บทที่ 166ท่านหานมาแล้ว

” หุบปากซะ! “หลิวป้าวจ้องมองโยว่หลิงด้วย ความเย็นชา แล้วมองไปที่เฉินเฟิง:”ที่แกหมายความ ว่าไง?”

“ไม่มีอะไร ” เฉินเฟิงยิ้มแล้ว พูดขึ้น:”ไม่กี่นาที ก่อนหน้านี้ ฉันเห็นผู้หญิงของคุณกับพี่ชายของผม อยู่ด้วยกับอยู่เลย แถมพี่ชายผมก็เรียกเธอว่าที่ รัก….”

“แกโกหก!” โยว่หลิงกรี๊ดร้องแล้วกระโจนเข้าใส่

“แต่ หลิวป้าว คว้าตัวเธอจากด้านหลัง แล้วจ้อง มองไปที่ โยว่หลิง พูดว่า:” ที่มันพูดใช่ความจริง เปล่า?”

“ไม่…ไม่ใช่! พี่ป้าว มันกำลังโกหกพี่ป้าว”โยว่หลิง ส่ายหัวทั้งน้ำตา แสร้งทำเป็นน่าสงสาร

“โกหกฉัน?” หลิวป้าว ดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อ

“ในตอนนั้น เฉินเฟิงก็ยิ้ม แล้วพูดว่า:”ฉันโกหก ไม่โกหก คุณก็ก็แค่ไปเปิดดูกล้องวงจรของโรงแรมก็ รู้แล้ว”

แค่ได้ยินกล้องวงจรปิด สีหน้าโยว่หลิงก็ซีดลง

ทันทีหลิวป้าวไม่ใช่คนโง่ เขาดูจากสีหน้าของโยว่ หลิงเขาก็รู้เลยว่าที่เฉินเฟิงพูดคือความจริง “ผู้หญิงห ยำ ฉ่า!”

“เพียะ”เสียงดังขึ้น หลิวป้าวยกมือขึ้นตบหน้าโย ว่หลิง แรงตบทำให้โยว่หลิงเลือดกบปาก

“พี่ป้าว ฟังฉันอธิบายก่อนนะ ฉันแค่เล่นๆกับมัน เอง ฉันไม่ได้ชอบมันจริงๆๆ…”

“พี่ป่าว ฉันก็แค่หลอกเอาเงินมาจากไอ้โง่นั่นมา เอง แต่คนที่ฉันรักจริงๆ ก็มีแค่คุณคนเดียว”

“พี่ป้าว พี่ต้องเชื่อฉันนะ….ฮือ ฮือ ”

โยว่หลิงเช็ดน้ำตา เริ่มร้องไห้แล้วทำตัวน่า สงสาร

“เล่นๆ? นั่งสารเลว! ฉันให้แกเดือนละแสนกว่า หยวน ยังพออีกเหรอ? หลิวป่าวโกรธจนยับยั่งอา รมณ์ไว้ไม่ได้ เขาให้เงินโยว่หลิงไปซื้อของขวัญ มากกว่าแสนกว่าหยวน โยว่หลิงถึงยอมรับนัดเจอ ตอนนั้น โยว่หลิงเองก็ตอบ ปากรับคำที่จะยอมเป็น เมียเก็บของเขาแล้ว ปรนนิบัติรับใช้แค่เขาคนเดียว

แต่คิดไม่ถึง โยว่หลิงลับหลังแล้วเธอแอบไปมี ชายอื่น เรื่องนี้เขายอมไม่ได้

“พี่ป้าว ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันโลภมาก

ceเกินไปเอง”โยว่หลิงกอดต้นขาพี่ป้าว ร้องไห้อย่าง อนาถา “พี่ป้าว ฉันจะรีบคืนเงินทั้งหมดให้กับไอ้โง่นั่น ไป พี่ป้าว พี่ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…”

หลิวป้าวส่งเสียงอย่างเย็นชา แล้วยืนอยู่ตรงนั้น โดยไม่พูดอะไร เขายังมีความรู้สึกบางอย่างกับโยว่ หลิง อีกอย่างเรื่องบนเตียงของเธอค่อนข้างจะดี เขา ก็รอเธอมานาน จะให้เขาทิ้ง โยว่หลิง เขาก็ทำไม่ได้

“ก็ได้ รอบนี้ฉันยกโทษให้เธอ แต่อยากให้ฉันรู้

ว่าเธอไปผู้ชายคนอีก ฉันตัดขาเธอทิ้ง ได้ยินไหม!” หลิวป้าว พูดอย่างเย็นชา โยวหลิงรีบพยักหน้า: “ได้ยินแล้ว ฉันได้ยินแล้ว พี่ป้าว คุณสบายใจได้ หลังจากนี้ฉันจะไม่มีความ

สัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนอีก ฉันรักคุณแค่คน

เดียว….”

