บทที่ 239 บ้านผ่านการปรับปรุง

“ในเมื่อน้าหลินงั้นเราไปดำเนินเรื่องที่ฝ่ายขายกันเถอะ พวก ใบรับรองกรรมสิทธิ์ผมเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วจางหงพูด

“ได้ๆๆ ไปดำเนินเรื่องกัน”หลินหลันพยักหน้าด้วยความดีใจ พูดในว่าครั้งนี้เธอได้ประโยชน์ที่ไม่ควรได้อย่างจัง

“แม่ ซื้อบ้านหลังนี้ไม่ได้นะ”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นอย่างไม่ถูกจังหวะ

หลินหลันหน้าเย็นชาทันที: ทำไมซื้อไม่ได้”บ้านหลังนี้มีปัญหา”เฉินเฟิงพูด

“มีปัญหา? ปัญหาอะไร?

หลินหลันขมวดคิ้ว มองเฉินเฟิงอย่างไม่สบอารมณ์เฉินเฟิง บ้าน หลังนี้ฉันกับพ่อแกก็ดูแล้ว เห็นๆอยู่ว่าสภาพดีมาก จะมีปัญหาได้ยัง ไง? คนส่งเดลิเวอรี่อย่างแกไม่เข้าใจก็อย่าพูด

“บ้านหลังนี้ปรับปรุงใหม่เฉินเฟิงพูดพลางยักคิ้ว

“เป็นไปไม่ได้!

เฉินเฟิงพูดเสร็จ จางหงก็พูดค้านอย่างไม่พอใจทันทีเฉินเฟิง อาหารกินอะไรก็ได้ แต่คำพูดพูดแบบมั่วชั่วไม่ได้นะ ตึกนี้เป็นโครงการ ล่าสุดที่เราเพิ่งสร้างเสร็จ ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งปีด้วยซ้ำ คุณเป็นคน แรกที่มาดูบ้าน

“คุณแน่ใจ? “เฉินเฟิงยักคิ้ว

“แน่ใจ!

จางหงพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน : เฉินเฟิง ถ้าคุณไม่อยากซื้อพูดออก มาตรงไม่เห็นต้องใส่ร้ายป้ายสีให้ของเราต้องเสียหาย

“ใส่ร้ายป้ายสี? เฉินเฟิงยิ้มอย่างทำอะไรไม่ถูก

“ผู้จัดการจาง คุณอย่าไปฟังเรื่องเหลวไหลที่เจ้าเศษขยะนี่พูดเลย บ้านสวยมาก ไม่มีปัญหาอะไรเราจะซื้อกันวันนี้แหละ”หลินหลันพูด ด้วยรอยยิ้ม

พูดจบหันไปมองเฉินเฟิงอย่างรังเกียจ แล้วด่า : “เศษขยะ แกระวัง ปากเน่าๆของตัวเองให้ดีหน่อย อย่าพูดจาไร้สาระ”

ไม่เข้าใจแต่แสร้งเป็นเข้าใจ ที่พูดนี้หมายถึงเฉินเฟิง, เห็นๆอยู่ว่า เป็นพวกมือสมัครเล่น ยังจะกล้าโอ้อวดต่อหน้าคนอื่น

จางหงยิ้มอย่างดูถูก: “เฉินเฟิง เราล้วนเป็นลูกผู้ชายเหมือนกัน สิ่ง ที่คุณคิดผมเข้าใจ คุณต้องการพิสูจน์ให้ภรรยาเห็น ว่าคุณไม่ได้ไร้ ประโยชน์ขนาดนั้น ผมเข้าใจ แต่คุณไม่ควรเอาชื่อเสียงของยู่ฉวน ซานมาเป็นเครื่องมือ”

