บทที่ 275 สัตว์ที่ถูกล่า

ต่อให้นับถอยหลังหนึ่งหมื่นก้าว ต่อให้ เฉินเฟิงเป็นจอมยุทธ์แล้วทำไม อายุของ เฉินเฟิงมีอายุแค่ยี่สิบห้าหก มากสุดเขาก็แค่ห มิงจึงขั้นสูง เขาคงจะถูกคนใดคนหนึ่งในนี้บีบ ตายแน่นอน

“ได้ครับ คุณโห้” ถึงแม้เขาจะไม่พอใจ ทว่าหวงเฟยห้าวก็ได้แต่พยักหน้า

ทว่าเขายังอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างเยาะ เย้ย “ศิษย์น้อง เดี่ยวตามพวกเราให้ติด อย่าได้ หลงทางล่ะ”

อีกอย่าง ปกป้องลูกพี่ที่ไร้ประโยชน์ ของนายให้ดีๆ อย่าให้เขาถูกหมีตาบอดบนเขา ทําให้ตกใจจนฉี่ราดล่ะ”

เฉินจื่อเหลินทําสีหน้าที่หม่นหมอง กลับ ไม่ได้พูดอะไรออกมา แล้วตามคนพวกนั้นเริ่ม นภูเขาไป ทว่าสําหรับคนทั่วไป การปีนขนเขากลับ

เป็นแค่เรื่องที่ทำให้สูญเสียพลังงาน ถ้าอยาก จะรักษาความว่องไวของจอมยุทธ์ ก็ต้องเสีย แรงไปห้าหกเท่า

ตระกูลให้มีทหารรับจ้างยี่สิบกว่าคน ถึง แม้จะมีแรงมากกว่าคนทั่วไป ทว่ายังคงไม่ สามารถหลุดพ้นจากในเป็นคนธรรมดาอยู่แล้ว

ดังนั้นแค่วิ่งไปครึ่งชั่วโมง ใบหน้าของ พวกเขาก็ทําสีหน้าที่เหน็ดเหนื่อยออกมาแล้ว

หวงเฟยห้าวหันกลับมาแล้วหลายยิ้ม

เลือดเย็น แล้วมองไปที่เฉินเฟิง

แม้กระทั่งทหารที่ผ่านศึกไปสงครามเป็น ร้อยยังทนไม่ไหว หวงเฟยห้าวขึงตาโตทันที

เฉินเฟิงตามอยู่ด้านหลังพวกเขาไม่ถึง สิบเมตร!

สีหน้าของเขาดูซิว แม้กระทั่งพอสบตา กับหวงเฟยห้าว มุมปากของเฉินเฟิงกระตุกยิ้ม อันเจ้าเล่ห์ออกมา หวงเฟยห้าวทํา สีหน้า โมโหและ

อับอายในขณะเดียวกัน ไอ้คนไร้ประโยชน์นี่ นี่ มันกำลังท้าทายตัวเองใช่ไหม?!

จากนั้นก็สูดลมหายใจลึกๆ หวงเฟยห้าว ไม่เพียงแต่ไม่ได้ลดความเร็วลง กลับเร่งฝีเท้า ของตัวเองอีกครั้ง แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีเดิน ไปข้างหน้า

“หวงเฟยห้าว นายวิ่งเร็วขนาดนั้น กำลัง จะไปทําคลอดหรือไง! ”

หลังจากหลายนาทีผ่านไป ก็มีเสียงอัน เย็นชาดังขึ้นจากด้านหลัง หวงเฟยห้าวทำ นัยน์ตาที่ดูเกร็งทันที

นั่นก็คือนายของเขา ให้หวงเย็น

เวลานี้ใบหน้าอันสะสวยของโห้หงเย็นดู แดงก่ำ ทำให้เห็นว่ามันกินแรงเธอมาก

“คุณหนู ผม…… ” หวงเฟยห้าวคลายยิ้ม อ่อนๆ เขาแค่นึกถึงเรื่องที่จะทำให้เฉินเพิ่งอับ อายขายหน้าเท่านั้น กลับละเลยนายของเขา ให้หงเย็นที่เป็นแค่หมิงจึงขึ้นสูงเท่านั้น ตอนนี้ ความเร็วของเขา แน่นอนว่าให้หงเย็นที่เป็น เพียงหมิงจิ้งขึ้นสูงตามไม่ทันแน่นอน

เวลานี้เขามองเฉินเฟิงอีก เขากลับยังคง สีหน้าที่ดู ว วิ่งมานานขนาดนี้ อย่าว่าแต่ออก เหงื่อเลย แม้แต่หายใจหอบหืดยังไม่มี

