บทที่261 ปฏิเสธ

หลินหลันสีหน้าอืมครีมยากจะอธิบาย หล่อนไม่แน่ใจว่า เฉินเฟิงรู้เรื่องของหล่อนกับหวังเมิ่งหลงมากแค่ไหน

ถ้าเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียว นั้นถ้าหล่อนเปิดเผยเรื่อง ทั้งหมดออกไป ก็คือการส่งจุดอ่อนไปในมือเฉินเฟิงเปล่าๆ

เลย

แต่ถ้าเฉินเฟิงรู้ทั้งหมด แล้วหล่อนไม่พูดตามจริง จนยั่ว โมโหเฉินเฟิงเข้า เฉินเฟิงจะต้องทำชื่อเสียงหล่อนเหม็น ฉาวโฉ่แน่

ดังนั้นตอนนี้หลินหลันกำลังพัวพันอุตลุด

“ฉันรู้จักหวังเมิ่งหลง แต่ฉันกับเขาไม่สนิทกัน ดังนั้นเลย ไม่มีเบอร์เขา…” หลังจากลังเลสักพัก หลินหลันก็เอ่ยปา กล้ำๆ อึ้งๆ

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งนายถามหาเบอร์หวังเมิ่งหลงทำไม? เมิ่งเหยาถูกลักพาตัวไปเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาสักหน่อย” หลินหลันมองเฉินเฟิงแบบสงสัยมาก ทันใดนั้นหล่อนตอบ สนองเข้ามา ความหมายของเฉินเฟิงคือเสี้ยเมิ่งเหยาโดน ลักพาตัว หวังเมิ่งหลงเป็นคนทำ

“ทำไมเธอถึงรู้ว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหวังเมิ่งหลง?”เฉินเฟิงถามเสียงเย็นชา

“ทำไมฉันจะไม่รู้? ความกล้าของหวังเมิ่งหลงเล็กยิ่งกว่า หนู ให้เขาฆ่าไก่ตัวหนึ่งยังไม่กล้า ยิ่งเป็นการลักพาตัวคน อีก” หลินหลันเกือบหลุดปากออกมา หลังพูดจบ ชั่วขณะหนึ่ง หล่อนนึกเสียใจอยู่บ้าง หล่อนเหมือนพูดอะไรผิดไปแล้ว

“เธอไม่ใช่ไม่สนิทกับหวังเมิ่งหลงเหรอ? เธอรู้ได้ยังไงว่า ความกล้าของเขาเล็กกว่าหนูอีก?” เฉินเฟิงเสียดสีเสียงเย็น ชา ตนเองเพียงแค่ขุดหลุมพรางง่ายๆ หลินหลันคนงั่งนี้ก็ กระโดดลงไปอย่างไม่คิดสักนิด

“ฉัน….มันก็พูดไปเรื่อยแบบนั้น….” หลินหลันดันทุรัง อธิบาย ภายในช่างเสียใจเหลือเกิน ตนเองโดนเฉินเฟิง เจ้าของเสียนี้ใช้เล่ห์กลเสียแล้ว

“พูดไปเรื่อย?” เฉินเฟิงหัวเราะเยาะ “หลินหลันเห็นทุกคน เป็นคนโง่หมดเลย”

“เรื่องของเธอกับหวังเมิ่งหลง ฉันรู้ดีตั้งนานแล้ว ดังนั้นที่ ไม่พูด ล้วนเห็นแก่หน้าของเมิ่งเหยาและพ่อฉันเท่านั้น ดังนั้น เธออย่ามาทำหน้าด้านอีก”

“ตอนนี้ฉันให้เวลาสิบวินาทีสุดท้ายกับเธอ โทรศัพท์หา หวังเมิ่งหลง! ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาเรื่องของเธอกับหวังเมิ่ง หลงไปเปิดโปงออกมาให้หมด!”
“แกอย่าแฉนะ ฉันโทร ฉันโทรแล้ว” หลินหลันลนลาน หล่อนไม่กล้าพนัน ถ้าเกิดแพ้พนัน นั้นทุกอย่างที่หล่อนครอบ ครองในตอนนี้ล้วนละลายเป็นฟองอากาศไปหมด

หลินหลันหยิบมือถือออกมาอย่างวุ่นวายพอสมควร ต่อ สายไปยังหมายเลขของหวังเมิ่งหลง

“หลันหลัน มีอะไรเหรอ?”