“ดีที่วันนี้ผมเป็นคนต้อนรับพวกคุณ หากเป็นผู้จัดการฝ่ายขายคน อื่นของยู่ฉวนซาน ได้ยินสิ่งที่คุณพูดว่าบ้านผ่านการปรับปรุงมาก่อน หลังจากนี้พวกคุณคงไม่อาจซื้อบ้านในยู่ฉวนซานได้อีก ถึงจะเป็นตระ กูลเสี้ย ก็ติดแบล็คลิสของยู่ฉวนซานได้”จางหงพูดอย่างเย่อหยิ่ง และ เสียงสูง

เขาคิดว่าเฉินเฟิงคงอยากมีตัวตนสำหรับเลี้ยเพิ่งเหยาและคนใน ครอบครัว ยังไงเฉินเฟิงก็เป็นคนในตระกูลเสี้ยคนหนึ่ง ซื้อบ้านเรื่อง ใหญ่แบบนี้ เขาออกความเห็นไม่ได้สักค่าคงรู้สึกไม่ยุติธรรม

“ติดแบล็คลิส? ”

เฉินเฟิงยิ้มเบาๆ: “คำพูดของผู้จัดการจางพวกนี้ เป็นการแสดง จุดยืนของยู่ฉวนซานงั้นเหรอ? ”

“ทำไม มีปัญหาอะไร? “จางหงยังคงเย่อหยิ่ง

เฉินเฟิงสายหน้า พูดอย่างเย้ยหยัน : “เอาบ้านที่ผ่านการปรับปรุงมา ขายให้ลูกค้า แล้วยังจะให้ลูกค้าติดแบล็คลิสอีก ยู่ฉวนซานทำธุรกิจ ได้แบบ….จัๆ” เฉินเฟิง มากเกินไปแล้วจางหงหน้าคุณพูดว่าบ้านในฉวนซานของเรา เป็นบ้านผ่านการปรับปรุงซ้ำแล้วซ้ำเล่าคุณคิดว่าจะ ใส่ความยูฉวนได้ง่ายงั้นเหรอ

หลินหลันสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จางหงโกรธแล้ว

ผู้จัดการจาง คุณอย่าโมโหนะคะ เจ้าเศษขยะน้ำเข้าสมองไปแล้ว คุณอย่าไปฟังคำพูดไร้สาระของเขา จะซื้อหรือไม่ซื้อบ้านไม่ได้ขึ้นอยู่ กับเขา แต่ขึ้นอยู่กับพวกเราหลินหลันพูดปลอบใจ ในขณะเดียวกันเกลียดเฉินเฟิงมาก

เฉินเฟิง ฝาดไปรึเปล่าบ้านหลังฉันเห็นว่ามันมาก ไม่ เหมือนบ้านที่ผ่านการปรับปรุงเลยนะตอนนี้แม้แต่ก็อดไม่ ได้ที่ช่วยพูดให้จางหง เมื่อครู่เขาตามหลังจางหงตลอด บ้านไม่ปัญหาอะไรจริงเป็นบ้านสร้างใหม่

พ่อครับ ผมไม่ได้ตาฝาดเฉินเฟิงส่ายหน้าพลางพูด พ่อมากับ

ได้

เสี้ยเว่ยกั๋วตามเข้าไปในครัว

จางหงขมวดคิ้วอย่างเดาไม่ออก หรือว่าเศษขยะคนนี้จะเจอปัญหา อะไรเข้าจริง

เจ้าเศษขยะคนนี้ บ้านดีขนาดนี้จะ”หลินหลันพิมพำพลางเดิน

เข้ามา แต่เสียงได้หยุดไป ประโยคหลังโดนเธอกลืนกลับไปเป็น

เรียบร้อย

บ้านมีปัญหาจริงด้วย

ผนังข้างอ่างล้างจาน อาจเป็นเพราะโดนแช่น้ำมานาน ดังนั้นจึงแตก เป็นรอยร้าวจนเห็นเหลืองของผนัง

คนที่สายตาเฉียบแหลมถึงจะดูออก สีผนังชั้นนอกเป็นสีขาวจาก

การทาทับใหม่อีกรอบ

หลินหลันพูดไม่ออก จางหงหน้าดูไม่ได้ ให้ตายเถอะ!

