บทที่265 บัวหิมะซินเจียง

กระโดดลงมาจากที่สูงขนาดนี้ คงกระแทกจนเกิด หลุมใหญ่บนพื้นอย่างแน่นอน

“คุณเสี้ย ทหารของคุณ เหมือนว่าสมองไม่… เฉินจื่อหลี่ส่งเสียงหัวเราะ อยากพูดว่าเฉินเฟิงสมองไม่ ไหว แต่เขายังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียง “ตึง” ตรงหน้ามี

ภาพคนที่หน้าตาไร้ความรู้สึกเพิ่มมา

เฉินเฟิงจากฟ้าลงมา จากนั้นลงถึงพื้นด้วยความสงบ มั่นคงราวกับขนนก ไม่มีฝุ่นกระเพื่อมขึ้นสักนิด

รอยยิ้มบนหน้าของเฉินจื่อหลี่แข็งตัวถึงที่สุด คำพูด ที่ยังไม่จบถูกเขากลืนกลับลงลำคออย่างเก้อเขิน

ทหารสิบกว่านายด้านหลังเขาเบิกตาโตกันหมด บน หน้าเต็มไปด้วยความมหัศจรรย์ใจ คล้ายกับเห็นผีตอน กลางวันแสกๆ

กระโดดลงมาจากกลางอากาศสูงร้อยเมตร ไม่เป็น อะไรสักนิดเดียว!

……เป็นคนหรือผี?

“ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้……

เฉินจื่อเหวินลูกตาหดแน่นฉับพลัน ผู้คนภายใน เหตุการณ์ มีเขาเพียงหนึ่งชัดเจนดีที่สุด ฉากตรงหน้านี้ หมายความว่าอะไรกันแน่ พลังปล่อยออกมาข้างนอก แรงขับเคลื่อนข้ามฟ้า!

นี่คือสัญลักษณ์ของจอมยุทธ์หัวจิ้ง !

คนหนุ่มที่รูปร่างหน้าตาธรรมดาตรงหน้าคนนี้ คาดไม่ ถึงเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้

ทำไม? ทำไม? ไม่ใช่บอกว่าเมืองชางโจวไม่มีจอม ยุทธ์ระดับสูงเหรอ?

ในใจลึกๆ ของเฉินจื่อเหวินมีเสียงคำรามบ้าคลั่ง

เวลานี้เสียใจอย่างยิ่งเลย ถ้ารู้แต่แรกว่าลักพาตัวเสี้ย เมิ่งเหยา สุดท้ายจะลากจูงปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ออก มา ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่กล้าทำแบบนั้น!

“พี่ใหญ่ พี่เจียว พวกพี่รีบหนีเถอะ!”

เฉินจื่อหลี่สายตาหวาดผวา ปฏิกิริยาของเขาไวที่สุด เกือบจะชั่วพริบตาเดียว เขาดึงกริซด้ามหนึ่งออกจากเอว ไปที่คอของเสี้ยเมิ่งเหยา

ถึงแม้มองระดับของเฉินเฟิงไม่ออก แต่เขากลับ ชัดเจนมาก ต่อให้มัดพวกเขาสี่คนไว้ด้วยกันล้วนแล้วแต่ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินเฟิงเด็ดขาด

ความสามารถของเฉินเฟิง ถึงขั้นที่คาดไม่ถึงอย่าง แน่นอน

ดังนั้นตอนนี้วิธีรอดเพียงหนึ่งเดียวคือเอาเสี้ยเพิ่ง เหยาเป็นตัวประกัน

เห็นกริช ที่คอขาวนวลของเสี้ยเมิ่งเหยาอยู่ สายตา เฉินเฟิงหนาวเย็น “ปล่อยเธอออก!”

“ให้พวกพี่ใหญ่ฉันหนีไป

พวกพี่ใหญ่ฉันปลอดภัย ฉันถึงจะปล่อย!”

เฉินจื่อหลี่ตะคอก ท่าทางบ้าระห่ำ ไม่ต้องสงสัยสัก นิด ตั้งแต่วินาทีนั้นที่เฉินเฟิงปรากฏตัว เรื่องราวก็เกินกว่า การควบคุมของพวกเขา

ครั้งนี้ พวกเขาสี่พี่น้องเกรงว่าจำเป็นต้องมีใครสักคน อยู่ที่นี่คนหนึ่ง

“หาที่ตาย!

