ตอนที่ 172 รองประธานาธิบดีที่ปรากฏตัวขึ้น มาอย่างกะทันหัน

ยู่ฉวนซาน

เสี้ยเมิ่งเหยาเดินไปตามทางคนเดียว สีหน้าดู หมองหม่น

แม้ว่าเธอจะอยู่ห่างจากเฉินเฟิงเพียงคืนเดียว แต่ สำหรับเธอแล้ว เหมือนยาวนานเป็นปี

เธอคิดว่าเธอสามารถเผชิญกับทุกสิ่งได้อย่าง สงบ แต่เมื่อสิ่งต่างๆ ได้เกิดขึ้น เธอพบว่าเธอไม่ สามารถเผชิญหน้ากับมันได้อย่างสงบเลย

เฉินเฟิง มีปัญหาอะไร ทำไมเขาถึงปิดบังเธอ ถึงสามปี?

ยิ่งไปกว่านั้นเขาเป็นคนของตระกูลเฉิน แต่ตัว เธอ เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งนอกจากสวย แล้ว เธอไม่มีความโดดเด่นอะไรเลย ตนเอง จะ เอาอะไรไปคู่ควรกับเขา?

” เมิ่งเหยา ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” ในขณะนี้ เสียงประหลาดใจดังขึ้น

ในที่สุด เสี้ยเหมิ่งเหยาก็ดึงสติกลับมา
“ป้าหวาง…. “รอยยิ้มที่ไม่ดูฝืนปรากฏบนใบหน้า ที่สวยงามของเสี้ยเพิ่งเหยา หญิงวัยกลางคนที่อยู่ ตรงหน้าเธอชื่อ หวางเหมย เธออาศัยอยู่ในชุมชน เดียวกันกับหลินหลานและยังเคยเป็นเพื่อนบ้านกับ หลินหลันมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง ในตอนนั้น ความ สัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวเป็นไปด้วยดี ดังนั้นจึง ไปมาหาสู่กันบ่อยครั้ง บ่อยครั้งเข้า หวางเหมยก็ได้ รู้จักเสี้ยเมิ่งเหยาด้วย

” เมิ่งเหยา ทำไมสีหน้าคุณแย่จัง?คุณไม่สบาย เหรอ?” หวางเหมยมองไปที่เสี้ยเมิ่งหยาด้วยความ เป็นห่วง พูด

สีหน้าของเสี้ยเพิ่งเหยานั้นแย่จริงๆ ซีดจนไม่มีสี เลือด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยเส้นเลือดแดงก่ำ

เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัวและฝืนยิ้ม”ป้าหวาง ฉันไม่ ได้ป่วย เป็นเพราะเมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ”

” นอนไม่ค่อยหลับ…” หวางเหมยทวนคำพูด ของเสียเมิ่งเหยา จากนั้นเธอก็เหลือบมองไปที่ภูเขา อย่างไร้ร่องรอย รู้สึกสงสัย เสี้ยเมิ่งเหยา ทำไม เธอถึงลงมาจากภูเขา? เหรือว่าเธอได้เป็นเด็กเสี่ย ของมหาเศรษฐีคนใดคนหนึ่ง?

“ใช่” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ป้าหวางถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“อ้อๆ คุณไปเถอะ” หวางเหมยพึ่งคิดได้ แต่ ความสงสัยในใจของเธอกลับเพิ่มยิ่งขึ้น

เมื่อมองไปที่รูปลักษณ์ของเสี้ยเพิ่งเหยา เห็นได้ ชัดว่าเธอลงมาจากภูเขา แต่วิลล่าบนภูเขา ไม่ใช่สิ่ง ที่เธอสามารถจ่ายได้ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า เสี้ยเมิ่ง เหยาออกมาจากบ้านของคนอื่นเท่านั้น

ถ้าเธอออกมาจากบ้านคนอื่น เรื่องนี้ก็น่าสนใจ แล้วหวางเหมยครุ่นคิด เธอตัดสินใจบอก เรื่องนี้แก่ หลินหลัน

หลังจากลงมาจากภูเขาเสี้ยเมิ่งเหยาก็มาที่ บริษัท

เมื่อเข้ามาในบริษัท พนักงานหลายคนทักทาย เธออย่างกระตือรือร้น

“ประธานเสี้ย”

“สวัสดีท่านประธานเสี้ย”

