บทที่ 221 ปรมาจารย์เฉิน

เดิมทีอูจิ๋วโยคิดว่าในชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันข้องเกี่ยว กับ เซียวกั่วจงอีก

แต่ว่าในวันนี้ เขากลับได้พบกับศิษย์ของเซียวกั่ว จงอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เขาตกใจไม่น้อยกลับเป็นปรมาจารย์ด้าน การต่อสู้ที่มีอายุน้อยกว่า

เพราะว่าเฉินเฟิงยังหนุ่มมาก อย่างมากก็อายุ เพียงแค่25-26ปีเท่านั้น!

ตอนอายุ 25-26 ปี ก็ได้เป็นปรมาจารย์ด้านการ ต่อสู้ระดับหั้วจิ้งแล้ว งั้นการที่เขากลายเป็นปรมาจารย์ ด้านการต่อสู้ก็ไม่ใช่ปัญหาเรื่องอายุ

ไม่ได้เกินจริงเลยที่จะบอกว่าเฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้า นี้คือปรมาจารย์ด้านการต่อสู้อันดับที่สิบของประเทศ จีน!

สีหน้าของอู่จิ๋วโยดูโล่งใจและตอนนี้เขาไม่มีอะไร ต้องกลัวแล้ว หากตายได้ด้วยน้ำมือของปรมาจารย์ ด้านการต่อสู้แล้ว ในอนาคตแม้ว่าจะตกนรกเขาก็เอา ไปโม้ได้

เมื่อเห็นใบหน้าที่ลื่อนลอยของอู่จิ๋วโยแล้ว เฉินเฟิ งก็รู้เลยว่าไม่สามารถที่จะถามอะไรได้ จึงหันหน้าไป พูดกับป่าชิง ป้าชิงลองถามเบาะแสของผู้ที่หลงเหลือ อยู่จากปากของหญิงสาวหน่อย จากนั้นก็กำจัด

“นอกจากนั้น…อย่าให้เขาตายอย่างมีความสุข เกินไปเลย!” ในดวงตาของเฉินเฟิงฉายแววเย็นชา ราวกับสัตว์ร้ายดั่งอู่จิ๋วโยที่ไร้ความผิดชอบชั่วดี ไม่รู้ ว่ามียังมีหญิงสาวบริสุทธิ์อีกกี่คนที่ต้องถูกเขาฆ่า มัน มากเกินไปสำหรับเขา

“ค่ะ ปรมาจารย์เฉิน” ป้าชิงพยักหน้าอย่าง นอบน้อม เรียกชื่อเฉินเฟิง จากคุณเฉินเป็นปรมาจารย์ เฉินอย่างเงียบ ๆ

เฉินเฟิงหันไปจ้องเติ้งซื่อซีที่อยู่ข้างๆอีกครั้ง

เติ้งชื่อซีในเวลานี้ ไม่เหมือนกับหนุ่มผู้น่าดึงดูด แห่งตระกูลเติ้งในอดีตอีกต่อไป ใบหน้าของเขาซีดขาว ร่างกายสั่นไปด้วยความกลัวและเป้ากางเกงของเขา เปียกชุ่มไปด้วยของเหลวสีเหลืองอ่อน เห็นได้ชัดว่า ท่าที่ก่อนหน้านี้ของเฉินเฟิงทำให้เขากลัวมากจนฉีรด กางเกง

เมื่อเห็นสายตาของเฉินเฟิงที่มองมานั้นเติ้งชื่อชี รู้สึกราวกับโดนสายฟ้าฟาด

ร่างกายยิ่งสั่นไปด้วยความกลัวมากกว่าเดิม “พรีบ”ตั้งชื่อซีไม่ลังเลเลยที่จะคุกเข่าข้างหนึ่ง ลงบนพื้นแล้วก้มหัวคำนับ “ปรมาจารย์เฉิน ไว้ชีวิตด้วย”

“ปรมาจารย์เฉิน ไว้ชีวิตด้วยเถอะ”

” ผมมันตาต่ำ มีตาหามีแววไม่ ปรมาจารย์เฉิน ปล่อยผมไปเถอะ”

เติ้งซื่อชีร้องไห้ขอความเมตตา เขาพึ่งจะใช้ชีวิต เพียงแค่ครึ่งเดียวและไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มา ก่อน ในสายตาของเขา ผู้ที่ไร้เทียมทานอย่างอู๋จิ๋ว โยกลับถูกเฉินเฟิงจัดการด้วยใบไม้เพียงใบเดียว!