ในสายโทรศัพท์อีกด้าน เสียงระมัดระวังของหวังเมิ่งหลง ลอยมา หลินหลันหน้าแดง คนที่หูยานยังสามารถฟังออกว่า คำเรียกที่หวังเมิ่งหลงเรียกหล่อนนั้นคลุมเครืออยู่บ้าง

“หวังเมิ่งหลง ลูกสาวฉันถูกคนลักพาตัวไป ใช่คุณทำรี เปล่า?” หลินหลันพูดอย่างตรงไปตรงมา ถ้าเรื่องนี้เป็นหวัง เมิ่งหลงท่าจริง นั้นหวังเมิ่งหลงต้องมีแผนการบางอย่าง ดัง นั้นเขาคงไม่ปฏิเสธ

“หลันหลัน คุณพูดอะไร?” น้ำเสียงของหวังเมิ่งหลงฟังขึ้น มาเหมือนตื่นตระหนกอยู่บ้าง “ลูกสาวคุณถูกคนลักพาตัว ไป?”

“หรือว่าคุณไม่รู้?” หลินหลันขมวดคิ้วขึ้น อดมองเฉินเฟิงที่ หนึ่งไม่ได้ กลับเห็นเฉินเฟิงเวลานี้กำลังล็อกคิ้วนิ่วหน้าเช่น กัน

“ทำไมผมถึงต้องรู้ด้วย?” หวังเมิ่งหลงแปลกไปอย่างยิ่ง
หลินหลันเสียงแหบไม่มีคำพูด

“ไม่ใช่ หลินหลัน คุณหมายความว่าอะไร! คุณสงสัยผมรี เปล่า?” หวังเมิ่งหลงเดือดตาลพอสมควร

“ฉัน…ฉันไม่ได้….” หลินหลันเอ่ยปากปฏิเสธ โดย จิตใต้สำนึก

“ไม่ใช่? คุณถามมาว่าผมทำรึเปล่า ยังจะบอกไม่ใช่?” อารมณ์ของหวังเมิ่งหลงฮึกเหิมหลายระดับ “หลินหลัน คุณ คิดว่าเป็นเพราะหลายวันก่อนคุณไม่ให้ผมยืมเงิน ผมเลย อายจน โมโหถึงกับลักพาตัวลูกสาวคุณเลยใช่มั้ย?”

“ไม่….ไม่ใช่….” หลินหลันบนบอกปฏิเสธ แต่ไม่พูดไม่ ได้ ในใจหล่อนเคยสงสัยจริงๆ เพราะนี่เป็นแรงจูงใจหนึ่ง เดียวที่หวังเมิ่งหลงลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา

“อย่าเถียงข้างๆ คูๆ เลย หลินหลัน ผมจะบอกคุณ ผมหวัง เมิ่งหลงเป็นนักพนันไม่ผิด ผมขาดเงินจริง แต่ลักพาตัวเรื่อง ไร้จริยธรรมแบบนี้ ผมหวังเมิ่งหลงทำไม่ลง”

“ถ้าคุณสงสัยผม ตอนนี้คุณสามารถแจ้งความได้ ให้ ตำรวจมาจับผม”

“ปีง”

หวังเมิ่งหลงวางสายโทรศัพท์ไปทันที

หลินหลันอตย้ายสายตาไปทางเฉินเฟิงไม่ได้ โกรธเคืองอย่างยิ่ง “ไอ้สวะ แกยังมีอะไรจะพูดอีก? เมิ่งเหยาถูกลักพา ตัว เดิมที่ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเมิ่งหลง!”

“ฉันว่าทุกอย่างนี้ล้วนเป็นไอ้สวะอย่างแกจ้างเองเล่นเอง!” หน้าอกหลินหลันกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด เห็นได้ชัด โมโหมาก

ในความจริงที่ใจลึกๆ ของหล่อน หล่อนยิ่งมีแนวโน้มว่า เป็นเฉินเฟิงให้คนลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา เพื่อพิสูจน์ความ บริสุทธิ์เรื่องที่ตนเองพูดเมื่อชั่วโมงก่อนว่ามีโจรเถื่อนนอก เขตเป็นเรื่องจริง เพื่อชำระล้างข้อกล่าวหาเรื่องนอกใจของ ต้นเอง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วแน่น ไม่ได้พูดอะไร ไม่พูดไม่ได้ว่าการ ตอบสนองของหวังเมิ่งหลงเกินความคาดหมายของเขา

ว่ากันตามข่าวที่เยให้ถังรายงานมา หวังเมิ่งหลงลักพาตัว เลี้ยเมิ่งเหยาเพราะเรียกร้องเงิน ในเมื่อเรียกร้องเงิน เช่นนั้น หลินหลันต้องโทรศัพท์หาเขา เขาควรจะยอมรับมาอย่างเปิด เผย จากนั้นถึงสามารถเอาเงินค่าไถ่ตัวจากหลินหลันได้

ผลลัพธ์คือเขาดึงดันปฏิเสธ ทั้งยังบอกว่าเขาก็ไม่รู้เรื่องนี้ ด้วย

ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้?