หวงเฟยหาวมองเฉินเฟิงอย่างอาฆาตร แล้วไม่ได้สงสัยอะไรอีก เขาถูกตบหน้าอีก แล้ว

เฉินเฟิงเป็นจอมยุทธ์คนหนึ่งจริงๆ มี เพียงคนที่เคยฝึกศิลปะการต่อสู้จะมีความ สามารถในการปิดบังและควบคุมการหายใจ ของตัวเอง ทําให้ตัวเองไม่เหมือนกันคน ธรรมดา

หลังจากที่เจอสถานการณ์แบบนี้ หวง เฟยห้าวรู้สึกสบายใจขึ้นไม่น้อย เริ่มจากเขา ตั้งใจปีนขึ้นเขา และไม่ได้ไปหาเรื่องเฉินเพี งอีก และเมื่อวานให้ชิงซงจะสาบานเลยว่าจะ

ให้เฉินเฟิงบดเป็นผงกระดูก วันนี้กลับเปลี่ยน ไปอย่างกะทันหัน แม้กระทั่งมองก็ยังไม่มอง

เฉินเฟิงแม้แต่พริบตาเดียว เหมือนเฉินเพิ่ง

เป็นคนตาย

และตอนที่ใกล้เที่ยง

ในที่สุดทุกคนที่ขึ้นถึงยอดเขาแล้ว ทว่า ยู่ฉวนซานกลับยังอยู่ตรงเหวอีกฟากหนึ่ง

หวงเฟยห้าวกลับไม่ได้ยืนเดินทาง ทว่า กลับถูกรับสั่งให้พักผ่อน

กําลังของเขายังคงล้นเหลือ ทว่าทหาร รับจ้างพวกนี้ของตระกูลให้ และโห้หงเย็นที่ เป็นแค่ลูกคุณหนู ตอนนี้แรงของเขา กลับตาม

ไม่ทันแล้ว

สถานการณ์ของ ฉานใครก็ไม่รู้อย่าง แท้จริง การที่ต้องเผชิญกับแบบนี้ แน่นอนว่า ต้องยึดสถานการณ์ที่ดีที่สุดเป็นหลักอยู่แล้ว

ตอนที่พักผ่อน ข้อดีของการมาเป็นทีม ก็ได้ปรากฏขึ้น

ต่อให้ตระกูลให้จะมีอำนาจมากมาย อีก อย่างยังมีทหารรับจ้างยี่สิบกว่านาย ที่รับผิด ชอบเกี่ยวกับการสู้รบ และก็ยังรับผิดชอบเกี่ยว กับการรักษาโรคอีกด้วย

แค่ไม่กี่นาที ก็มีคนของตระกูลให้กาง เต็นท์ แล้วเอาอาหารที่ให้พลังงานสูงที่เตรียม มาตั้งแต่ไหล่เขามาเป็นอาหารป่า

ให้หงเย็นเป็นคุณหนูใหญ่ ข้างๆ ของ เธอก็ยิ่งต้องมีผลไม้และขนมที่สีสันสวยงาม วางอยู่ เหมือนไม่ได้มาหาของล้ำค่า แต่ เหมือนการมาพักผ่อนหย่อนใจที่นี่

ถ้าเทียบของพวกคนของตระกูลให้ เฉิง เฟินที่มากันห้าคนเหมือนจะดูโดดเดี่ยวหน่อย

ตอนที่พวกเขาขึ้นเขา พวกเขาไม่มีอะไร เอาขึ้นมาเลย

ดังนั้นตอนนี้คนพวกนี้จัดอาหารกินข้าว เวลานี้ หวงเฟยห้าวคลายยิ้มอย่างสะใจ แล้วลุกข์น ในมือของเขาเอาเป็ดย่างไว้หนึ่ง

ตัว

“ศิษย์น้อง ปีนเขามาครึ่งวันแล้ว จะกิน อะไรหน่อยไหม? ” หวงเฟยห้าวยกเป็ดย่างใน มือขึ้นแล้วถามขึ้น

“ไม่ต้องหรอก” เฉินจื่อเหวินมองหวง เฟยห้าวด้วยสีหน้าที่เย็นชา แล้วใช้เท้าคิดก็ คิดออก เวลานี้การปรากฏตัวของหวงเฟยห้าว ไม่ได้เป็นผลดีแน่นอน

หวงเฟยห้าวยิ้มอย่างกวนประสาท “ไม่ ต้องจริงๆ หรอ? ”

“หวงเฟยห้าว นายฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง หรอ? ” เฉินจื้อเหวินรู้สึกโมโหเล็กน้อย วิธีนี้ ของหวงเฟยห้าวมันอนุบาลมาก ทว่ากลับเต็ม ไปด้วยความประสงค์ร้าย

