บทที่291 ฉินเสวียนหรั่ว

พอออกมาจากโรงพยาบาล เฉินเฟิงก็ได้รับสายจากกู้ ตงเชิน

กู้ตงเชินบอกเขาว่า วัตถุดิบที่ใช้ในการทำบัวหิมะซิน เจียงซื้อมาครบแล้ว ตอนนี้ขอแค่เฉินเฟิงมา ก็สามารถ ทำได้เลย

พอถามที่อยู่แน่ชัด เฉินเฟิงก็รีบไปทันที

ฉับพลันที่เฉินเฟิงไป หน้าประตูโรงพยาบาลก็มีรถโรล ส์-รอยซ์รุ่นยาวพิเศษเข้ามาจอด

ทั้งตัวรถและกระจกเห็นได้ชัดว่าทำจากวัสดุกันระเบิด ทะเบียนรถยิ่งเห็นชัดว่าหายากเพราะมันคือ เจียง 0000 !

เห็นได้ชัดว่าคนที่นั่งในรถเป็นคนใหญ่คนโตมาจากยัน

เจียง

ต้องรวยมากแน่ๆ!

หลายๆคนพากันหยิบมือถือออกมาถ่ายรูป ทำเอาที่ หน้าประตูโรงพยาบาลวุ่นวายไปตามๆกัน แต่วินาทีต่อข้างกายคนพวกนี้ก็ปรากฏร่างการ์ดสีหน้า

ดุดัน ใส่ชุดสูทสีดำและแว่นดำขึ้นหลายคน

แค่สายตาเย็นเยียบทีเดียว ทำเอาคนมุงที่เตรียมถ่าย รูปหดคอไปตามๆกัน และรีบหนีไปพร้อมกับมือถือ

จากนั้นประตูรถโรลส์-รอยซ์ก็เปิดออก

ผู้หญิงวัยกลางคนใส่ชุดหรูลงจากรถ หน้าตางดงาม ผิวพรรณได้รับการบำรุงอย่างดีเยี่ยม และมองไม่เห็นร่อง รอยของเวลาบนใบหน้าเธอเลย
“คุณผู้หญิงคะ ถึงแล้วค่ะ”

น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นด้านหลังผู้หญิงวัยกลางคน ตามมาด้วยเงาร่างทะมึนดุจผีสางปรากฏขึ้นด้านหลังเธอ เงาร่างนี้ประหนึ่งเงาร่างเธอก็ไม่ปาน คอยซ่อนตัวในเงามืด เป็นเงาตามตัวเธอ

“อืม” ผู้หญิงวัยกลางคนพยักหน้าเบาๆ สีหน้าขาว กระจ่างปรากฏรอยยิ้มชวนฝันขึ้นพลางว่า: “ท่านจ้ะ พวก เราเข้าไปกันเถอะ”

ตอนนี้ในห้องพักของเสี้ยเมิ่งเหยา หลินหลันกำลังพร่ำ บ่นไม่หยุด

“เมิ่งเหยา เจ้าไร้ประโยชน์นั่นพูดอะไรกันแน่? เราบอก แม่มาซะดีๆนะ”

“แม่คะ เฉินเฟิงเขาไม่ได้พูดอะไรเลย… ” เสี้ยเมิ่งเหยา เถียงหลินหลันอย่างเหนื่อยใจ เธอกำลังคิดจะหาข้ออ้าง มากลบเกลื่อนแม่ตัวเอง ทันใดนั้นด้านหลังหลินหลันก็ ปรากฏเงาร่างสีดำขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาจมูกกระตุก กำลังจะร้องเตือนแม่ ก็เห็น เงาร่างนั่นจับที่คอหลินหลันเบาๆ

หลินหลันสลบเหมือดไปเลย ไม่ทันได้ตอบโต้ใดๆ

“คุณทําอะไรแม่ฉันน่ะ?!”