เฉินเฟิงรู้สึกว่าเรื่องราวเริ่มเปลี่ยนมาสลับซับซ้อนยิ่งขึ้น

จากคำอธิบายของอาเหา ทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าคนที่ปล้นคลังสมบัติของหานหลงกับคนที่ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเป็น คนกลุ่มเดียวกัน

ในคนกลุ่มนี้ มีคนหนึ่งที่เป็นจอมยุทธ์หมิงจึ้งชั้นกลาง ยังมี จอมยุทธ์ผู้หญิงคนหนึ่งที่แม้แต่อาเหายังดูระดับไม่ออก

พูดอย่างไม่เกินจริงคือกำลังของกลุ่มนี้สามารถกวาดล้าง ผู้มีอิทธิพลจำนวนมากในเมืองชางโจวในตอนนี้ได้

หวังเมิ่งหลงเป็นเพียงนักพนันกระจอกๆ เขาจะเกี่ยวข้อง กับผู้มีพลังแบบนี้ได้อย่างไร?

ถ้าเขาเกี่ยวข้องกับผู้มีพลังอย่างนี้จริง อย่างนั้นเขายังจะ สนใจเงินค่าไถ่ตัวนิดเดียวนั้นของหลินหลันอีกเหรอ?

“ถ้าไม่ใช่หวังเมิ่งหลง นั้นเป็นใครกัน?” เฉินเฟิงวุ่นวายใจ อยู่บ้าง ศัตรูที่เขาล่วงเกิน บอกว่ามากก็ไม่มาก แต่บอกว่า น้อยก็ไม่น้อยแน่นอน

ตระกูลเล็กระดับรองส่วนหนึ่งของเมืองชางโจว ยังมี ตระกูลไปตระกูลตู้เมืองจินหลิง แม้กระทั่งตระกูลเติ้ง ณ เมือง หนานหนิง ล้วนมีความเป็นไปได้ว่าจะลงมือกับเสี้ยเมิ่งเหยา

ยังมีตระกูลเฉิน!

เฉินเฟิงตกใจทันใด ตระกูลเฉินก็มีความเป็นไปได้!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเป็นไปได้ของตระกูลเฉิน ในผู้มี อิทธิพลทั้งหมด พวกเขาเป็นหนึ่งเดียวที่ใหญ่ที่สุดด้วยเพราะนอกจากตระกูลเฉิน ยากมากที่ผู้มีอิทธิพลรายอื่นจะ ลงมือแผนใหญ่ขนาดนี้

แต่ถ้าเป็นตระกูลเฉิน พวกเขาลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาก็พอ ทำไมยังต้องปล้นคลังสมบัติของหานหลง?

ทำไมต้องทำเพิ่มมากขึ้นอย่างหนึ่ง?

หรือว่าเพื่อปิดบังอำพราง?

บางทีอาจเป็นเพราะสาเหตุที่ห่วงใยเสี้ยเพิ่งเหยามากเกิน ไป ดังนั้นเวลานี้เฉินเฟิงจึงคิดมากมายแล้ว

คิดมากมายไป ความคิดอารมณ์ย่อมยุ่งเหยิง

เช่นเดียวกับคำพูดนั้น เป็นคนประสบเหตุจะมีนงง เป็นคน ดูอยู่ข้างๆ จะเห็นชัดเจน

หลังสูดหายใจลึกๆ เฉินเฟิงส่ายๆ หน้า พยายามให้ ตนเองใจเย็นลงมา

“เธอโทรศัพท์หาหวังเมิ่งหลงอีกที ถามเขาให้ชัดว่าอยู่ ไหน” เฉินเฟิงบอก อยากพิสูจน์ว่าหวังเมิ่งหลงกับเรื่องนี้ไม่ เกี่ยวข้องกันธรรมดา ขอเพียงหาตัวเขาเจอก็พอ

“ไอ้สวะ แกยังมาทำตัวเสแสร้งอีก? เมิ่งหลงก็บอกแล้วว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา!” หลินหลันโกรธอยู่บ้าง

สีหน้าเฉินเฟิงเย็นลงมา “อย่าไร้สาระ ฉันให้เธอโทรก็โทร!”

“แก..” หลินหลันกัดฟันแน่ อยากจะฉีกเฉินเฟิง แต่เวลา นี้หล่อนไม่กล้าขัดแย้งกับเฉินเฟิง ได้แต่หยิบมือถือออกมา ต่อสายไปที่หมายเลขโทรศัพท์ของหวังเมิ่งหลงอีกครั้ง