บทที่225 ลูกเขยแต่งเข้านั่น

เติ้งหมูเจอตกใจเป็นการใหญ่ รีบร้อนเข้าไปช่วย พยุง “คุณชายจู อย่าเลย อย่าเลย รีบลุกขึ้นเถอะ” “หา?”

ทุกคนในตระกูลจูต่างมองตาค้าง ปากอ้าเหมือน จะกินไข่เข้าไปได้สองฟอง เติ้งหยูเจอไม่ได้มาถาม หาความผิดหรอกเหรอ? ทำไมถึงพูดว่าอย่าเลยล่ะ?

จูกว่างฉวนก็ดูตกตะลึงเช่นกัน ชายชราตรงหน้านี้ ใช่คนของตระกูลเติ้งจริงๆ เหรอ?

แม้เขาจะสับสน แต่เขาก็ไม่กล้าลุกขึ้น เพราะจู เฟิงชุนยังไม่ได้สั่ง

“กว่างฉวน ลุกขึ้นมาก่อนเถอะ”ในตอนนั้น จูเฟิง ชุนก็เอ่ยขึ้น เขาสามารถมองออกว่าท่าทีของเติ้งหยู เจอไม่ใช่การเสแสร้ง เป็นไปได้ว่าเขาไม่ได้มาถือสา หาความอะไรกับจูกว่างฉวนจริงๆ

“ครับ ท่านปู่” จูกว่างฉวนขานรับเสียงอู้อี้ ก่อนลุก

ขึ้น

เติ้งหยูเจอจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในใจคิด ว่าเติ้งชื่อซีกำชับให้เขาสุภาพกับจูกว่างฉวนให้มาก แต่ เขาแค่มาถึง ลูกว่างฉวนก็คุกเข่าต่อหน้าเขาแล้ว อีกนิด ก็เกือบจะเสียเรื่องแล้ว

“คุณชายจู นายน้อยให้กระผมมาที่นี่” หลังจาก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เติ้งหยูเจอก็ค่อยๆ พูดซ้าๆ

“ท่านเติ้งมีเรื่องอะไร ก็มาหาผมเถอะครับ ความ ผิดนั้นผมเป็นคนก่อคนเดียว ไม่เกี่ยวอะไรกับตระกูล จู” จูกว่างฉวนพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม คิดจะรับผิดชอบ ทั้งหมดเพียงคนเดียว

เติ้งหยูเจอสายหัวเบาๆ ก่อนยิ้มบาง “คุณชาย เข้าใจผิดแล้ว กระผมมาในครั้งนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะมา ทำให้ตระกูลขุ่นเคือง”

ทุกคนในตระกูลต่างตกตะลึง ไม่เอาความแล้ว?

“งั้นท่านเติ้ง ….?” จูกว่างฉวนมองไปยังเติ้งหยูเจอ

ด้วยความสงสัย

“มันเป็นอย่างนี้ครับ นายน้อยของกระผม ตอนนี้ที่ อยู่บนภูเขา มีความบาดหมางเล็กน้อยกับคุณชายจู และคุณเฉิน หลังจากนั้น นายน้อยของเราก็เสียใจ อย่างมาก เขารู้สึกว่าตอนนั้นบุ่มบ่ามไปสักหน่อย”

“ดังนั้นที่กระผมเดินทางมาในครั้งนี้ ก็เพื่อขออภัย กับคุณชายจูในนามของนายน้อยครับ” เติ้งหยูเจอโค้ง คำนับเล็กน้อยด้วยความจริงใจ

ทุกคนในตระกูลจูนิ่งอึ้งจนตัวแข็งเป็นรูปสลักหิน

ขออภัย?

คุณชายใหญ่แห่งตระกูลเติ้ง เติ้งซื่อซี ถึงกับต้อง ขออภัยกับจูกว่างฉวน! นี่มันเป็นไปได้ยังไง

ทุกคนรู้สึกเหมือนอยู่ห่างออกไป มีความรู้สึก ราวกับว่ากำลังอยู่ในความฝัน

เติ้งหยูเจอสายหัว เขาเองก็รู้ถึงปากจะพูดไปดูน่า ฟังเท่าไหร่ คนในตระกูลจูก็คงจะไม่เชื่อเขา

แต่ก็โชคดีที่เขาเตรียมของขวัญมาด้วย

เติ้งหยูเจอโบกมือ กลุ่มบอดี้การ์ดในชุดสูทสีดำ และชุดหูฟังก็กรูเข้ามา

ตระกูลจูทุกคนแตกตื่น แล้วก้าวถอยหลังไปโดย

ไม่รู้ตัว

แต่หลังจากนั้นจึงเห็นว่า ในมือของกลุ่มบอดีการ์ด ชุดดำนั้นถือตู้เซฟสีเงินเอาไว้

“ปีง”

“ปีง”

ตู้เซฟแต่ละอันถูกวางลงบนพื้น ป้อนรหัสผ่าน

ก่อนเปิดออก

ว้าว!

