บทที่ 273 รังแกคนเกินไป

พอเห็นโห้ชิงซงปล่อยมือ เซเชียนซานที่ อยู่ข้างๆ ขมวดคิ้วขึ้นทันที “ท่านโห้!”

ถ้าให้โห้ชิงชงฆ่าเฉินเพิ่งต่อหน้าเขา งั้น เขาก็คงไม่ต้องเป็นผู้อาวุโสของสหพันธ์บูโดนี แล้ว

“ผู้อาวุโสเซ่ คนๆ นี้รังแกคนเกินไปแล้ว นะ!”

ให้ชิงซงรู้สึกโกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่ ไหว คนของตระกูลโห้ ตอนเดินอยู่ในแผ่นดิน ใหญ่ของหวาเชย ต่อให้ข้าราชการขั้นสูง ก็ยัง ต้องมาต้อนรับเขาด้วยความเกรงใจเลย แต่ ตอนนี้ คนๆ หนึ่งที่เป็นทายาทตระกูลร่ำรวยรุ่น ที่สองที่เขาไม่รู้แม้แต่ชื่อ กลับกล้ามาทำให้ เขารู้สึกลำบากใจ แล้วทำให้ตระกูลให้ต้อง คําบากใจเหมือนกัน

นี่ไม่ใช่เป็นการรังแกคนอื่นเกินไป แล้ว จะเรียกว่าอะไร

“นี่นายจะให้หวงเฟยห้าวแขนหักไปข้าง หนึ่งจริงๆ หรือไง?”

เซเชียนซานทําสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ ใดๆ มองเฉินเฟิงเพียงพริบตาเดียว เขาไม่รู้ว่า เฉินเฟิงมองไม่ออกจริงๆ หรือว่าความสัมพันธ์ ของหวงเฟยห้าวกับตระกูลให้ไม่ได้เป็นความ สัมพันธ์ที่จอมปลอมจริงๆ

แต่ว่าไม่ว่าจะเป็นแบบไหน แคว้นนี้ เฉินเฟิงจะฟันแขนของหวงเฟยห้าว งั้นเขากับ ตระกูลให้ ก็คงไม่มีทางหวนความสัมพันธ์ที่ดี คืนกลับมาแน่นอน

ตระกูลให้ต้องมีวิธีเป็นหลายหมื่นวิธีใน การฆ่าเฉินเฟิงให้ตายแน่นอน

ตอนนั้นตอนให้สหพันธ์บูโดก็ไม่มี ทางออกหน้าออกตาแทนเฉินเฟิงแน่นอน เพราะว่าเฉินเฟิงรนหาที่ตายเอง

“คําๆ เดิม ฉันไม่อยากพูดเป็นรอบที่สอง” เฉินเฟิงคลาย มอ่อนๆ สหพันธ์โดมีอำนาจที่ ยิ่งใหญ่ ทว่าสหพันธ์บูโดกลับไม่ได้มีอำนาจ ถึงกับเป็นมือฝาเดียวก็สามารถปกคลุมท้องฟ้า ได้

อีกอย่างเขาออกหน้าออกตาเพื่อพวกโจ วจิ้งหลง มีก็สมเหตุสมผลอยู่แล้ว ต่อให้เจ้า แห่งสหพันธ์บูโดมา ก็ไม่สามารถว่าอะไรเขา ได้

“ดี” เซเชียนซานพยักหน้า แล้วละ สายตาไปยังหวงเฟยห้าว “หวงเฟยห้าว นาย หักแขนตัวเองเองเถอะ”

“ผู้อาวุโสเซ่… ” หวงเฟยห้าวทำสีหน้าที่ ขาวซีด เขานึกไม่ถึง แค่คำสั้นๆ ของเฉินเฟิง ลับทําให้เซเชียนซานทําการตัดสินใจแบบนี้

ถ้าจะหักแขนของตัวเองไปหนึ่งข้าง นี่ ไม่ใช่ว่าจะตัดหนทางของการเป็นบูโดของเขา ทิ้งหรอ?

“ทําไม ยังอยากจะให้ลงมือหรอ? ” เช่ เซียนซานทาน่าเสียง เย็นชา

“ไม่กล้า หวงเฟยห้าวก้มหน้าลงต่ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

ให้ชิงซงกัดฟันแน่น นัยน์ตาฉายแวว แห่งความโมโหออกมา

ลงมือเองเถอะ” เซี่ยเชียนซานพูดด้วย ” เสียงเรียบเฉย ถ้าไม่ได้แบบนี้ไม่ได้ เขาก็ไม่ อยากจะดัดสินใจทําแบบนี้ ทว่าวันนี้หวงเฟย ห้าวทําให้คนได้รับบาดเจ็บอย่างแสนสาหัสมา สามสิบกว่าคน เขาทำผิดกฎขั้นร้ายแรงของ สหพันธ์จริงๆ ถ้าเขายังคิดจะปล่อยหวงเฟย ห้าวไปอีก

ถ้าเดี๋ยวเฉินเฟิงไปบอกเรื่องนี้ให้กับ สหพันธ์ งั้นเขาก็คงไม่มีชีวิตที่สงบสุข อย่าง น้อยความผิดที่ละเลยหน้าที่ตัวเองก็คงหนีไม่

