บทที่193 ดื่ม หรือจะตาย

ถ้าเป็นหมิงเหวินศิดว่าพึ่งพิงตระกูลเย่มาขู่ให้เฉินเฟิงตกใจได้ เช่น นั้นอาเหาก็ได้แต่พูดว่า เย่หมิงเหวินช่างเด็กน้อยเหลือเกิน อาเหาตบไปทีหนึ่งนี้ เป็นการตบให้เย่หมิงเหวินมีนงงถึงที่สุด เขา

นึกไม่ถึงว่าแม้จะเผยชื่อของตระกูลเย่ออกมาแล้ว อาเหายังกล้าลงมือ เย่หมิงเหวินกระหืดกระหอบ จ้องอาเหาตาเขม็ง ไฟโกรธในดวงตา พุ่งกระฉูดไม่ขาด

“ทำไม ไม่ยอม?”อาเหามองเปหมิงเหวินอย่างเมินเฉย ถ้าเยหมิงเห วินไม่ยอม เขาก็จะตีจนกว่าเย่หมิงเหวินจะยอม!

“ยอม! ฉันยอม!” เย่หมิงเหวินกัดฟันพ่นคำสองคำนี้ออกมา เขากล้า

บอกว่าไม่ยอมเหรอ? เขาไม่กล้า!

“ยอมแล้วยังไม่คุกเข่าลง” อาเหาเอ่ยปากอย่างเรียบนิ่ง สำหรับ เฉินเฟิง เขาเคารพมาจากหัวใจ ด้านหนึ่งเป็นเพราะความสามารถของ เฉินเฟิง แต่ยิ่งกว่านั้นกลับเป็นเพราะนิสัยของเฉินเฟิงเป็นผู้ที่ชื่อตรง และชอบธรรมอย่างแท้จริง

เป็หมิงเหวินเหยียดหยามเขาได้ แต่เหยียดหยามเฉินเฟิงไม่ได้ เสียง”ฟุบฟับ”ดังขึ้น เย่หมิงเหวินคุกเข่าลงไปตรงพื้นต่อหน้า เฉินเฟิงทันที

ชายชาตรีย่อมไม่ต่อสู้เมื่อรู้ว่าไม่มีทางสู้ได้!

เย่หมิงเหวินกัดฟันไว้แน่น ปล่อยให้ความอาฆาตแค้นพุ่งโจมตี จิตใจของตนเอง เขาจะจำความรู้สึกเวลานี้ไว้ ตอนที่ออกไปจากประตู บานนี้ เขาจะนำความอัปยศอดสูที่ได้รับทั้งหมด กลับไปที่ตัวของ เฉินเฟิงและอาเหาเป็นร้อยเท่า

เห็นเย่หมิงเหวินคุกเข่าแล้ว ท่าทางดังไห่โปและหวังฉีซานก็ดีใจ ยกใหญ่

“ท่านเซิน!” ท่านเซ็นมาได้อย่างไรกัน?

สำหรับกู้ตงเซิน ทั้งสองคนคุ้นเคยกันอย่างเป็นธรรมชาติ เจ้าพ่อ ใต้ดินของเมืองชางโจวเขตตะวันตก บนถนนยังครอบครองชื่อเสียงอัน โด่งดังไร้เทียมทาน!

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีสองตระกูลอยู่เบื้องหลัง พอเห็นกู้ตงเซินเข้า ล้วนเพิ่มความเคารพขึ้นอีก

“กู้ตงเซิน!” บนหน้าเปหมิงเหวินก็มีความยินดีเช่นกัน แต่ที่ไม่เหมือ นกับคังไห้โปและหวังฉีซานก็คือเขาไม่ได้เรียกกู้ตงเชินว่าท่านเชิน แต่ ว่าเรียกชื่อของกู้จงเซินไปตรงๆ โดยเฉพาะเขามีที่พึ่งเป็นตระกูลเย่ เป็นผู้ยิ่งใหญ่ของตระกูลเย่ ไม่ว่าสถานะตำแหน่ง ถึงแม้จะแย่กว่ากู้ตง เป็นระดับหนึ่ง แต่กลับไม่ได้แย่ถึงขั้นเรียกกู้ตงเซินว่าท่านเซ็น

“ท่านเชิน ช่วยด้วย!”