“ดีมาก ลุกขึ้น” หลิวป้าวตะคอกกลับอย่างเย็น ชา โยว่หลิงถึงกล้ายืนขึ้น

ท้ายสุด เฉินเฟิงส่ายหัวอย่างเอือมระอา คิดใน ใจว่า หลิวป้าวยอมง่ายเกินไป แค่ตบหน้าโยว่หลิง แค่นั้นเรื่องก็จบ

ไม่สะใจ ไม่สะใจเลย

เมื่อเห็นเฉินเฟิงส่ายหัว ดวงตาของโยว่หลิงก็เต็มไปด้วยความโกรธ แต่ในเวลานี้เธอไม่กล้าที่จะว่า อะไรเฉินเฟิง ท้ายที่สุดแล้วสำหรับหลิวป้าวเฉินเฟิงก็ ยังเป็นฮีโร่

“ไอ้หนุ่ม เห็นแก่ที่แกเตือนฉัน เรื่องลวนลาม หลิงหลิง ฉันจะไม่ถือโทษเอาความ”

“ไปให้พ้น” หลิวป้าวโบกมือและพูดอย่างรำคาญ เขายังไม่พอใจเฉินเฟิงเล็กน้อย เพราะท่าทีและน้ำ เสียงของเฉินเฟิงเมื่อพูดคุยกับเขาไม่ค่อยให้เกียรติ เขา รู้สึกเสมอว่าสายตาของเฉินเฟิงนั่น เยาะเย้ยเขา

“คุณคิดว่า ฉันจะลวมลามของแบบนี้เหรอ” เฉินเฟิงหรี่ตามองแล้ว พูด ผู้หญิงแพศยาอย่าง โยว่ หลิง ต่อให้อยู่ไกลออกไปสิบเมตรก็ได้กลิ่นของ ความร่าน ต่อให้เขาใจกว้างแค่ไหน เขาก็ไม่มองโยว่ หลิง

“ไอ้หนุ่ม ให้เกียรติกันหน่อยซิ!” หลิวป้าวพูดน้ำ เสียงเย็นชา คำพูดของเฉินเฟิงไม่ใช่แค่ด่าโยว่หลิง แต่รวมไปถึงเขาด้วย ก็เหมือนกับว่าเขาไม่ใช่ของดี อะไรเลย

เฉินเฟิงส่ายหัว อย่างรำคาญขี้เกียจสนใจคน อย่างหลิวป้าว เขาก็เดินตรงไปที่ห้องชุดที่จองไว้

เมื่อเห็นเฉินเฟิงกล้าที่จะไม่สนใจเขา หลิวป้าวก็

โมโห
มันก็แค่ลูกเขยแมงดา ทำไมเขาถึงอารมณ์ขึ้น ได้ขนาดนี้!

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” หลิวป้าวเดินไปข้างหน้าหนึ่ง ก้าว แล้วกดลงที่ไหล่ของเฉินเฟิง

เฉินเฟิงหยุด พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ปล่อย”

“ไอ้งั่ง ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ?”หลิวป้าวถามอย่าง ยั่วๆ

“ไม่ปล่อย?”เฉินเฟิงหันหัวกลับไป ยิ้มมุมปาก พูด:”ไม่ปล่อย แกจะเสียใจ”

“เสียใจ?”บนหน้าของ หลิวป้าว ไม่ได้แสดง อาการถึงเลย: “คำว่าเสียใจสองคำนี้ ในพจนานุกรม ของฉันหลิวป้าวคนนี้!”