” ประธานเสี้ยกลับมาแล้วเหรอ”

เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเล็กน้อย ตอบกลับอย่าง สุภาพ แต่มีนัยที่น่าสงสัยในดวงตาที่สวยงามของ เธอ

ทำไมคนที่คุ้นเคยหลายคนหายไปในบริษัท แต่มีคนหน้าใหม่เพิ่มขึ้น
ด้วยความสงสัย เสี้ยเมิ่งเหยาผลักเปิดประตู

ห้องทำงานของเธอ

กลับพบว่า มีร่างที่งดงามนั่งอยู่บนเก้าอี้ห้อง ทำงาน โดยเอาสองขาที่สวยงามที่ห่อหุ้มด้วยถุง น่องสีดำวางไว้บนโต๊ะทำงาน มือเล่นเล็บของตนเอง อยู่

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาเข้ามา หญิงสาวที่แต่งหน้า หนาก็ไม่ได้ลุกขึ้น แต่ถามเลี้ยเพิ่งเหยาอย่างเย็นชา” คุณมาจากแผนกไหน?คุณไม่รู้ว่าคุณต้องเคาะประตู เมื่อคุณเข้าไปในห้องทำงานเหรอ?”

ใบหน้าสวยของเสี้ยเพิ่งเหยาเย็นชา เธอพูด อย่างเย็นชา “เข้ามาในห้องทำงานของตนเอง ฉันยัง ต้องเคาะประตูด้วยเหรอ?”

“ห้องทำงานของคุณ?” หญิงสาวที่แต่งหน้าหนา อึ้งไปชั่วขณะแล้วพึ่งคิดได้ “คุณคือเสี้ยเหมิงเหยา?”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้ตอบ แต่เดินตรงไปที่ผู้หญิง คนนั้นและตะโกนด้วยความโกรธ “ไสหัวไป!”

“ทำไมฉันต้องไป?” ผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาไม่ได้ ลุกขึ้น แต่มองไปที่เสี้ยเพิ่งเหยาด้วยท่าทางที่กวนตีน “เสี้ยเพิ่งเหยา ต่อจากนี้ไป ห้องทำงานนี้เป็นของฉัน ส่วนคุณมีห้องเก็บของอยู่ชั้นล่าง ย้ายไปที่นั่นและใช้

เป็นที่ทำงานของคุณละกัน ”
” ใครให้ความกล้าแก่คุณทำแบบนี้?”

เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึก ๆ พยายามบังคับตัว เองให้สงบลง เธออยากรู้ว่า ผู้หญิงตรงหน้าเธอที่ บุกรุกครอบครองที่ของผู้อื่น เอาความมั่นใจมาจาก ไหนถึงได้พูดเช่นนั้น

“เสี้ยเหมิงเหยา คุณก็มองตัวเองสูงไปหรือ เปล่า?สู้กับคุณ ฉันยังต้องเอาความกล้าจากคนอื่น อีกเหรอ?” ผู้หญิงที่แต่งหน้าหนาหัวเราะเยาะ พูด

“โอเค ดีมาก!” เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธจนหน้าอกของ เธอขึ้นและลง

“รปภ!” เสี้ยเมิ่งเหยาตะโกน จัดการกับผู้หญิงที่ ไม่มีเหตุผลเช่นนี้ ก็มีแต่ผู้รักษาความปลอดภัยที่อยู่ ชั้นล่างเท่านั้น

“เรียกรปภ. เหรอ?” ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดยกมุม ปาก “ฉันจะรอดู ว่ารปภคนไหนกล้าไล่ฉัน” ภายในเวลาไม่ถึงสามนาที เจ้าหน้าที่รักษา

ความปลอดภัยในเครื่องแบบสองสามคนก็ได้วิ่งขึ้น

มา

แต่ในวินาทีที่พวกเขาเข้ามาในห้องทำงาน พวก เขาไม่ได้มองไปที่เสี้ยเพิ่งเหยา แต่หันไปมองผู้หญิง ที่แต่งหน้าจัดที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
“โยนเธอออกไป!” เนี่ยเมิ่งเหยาสั่งอย่างเย็นชา เธอไม่ได้สังเกตเห็นการผิดปกติของพวกเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัย

“ประธานเสี้ย” หัวหน้าเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยมองไปที่เสี้ยเพิ่งเหยาด้วยความ กระอักกระอ่วน

เสี้ยเมิงเหยาขมวดคิ้ว ตะโกน” ทำไม พวกคุณ ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ!”