ธนบัตรสีแดงเป็นฟ่อนถูกวางนิ่งอยู่ในตู้เซฟ สีแดง ของแบงค์ร้อยหยวนกระทบต้องแสงอาทิตย์

กล่องใส่รหัสเกือบร้อยกล่องถูกวางไว้ด้วยกัน แสงสีแดงสดเปล่งเรื่อเป็นประกายออกมาพร้อมอย่าง

น่าตื่นตา!

ตระกูลจูทุกคนที่อยู่ที่ตรงนั้น ไม่กล้าแม้แต่จะ

หายใจออก

ช็อก!

ช็อกเกินไปแล้ว!

นอกจากช็อกแล้ว พวกเขาก็นึกคำอื่นที่จะ บรรยายสถานการณ์นี้ไม่ออกจริงๆ

ธนบัตรที่มูลค่ารวมไม่ชัดเจน กองไว้แทบเท่า

ภูเขา!

ตระกูลจูทุกคน ไม่เคยพบเจออะไรแบบนี้มาก่อน

ไม่ ถ้าจะพูดให้ชัดก็คือ พวกเขาไม่เคยเห็นเงิน มากมายขนาดนี้มาก่อน!

เอื้อก

จากนั้นไม่นาน เสียงกลืนน้ำลายในลำคอของใคร บางคนก็ดังขึ้นทำลายความเงียบ

อายุปูนนี้ จูเฝิงชุนที่ไม่เคยเจออะไรแบบนี้ในขณะ นั้นก็เกิดคอแห้งขึ้นมา เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ท่านเติ้ง ท่าน….นี่มันหมายความยังไง?”

“ของขวัญแทนคำขอโทษครับ” เติ้งหยูเจอยิ้มเล็ก น้อย ถึงแม้สีหน้าจะเย็นตั่งผิวน้ำ แต่ในใจหนักอึ้ง เขา เองก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าเฉินเฟิงที่เติ้งชื่อชีไปล่วงเกินเข้า นั้น เบื้องหลังคือใครกันแน่ ถึงกับทำให้เติ้งชื่อชีผวา จนต้องเตรียมของขวัญแทนขอโทษมามากมายขนาด นี้

“ของ….ของขวัญแทนคำขอโทษ?”

คนตระกูลจูไม่น้อยลิ้นพันกันจนพูดไม่ออก เงิน ตรงหน้าพวกนี้ อย่างน้อยที่สุดก็หลายร้อยล้านแล้วล่ะ ของขวัญแทนคำขอโทษหลายร้อยล้าน หน้าตาของจู กว่างฉวนใหญ่โตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

“อิม ของขวัญแทนคำขอโทษ” เติ้งหยูเจอพยัก หน้าเล็กน้อยๆ “นี่คือเงินห้าร้อยล้าน”

“ห้าร้อยล้าน!”

ทุกคนในที่นั้นตะโกนร้องออกมา แม้แต่สมาชิกที่ขึ้ ขลาดที่สุดของตระกูลยังยืนไม่อยู่ ตกใจจนล้มลงไป นั่งที่พื้น

ถึงพวกเขาจะทายกันไว้ในใจแล้วก็ตาม แต่ก็คาด ไม่ถึงว่า เงินที่กองอยู่ตรงหน้าจะมากถึงห้าร้อยล้าน!

มีเงินสดห้าร้อยล้าน มาวางอยู่ตรงหน้าจะรู้สึกยัง ไงกันล่ะ!

แบงค์ร้อยหยวนนั่นหนึ่งกอง น่าจะประมาณแปด แสน เงินตรงหน้านี้ ถ้าหากมีห้าร้อยล้านล่ะก็คงมีกว่า หกกอง!

ตระกูลจูทุกคนต่างตกตะลึงจนพูดไม่ออก ในเวลานั้น เติ้งหยูเจอกลับยิ้มออกมา แล้วพูดอีก ครั้ง “นี่ไม่ใช่ทั้งหมดนะครับ”

นี่ยังไม่ใช่ทั้งหมดเหรอ!!