เฉินเฟิงสายตาหนาวเย็นถึงที่สุด สิ่งที่เขารำคาญ ที่สุดคือคนอื่นข่มขู่เขา

“อาหลี่ ปล่อยคุณเสียออก เวลานี้ เฉินจื่อเหวินเอ่ยปากเสียงทุ้มทันใด

“พี่ใหญ่? ” เฉินจื่อหลี่ตะลึง เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นโอกาสมี ชีวิตรอดเพียงหนึ่งเดียวของพวกเขาสี่พี่น้อง ทำไมพี่ใหญ่ ถึงให้ปล่อยเธอออก

ฉันให้นายปล่อยเธอไป นายได้ยินรึเปล่า! “

เฉินจื่อเหวินโมโหแล้ว

“ครับ! ”

เฉินจื่อหลีกัดฟัน นํากริชที่จ่อไว้ที่คอเสี้ยเมิ่งเหยาดึง

กลับมา ถึงแม้ไม่ยอม แต่คำสั่งของเฉินจื่อเหวิน เขากลับไม่ กล้าขัดขืน

เสี้ยเมิ่งเหยาร้องไห้ด้วยความดีใจ วิ่งเหยาะๆ ไปด้าน ข้างเฉินเฟิง กอดเฉินเฟิงเอาไว้

บนหน้าเฉินเฟิงปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง ดึงเทป กาวบนปากของเสี้ยเมิ่งเหยาออกให้เบาๆ

“ไม่เป็นไรนะ” เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงละมุน

“อืม ไม่เป็นไร” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ เธอไม่รู้ว่า เฉินเฟิงช่วยเธอครั้งที่เท่าไรกันแล้ว

ทุกครั้ง เฉินเฟิงมักปรากฏตัวขึ้นตอนช่วงสำคัญที่สุด ไม่เคยขาดสักครั้ง

เวลานี้ เฉินจื่อเหวินเหงื่อออกเต็มหน้า ยกมือทั้งคู่ ประสานที่หน้าอกเอ่ยปาก “รุ่นพี่ รุ่นน้องไม่ได้เจตนาล่วง เกินคุณเสี้ยจริงๆ ยังขอให้รุ่นพี่ไว้ชีวิต…

ขอความเมตตาไปโดยตรง!

นี่คือท่าทีของเฉินจื่อเหวิน

วินาทีนั้นที่เฉินเฟิงลงถึงพื้นอย่างมั่นคง เขาไม่ใช่เคย คิดนําเสียเมิ่งเหยามาข่มขู่เฉินเฟิง

แต่ความคิดนี้มีตัวตนอยู่ในสมองได้ไม่ถึงหนึ่งวินาที

ก็ถูกเขาลบหายไป

เขารู้ดีมาก ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้มีความน่ากลัว มากแค่ไหน ถ้าหาเรื่องยั่วโมโหเฉินเฟิงเข้าจริง วันนี้พวกเขาที่อยู่ ในเหตุการณ์เหล่านี้ คงไม่มีสักคนที่มีชีวิตเดินออกไปจาก ที่นี่ได้ แม้แต่อาจารย์ที่อยู่ต่างประเทศไกลออกไปของ พวกเขา คงเจอการแก้แค้นของเฉินเฟิงด้วย

เขาทำได้เพียงยอมรับความผิด จากนั้นพนันให้ เฉินเฟิงเห็นแก่ที่พวกเขารู้จักเจียมตัว ไว้ชีวิตพวกเขา บางทีอัตราการรอดชีวิตอาจมีเพียงหนึ่งในหมื่น แต่

พวกเขาไม่เสี่ยงไม่ได้!

เฉินเฟิงมองเฉินจื่อเหวินอย่างเย็นชา และไม่ได้พูด อะไร

บรรยากาศในที่นี้กดดันแตกต่างกันไป

สี่พี่น้องตระกูลเฉินก้มหน้ามองพื้น ราวกับไหล่ทั้งคู่มี ภูเขาใหญ่ทับไว้ หนักอึ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ แม้แต่ ความกล้าเงยหน้ามองเฉินเฟิงยังไม่มี

ติ้งๆ

นําเหงื่อบนหน้าผากของเฉินจื่อเหวินปะทะบนพื้น อย่างหนัก แม้กระทั่งไหลเข้าในตา แสบๆ แต่เขากลับไม่ กล้าไปเช็ด

การกระทําใดๆ ในตอนนี้ของเขาอาจจะกระทบต่อ การตัดสินใจของเฉินเฟิงได้หมด

ความเป็นความตายของพวกเขาสี่คนพี่น้อง ตอนนี้อยู่ ระหว่างที่เฉินเฟิงกำลังคิด หลังจากนั้นตั้งนาน ในที่สุดเฉินเฟิงก็เอ่ยปาก

“เลี่ยงโทษประหารได้ แต่ยังต้องรับโทษอยู่ ให้เขา

ตัดแขนนั้นของตัวเองแล้วกัน” เฉินจื่อหลี่ใจสั่น ที่เฉินเฟิงมองคือเขา

“ขอบคุณครับรุ่นพี่!