“ได้! ” หวงเฟยห้าวกัดฟันแน่น จากนั้นก็ ดึงดาบสั้นออกจากเอว แล้วแทงลงตรงแขน ซ้ายของตัวเองแรงๆ

แต่ไม่รู้ว่าดาบของเขาทำมาจากวัสดุ อะไร พอดาบสั้นแทงลงไป แขนซ้ายของเขาก็ หักทันที ตรงจุดที่เป็นบาดแผล กลับดูเรียบ เนียน

แขนที่หักนั้นหลุดลงไปบนพื้น ทันใดนั้น บาดแผลของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด หวงเฟย ห้าวรู้สึกเจ็บปวดจนต้องร้องตะโกนออกมา แล้วนัยน์ตาที่มองเฉินเฟิงเต็มไปด้วยความ อาฆาต เหมือนเขาเป็นสัตว์ป่าดุร้ายที่กำลังจะ กลืนกินคน

“พอใจหรือยังไง? ” โห้ชิงซงถามด้วยน้ำ เสียงเย็นชา

“พอใจแล้ว” เฉินเฟิงหัวเราะเบาๆ

“ฉันไม่มีทางปล่อยนายไปง่ายๆ แน่นอน!

ให้ชิงซงกัดฟันพูด

“ฉันจะรอไว้”

“ท่านอาวุโสเช่ เราไปกันได้หรือยัง” ให้ งชงกวาดสายตามองไปที่เซเชียนซาน

เซเชียนซานพยักหน้า แล้วถอนหายใจ ออกมาอีกครั้ง “คุณโห้ หลังจากเรื่องนี้ผ่านไป ผมจะกลับเจียงเป่ย เรื่องบาดหมางของพวก คุณ ผมจะไม่สนใจอีก”

ความหมายโดยนัยคือความเป็นหรือ ความตายของเฉินเฟิง ก็จะไม่เกี่ยวข้องกับ สหพันธ์อีก ถ้าให้ชิงซงอยากจะลงไม้ลงมือ กับเฉินเฟิง สหพันธ์จะไม่ยุ่งเกี่ยวอีก

“ได้ ขอบคุณท่านอาวุโสเซ่”

โค้ชิงชงสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ แค่ สหพันธ์ไม่เข้ามายุ่งเกี่ยว งั้นเขาก็จะบีบ เฉินเฟิง ให้ตาย และง่ายเหมือนบีบแมลงให้

ตาย

จากนั้นก็มีกลุ่มคนหนึ่งจากไป

ในใจของเฉินจื่อเหวินกำลังแอบถอน หายใจ เฉินเฟิงยังไม่ค่อยมีสมองสักเท่าไหร่ เขากลับสร้างเรื่องบาดหมางใจเพื่อคน ธรรมดาเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“คุณชายเฉิน เมื่อกี้ผู้เฒ่าคนนั้นพูดถึง สหพันธ์ มันคือองค์กรอะไรกันแน่? ” กู้ตงเชิ นอดไม่ได้ที่จะถาม

เขาถูกความน่าเกรงขามของเซเชียน ซานทำให้นิ่งงันไป เขาว่ากล่าวตำหนิเฉิน อ เหวิน ตบหน้าหวงเฟยห้าว แม้กระทั่งคนใน ตระกูลให้ยังต้องยอมอ่อนข้อให้เขา

ทุกอย่าง ก็เพราะว่าเซเชียนซานคือคน ของสหพันธ์ ดังนั้นกู้ตงเซินก็รู้สึกแปลกใจ สหพันธ์คือองค์กรอะไรกันแน่ แม้แต่ตระกูลให้ ยังสามารถไม่ให้เกียรติได้

“สหพันธ์ คือสมาคมบูโดที่ก่อนหน้านี้ที เฉินเคยบอก……… ” เฉินเฟิงคลายยิ้ม แล้วก็ พูดถึงที่มาที่ไปของสหพันธ์หนึ่งรอบ

หลังจากที่ได้ยินจนจบ กู้ตงเช่นถึงกับ ข็งตาโด ใครก็นึกไม่ถึง หวาเซี่ยยังมีองค์กรที่ เก่งกาจมากขนาดนี้ สํานักงานความมั่นคงแห่งชาติ และดาบ กองพลพิเศษอะไรพวกนี้ ถ้ามาเทียบกับ สหพันธ์ ก็ย่อมอ่อนแอกว่าอยู่แล้ว

ในแผ่นดินหวาเซีย สหพันธ์หลักมี สหพันธ์ย่อยอีก 36 แห่ง!

แทบจะทุกจังหวัด ทุกเทศบาล ก็จะมี สหพันธ์อยู่

สหพันธ์ที่มีสหพันธ์ย่อย อย่างน้อยก็คือ คอยฝึกฝนให้จอมยุทธ์ต้องถึงขั้นหัวจิ้นขั้นต้น ก็คือระดับชั้นของปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้!

