บทที่260 หลินหลันที่เห็นแก่ตัว

บอกว่าคลังสมบัติของงูเจ้าถิ่นอย่างหานหลงก็ชิงไป ไม่มี ยืดยาดสักนิดเดียว

ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ราวกับเป็นเรื่องเล็กที่ทำได้คล่อง มือสำหรับใครบางคน

“ไม่….ไม่มีแล้ว พี่หลี่” หวังเมิ่งหลงๆ หน้า ถึงแม้เขา จะเป็นนักพนัน แต่เรื่องที่ฆ่าคนวางเพลิงเขายังไม่กล้าทำ เดิมที่ให้สี่พี่น้องตระกูลเฉินลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ก็เพียงแค่ อยากได้เงินจากหลินหลันทางนั้นมาใช้หน่อย

แต่ตอนนี้เห็นฝีมือของสี่พี่น้องตระกูลเฉินแล้ว เรื่องเงินคง ไม่ใช่ปัญหาได้มาอย่างง่ายดายอย่างยิ่ง

ถ้าไม่ใช่เพื่อลงโทษคนเนรคุณอย่างหลินหลัน เขาคงไม่ คิดจะให้สี่พี่น้องตระกูลเฉินลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาหรอก

“ไม่มีแล้วเหรอ? เมิ่งหลง นายไม่ใช่บอกว่านั่งคนต่ำหลิน หลันอะไรนั่นทิ้งนายไปตอนนั้นเหรอ? ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะให้ อาโสงกับอาเจียวถือโอกาสเอาหล่อนกับสามีหล่อนเข้ามา ด้วย ให้นายได้ระบายอารมณ์?” เฉินจื้อหลี่บอก

หวังเมิ่งหลงลังเลอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเขาก็ส่ายหน้าไป “ไม่ ต้องหรอก พี่หลี่ ผมกับนังคนต่ำนั้นก็ผ่านไปแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลายปีมานี้หล่อนยังเคยช่วยผมหลายครั้ง..

เฉินจื้อหลี่ถอนหายใจทีหนึ่ง ตบๆ ไหล่ของหวังเมิ่งหลง พลางบอกว่า “เมิ่งหลง ลูกผู้ชายจะจิตใจลังเลไม่มีความเด็ด ชาดแบบนี้ไม่ได้ นายควรฆ่าผู้ชายของหล่อนกับลูกสาว หล่อนต่อหน้านังคนต่ำนั้นไปโดยตรง ให้หล่อนเสียใจไปทั้ง ชีวิต”

“อาหลี่!” เฉินจื่อเหวินถลึงตาใส่เฉินจือหล่ำอย่างไม่พอใจ เท่าไร ใจอาฆาตของเฉินจื้อหลี่หนักเหลือเกิน เกือบถึงขั้นที่ ไม่พูดไม่จาอะไรก็ฆ่าคนไป

“พี่ ผมล้อเล่นนะ ล้อเล่นเอง” เฉินจื่อหลี่หัวเราะแบบ กระอักกระอ่วน สำหรับพี่ใหญ่เฉินจื่อ เหวิน เขายังเคารพอยู่

มาก

“เอาล่ะ โทรศัพท์หาอาโสงกับอาเจียวอีกที ให้พวกเขาถือ โอกาสไปยู่ฉวนชาน ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาคนนั้นกลับมา ด้วยแล้วกัน” เฉินจื้อเหวินพูดสั่งการ

“ครับ พี่ ผมจะไปโทร”

เกือบเป็นตอนที่อาเหาพาคนรีบมาบริเวณตระกูลเสี้ย เฉินจื้อโสงกับเฉินจื้อเจียวก็พาผู้ชายสูงใหญ่กำย่ำหลายคน เข้ามาในยู่ฉวนซานด้วย

ในวินาทีแรกทั้งสองกลุ่มปะทะกันเข้า
“พวกนายเป็นใคร?” ลูกตาอาเหาหดแน่นฉับพลัน ถึงแม้ ในใจจะคาดเดาได้บ้าง แต่เขายังมีความตระหนกระดับหนึ่ง คาดไม่ถึงว่ามาทีก็คือจอมยุทธ์สองคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หนึ่งในนั้นยังเป็นจอมยุทธ์ผู้หญิงคนนี้ เขาดูระดับขอบเขตไม่ ออก โดยสิ้นเชิง!