ยิ่งไปกว่านั้นเฉินเฟิงยังเป็นยอดฝีมือระดับหั้วจิ้งอี กด้วย

เขาไม่กล้าที่จะคิดถึงตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิง และไม่กล้าที่จะคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เขารู้เพียงแค่ว่าเฉินเฟิงต้องการฆ่าเขา มันช่าง

ง่ายราวกับการบดขยิ้มดตัวหนึ่งให้ตาย

ต่อให้เฉินเฟิงจะฆ่าเขา ตระกูลเติ้งก็ไม่กล้าที่จะ พ่นลมหายใจออกมา แม้กระทั่งพ่อของเติ้งเฟิงเหนียน หรือพ่อของเขาก็ต้องขอโทษให้กับเฉินเฟิง!

เพื่อหลีกเลี่ยงที่เฉินเฟิงจะไม่พอใจและทำลาย ตระกูลเติ้งโดยตรง!

เฉินเฟิงสายหัว ในตอนนี้เติ้งซื่อซี ก้มหน้าอย่าง อับอาย แต่ทาทีที่เย่อหยิ่งชั่งดูสง่างามมาก

“ยังอยากมีชีวิตอยู่ไหม?” เฉินเฟิงพูดออกมาด้วย น้ำเสียงเย็นชา

ตั้งชื่อซีผงะแล้วพยักหน้าอย่างลนลาน ใช่ “ยังไม่ อยากตาย ปรมาจารย์เฉิน เพียงแค่ท่านปล่อยผมไป ผมยินดีที่จะเป็นทาสให้กับท่านตลอดชีวิตและผมยินดี จะทำทุกอย่างที่ท่านขอ….

“ต่อให้มาเป็นทาส แกก็ไม่มีคุณสมบัตินั้นหรอก” เฉินเฟิงขัดจังหวะเติ้งชื่อชีอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย คนดื้อรั้นอย่างเติ้งชื่อชีจะมารับใช้เขาในฐานะคนรับ ใช้ ทำให้เขารู้สึกอึ้ง

“ใช่แล้วปรมาจารย์เฉิน ผมไม่มีคุณสมบัติพอ” เติ้ง ชื่อชีรีบตอบตกลงด้วยท่าทีที่อ่อนน้อมถ่อมตนราวกับ ตนเองเป็นฝุ่นธุลี

“เอาแบบนี้แล้วกัน จูกว่างฉวน เป็นพี่น้องของฉัน นายไปช่วยเขาแก้ปัญหาตระกูลจู แล้วฉันจะปล่อยแก ไป” หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เฉินเฟิงพูดว่าการเปิด เผยตัวตนของเขานั้นมันไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นเขาจึงไม่ สามารถเข้าไปช่วยจูกว่างฉวนแก้ปัญหาของตระกูลจู ได้โดยตรง แต่เขาสามารถยืมมือของเติ้งซื่อซีได้

“ขอบคุณท่านปรมาจารย์เฉิน! ขอบคุณท่านปร มาจารย์เฉิน! ผมจะช่วยแก้ปัญหาทั้งหมดของตระกูล จูได้อย่างแน่นอน” เติ้งซื่อชีร้องไห้ด้วยความดีใจและ โค้งตัวลงให้กับเฉินเฟิงอีกครั้ง เขาไม่ได้คาดคิดว่า เฉินเฟิงจะเป็นคนใจกว้างขนาดนี้และจะปล่อยเขาไป

จริงๆ เมื่อเทียบชีวิตของเขากับปัญหาของตระกูลจูแล้ว มันเทียบกันไม่ได้เลย ท้ายที่สุดแล้วตราบใดที่ยังมีชีวิต อยู่ก็ย่อมมีความหวัง

เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย เขาไม่ได้ฆ่า เติ้งชื่อชี ไม่ใช่ว่าเขาเป็นคนใจกว้าง แต่เติ้งซื่อชีไม่ได้ฝึกฝน ดัง นั้นสำหรับเขาแล้ว เติ้งชื่อชีเป็นมดที่ที่ยอมจ่ายได้ มด ชนิดนี้ มดชนิดนี้ถ้าคุณเก็บไว้ก็ยังมีประโยชน์บ้าง หากฆ่ามันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรนอกจากจะทำให้ตัว เปื้อนเลือด