และนอกจากเจ้าแห่งสหพันธ์ แล้วยังมี รองเจ้าแห่งสหพันธ์ และมีท่านผู้อาวุโสเก้า ท่าน

รองเจ้าแห่งสหพันธ์ต้องฝึกวิชาถึงขั้น ไหนก็คงไม่ต้องพูดถึงก่อน แต่ถ้าเป็นผู้อาวุโส ทั้งเก้าจําเป็นต้องฝึกถึงขั้นไหน อย่างต่ำก็คือ ขั้นอ้านจึงขั้นกลาง!

มีปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้สามสิบหก ท่าน!

จอมยุทธ์อ้านจิ้งสี่ห้าร้อยคน

คนพวกนั้นเป็นแค่หนึ่งอำนาจความน่า เกรงขามของสหพันธ์เท่านั้น!

ทว่าแค่คิดก็รู้ อำนาจของสหพันธ์นั้นยิ่ง

ใหญ่แค่ไหน

มีองค์กรปราบปรามที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ใน หวาเ ย งั้นก็คงไม่กล้ามีใครทำอะไรแล้ว

แม้กระทั่งเฉินเฟิงก็ไม่สนใจความน่า เกรงขามของสหพันธ์

“คุณชายเฉิน คนของสหพันธ์ ท่าไมถึง ได้มีความสัมพันธ์กับตระกูลโห้? ” เฉินจื่อเห วินถามด้วยความกังวล เมื่อครูเซเชียนซาน เหมือนจะยืนอยู่ฝ่ายเฉินเฟิง ทว่าคนที่ตาดีก็ สามารถมองออกอย่างชัดเจน จริงๆ แล้วเช่ เขียนซานยืนอยู่ฝ่ายตระกูลให้

และเรื่องที่เขาให้หวงเฟยห้าวตัดแขน ของตัวเอง ก็แค่ต้องการจะทำตามกฎระเบียบ ของสหพันธ์เท่านั้น ถ้าไม่มีกฎของสหพันธ์ เขาไม่มีทางไปสนใจเฉินเฟิง

เฉินจื่อเหวินก็เป็นกังวลไม่ได้ ถ้าตระกูล ให้มีสหพันธ์คอยหนุนหลัง งั้นการแก่งแย่งบัว หิมะชินเจียงครั้งนี้ พวกเขาก็คงไม่ต้องไป นึกถึงมันอีก

เฉินเฟิงเมีฐานะเป็นปรมาจารย์วิชาการ ต่อสู้ ทว่าเขาไม่สามารถต่อต้านสหพันธ์ได้ ไหวหรอก!

“ฉันก็ไม่รู้” เฉินเฟิงส่ายหน้า “แต่ว่าคุณก็ ไม่ต้องเป็นห่วงมาก ความสัมพันธ์ของตระกูล ให้และสหพันธ์ ไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนอย่างที่คุณ คิดไว้ เซเชียนซานและคนของตระกูลโห้ พวก เขาสองคนคงจะมีความสัมพันธ์ส่วนตัวที่มากก ว่านั้น”

“อีกอย่างสหพันธ์ โดยปกติแล้วก็คงไม่มี ทางไปทําการต่อสู้ทางโลกและการแก่งแย่ง ผลประโยชน์อะไรหรอก หน้าที่ของสหพันธ์ ส่วนมากจะเป็นการรักษาความเป็นระเบียบ เรียบร้อย เหมือนเป็นสถานีตำรวจของวงการบู โตมากกว่า”

เฉินเฟิงพยักหน้า ตอนนี้แค่หวังว่าเป็น อย่างนี้

วัตถุดิบของซางโจวถูกตระกูลให้เหมา ไปหมดแล้ว ถ้าอยากจะซื้อยา ก็คงต้องไปซื้อ ถึงสถานที่อย่างเช่นเมืองจินหลังหนานหลัง

ขณะเดียวกันถ้าจะสั่งการจางดงเฉิน ให้ จางตงเฉินเริ่มแอบสืบความสัมพันธ์ของเซ่ เขียนซานและตระกูลให้

หลังจากกลางคืนที่กลับบ้าน เสิ่นหงซังก็ โทรมา

คุณชายเฉิน คนของตระกูลให้มาช่าง

โจว”

“ฉันรู้”

“คุณชายเฉินรู้? ” เสินหงชังรู้สึกตะลึง เล็กน้อย ทว่ากลับไม่ได้ถามมากอีก และพูด ใน “คุณชายเฉิน ครั้งนี้คนที่มาซางโจว คือคุณ หนูสองตระกูลให้หงเย็น

พอรู้ว่าเป็นให้หงเย็นมาชางโจว เลขานุ การหล่ไปต้อนรับเธอด้วยตัวเอง อีกอย่างให้ โรงแรมจุนเส็งจัดงานเลี้ยงต้อนรับ ทว่าในงาน เลี้ยง ให้วงเย็นกลับบอกว่าจะเจอฉัน”

“หลังจากที่ฉันไป ให้หงเย็นก็พูดถึงตาม ตรง หวังว่าฉวนซานจะงานในวันพรุ่งนี้หนึ่ง วัน พวกเขาจะเข้าป่าไปหาของสิ่งหนึ่ง”