เฉินจื้อโสงไม่ได้ไร้สาระกับอาเหา เขากระทืบเท้าทันใด กระโจนเข้ามาหาอาเหาราวกับเสือดุที่ลงมาจากเขา

“ปัง”

ชั่วพริบตาหนึ่งที่แลกหมัดกัน อาเหาถอยหลังสามก้าวติด อย่างควบคุมไม่อยู่ สีหน้าแดงสุดๆ

“หมิงจิ้งขั้นต้น?” มุมปากเฉินจื่อโลงประกายยิ้มเยาะ ไม่

พอดูเลย!

เขากุมหมัดไว้ สไลด์เท้า พุ่งไปทางอาเหาอีกครั้ง

“อย่าฆ่าคน” เวลานี้ เฉินจื่อเจียวที่อยู่ด้านหลังส่งเสียง

กำชับนิ่งๆ

เท้าของเฉินจื่อ โรง ชะงัก แรงที่ต่อยออกไปเก็บกลับมาระ ดับหนึ่ง

เฉินจื้อเจียวเคาะประตูใหญ่ตระกูลเสี้ยอย่างหน้าตาไร้

อารมณ์

คนที่เปิดประตูย่อมเป็นหลินหลัน มองเห็นเฉินจีือเจียว ชั่วขณะนั้นสีหน้าของหล่อนเปลี่ยนเป็นระวังขึ้นมา “เธอเป็น

ใคร?”

เฉินจื่อเจียวไม่ได้สนใจหลินหลัน เธอจับคอหลินหลันบีบ ไว้ ยกหลินหลันลอยขึ้นกลางอากาศ

“ลูกสาวเธอล่ะ?”

” หลินหลันสายตาหวาดผวา สีหน้าแดง ขึ้น ใช้นิ้วมือชี้ไปทางห้องนอนของเสี้ยเมิ่งเหยาอย่างไม่ลังเล

“แค่ก..แค่ก..”

สักนิด

“ปัง”

หลินหลันถูกโยนออกไป กระแทกบนผนัง

การกระทำทางนี้ดึงดูดความสนใจของเสี้ยเพิ่งเหยาเป็น

ธรรมดา

โจร?

เสี้ยเมิ่งเหยาสีหน้าตกใจกะทันหัน นึกถึงคำพูดหนึ่ง ชั่วโมงก่อนหน้าที่เฉินเฟิงเคยบอก ตอนนั้นเธอยังคิดว่าโจร ลักพาตัวอะไรนั้นเป็นเพียงข้ออ้างที่เฉินเฟิงหามา

แต่ตอนนี้…

เสี้ยเมิ่งเหยากดหมายเลขของเฉินเฟิงอย่างลนลานอยู่บ้าง

จากนั้นต่อสาย
“ปีง”

เวลานี้ประตูถูกถีบเปิด

เฉินจื้อเจียวเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“คุณเป็นใคร?” เสี้ยเมิงเหยาฝืนบังคับให้ตนเองใจเย็นลง

เฉินจื้อเจียวไม่ได้พูดอะไร หล่อนเดินถึงตรงหน้าเสี้ยเมิ่ง เหยาทันที ใช้มีดพกทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาสูญเสียแรงต่อ

ด้าน..

“เมิ่งเหยา?”

หลังจากเฉินจื่อเจียวจากไป ในมือถือที่พื้น เสียงของ เฉินเฟิงก็ลอยมาแล้ว

ระหว่างทาง เฉินเฟิงร้อนใจราวกับเปลวไฟ เกือบเหยียบ

คันเร่งจนมืด

ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด เสี้ยเมิ่งเหยาเกิดเรื่องแล้ว

เป็นการล่อเสือออกจากถ้ำหรือว่าบังเอิญ เฉินเฟิงไม่มี

เวลาไปคิด

เขากำลังใช้พลังทั้งหมดรีบไปที่บ้าน

ระยะทางครึ่งชั่วโมง วันนี้เฉินเฟิงใช้เพียงไม่ถึงสิบนาทีก็ มาถึงที่หมาย
พอมาถึงด้านตึก เฉินเฟิงมองเห็นอาเหา

อาเหาในเวลานี้พิงที่กำแพง สีหน้าซีดขาว มุมปากยังมี รอยเลือด เห็นได้ชัดว่าเจ็บไม่น้อย

“คุณชายเฉิน” พอเห็นเฉินเฟิงเข้า อาเหาอยากจะลุกขึ้น ยืนอย่างรู้สึกผิดในใจพอสมควร กลับโดนเฉินเฟิงกดไว้