“นอกจากเรื่องนี้ ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้ ไม่ อย่างนั้นจะซวยซะเอง! ” เฉินเฟิงพึมพำกับตัวเอง ตอนนี้คนที่รู้ว่าเขาอยู่ระดับต้นของหั้วจิ้งมีเพียงไม่กี่ คนรู้ แม้แต่ในตระกูลเฉิน ยกเว้นเฉินเจิ้นหนาน ก็มี เพียงไม่กี่คนที่รู้ ดังนั้นเฉินเฟิงจึงไม่ต้องการให้ความ ลับของเขารั่วไหลออกไป

“ปรมาจารย์เฉิน ท่านวางใจเถอะ ผมไม่มีวัน ปริปากบอกสักคำแน่นอน” เติ้งซื่อชีพยักหน้าและ สัญญา เฉินเฟิงสามารถทำลายตระกูลเติ้งได้อย่าง ง่ายดาย เว้นแต่สมองจะมีปัญหาถึงจะปล่อยข่าว เฉินเฟิงให้คนนอกฟัง

“งั้นก็ไสหัวไป” เฉินเฟิงพูดเบา ๆ เขาเห็นความกล้า หาญในสายตาของเติ้งซื่อ เขาไม่กังวลเลยว่าเติ้งซื่อ ชี้จะหันกลับมา

“ขอบคุณปรมาจารย์เฉิน ผมจะออกไปจากที่ นี่ “บนใบหน้าของ เติ้งชื่อซีมีรอยยิ้มประจบ หลังจาก พูดเสร็จเขาแทบจะวิ่งออกมาจากลานบ้าน

“คุณหนูเยทำตามสัญญาที่ให้ไว้แล้ว” เฉินเฟิงหัน กลับมาและมองไปที่เย่ไห่ถังอย่างใจเย็น

“ขอบคุณท่านปรมาจารย์เฉิน” เย่ไห่ถัง ประสาน

มือคำนับ เธอยังคงไม่คุ้นชินกับการเรียกเฉินเฟิงแบบ

นั้น

เฉินเฟิงโบกมือและยิ้มเล็กน้อย “ไม่ต้องขอบคุณ แล้ว เธอแค่จำไว้ให้ดีว่าเธอได้สัญญาไว้กับฉัน”

สีหน้าของเยไห่ถังดูซับซ้อน จากนั้นก็กลับมาเย็น ชาอีกครั้ง “ปรมาจารย์เฉินมั่นใจได้เลยว่าเยไห่ถัง ไม่ใช่คนที่ทำผิดคำพูด ต่อจากนี้ใครก็ตามที่ต้องการ ทำร้ายคุณนายจะต้องข้ามศพเย่ไห่ถัง ไปก่อน!”

“งั้นก็ดี” เฉินเฟิงพยักหน้า

“อีกอย่าง ” เฉินเฟิงหันไปจ้องหลิ่วชิงอีกครั้ง “ป่าชิงเรื่องนี้รบกวนป้าชิงเก็บเรื่องของผมไว้เป็นความ ลับนะครับ ผมไม่อยากให้คนในตระกูลเฉินรู้ว่าผมอยู่ ในระดับต้นของหัวจิ้ง

ไหล่ของป่าชิงสั่นเล็กน้อย เฉินเฟิงรู้ว่าจริงๆ แล้ว เธอติดต่อกับคนในตระกูลเฉิน

“ปรมาจารย์เฉินโปรดวางใจเถอะ ฉันจะไม่มีทาง ปริปากอย่างแน่นอน” ป้าชิง คำนับด้วยความเคารพต่อ เฉินเฟิง ในตอนนี้ความสามารถของเฉินเฟิงทั้งพรั่น พรึงและน่าเกรงขาม ด้วยอายุ25-26ปี ก็เป็นถึงยอด ฝีมือระดับต้นของหั้วจึ้ง พูดได้เลยว่าโลกแห่งศิลปะ ด้านการต่อสู้ของจีนนั้นล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว!

ความคิดและวิธีการของเฉินเฟิงนั้นช่างน่ากลัว จากทุกสิ่งที่รู้ในตอนนี้แล้ว เฉินเฟิงพร้อมที่จะแตกหัก กับตระกูลเฉินแล้ว

ไม่อย่างนั้นแล้ว เฉินเฟิงจะไม่ได้รับการฝึกฝน จนถึงระดับนี้ได้ในวัยขนาดนี้ จนกระทั่งหนีออกจาก ตระกูลเฉินเมื่อสามปีก่อน นี่อาจเป็นหนึ่งในแผนการ ของเฉินเฟิง

เพื่อปิดซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงในตัวของเขา