทําไมไม่ไล่มันไปซะ!” หลินเย็นโกรธจัด ไม่รู้จะลงที่ใคร ได้แต่มาลงที่หลินหลั่น

หลินหลินยิ้มแหยขอโทษ: “พี่เช่น อย่าโกรธเลยนะ ฉันไม่ดีเอง ฉันไม่ดีเอง”

“แต่พี่ก็อย่าต่อปากต่อกับเจ้าขยะนี่เลย จะทำพี่เสียเกรดเอา เปล่าๆนะ”

ถางรั่วเสงี่ยนคอยเตือนอยู่อีกข้าง “นั่นสิคะแม่ ประธาน กรรมการบริษัทจงเลิ้งอย่างแม่มาถือสาอะไรกับลูกเขยแต่งเข้าบ้าน เมียที่เป็นพนักงานส่งของแบบนี้ล่ะ ตอนนี้ให้เขากร่างแค่ไหน ก็ เปลี่ยนฐานะลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียไม่ได้หรอก แม่ไม่เหมือนกันนะ คะ ต่อให้นัดหลินจงเหว่ยออกมาไม่ได้ แม่ยังคงเป็นประธาน

กรรมการบริษัทจงเลิ้งนะ

คำพูดของเธอทำให้อารมณ์หลินเย็นเย็นลงไม่น้อย

“จ้ะ รั่วเสงี่ยน แม่ฟังเรานะ ไม่โกรธเจ้าขยะนี้แล้ว

“นั่นสิคะ โกรธมันไปแล้วแม่สุขภาพเสีย มันจะไม่คุ้มกันนะคะ ถางรั่วเสงี่ยนยิ้มมุมปาก ก่อนมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา “เฉินเฟิง นายอย่าคิดว่า ทั่วทั้งชางโจวมีแค่นายคนเดียวที่รู้จักหลินจงเหว่ย ถ้าฉันต้องการล่ะก็ หาคนหลายสิบคนที่นัดหลินจงเหว่ยออกมาได้ ง่ายๆเลยล่ะ”

“เกี่ยวกับผมหรอ?” เฉินเพิ่งยิ้มหยัน คนรู้จักหลินจงเหว่ยนะ เยอะ แต่หัวหน้าสูงสุดของหลินจงเหว่ย มีแต่เขาคนเดียว! “ไม่เกี่ยวอะไรกับนาย” ถางรั่วเสงี่ยนยิ้มเย็น: “แต่ฉันจะทำให้ นายดูว่า ต่อให้ไม่มีนาย ฉันก็นัดหลินจงเหว่ยออกมาได้ และทำให้ บริษัทติ้งเฟิงได้ร่วมงานกับบริษัทจงเลิ้งด้วย

“อ้อ” เฉินเฟิงรับคำแกนๆ เขาจะดูสิว่า ถ้าเขาไม่เห็นด้วยแล้ว ถางรั่วเสวียนจะทำให้บริษัทซึ่งเพิ่งได้ร่วมงานกับบริษัทจงเส็งได้ยัง

“ลูกแม่ หนูมีทางนัดหลินจงเหว่ยออกมาหรอ?” หลินเล่นดึง ลูกสาวไปอีกข้าง ถามเสียงเบาอย่างสงสัย ถ้าถางรั่วเสงี่ยนมี หนทางจริง เมื่อตอนอยู่โรงแรมจุนเส็ง ทำไมไม่พูดออกมา

ลังเลชั่วครู่ ถางรั่วเสงี่ยนพยักหน้า: “แม่คะ ที่จริงหนูมีเพื่อนคน หนึ่ง ตอนนี้เขาทำงานอยู่ที่ตั้งเฟิง เขาเป็นเพื่อนร่วมงานกับหลินจง เหว่ย และมีตำแหน่งในบริษัทไม่เล็กนัก น่าจะพอพูดอะไรให้ได้