เสี้ยเมิ่งเหยาทั้งตกใจทั้งโกรธ

“วางใจได้ แม่คุณไม่เป็นอะไร ยายแค่ทำให้เธอสลบไป ชั่วคราวเท่านั้นเอง”

ตอนนี้มีเสียงราบเรียบโผล่มาด้านหลังเงาร่างดำนั่น ร่าง จากไป ปรากฏร่างผู้หญิงวัยกลางคนในชดหรขึ้นมาแทนที

“สวัสดี คุณหนูเสี้ย” ผู้หญิงวัยกลางคนในชุดหรูยิ้มมุม

ปาก

“คุณเป็นใคร? ”

เสี้ยเมิ่งเหยาตากระตุก ผู้หญิงวัยกลางคนเบื้องหน้าถึง ดูไม่มีอะไร แต่กลับมีออร่าความไฮโซที่มีมาแต่เกิดออกมา ออร่าแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกต่ำต้อยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“คุณเรียกฉันว่าฉันเสงี่ยนหรัว หรือไม่ก็….แม่” ผู้หญิง คนนั้นยิ้มมีเลศนัย

แม่?

หรือว่าเธอคือ…ฉินเสงี่ยนหีรัว?!

เสี้ยเมิ่งเหยากระตุกวูบอีกครั้ง ถ้าผู้หญิงคนนี้คือฉินเส วี่ยนหรัว เท่ากับว่าเธอเป็นแม่เลี้ยงของเฉินเฟิง!

เป็นเจ้าหญิงน้อยตระกูลฉินที่เฉินห้าวเทียนแต่งด้วย ตอนนั้น!

เธอมาทําอะไร?!

เห็นสีหน้าตกตะลึงของเสี้ยเมิ่งเหยาแล้ว ฉินเสงี่ยนห รัวยิ้มมุมปากว่า: “ดูท่า….เฉินเฟิงจะเคยพูดถึงฉันกับคุณ”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับว่า: “คุณมาทำ อะไร? มาหาสามีฉันหรอ?”

“เปล่า ฉันไม่ได้มาหาเขา” ฉินเสงี่ยนหรัวส่ายหน้า พลางว่า: “ฉันมาหาคุณ”

“หาฉัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาขมวดคิ้ว

“ใช่ มาหาคุณ” ฉินเสวี่ยน รัวก้าวเท้าเข้ามาหนึ่งก้าว
‘มาหาฉันทํา โม?” เสียเมิงเหยามองฉันเสวียนหวอย่าง ตกใจ ความสัมพันธ์ของฉินเสงี่ยน รัวกับเฉินเฟิงอาจจะไม่ ได้เรียกว่าไม่ดี เพราะฉินเสงี่ยนหรัวเคยออกมาพูดแทนแม่ ของเฉินเฟิงและเขาต่อหน้าคนตระกูลเฉินที่รุมรังแกพวก เขาสองแม่ลูก

แต่เสี้ยเมิ่งเหยาก็ไม่เชื่อใจฉินเสงี่ยนหรัวอยู่ดี

เหตุผลง่ายมาก ฉินเสงี่ยนหรัวเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็น ผู้หญิงคนหนึ่งที่รักเฉินห้าวเทียน

ฐานะนี้เป็นตัวบ่งบอกว่าเธอกับซูจ้าวชิงไม่มีวันเข้ากัน ได้เหมือนน้ำกับไฟ

อย่าว่าแต่จะยื่นมือช่วยซูจ้าวชิงเลย เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึก ว่า แค่ฉินเสงี่ยนหรั่วไม่ซ้ำเติมซูจ้าวชิงก็ถือว่าดีมากแล้ว

“คุณหนูเสี้ย คุณดูเหมือนไม่เชื่อใจฉันนะ?” ฉินเส วี่ยนหรัวมุมปากยิ้มซุกซน

เสี้ยเมิ่งเหยามองฉินเสงี่ยนหรัวเย็นชาหนึ่งที ไม่ได้ ตอบอะไร

ฉินเสงี่ยนหรัวก็ไม่โกรธ เธอยิ้มบางว่า: “คุณหนูเสี้ย ฉันขอพูดอย่างไม่ปิดบังเลยนะ ฉันมาหาคุณครั้งนี้มีแค่เป้า หมายเดียว”

“เชิญ”

ฉันอยากให้คุณหย่ากับเฉินเฟิง” “

“เป็นไปไม่ได้!” เสี้ยมิ่งเหยาปฏิเสธโดยไม่คิดซักนิด

“เป็นไปไม่ได้?” ฉินเสงี่ยนหรัวยิ้มมุมปากพลางว่า: คุณหนูเลี้ยพอจะบอกเหตุผลกับฉันได้ไหม? ทำไมเป็นไป

