บทที่ 161 ตอน ขอโทษ

เฉินเฟิงเดินลงรถก่อน เพื่อเปิดประตูรถให้เสี้ย เมิ่งเหยา

เสี้ยเมิ่งเหยาก้าวลงจากรถ มายืนหยุดอยู่ตรง หน้าประตูคฤหาสน์

เสี้ยเมิ่งเหยานิ่งไปชั่วครู่ เฉินเฟิงเองก็หยุดนิ่ง แล้วยืนมองอยู่ด้านหลังของ เสี้ยเมิ่งเหยาอย่าง เงียบๆ

ไม่มีใครรู้ดีไปกว่าเขา แล้วว่าเสี้ยเมิ่งเหยาชื่น ชอบคฤหาสน์ที่นี่มากขนาดไหน แต่งงานกันมา 3 ปี

เสี้ยเมิ่งเหยาคิดถึงยู่ฉวนซานอยู่เสมอ เธอบอก ว่ารอมีเงิน จะมาซื้อบ้านไว้ที่ยู่ฉวนซานสักหนึ่งหลัง ในทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา ได้สูดอากาศอันบริสุทธิ์ ได้ดู พระอาทิตย์ขึ้นที่ยู่ฉวนซานด้วย

เมื่อก่อนเฉินเฟิง มีที่ต้องเหตุผลที่ต้องออกจาก บ้านตระกูลเฉิน ทำให้เขาไม่มีปัญญาพอที่จะทำให้ ความฝันของเสี้ยเมิงเหยาเป็นจริงได้

แต่ตอนนี้ เขาสามารถที่จะรับเมิ่งเหยามาอยู่ ที่นี่ได้อย่างสง่าผ่าเผย เพื่อทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด

“เฉินเฟิง บ้านหลังนี้ …เป็นของเราจริงเหรอ?”

ทั้งที่ในใจมีคำตอบอยู่แล้ว แต่เสี่ยเมิ่งเหยาก็ยัง ไม่อยากจะเชื่อ น้ำเสียงของเธอสั่นเทาเฉินเฟิงยิ้ม แล้วเดินมาข้างๆเสี้ยเมิ่งเหยา พร้อมกับยื่นกุญแจใส่ มือเธอ: “บ้านหลังนี้เป็นของเรา ถ้าเธอไม่เชื่อ เธอก็ ลองเปิดดูสิ”

เสี้ยเมิ่งเหยาหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินไปที่หน้า ประตู เธอตื่นเต้นมาก จนทำให้ฝ่ามือเธอ เต็มไป ด้วยเหงื่อ

กุญแจถูกสีกันอยู่นาน ถึงได้ถูกเสียบไขเข้าไป

“ลองดูซิว่าจะเปิดเข้าได้หรือเปล่า”เสียงเฉินเฟิ งกระซิบขึ้นเบาๆที่ข้างหู

” อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาเบา

หลังจากนั้นก็บิด

เปิดออกแล้ว !

เปิดได้แล้วจริงๆด้วย!

ในขณะที่ประตูถูกเปิดออก หัวสมองของเสี้ยเมิ่ง เหยาเต็มไปความว่างเปล่า แม้แต่ยืนเธอรู้สึกยืนไม่

มั่นคงเล็กน้อย
เฉินเฟิงเดินมาที่ข้างหลัง กอดไปที่เอวของเธอ เบาๆ เธอถึงดึงสติกลับมาได้

หลังจากผลักเปิดประตูออก สิ่งที่เห็นคือ การ ตกแต่งแบบมินิมอลโดยมีสีขาวดำเป็นโทนหลัก

ไม่หวือหวา และก็ไม่ได้อลังการมากไป

ห้องดูสะอาด สบาย เรียบง่ายและดูอบอุ่น

“ชอบหรือเปล่า?” เฉินเฟิงถามขึ้นพร้อมด้วยรอย เสี้ยเมิ่งเหยาเคยบอก เขาว่าชอบการตกแต่งบ้าน สไตล์ที่เรียบง่าย เขายังจำคำพูดของเธอได้เสมอ