ทุกคนในตระกูลจูรูม่านตาหดเล็ก เติ้งหยูเจออาจ จะเอาเงินออกมาทั้งธนาคารเลยก็ได้

“ตระกูลจูเป็นหนี้ธนาคารอยู่ห้าร้อยล้านไม่ใช่เห รอ? งั้นห้าร้อยล้านนั้น นายน้อยของเราก็ช่วยพวกคุณ คืนให้ก็แล้วกันครับ” เติ้งหยูเจอยิ้มบาง พันล้าน

นี่คือความจริงใจทั้งหมดของเติ้งชื่อชีในครั้งนี้! หรือที่เรียกว่าของขวัญแทนคำขอโทษ!

ต่อให้เป็นตระกูลใหญ่อย่างตระกูลเติ้ง การควัก เงินออกมาทีเดียวพันล้าน มันก็ไม่ง่าย

แต่หลังจากที่เติ้งซื่อชีกลับบ้านไป กลับบอกว่าถ้า ไม่ให้เงินไปจะมีคนมาถล่มตระกูลเติ้ง เติ้งเฟิงเหนียน แทบไม่อยากเชื่อ

แน่นอน สุดท้ายเติ้งเฟิงเหนียนก็ยอมเชื่อใจคำพูด หนึ่งของเติ้งชื่อซี

อู่จิ๋วโย ถูกคนฆ่าด้วยใบหนึ่งใบ

ด้วยคำพูดนั้น ทำให้เติ้งเฟิงเหนียนแทบยืนไม่อยู่ เพียงชั่วข้ามคืนเขาใช้เส้นสายของตระกูลเติ้งติดต่อ เบิกเงินห้าร้อยล้านจากธนาคารน้อยใหญ่ในหนานหนิง มาให้กับตระกูลจู เติ้งหยูเจอไม่ได้เข้าใจโลกของศิลปะการต่อสู้ แต่ เขารู้ว่าอู่จิ๋วโยนั้นแข็งแกร่งกว่าเติ้งเฟิงเหนียน อีกฝ่าย ใช้เพียงใบไม้ใบเดียวฆ่าอู่จิ๋วโย ถ้าอย่างนั้นการฆ่า เติ้งเฟิงเหนียน น่ากลัวว่าใบไม้แค่ใบเดียวก็คงไม่ต้อง ใช้

“ท่านเติ้ง….ช่วยบอกเหตุผลที่แท้จริงกับเฝิ่งชุน ได้ไหม” เฝิงคุนกล่าวเสียงแหบแห้ง คำพูดไม่กี่คำ ของเติ้งหยูเจอ กลายเป็นคลื่นลูกใหญ่ปั่นป่วนในใจ ของเขา มันส่งผลกระทบให้ใจของเขาระส่ำไปหมด ตอนนี้เขาต้องการรู้ว่า ทำไมตระกูลเติ้งถึงทำแบบนี้คำ พูด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าไม่ใช่เพราะจูกว่างฉวน!

จูเฝิงชุนรู้ดียิ่งกว่าใคร ความสามารถของลูกชาย ตัวเอง ข้อดีของเขาคือเป็นคนซื่อสัตย์ คุณธรรมน้ำ มิตร ไม่มีจิตคิดร้าย แม้ในบางครั้งจะขาดหัวคิดไปสัก หน่อย ไม่อย่างนั้นคงไม่ล่วงเกินตระกูลเติ้งที่เป็นหนึ่ง ในสามตระกูลใหญ่ของหนานหนิงเพื่อลูกเขยแต่งเข้า แค่คนเดียวหรอก

แต่ว่าตอนนี้เติ้งหยูเจอกลับบอกเขาว่าตระกูลเติ้ง จ่ายเงินหนึ่งพันล้าน เพื่อชดใช้หลานชายของเขา!

นี่มันไม่ธรรมดาเหมือนเนื้อที่ตกลงมาจากท้องฟ้า อีกต่อไป แต่เป็นแท่งทองที่ตกลงมาต่างหาก!

“เหตุผลที่แท้จริง?” เติ้งหยุนเจอยิ้มอย่างมีเลขนัย และหันไปมองจูกว่างฉวน “บางทีคุณชายจู๊คงรู้”

Wow

คำพูดของ เติ้งหยูเจอนั้นทำให้จูกว่างฉวนตื่นจาก

สภาพที่เฉื่อยชา

เมื่อเห็นจูเฝิงชุนมองมา จูกว่างฉวนก็กลืนน้ำลาย

“พี่เฉินเฟิงสินะครับ?”

พี่เฉินเฟิงงั้นเหรอ?

ทุกคนในตระกูลจูมองหน้ากันจูกว่างฉวนกำลังพูด ถึง ลูกเขยแต่งเข้านั่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