เสียง “กึกกัก ” ทีหนึ่ง เฉินจื่อเหวินราวกับได้ยินเสียง สวรรค์ คุกเข่าลงที่พื้นทันที คำนับด้วยความประหม่า อย่างยิ่ง

จิตใจเฉินจื่อหลี่หมดอาลัยตายอยาก เฉินจื่อเหวินพูด ขนาดนี้แล้ว นั้นแขนนี้ของเขา อย่างไรเสียคงรักษาไว้ไม่

รอด

เฉินจื่อหลีไม่ได้เป็นคนที่ลังเลไม่กล้าตัดสินใจ หลัง จากระลึกได้ว่าแขนตนเองคงรักษาไว้ไม่ได้ เขาก็ยกกริช ขึ้น หั่นแขนขวาของตนเองอย่างไม่สงสัยสักนิด

ยกมือกรีดลง!

แขนขวาขาดถึงโคน เลือดไหลทะลักราวน้ำพุ

เฉินจื่อหลี่ส่งเสียงฮัมต่ำๆ ชั่วขณะนั้นสีหน้าซีดขาว แต่เขาเป็นคนโหด ถึงแม้จะเป็นแบบนี้ เขาก็ไม่ได้ส่งเสียง ร้องโหยหวน

เฉินเฟิงพยักหน้า เฉินจื่อหลี่ยังรู้จักเอาตัวรอดดีมาก แต่ว่าเมื่อสักครู่ถ้าเขาทำร้ายเสี้ยเมิ่งเหยาจริง นั้น เรื่องราวคงไม่ใช่แค่แขนข้างเดียวจะจัดการได้ “บอกมา พวกนายมาทำอะไรที่เมืองชางโจว” เฉินเฟิงเอ่ยปากอย่างสงบ เขาแค่มองก็ดูออก ว่าเฉินจื่อเห วินเป็นอ้านจิ้งขั้นต้น เฉินจื่อหลี่กับเฉินจื่อเจียวเป็นหมิงจิ้ง ขั้นสูง ถึงแม้เฉินจื่อโสงจะเป็นคนที่อ่อนแอที่สุด ยังเป็นห มิงจิ้งชั้นกลาง พลังแบบนี้ เดิมทีก็ไม่อาจเป็นโจรเถื่อน นอกเขตอะไร

สถานะโจรเถื่อนนอกเขตทั้งหมดนั้น มีความเป็นไป ได้มากกว่าเป็นเพียงระเบิดควันที่พวกเขาโยนออกมาเพื่อ อำพรางตัวตนเท่านั้น

พวกเขามาเมืองชางโจว ต้องยังมีเป้าหมายที่ไม่ สามารถบอกใครอย่างอื่นแน่

สายตาเรียบสงบของเฉินเฟิงทำให้เฉินจื่อเหวิน สายตาสับสน แต่ว่าเขายังฝืนพูดไป “รุ่นพี่ รุ่นน้องมาที่ เมืองชางโจวคือมาเยี่ยมญาติ

เยี่ยมญาติ?”

เฉินเฟิงส่งเสียงหัวเราะ มองทหารจ้างสิบกว่านายที่ ตกใจจนเอ๋อด้านหลังเฉินจื่อเหวินทีหนึ่ง แล้วบอกว่า “นาย พาทหารจ้างกลับมาเยี่ยมญาติ?

เหงื่อบนหน้าผากของเฉินจื่อเหวินค่อยๆ ผุดออกมา

“ฉันให้เวลานายสามวินาที บอกเป้าหมายนายออก มา” เฉินเฟิงเอ่ยปากนิ่งๆ ตอนนี้เมืองชางโจวเป็นถิ่นของ เขา เขาจำเป็นต้องรู้ เฉินจื่อเหวินคนเหล่านี้มาทำอะไรที่ เมืองชางโจว “หายา”

มุมปากเฉินจื่อเหวินฝืนๆ “รุ่นพี่ รุ่นน้องมาเมืองช้าง ” โจว เพื่อมาหายา

“อ่อ หายาอะไร?” เฉินเฟิงสนใจขึ้นมา

“บัวหิมะซินเจียง” เฉินจื่อเหวินไม่กล้าปิดบัง ที่นี่เป็น ถิ่นฐานของเฉินเฟิง ถ้าเฉินเฟิงอยากบีบเขาให้ตาย เกรง ว่ายังง่ายกว่าบีบมดตัวหนึ่งตายอีก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