บทที่227 เสี้ยเว่ยกั่วหายไปแล้ว

“พี่เฉินเฟิงจะไม่ได้สนเงินห้าร้อยล้านก็เป็นเรื่อง ของเขา แต่จะคืนไม่คืน มันเป็นเรื่องของผม” จูกว่างฉ วนยิ้มเย็นชา คนพวกนี้นี่แสดงให้เห็นถึงคำว่าประจบ สอพลอกลับกลอกได้ดีจริงๆ เมื่อครู่นี้ตอนที่เขาเพิ่ง กลับมาถึงยังแทบจะรุมทิ้งเฉินเฟิงซะให้ได้ ยังจะให้ เฉินเฟิงไปขอขมาตระกูลซูนอยู่เลย

แต่ตอนนี้พอรู้ว่าเฉินเฟิงไม่ธรรมดา คนพวกนี้ก็ เปลี่ยนท่าทีทันที

“ไม่ต้องพูดแล้ว!” ในตอนนั้นเอง จูเฝิงชุนก็พูดขึ้น อย่างน่าเกรงขาม “เรื่องนี้กว่างฉวนทำถูกต้องแล้ว ฉัน สนับสนุนการตัดสินใจของเขา!”

“คนตระกูลจูของฉัน ไม่ใช่คนโลภไม่รู้จักพอ สิ่งที่ เราควรได้รับ ก็เอาไว้ไม่ให้ขาด สิ่งที่ไม่ควรได้ ต่อให้ ยื่นมา พวกเราก็จะต้องการไม่ได้!”

ทุกคนในตระกูลจูอักอัก ไม่มีใครกล้าตั้งคำถาม กับการตัดสินใจของจูเฝิงซุน

แต่จูกว่างฉวนนี้ก็สมองหมูจริงๆ เงินสดห้าร้อย

ล้าน ไม่นึกว่าบอกจะคืนก็คืน หัวโดนรถทับมารีไง

มีเพียงจูเฝิงชุนที่มองจูกว่างฉวนด้วยความกังวล ตอนเริ่มแรกเขาไม่เข้าใจว่าจูกว่างฉวนไปเป็นเพื่อนกับ คนใหญ่คนโตอย่างเฉินเฟิงได้ยังไง ตอนนี้ เขาเข้าใจ แล้ว

อาศัยใจแลกใจล้วนๆ !

ใจอันบริสุทธิ์ที่มีค่าดั่งทองพันชั่ง!

“กว่างฉวน พี่เฉินเฟิงของเธอตัวตนที่แท้จริง ของเขาคือใครกัน?” เมื่อเห็นว่าไม่ได้เงิน อาสะใภ้ที่ สองของ จูกว่างฉวน หวังชุนฮัวจึงหันมาโจมตีเฉินเฟิง

แทน

จูกว่างฉวนขมวดคิ้ว “ผมไม่รู้”

เขาไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิง แน่นอนว่า เขาจะไม่เข้าไปถามแน่ หากเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากให้ ความสัมพันธ์ระหว่างตัวเขากับเฉินเฟิงถดถอยลง

“ไม่รู้?” หวังชุนฮัวประหลาดใจ “จะไม่รู้ได้ยังไง กัน? นั่นมันขาใหญ่ที่สุดยอดมากเลยนะ กว่างฉวน เธอ ต้องไปสืบมาดีๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นคุณชายของตระกูล ไหนกันแน่…”

“อาสะใภ้รอง พี่เฉินเฟิงเป็นคุณชายของตระกูล ไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณเหรอครับ?” จูกว่างฉวน พูดขัดด้วยความรำคาญนิดๆ ในบรรดาคนในตระกูลจู อาสะใภ้หวังชุนฮัวคือคนที่ขี้ประจบสอพลอที่สุด

“กว่างฉวน พูดอย่างนี้ได้ยังไงกัน?” หวังชุนฮัวไม่ ” ยอมคล้อยตาม “เฉินเฟิงคนนั้นเป็นคุณชายตระกูล ไหน จะไม่เกี่ยวกับฉันได้ยังไง?”

“ครั้งนี้เขาช่วยเหลือตระกูลจูของเราเอาไว้ งั้นเขา ก็เป็นผู้มีพระคุณของตระกูลจูเรา ผู้มีพระคุณของ ตระกูลจูก็คือผู้มีพระคุณของฉันหวังซุนฮัว แล้วมันจะ ไม่เกี่ยวข้องกับฉันได้ยังไง?”