“อีกฝ่ายมีกี่คน?” เสียงของเฉินเฟิงเย็นเฉียบจนน่ากลัว

“ทั้งหมดเจ็ดคนครับ คนที่น่ามาเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ความสามารถของผู้ชายน่าจะเป็นหมิงจิ้งชั้นกลาง สำหรับผู้ หญิง ผมมองระดับขอบเขตของหล่อนไม่ออกจริงๆ ครับ” อา เหาบอก

เฉินเฟิงพยักหน้า “นายไปโรงพยาบาลเถอะ เรื่องต่อไปนี้ ให้ฉันจัดการ”

เฉินเฟิงสูดหายใจลึกๆ ที่หนึ่ง จากนั้นขึ้นตึกไป เขาอยาก ดูหน่อย อีกฝ่ายทิ้งเบาะแสอะไรไว้ในห้องของเสี้ยเมิ่งเหยา หรือเปล่า

หลังเข้าประตูมา หลินหลันนอนเจ็บปวดร้องโอดโอยอยู่ บนพื้น

มองเห็นเฉินเฟิง ชั่วขณะนั้นหลินหลันถลึงตาโมโห ใช่คน ของแกส่งมารีเปล่าไอ้สวะ?”

เฉินเฟิงไม่ได้สนใจหลินหลัน เห็นได้ชัดหลินหลันรู้สึกว่าเขาเป็นคนส่งโจรพวกนั้นมาแกล้งแสดง

“ฉันถามนายอยู่นะ แกหูหนวกหรือไง?” หลินหลันไม่ยอม พูดอยู่ก็เดินมาตรงหน้าเฉินเฟิง ยกมือขึ้น เตรียมตบเฉินเฟิง

“ป้าบ”

แต่ฝ่ามือของหล่อนยังไม่ตกบนหน้าเฉินเฟิง ก็ถูกเฉินเฟิง

พลิกมือตบกลับไป

“เธอยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ?” เฉินเฟิงหน้าอืมครีม ถ้าไม่ใช่หลินหลันอวดรวย เอาเรื่องซื้อบ้านไปทำให้คนรู้ไป ทั่ว เดิมที่เสี้ยเพิ่งเหยาคงไม่ถูกคนจ้องไว้

“ไอ้สวะ แกกล้าตบฉัน?”

หลินหลันปิดหน้าไว้ สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ตบเธอ? ตบเธอมันยังเบาไป ถ้าครั้งนี้ถ้าเมิ่งเหยาเกิด เรื่องสักนิด ฉันจะให้เธอเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้!” เสียงของ เฉินเฟิงหนาวเย็นอยู่บ้าง

หลินหลันอดหนาวสั่นไม่ได้ ไม่รู้ทำไมเฉินเฟิงในเวลานี้ถึง ทำให้หล่อนเกิดความรู้สึกหวาดผวาไม่เหมือนก่อนหน้าเลย

“เบอร์หวังเมิ่งหลงคืออะไร?” เฉินเฟิงถามเสียงเย็นชา

ได้ยินหวังเมิ่งหลงสามคำนี้ ร่างกายของหลินหลันสั่นฉับ พลัน ในสายตามีความตื่นตระหนก
“หวังเมิ่งหลงอะไรกัน ฉันไม่รู้” สายตาหล่อนหลบหลีก

ปฏิเสธ

“หลินหลัน!” เฉินเฟิงสุมไฟโกรธ “มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอยัง อยากปิดบัง?”

“ปิดบังอะไร? ฉันปิดอะไรกัน เฉินเฟิง แกอย่าโจมตีใส่ร้าย คนอื่นนะ!” หลินหลันปากแข็งปฏิเสธต่อไป

“หลินหลัน ตอนนี้พ่อฉันไม่อยู่ที่นี่ ฉันให้โอกาสครั้ง สุดท้ายกับเธอ บอกเบอร์ของหวังเมิ่งหลงมา ไม่อย่างนั้น อย่าโทษว่าฉันเอาเรื่องนี้ออกไปประจาน” เฉินเฟิงข่มขู่เสียง เย็น หลินหลันเป็นคนเห็นแก่ตัวถึงขั้นสุด ในสายตาของ หล่อน หน้าตาของตนเองสำคัญที่สุด การมีตัวตนของคนอื่น ล้วนไม่สำคัญ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