ไม่ได้ล่ะ?”
ไม่มีท่า โม เป็นไปไม่ได้ก็คือเป็นไปไม่ได้” เสียเมิง เหยาพูดเสียงเย็นชา เธอไม่รู้ว่าเป้าหมายของฉินเสวี่ยนหว คืออะไร แต่การจะให้เธอหย่ากับเฉินเฟิง เธอไม่เคยคิดมา ก่อนเลย

เธอกับเฉินเฟิงผ่านอุปสรรคมาด้วยกันสามปี กว่าจะมา ถึงวันนี้ได้มันไม่ง่ายเลย ถ้าจะหย่ากันเพราะคำพูดคำเดียว ของฉินเสงี่ยนหรัว งั้นสามปีที่ผ่านมามันคืออะไรล่ะ?

ฉินเสวี่ยนหรัวถอนหายใจ: “คุณหนูเสี้ยทำไมปฏิเสธ ไม่เหลือเยื่อใยแบบนี้ล่ะ?”

“ถ้าฉันจะบอกคุณว่า ถ้าคุณไม่หย่ากับเฉินเฟิง เฉินเฟิง

จะตาย คุณจะทำยังไง?”

คุณหมายความว่ายังไง?!” น้ำเสียงเสี้ยเมิ่งเหยาเข้ม “ ขึ้นมาทันที

“ไม่ได้หมายความว่ายังไง” ฉินเสงี่ยนหรัวส่ายหน้า พลางหัวเราะ: “เฉินเฟิงเขาน่าจะไม่ได้บอกคุณว่า เขาทำ ลายเฉินอิงโรล่ะสิ”

อะไรนะ?! เฉินเฟิงเขาทำลายเฉินอิงโร?” เสี้ยเมิ่ง “ เหยาตกใจมาก วันนั้นหลังจากเฉินเฟิงกลับบ้าน เธอก็สลบ ไปเลย เลยไม่รู้เรื่องราวต่อจากนั้น พอถามเขา เขาก็บอก แค่ไล่ให้เฉินอิงโรกลับยันเจียง

แต่ตอนนี้ดูแล้ว เฉินเฟิงคงปิดบังเพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง

แน่

“อืม เพื่อแก้แค้นให้คุณ สามีคุณไม่เพียงทำเฉินอิงโร เสียโฉมไม่พอ ยังตัดแขนสองข้างของเธอบวกกับปราณอีก ด้วย เฉินอิงโรในตอนนี้กลายเป็นคนพิการเต็มขั้นเลย” ฉิน เสงี่ยน รัวยิ้มมุมปากเหมือนพูดเรื่องอะไรที่ไม่เกี่ยวกับตน
เสียเม่งเหยาฟังจบอดซาบซง ไม่ได้ แต่นอกจากซาบซึ้ง แล้ว เธอก็หนักใจมาก เฉินอิงโรเป็นลูกสาวของเฉินโป่ยุง แถมที่ผ่านมายังได้รับความรักจากตระกูลเฉินอย่างท่วมท้น ครั้งนี้เธอโดนทำขนาดนี้ ต่อให้ใช้เท้าแทนหัวยังคิดได้เลย

ว่า คนตระกูลเฉินจะโกรธขนาดไหน

คุณหนูเสี้ย ที่จริงฉันอิจฉาคุณอยู่นะ” ฉินเสงี่ยนครัว พูดกลางปล้องขึ้นมา

“อิจฉาอะไร?” เสี้ยเมิ่งเหยาถามไปทันควัน

“อิจฉาที่คุณมีสามีดีแบบเฉินเฟิง” ฉินเสวี่ยน รัวพูด เรียบๆ พูดจบก็ถอนหายใจ: “ไม่เหมือนฉัน ดันเจอผู้ชาย แบบเฉินห้าวเทียนเข้า

“คุณอาเฉินเขา…” เสี้ยเมิ่งเหยาลังเลเล็กน้อย เดิมเธอ อยากถามว่าเฉินห้าวเทียนดีกับฉินเสงี่ยนหรัวไหม แต่ทำยัง ไงก็ถามไม่ออก”

“คุณอยากถามว่าเขาดีกับฉันไหม?” แต่ฉินเสงี่ยนหรัว เหมือนรู้ว่าเธอคิดอะไร และถามแทนเธอออกมา

“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าน้อยๆ