คังไห้โปและหวังฉีซานเกือบคลานกลิ้งเกลือกไปแทบเท้าของกู้ตง

เป็น

“กู้ตงเป็น รีบช่วยฉันจัดการคนพันธุ์ผสมนี้ให้ฉันด้วย!” เย่หมิงเห วินชีไปที่จมูกของอาเหา พูดสั่งอย่างโหดเหี้ยม ในสายตาเขา ขอเพียง กู้ตงเซินไม่ใช่คนโง่ น่าจะรู้ว่าระหว่างตระกูลเย่กับลูกเขยแต่งเข้าบ้าน สวะคนหนึ่ง ควรยืนอยู่ฝั่งไหน

กู้ตงเซินไม่ได้พูดอะไร แต่เดินมาตรงหน้าของเย่หมิงเหวินโดยตรง เอ่ยปากด้วยท่าทางไร้ความรู้สึก “นายอยากจะจัดการใครให้ตาย?” เย็หมิงเหวินมีนงง ขี้ไปทางอาเหา จากนั้นก็ชี้ไปทางเฉินเฟิงอีก แล้วบอกว่า “พวกคนพันธุ์ผสมพวกนี้ แถมยังมีเจ้าสวะนี้ด้วย จัดการทั้ง สองคนให้ฉันหมดเลย”

“ยังมีนังคนเลวนี้ด้วย คืนนี้ฉันจะให้หล่อนมานอนบนเตียงฉัน!” เย่ห มิงเหวินย้ายสายตาไปทางเสี้ยเพิ่งเหยาแล้ว ความหยาบกระด้างใน สายตาไม่ปิดบังแม้สักนิดเดียว

กู้กงเขินถอนหายใจที่หนึ่ง เย่หมิงเหวินนี่จริงๆ เลย ไม่รู้คำว่าตาย เขียนอย่างไรสินะ เห็นกู้ตงเซินไม่พูดจา เปหมิงเหวินอดขมวดหัวคิ้วไม่ได้ กู้ตงเชิน นี่ เป็นถิ่นของนาย อย่าบอกฉันนะว่านายทำไมได้?”

กู้ตงเซินส่ายหน้าแล้วมองเย่หมิงเหวินอย่างเห็นใจแวบหนึ่ง ทันใด นั้นก็เอ่ยปากถาม “เย่หมิงเหวิน นายอยากตายยังไง?”

พอคำพูดนี้ออกมา ชั่วขณะนั้นสีหน้าเย่หมิงเหวินก็เปลี่ยนไป

“กู้ตงเซิน นายหมายความว่าอะไร? ฉันเป็นตระกูลเย….”

“ตระกูลเคย?” เป็หมิงเหวินยังไม่ทันได้พูดจบ ก็ถูกกู้ตงเซินหัวเราะ เยาะขัดจังหวะ “ต่อให้เย่ไห่ตงหัวหน้าตระกูลของพวกนายมาแล้ว ฉันก็ จะพูดคำนี้ ยิ่งไปกว่านั้นนายก็เป็นแค่หมาตัวหนึ่ง”

พูดจบ กู้จงเซินถีบบนท้องของเย่หมิงเหวินไปทีหนึ่ง จนเย่หมิงเห วินล้มลงอย่างอเนจอนาถ

“กู้ตงเซิน นายอยากตายเหรอ!”

เย่หมิงเหวินดวงตาแดงก่ำ เหมือนสิงโตผู้บ้าคลั่งตัวหนึ่งที่คำราม กระโจนเข้าไปทางกู้ตงเซิน

กู้ตงเซินส่งเสียงหัวเราะเยาะ โบกๆ มือ ชั่วพริบตาเดียวด้านหลังก็

มีนักเลงเจ็ดแปดคนโผล่ออกมา

คนกลุ่มหนึ่งล้อมเย่หมิงเหวินไว้ จากนั้นเริ่มเตะต่อยขึ้นมา ไม่ถึงหนึ่งนาที ก็ทำให้เย่หมิงเหวินได้แต่หายใจเข้า ไม่ได้หายใจ

ออก

หลังจากเก็บกวาดเย่หมิงเหวินแล้ว กู้ตงเซินเดินไปตรงหน้าของ เฉินเฟิง ตบๆ มือ เอ่ยปากอย่างเคารพ “คุณชายเฉิน ควรจัดการพวกโง่ สามคนนี้อย่างไรดี?”

คุณชายเฉิน!

ได้ยินคำนี้ คังไหโปและหวังฉีซานทั้งสองคนที่หลบอยู่ข้างในซึ่ง ไม่กล้าหายใจออกมาดังๆ เกือบจะตกใจจนนี่ราดทันที คาดไม่ถึงว่ากู้ตงเซินจะเรียกสวะแบบนี้ว่าคุณชายเฉิน? คุณชายเฉินคำนี้ ราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ฝามาที่วิญญาณของ ทั้งสอง ทำให้สองคนแม้แต่ยืนยังยืนไม่นีนึ่ง

เย่หมิงเหวินที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นชั่วขณะนั้นเบิกตาโตเช่น กัน กู้ตงเขินเป็นคนของเจ้าสวะนี้!

นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน!