คนงานตกแต่งเจ้ากรรมพวกนี้ แอบลดต้นทุน !

ไม่ใช้วัสดุกันน้ำ!

ถึงแม่ในใจจะโกรธมาก แต่จางหงไม่แสดงสีหน้าท่าทางออกมา แม้แต่น้อย กลับพูดอย่างเย็นชา: “น้าหลิน ผมลืมบอกไปว่าห้องครัวมี

คนเคยใช้มาก่อน”

“ห้ะ? “หลินหลันงุนงง พูดขึ้น : “ใครใช้”

“พวกคนงานตกแต่ง”

จางหงยังคงทำเป็นปกติ

“บ้านหลังนี้ตกแต่งเป็นห้องสุดท้าย ตอนนั้นที่พวกคนงานกำลัง ตกแต่ง ต้องทำงานอยู่ที่นี่ตลอด24ชั่วโมง พวกเขาทั้งกินทั้งนอนที่นี่ ทำอาหารโดยใช้เตาไฟฟ้าที่นำมาเอง แต่ตอนนั้นห้องครัวยังไม่ได้ติด เครื่องดูดควัน ดังนั้นผนังเป็นสีเหลืองก็ไม่แปลก”

จางหงไม่สะทกสะท้าน เหตุผลที่เขาคิดขึ้นมาแทบจะไม่มีช่องโหว่ ใดๆ ถึงช่างตกแต่งทำอาหารในบ้านนั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นน้อย แต่ ไม่ใช่ว่าจะไม่มี

ถึงแม้หลินหลันไม่เชื่อที่เขาพูด คิดว่าบ้านมีคนเคยใช้แล้วจริงๆ เขา ก็ไม่กลัว

เพราะบ้านหลังนี้สำหรับหลินหลันราวกับโชคดีตกมาจากฟ้า หลิน หลันคงไม่ทิ้งเรื่องดีๆแบบนี้ไป เพียงเพราะปัญหาเล็กน้อยหรอก

คงไม่ต่างจากที่จางหงคาดเดาไว้

หลินหลันสงสัยจริงๆ ไม่สบายใจ แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะไม่ซื้อบ้านหลัง

เพราะระหว่างทางจางหงบอกแล้วว่าบ้านที่ลด30%เหลือแค่หลัง

เดียว

หลังอื่นๆ ลดแค่10% ถ้าจะซื้อที่รูปแบบและพื้นที่เหมือนกัน ต้องเพิ่มอีก2ล้าน

เธอไม่มีเงินเยอะขนาดนั้น ถึงจะมีเธอก็ไม่อยากจ่าย ดังนั้นถึงบ้านจะมีคนเคยใช้ แต่พวกใบกรรมสิทธิ์ไม่มีปัญหา งั้นเธอ

ก็สามารถซื้อได้

เธอไม่ได้อะไรมาก

เอาจริงๆที่ซื้อบ้านในยู่ฉวนซาน เหตุผลส่วนใหญ่ก็เพราะศักดิ์ศรี เพื่อต่อไปเวลาออกไปข้างนอก เธอจะได้มือะไรไปโอ้อวดต่อหน้า เพื่อนบ้านและพวกเพื่อนๆได้

“ถ้าน้าหลินถือละก็ ผมจะพาน้าหลินไปดูบ้านหลังอื่น”จางหงพูดด้วย

รอยยิ้ม

“ไม่ต้องๆ ฉันไม่ถือสา เอาหลังนี้แหละ หลังนี้โอเคแล้ว”หลินหลัน โบกมือทันที บ้านหลังอื่นไม่มีส่วนลด30%ซะหน่อย

“ครับ”จางหงพยักหน้า แล้วหันไปมองเฉินเฟิง พลางพูดอย่าง พอใจ: “เฉินเฟิงล่ะ ยังมีความคิดเห็นอะไรอีกรึเปล่า?