“วันนี้ แกมีแน่ “เฉินเฟิงพูดขึ้นเบาๆ

“หึ ไอ้ …”หลิวป้าวกำลังจะด่าว่าไอ้โง่ ไอ้ขยะ ยัง กล้าขู่เขากลับอีก

แต่ก่อนที่จะพูดคำคำนั้นออกมา ดวงตาของ เฉินเฟิงก็เฉียบคมมองขึ้นมา

ทันใดนั้น หลิวป้าวรู้สึกว่าตัวเองรอบล้อมด้วย พลังที่ท่วมท้น หายใจอย่างยากลำบาก โยว่หลิงที่อยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
คิดว่า หลิวป้าว จะจัดการกับเฉินเฟิง เพื่อเอา คืนให้เธอ

ใบหน้าของโยว่หลิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มเราะร้าย แกตายแน่ไอ้ขี้ขลาด! กล้าเปิดเผยความลับของฉัน!

หลิวป้าวเป็นพวกมาเฟีย แต่เฉินเฟิงเป็นแค่ไอ้ขี้ ขลาด และยังเป็นที่ไอ้ขี้ขลาดที่เป็นลูกเขยแมงดา เกาะชายกระโปรงผู้หญิงอีก

หลิวป้าวจัดการกับเฉินเฟิง ได้ง่ายๆเหมือนกับ พ่อจัดการกับลูก

แต่ในเวลาต่อมา รอยยิ้มบนหน้าโยวหลิงก็ต้อง หุบไป

เพราะคนที่เธอคิดเป็น ‘พ่อ ‘ กลับนั่งคุกเข่า

เยว่หลิง ขยี้ตาตัวเอง เพราะคิดว่าตัวเองคงจะ

ตาลาย

เป็นไปได้ไงพี่ป้าวทำไมถึงเหมือนคุกเข่าลงไป เหมือนกับคนไร้ความสามารถ?

“เป็นไม่ได้ เป็นไปไม่ได้….”โยว่หลิง พึมพำ

ถึงแม้ว่าน้ำตาจะหลั่งไหล แต่ฉากที่น่าตกแก่ สายตาก็ยังคงเป็น หลิวป้าวที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เฉินเฟิง
“ตอนนี้ในพจนานุกรมของแกมีคำว่าเสียใจสอง คำนี้แล้วหรือยัง?”เฉินเฟิงยิ้มแล้วถาม”มี…มีแล้ว”

หลิวป้าวที่คุกเข่าอยู่ บนพื้นกล่าวด้วยเสียงสั่น เครือ ร่างกายของเขาสั่นสะท้าน ไม่สามารถอธิบาย เป็นคำพูดได้

เจอของจริงเข้าแล้ว!

นี่คือความคิดเดียวของเขา!

เพียงแค่พลังภายใน ของเขาก็สามารถบดขยี้ เขาคุกเข่าได้ โดยไม่ต้องออกแรง

คนแบบนี้ เป็นคนที่ไร้ความสามารถจริงๆๆเห

รอ?!

หลิวป้าวหมดหวัง พร้อมจะร้องขอความเมตตา แต่ในขณะนี้ เขาเห็นร่างของคนที่คาดคิดไม่ถึง

หานหลง

หานหลงทำไมมาอยู่ที่นี่ได้?!

“ท่านหาน!” แม้ว่าเขาจะคิดไม่ออก แต่ทันใดนั้น เขาก็คิดออกทันที

ท่านหานมาแล้ว!

ตอนนี้มีคนช่วยเขาได้แล้ว!

แค่ได้ยิน หลิวป้าว เรียกท่านหาน โยวหลิงกับใบหน้าที่นิ่งเหมือนตาย สีหน้าหน้าตาก็ดีขึ้นมาทันที

ท่านหาน!

คือท่านหานจริงๆด้วย!

โยวหลิงตื่นเต้นเล็กมาก ตั้งแต่ที่เธอได้รับการ เลี้ยงดูจากหลิวป้าว เธอก็รู้ว่าหัวหน้าของหลิวป้าว คือคนที่คุมเขตตอนใต้ทั้งหมดของเมืองชางโจว!

ตำนานที่แท้จริง!

แค่ทานหานย่ำเท้า ก็สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองชาง

โจว!

ใบหน้าของ โยวหลิง แดงระเรื่อ นี่เป็นครั้งแรกที่ เธอได้สัมผัสใกล้ชิดกับคนใหญ่โตที่มีอำนาจอย่าง ชิดใกล้ เธอต้องทำตัวดีๆหน่อย