“เสี้ยเมิ่งเหยา อย่าเสียเวลาเลย” ในตอนนี้ หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดหัวเราะเยาะและยืนขึ้น”ตอนนี้ ฉันเป็นรองประธานบริษัท ระดับเดียวกับคุณแล้ว คุณคิดว่า พวกเขากล้าโยนฉันออกไปเหรอ?”

รองประธาน?!

ผู้หญิงคนนี้กลับเป็นรองประธานบริษัท ? !

เสี้ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ เธอไม่ได้ กลับมาบริษัทแค่หนึ่งสัปดาห์ ทำไมถึงมีรอง ประธานเพิ่มมา

“คุณได้รับการแต่งตั้งจากปู่คุณเหรอ?” เสี้ยหยุน เส็งกล่าวอย่างเย็นชา ในบริษัท ตำแหน่งระดับรอง ประธาน นอกจากท่านผู้บริหารเซี่ยหยุน เส็ง คนอื่น

ไม่มีสิทธิ์แต่งตั้ง
สีหน้าของผู้หญิงที่แต่งหน้าจักเปลี่ยนไปเล็ก น้อย เธอก็ไม่ยอมรับ แต่ยืนยันว่า “ใครจะแต่งตั้ง ฉันก็เรื่องของฉัน ยังไง ตอนนี้ฉันเป็นรองประธาน ของบริษัท ถ้าพูดถึงเรื่องตำแหน่ง ฉันก็ไม่ได้ต่ำกว่า คุณมากนัก ดังนั้น อย่ามาใช้น้ำเสียงหัวหน้ากับก”

“ตอนนี้ เชิญคุณไสหัวออกไปจากห้องทำงาน ของฉัน!” หญิงสาวที่แต่งหน้าจัดชี้ไปที่ประตูและ พยายามไล่คนออกไป

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้พูดอะไร หยิบโทรศัพท์ของ เธอออกมาโดยตรง เธอจะถามเสี้ยหยุนเส็งให้รู้ไป เลย หากผู้หญิงคนนี้ได้รับการแต่งตั้งจากเสี้ยหยุน เส็งจริงๆ เธอก็ไม่มีอะไรจะพูด

“คุณจะทำอะไร?!” เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาหยิบ โทรศัพท์มือถือออกมา ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดก็ตื่น ตระหนก ก้าวไปตรงหน้าเสี้ยเมิ่งเหยา เธอก็อยากจะ เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์มือถือของเสี้ยเพิ่งเหยา

เสี้ยเมิ่งเหยาก้าวถอยหลัง หลบผู้หญิงที่แต่ง หน้าจัดทัน

ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดรู้สึกโมโห ยกมือขึ้นแล้วตบ ไปอย่างรุนแรง ที่บนใบหน้าสวยงามของเสี้ยเพิ่ง เหยา

ผัวะ”
การตบเสียงดังฟังชัด รอยมือสีแดงเลือดนิ้วห้า นิ้ว ปรากฏบนใบหน้าที่ขาวเนียนของเลี้ยเพิ่งเหยา

ฉวยโอกาสตอนที่เสี้ยเพิ่งเหยากำลังอึ้งอยู่ ผู้ หญิงที่แต่งหน้าจัดก็รีบคว้าโทรศัพท์มือถือของเสี้ย เมิ่งเหยามา ทุบมันลงบนพื้นอย่างแรง

เสียง “ปัง” โทรศัพท์ของเสียเมิ่งเหยาก็พังจน แหละเป็นชิ้น

“ไว้หน้าแล้วยังไม่เอาอีก! กูจะบอกถึงนะ ตำแหน่งรองประธานของกู ถูกแต่งตั้งโดยลูกพี่ลูก น้องของถึง ถ้าถึงรู้กาลเทศะ ก็เคารพต่อกหน่อย มิ ฉะนั้นกูจะทำให้ถึงอยู่ใน บริษัทนี้ไม่ได้อีกต่อ!” หญิง สาวที่แต่งหน้าจัดด่าพร้อมกับจับเอว

เสี้ยห้าวเป็นคนแต่งตั้ง?! เขามีสิทธิ์อะไร?!

เสี้ยเมิ่งเหยาจับใบหน้าสวยงามของเธอไว้ ดวงตาที่สวยงามของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