เฉินเฟิงกวาดตามองสามคนที่สั่นเทาอย่างกับเจ้าเข้า เอ่ยปากนิ่งๆ “เอาเหล้าหลายลังมาให้พวกเขา”

“ครับ คุณชายเฉิน”เกือบจะชั่วพริบตาเดียว กู้ตงเซินก็เข้าใจความ หมายของเฉินเฟิงแล้ว

แต่คังไห้โปและหวังฉีซานกลับคิดไม่ออก เฉินเฟิงจะเอาเหล้ามา

ทำอะไร

ไม่นานเหล้าขาวหลายลังก็ถูกย้ายเข้ามาในห้องอาหาร และเปิด ออกทีละขวด

เวลานี้ถึงแม้ทั้งสองคนจะโง่อย่างไร ก็ควรเข้าใจว่าเฉินเฟิงเอา เหล้าเข้ามาอยากจะทำอะไร

“ดื่ม ดื่มหมดเมื่อไร ก็ไปเมื่อนั้น” เฉินเฟิงมองคังไห่โปและหวังฉี ซานอย่างเย็นชา แล้วพูดขึ้น

“คุณชายเฉิน….”

ทั้งสองคนรู้สึกแค่ว่าหนังศีรษะชาไปหมด นี่ไม่ใช่แค่ขวดสองขวด แต่ว่าหลายลัง แถมยังเป็นเหล้าขาวอีก ถ้าดื่มจนหมดจริงๆ ถึงแม้ไม่ ตาย ก็คงตกอยู่ในสภาพอัมพาตครึ่งตัว

“ดื่ม หรือจะตาย!” เฉินเฟิงเอ่ยปากอย่างสงบ ในเมื่อทั้งสองคนกล้า

ที่จะคิดเกินเลยกับเสี้ยเพิ่งเหยา ก็ต้องทำใจเตรียมพร้อมการชดใช้

“ผมดื่ม ผมดื่ม” พอฟังคำพูดนี้ คังไห่โปตกใจจนขาอ่อนไปชั่วขณะ หยิบเหล้าขาว ขวดหนึ่งขึ้นมา เริ่มเทเข้าในปากดื่มอีกๆ

หวังฉีซานหน้าเศร้าสลดหยิบเหล้าขาวขวดหนึ่งขึ้น เริ่มเทลงปาก

เช่นกัน พวกเขาถือว่าเข้าใจแล้ว วันนี้ถ้าไม่มอบอะไรให้เฉินเฟิงไป เกรงว่า คงไม่มีทางมีชีวิตเดินออกไปจากวิลล่ากโย่วแล้วจริงๆ

เย่หมิงเหวินที่นอนแนบอยู่บนพื้นนั้น เขารู้ดีมากว่าในพวกเขาสาม คนนี้ คนที่เฉินเฟิงไม่อาจปล่อยผ่านได้มากที่สุดคือเขา ดังนั้นตอนนี้ถ้า เขารู้จักเอาตัวรอด ก็ควรปืนขึ้นมาเอง แล้วมาดื่มด้วยกันกับคังไห่โป และหวังฉีซาน

ตอนที่เปหมิงเหวินกำลังคิดว่าจะดื่มอย่างไรถึงจะดื่มน้อยลงได้ ด้านหน้ากลับมีใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกสองใบโผล่มาทันใด

“พวกแกจะทำอะไร?”

เย่หมิงเหวินตกใจอยู่บ้าง จิตใจปรากฏลางสังหรณ์ที่ไม่ดีขึ้น

หลังจากนั้นลูกน้องสองคนของเฉินเฟิงก็ยืนยันลางสังหรณ์ของ เย่หมิงเหวินแล้ว

เห็นเพียงลูกน้องทั้งสองกดเปหมิงเหวินไว้อย่างรุนแรง หนึ่งในนั้น บีบปากของเหมิงเหวินอ้าออก อีกคนยกขวดเหล้าขาวในมือขึ้น นำ ปากขวดยัดใส่ในลำคอของเย่หมิงเหวินแล้ว

เริ่มกรอกเหล้าทันที!

ใช่ กรอกเหล้า!

เจ็บ!

เจ็บร้อนแผดเผา!

เหล้าขาวห้าสิบกว่าดีกรี กรอกลงไปในลำคอโดยตรง!

นั่นเป็นความรู้สึกแบบไหน?

คนที่เคยดื่มเหล้าขาวล้วนรู้กัน!

เพียงแค่ไม่กี่วินาทีดวงตาของเย่หมิงเหวินก็แดง ก่ำ เขารู้สึกว่าลำ คอของตนเองใกล้จะมีควันพุ่งแล้ว

ความเจ็บปวดที่ลำคอยังไม่ถือว่าเป็นอะไร หลังเหล้าขาวเข้า หลอดอาหาร ก็ละลายเป็นไฟทันที และหลังจากนั้นก็เข้าไปในกระเพาะ ผนังกระเพาะของเยหมิงเหวินเหมือนกำลังถูกไฟเผาไหม้

เจ็บ!

เจ็บแบบใจขาดกระดูกหัก!