จูกว่างฉวนยิ้มเยาะ หวังชุนฮัวก็ถือว่าทำให้เขาให้ รู้จักว่า อะไรที่เรียกว่าหน้าหนากว่ากำแพง เห็นกันอยู่ ชัดๆ ว่าเป็นสองบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องกัน หล่อนก็ยังจะ โยงเข้ามาหากันได้อีก

“อาสะใภ้รอง อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าคุณอะไรอยู่! พี่ เฉินเฟิงก็คือพี่เฉินเฟิง ตระกูลจูก็คือตระกูลจู ระหว่าง สองฝ่ายนี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งนั้น อย่าคิดจะเอา พี่เฉินเฟิงมาเชื่อมโยงกับตระกูลจูเรา” จูกว่างฉวนมอง หวังชุนฮัวด้วยสายตาเย็นชา หลังพูดจบ เขาก็หันเดิน ออกจากห้องโถงโดยไม่สนใจปฏิกิริยาของคนอื่นอีก

“หนอย แก…” หวังชุนฮัวกระทืบเท้าด้วยความ โมโห ไอ้คนหน้าไม่อาย สำคัญตัวไว้สูงนักนะ!

ความจริงเห็นผลที่เธอสนใจในตัวตนของเฉินเฟิง ก็เพื่อเห็นแก่ตัวเอง

ตามข่าวที่เธอได้ยินมา เฉินเฟิงอยู่ที่ตระกูลเสี้ย ไม่เป็นที่ชอบใจกันอย่างมาก ถึงขนาดที่สามารถจะ ดูถูกถากถางเฉินเฟิงได้เลยทีเดียว ถึงเธอจะไม่เข้าใจ ว่าทำไมเฉินเฟิงต้องอดทนถึงขนาดนั้น แต่เธอก็รู้สึกว่า ไม่ช้าก็เร็วเฉินเฟิงจะต้องแตกหักกับตระกูลเสี้ยแน่

ในตอนนั้น ก็เป็นไปได้ว่าเฉินเฟิงจะกลับมาเป็น โสดอีกครั้ง เมื่อเฉินเฟิงเป็นโสด ถึงตอนนั้น หญิงสาว ที่ยังไม่แต่งงานของตระกูลจูก็จะพอมีหวัง โดยเฉพาะ เหล่าลูกสาวของเธอ จะต้องได้แต่งงาน

ถ้ามีใครสักคนที่โชคดีไปต้องตาเฉินเฟิงเข้า แล้ว ได้กลายเป็นภรรยาของเฉินเฟิง งั้นตระกูลจู ก็คงจะได้ เป็นตระกูลระดับหน้าได้ในไม่ช้า หรือแม้แต่ตระกูลหลี่ ตระกูลเสิ่นก็อาจเทียบไม่ติดเลยก็ได้

ถึงตอนนั้น เธอหวังชุนฮัว ก็จะกลายเป็นวีรสตรีผู้ ยิ่งใหญ่ของตระกูลจู ได้รับความภาคภูมิอย่างแท้จริง

ถึงเธอเองก็รู้ว่า โอกาสที่จะสำเร็จนั้นน้อยมาก แต่ ไม่ลองจะรู้ได้ไง?

เฉินเฟิงในขณะนั้นก็ได้กลับไปถึงยู่ฉวนซานแล้ว ตอนขึ้นเขาไม่ได้นำสายชาร์จมาด้วย แถมเมื่อคืนแบ ตมือถือก็หมดแล้วด้วย

หลังจากชาร์จแบตแล้ว เฉินเฟิงก็เปิดเครื่องทันที ทันใดนั้นก็เห็นว่ามีเจ็ดแปดสายที่ไม่ได้รับ

หลายสายในนั้นเป็นคนคนเดียวกันโทรมา ซึ่งเป็น

หมายเลขที่เขาไม่คุ้นเคย

และยังมีสามสาย เป็นของเสียเมิ่งเหยา

แน่นอนว่าเฉินเฟิงจะต้องโทรหาเสี้ยเมิ่งเหยาใน

ทันที

“เมิ่งเหยา เธออยู่.

“เฉินเฟิง พ่อหายไปแล้ว!” เฉินเฟิงยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกเสี้ยเพิ่งเหยาขัดขึ้น อย่างกระวนกระวาย

“ฟอหายไปเหรอ?”เฉินเฟิงเคร่งขรึมลง เสี้ยเว่ยกั วอยู่ดีๆ จะหายไปได้ยังไง?

“ตอนบ่าย พยาบาลที่โรงพยาบาลโทรมาหาฉัน บอกว่าพ่อหายไป พยาบาลพวกนั้นบอกว่า คนที่พาพ่อ ไป ดูเหมือนจะเป็นคนของตระกูลเย่” เสี้ยเมิ่งเหยาน้ำ เสียงสะอึกสะอื้น ไม่กี่วันมานี้ เธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับเรื่อง ในบ้านจนละเลยการดูแลเสี้ยเว่ยกั่ว ทางโรงพยาบาล ก็ไม่ได้เข้าไปบ่อยนักอยู่แล้ว

รนหาที่ตายนักนะ!

เฉินเฟิงทั้งตกใจและโมโห เขาไม่นึกว่า ตระกูลเย่ จะถึงกับใช่เล่ห์เหลี้ยมแบบนี้มีคุกคามเขากับเสี้ยเมิ่ง เหยาผ่านเสี้ยเว่ยกั๋ว

“เมิ่งเหยา เธออยู่ที่ไหน? ฉันไปหาเดี๋ยวนี้” หลัง หายใจเข้าลึกๆ เฉินเฟิงก็ถามอย่างใจเย็น ตระกูลเย่ที่ พาเสี้ยเว่ยกั่วไป ไม่ใช่ตระกูลเย่ของเยไห่ถัง แต่เป็น ตระกูลเย่ที่พี่ชายสองคนของเย่ไห่ถังก่อตั้งขึ้น สอง คนนั้นที่ก่อเรื่องขึ้นแบบนี้ เทียบกับเย่ไหถังแล้ว มันไร้ ยางอายเสียยิ่งกว่า ดังนั้นเฉินเฟิงจึงกังวลว่า พวกเขา จะไม่รอให้ตัวเองถึง แล้วชิงลงมือกับเสี้ยเว่ยกั๋วซะก่อน

“ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างทางไปตระกูลเย่” เสี่ย เมิ่ง

เหยาตอบ “โอเค เธอไม่ต้องกังวล ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” เฉินเฟิง ตอบเสียงนิ่ง หลังพูดจบก็วางสาย

เมื่อมาถึงโรงรถ เขาขึ้นรถโคนิกเซ็กก์ เหยียบคัน เร่งพุ่งออกไปทันที

ในขณะเดียวกัน ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย่ ก็ได้มี

คนมารวมตัวกันไม่น้อยแล้ว

มีทั้งคนรับใช้และบอดี้การ์ดของตระกูลเย่ ทั้งยังมี สมาชิกในตระกูลของคังไห่โป และหวังฉีซาน ทั้งสอง คนนั้นมาร่วมงานเลี้ยงกับเย่หมิงเหวิน หลังจากนั้น เจ้า ตัวก็หายไปด้วยเช่น

ดังนั้นหลังจากคนทั้งสองตระกูลที่ได้ยินว่าตระกูล เยมีวิธีที่จะตามหาได้ ก็พากันมายังตระกูลเย่

“ประธานเย่ เจ้าขยะนั่น มันจะปรากฏตัวออกมา จริงๆ เหรอ?” พี่ชายของคังไห่โป คังยูนโปถามอย่าง สงสัย ตอนแรกเสี้ยห้าวบอกว่า เรื่องที่เย่หมิงเหวิน คัง ไห้โป หวังฉีซานทั้งสามคนหายตัวไป ไม่มีส่วน เกี่ยวข้องกับตระกูลเสี้ย เป็นฝีมือของเฉินเฟิงเพียงคน เดียว

พวกเขาไม่เชื่อ แต่ต่อมา เมื่อเห็นเสี้ยห้าวคุกเข่า สาบานต่อหน้าพวกเขา พวกเขาก็เชื่อแล้ว ว่าเจ้าขยะ นั่นอาจจะออกจากตระกูลเสี้ยแล้วจริงๆ

พวกเขาจึงฟังคำแนะนำจากเสี้ยห้าว ให้ใช้เสี้ยเว่ ยกั๋วมาเป็นตัวต่อรองให้เฉินเฟิงปล่อยคนออกมา แต่คังยูนโปกลับรู้สึกว่า อาจจะไม่กล้ามาก็ได้ยัง ไงเสียครั้งนี้ คนที่เขาจะหาเรื่องด้วยนั้นคือตระกูลเย่!

ทั้งยังมีพวกเขาตระกูลคังกับตระกูลหวังอีกด้วย!

เฉินเฟิงแค่เขยแต่งเข้ากระจอกแค่คนเดียว จะเอา อะไรมาสู้ตระกูลชั้นหนึ่งกับตระกูลชั้นรองทั้งสอง ตระกูลกัน?