ดังนั้นเมื่อเขาให้เสิ่นหงชังมาตกแตกคฤหาสน์ หลังนี้ เขาก็ได้เชิญนักออกแบบชาวอังกฤษมา ออกแบบตกแต่งบ้านแบบสไตล์เรียบง่ายโทนขาวดำ

เสี้ยเมิ่งเหยา พยักหน้าเล็กน้อย ดวงตาของเธอ แดงก่ำ

เดินเพียงไม่กี่ก้าว ก็ถึงห้องรับแขก

ผนังในห้องรับแขก มีรูปภาพ ขนาดยาวเกือบหก เมตร

หญิงสาวในภาพแต่งงาน เป็นหญิงที่สวยมาก แทบจะพูดได้ว่า สวยที่สุดในแผ่นดินเลยก็ว่าได้

แม้ว่าหญิงสาวคนนี้จะสวยสักเพียงใด รอยยิ้มบนรูปภาพถ่ายดูเหมือนจะไม่ค่อยเต็มใจนัก มันเป็น รอยยิ้มบนริมฝีปากเล็กน้อยที่ฝืนยิ้มออกมา

ชายหนุ่มที่ยืนข้างๆหญิงสาวนั้น ใบหน้าของเขา เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข แต่ก็เหมือนเป็นรอย ยิ้มที่ยิ้มบางๆ

เจ้าของรูปภาพแต่งงาน ก็คือเฉินเฟิงกับเสี้ยเพิ่ง เหยา

นั้นคือรูปแต่งงานของทั้งสองคนเมื่อปีสามปีที่ แล้ว ตอนนั้น เสี้ยเมิ่งเหยาจะรู้สึกดีกับเฉินเฟิง แต่ ความรู้สึกดีนี้ ก็ยังไม่ถึงขั้นที่จะยอมแต่งงาน

แต่ในเวลานั้นเสี้ยเว่ยกั่วก็ดูเหมือนจะชื่นชอบ เฉินเฟิง และเร่งรีบ อยากให้ทั้งสองคนแต่งงานกัน

เพราะงั้น งานแต่งของทั้งสอง ถึงได้จัดขึ้นมา แบบกะทันหัน

รูปภาพแต่งงานในตอนนั้น เสี้ยเมิ่งเหยาเธอไม่ ได้ให้ความสนใจกับสตูดิโอที่ถ่ายภาพ ที่เธอหามา เลย

หลังจากที่ได้รับรูปมา เสี้ยเมิ่งเหยาก็เก็บไว้ที่ใต้ เตียง ขนาดแขวนไว้ในห้องนอน เธอก็ยังจะขี้เกียจที่ จะแขวน

ถ้าเกิดไม่เห็นในวันนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาก็คงลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่า เฉินเฟิงยังเก็บรูปแต่งงาน ไว้ตลอดเวลา แล้วยังเอามาแขวนไว้ที่นี่ ทันใดนั้น เสี้ยเมิ่งเหยาก็รู้สึก แปลบๆ หน่วงๆแน่นๆโหวงๆ บริเวณหัวใจ จมูกก็เริ่มรู้สึกแสบขึ้นมาเล็กน้อย

ในช่วงสามปีที่ผ่านมา เธอติดค้างเฉินเฟิงอะไร อีกมากมาย โดยเฉพาะตระกูลเสี้ย ที่แทบไม่มีใคร มองว่าเฉินเฟิงเป็นคนเลย

แต่เฉินเฟิง ก็ไม่เคยถือโทษโกรธเธอเลย แต่ กลับค่อยเป็นห่วงเป็นใยเธออยู่ห่างๆ ดูแลเธออย่าง เงียบๆ เห็นอกเห็นใจเธอ

เมื่อเทียบกับเธอแล้ว กลับทำให้ เสี้ยเมิ่งเหยา รู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของเขาเลย

“ขอโทษนะ เฉินเฟิง” จู่ๆน้ำตาของเสียเมิ่งเหยาก็ ไหลออกมาไม่หยุด ราวกับไข่มุกที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