“ งั้นทำไมลูกไม่พูดตั้งแต่แรกล่ะ?” สายตาหลินเย่นตำหนิถางรั่ว เสงี่ยน ถ้าถางรั่วเสงี่ยนพูดเร็วกว่านี้ เธอก็ไม่ต้องทนบากหน้าขอ ร้องเฉินเฟิงอยู่นาน

“หนูลืมน่ะค่ะ” ถางรั่วเสงี่ยนพูดอย่างหน่ายใจ ที่จริงเธอไม่ได้ ลืม แต่เธอไม่อยากยุ่งกับเพื่อนคนนี้มากนัก ถ้าเป็นไปได้ เธอไม่ อยากไปขอร้องเขาเลย

แต่ตอนนี้สีหน้าน่ารังเกียจของเฉินเพิ่งทำให้เธอโกรธจัด เธอ จําเป็นต้องทําแบบนี้

พอได้ยินถางรั่วเสงี่ยนยืนยัน หลินเช่นก็ทําท่าหยิ่งขึ้นมาอีก

เธอเดินไปที่หน้าหลินหลัน เอ่ยปากอย่างเย่อหยิ่งว่า: “หลินหลัน เธอก็เห็นแล้วนี่ ไม่ใช่ฉันไม่ให้โอกาสลูกเขยขยะของเธอนะ ฉันให้ เขาแล้ว แต่เขาไม่รับมันไว้เอง”

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจละกันนะ

“เงินแปดแสนที่เขาติดฉัน รีบหามาคืนให้ฉันภายในสามวัน จะ ขาดแม้แต่แดงเดียวก็ไม่ได้!”

“ ถ้ามันคืนไม่ได้ บัญชีนี้ฉันจะคิดกับเธอแทน” หลินเล่นมองหลิน หลันอย่างเย็นชา เธอมั่นใจว่าหลินหลั่นอยู่ในกำมือเธอแน่

นิสัยแบบยอมตายไม่ยอมเสียหน้า โดยเฉพาะเมื่ออยู่ต่อหน้า เธอ หลินหลันก็ยิ่งไม่ยอมเสียหน้า ดังนั้นครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงหลินหลัน ต่อให้ขายของหมดตัวก็ต้องหาเงินแปดแสนมาคืนให้เธอจนได้

“พี่เช่น พี่วางใจได้ ฉันจะให้มันคืนเงินพี่แน่ๆ” ถึงหลินหลันจะยิ้ม ตอบรับ แต่ในใจกลับค่าเฉินเฟิงไม่เหลือดี แค่เฉินเพิ่งรู้จักอ่อนลง ให้หลินเล่นซักหน่อย เรื่องมันคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

“งั้นก็ดี” หลินเล่นแค่นเสียงหยัน ตอนแรกกะจะกลับเลย แต่นึก อะไรขึ้นมาได้ เธอเบนสายตาไปที่หลินหลินอีก พลางถามว่า “หลิน หลัน ก่อนนี้เธอบอกไม่ใช่หรอว่า เสิ่นหงยังให้บ้านเธอหลังหนึ่ง

“บ้านนั่นอยู่ไหน พาพี่ไปดูหน่อยสิ”

น้ำเสียงหลินเล่นดูล้อเลียนกลายๆ พอแก้ปัญหาเรื่องร่วมงานกับ บริษัทติ้งเฟิงแล้ว เธอถึงนึกถึงเรื่องสำคัญที่มาหาหลินหลับได้

มาดูว่าบ้านใหญ่ หลินหลั่นว่าน่ะเป็นยังไง “พี่เป็น บ้านอยู่ที่ฉวนซาน แต่ตอนนี้ฉันไม่สะดวกจะไป ฉันยัง ต้องดูแลเมิ่งเหยา” หลินหลับไม่ได้คิดอะไรมาก และไม่ได้ สําเหนียกถึงความหมายแฝงของหลินเย่นด้วย