“ศิษย์น้อง ทำไมถึงต้องทำน้ำเสียงที่น่า กลัวขนาดนี้ด้วย? ” หวงเฟยห้าวถอนหายใจ ออกมา “นี่ฉันไม่ใช่ว่าเป็นห่วงที่พวกนายหัว หรือไง? นายและฉันยังไงก็คือคนที่มีจาก

สํานัก……

“ไสหัวไป! ‘

“ได้ๆๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” หวงเฟยห้าว คลายยิ้มแล้วไม่ได้โมโหอะไรอีก

ทว่าก่อนจะไป เขากลับโยนเป็ดย่างลง บนพื้นที่อยู่ตรงหน้าเฉินเฟิง “ไหนๆ ศิษย์น้อง ฉันก็ไม่อยากกิน งั้นเป็ดย่างตัวนี้ฉันให้นาย

“กินให้อร่อยล่ะ เป็ดย่างตัวนี้อาจจะเป็น มื้อสุดท้ายของนายก็ได้ ฮ่าๆๆ ” พูดจบ หวง เฟยห้าวก็หัวเราะเสียงดังแล้วหันหลังเดินจาก ไป

เฉินจื่อเหวินรู้สึกโมโหมาก อยากจะชก หวงเฟยห้าวหนึ่งหมดจนใจจะขาด หวงเฟย ห้าวใช้วิธีสกปรกแบบนี้ ถึงแม้จะไม่ได้ทำร้าย ร่างกายใคร ทว่ากลับทำให้คนรู้สึกรังเกียจ

“คุณชายเฉิน ผมเองที่คิดไม่

รอบคอบ….” เฉินจื่อเหวินรู้สึกประหม่าเล็ก น้อย เขากลับนึกไม่ถึงว่าจะเกินสถานการณ์ แบบนี้ น

“ไม่เป็นไร” เฉินเฟิงคลายยิ้มอ่อนๆ แล้ว ผายมือ ถ้าหวงเฟยห้าวใช้วิธีจนมุมแบบนี้มาส ร้างผลกระทบกับเขา งั้นเขาก็คงจะบอกได้ว่า หวงเฟยห้าวทําตัวอนุบาลเกินไปจริงๆ

เขากลายเป็นจอมยุทธ์หัวจิ้ง มีอะไรบ้าง ที่ไม่เคยเจอมาก่อน?

“ไปยิงไก่ป่าหรือกระต่ายป่ามาไม่กี่ตัวสิ เฉินเฟิงพูดขึ้น ยู่ฉวนซานเป็นผืนป่าเล็กที่ยัง คงอุดมสมบูรณ์ แน่นอนว่าไม่ขาดพวกไก่ป่า หรือกระต่ายป่าแน่นอน

“ฮา? ” เฉินจื่อเหวินรู้สึกตะลึงงัน เฉินเฟิงจะย่างสัตว์กินด้วยหรอ?

ถึงแม้รู้สึกสงสัย ทว่าเฉินจื้อเหวินกลับ ไม่ได้คิดมาก และก็ได้พาเฉินจื่อโสงไปในผืน ป่าที่อยู่ไม่ไกล

หลังจากสิบกว่านาทีผ่านไป ทั้งสองก็ได้ ล่ามองกลับมาเต็ม

เฉินจื่อเหวินที่เป็นจอมยุทธ์อ้านจิ้ง ต่อ ให้บนพื้นมีแค่ก้อนหินเล็กๆ เขาก็สามารถเอา มาเป็นเครื่องมือที่ใช้ล่าสัตว์ได้ ดังนั้นตอนอยู่ ในป่า การล่าสัตว์เป็นเรื่องที่ง่ายสำหรับเขา มาก

พอเห็นเฉินเฟิงเริ่มเก็บฟืนเผาไฟ หวง เฟยห้าวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา สี่พี่ น้องตระกูลเฉินมีความสามารถยังไงเขารู้ดี ที่สุด นอกว่าฆ่าคนแล้ว พวกเขาทำอะไรไม่ เป็นสักอย่าง ไก่ป่ากระต่ายป่าที่พวกเขาย่าง ออกมา เหมือนถ่านสีดำ ถ้ากินแล้วไม่ตายก็ ถือว่าโอกาสดีมากแล้ว

เหมือนที่หวงเฟยห้าวคิด เฉินจื้อเหวิน ทั้งสี่พี่น้อง ไม่สามารถจัดการกับไก่ป่ากระต่าย เลย ให้พวกเขาล่าสัตว์ พวกเขาถือว่าเป็นยอด ฝีมือได้ ทว่าให้พวกเขาย่างไก่ป่าและกระต่าย พวกเขากลับไม่รู้ว่าควรลงไม้ลงมือยังไงดี