“จะขอโทษทำไม?” เฉินเฟิงตกใจ ถ้าเสีย เมิ่ง เหยาพูดว่าขอบคุณเขายังพอเข้าใจ แต่ทำไมกลับ ขอโทษ

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ได้อธิบาย แต่กลับมองไปที่รูปที่ แขวนบนฝาผนัง “เฉินเฟิง เอารูปนี้ ลงมาเถอะ”
“เอาลงมาทำไม?” เฉินเฟิงยิ่งสับสนใหญ่

“อืม เอาลงมา” เสี้ยเมิ่งเหยาก็พูดขึ้น ด้วยความ หนักแน่นว่า “เรามาถ่ายรูปแต่งงานกันใหม่เถอะ”

เธอต้องการที่จะช่วยชุดเชยให้กับเฉินเฟิง โดย เริ่มจากที่ภาพถ่ายแต่งงานนี้ก่อน

“ก็ได้ ถ่ายก็ถ่ายใหม่”เฉินเฟิงยิ้มอย่างดีใจ ถึง แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจเสี้ยเพิ่งเหยา แต่เขาก็ไม่เคยคิด

ที่จะปฏิเสธเสี้ยเมิ่งเหยา “เฉินเฟิง ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ให้ฉันขอโทษ แต่วัน

นี้ยังไง ฉันก็อยากจะขอโทษ” “สามปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยทำหน้าที่ที่ดีของ ภรรยาเลย”

“แต่นาย กลับเป็นสามีที่ดีที่สุด นายอดทนต่อ อารมณ์ของฉัน อดทนต่อความไร้เหตุผลของแม่ฉัน และยังอยู่ในที่ฉันไม่มองเห็น แล้วยังทำงานหนักเพื่อ ครอบครัวของเรา”

“แต่ฉัน.ฉันกลับเอาบ่น เวลาอารมณ์ไม่ดีก็มา ลงที่นาย”

“ฉันมันไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาของนายเลย” ” ขอโทษนะ เฉินเฟิง ขอโทษจริงๆ โปรดยกโทษ ให้ฉันได้ไหม?”
เสี้ยเมิ่งเหยาสำลัก ใบหน้าของเต็มไปด้วยหยด น้ำตา

เฉินเฟิงยื่นมือออกมา เช็ดน้ำตาบนใบหน้าสวยๆ ของเสี้ยเมิ่งเหยาเบา ๆ และพูดเบา ๆ ว่า: ” ยัยบ๊อง ถ้าเธอยังไม่คู่ควรที่จะเป็นภรรยาฉัน บนโลกนี้ก็คง ไม่มีใครคู่ควร ที่จะเป็นภรรยาฉัน แล้วเธอก็ไม่เคย ทำผิดต่อฉัน”

สามปีก่อน ถ้าไม่มีเธอ ฉันก็คงตายไปแล้ว” 11

“คนที่ต้องขอโทษก็คือฉัน ฉันต้องเป็นคนที่ต้อง พูดขอโทษ เพราะสามปีผ่านมานี้ฉันไม่เคยทำให้เธอ มีความสุขเลย ทั้งที่เธอควรที่จะมีชีวิตเหมือนเจ้า หญิง แต่เพราะฉัน สามปีผ่านมานี้เธอถึงได้ถูกคน ดูถูกหัวเราะเย้ย เธอเอง ก็ลำบากไม่น้อยไปกว่าฉัน”

“ไม่ ! ฉันไม่ลำบาก!” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดขัดจังหวะ ฉันมีความสุขมาก”

“มีความสุขมาโดยตลอด!”

เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเสร็จก็พุ่งตัวเข้าหาอ้อมกอด ของเฉินเฟิง แล้วเขย่งขาขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากแดงที่ อ่อนโยนจูบที่ริมฝีปากของเฉินเฟิง

สัมผัสที่เยือกเย็น สมองของเฉินเฟิงว่างเปล่าชั่ว ขณะสูญเสียความคิดไป
ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เลี้ยเมิ่งเหยาเดินจากไปด้วย ใบที่หน้าแดง

เฉินเฟิงยังคงตะลึง นิ่งอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เมื่อ นึกถึงสัมผัสที่เยือกเย็นและหอมหวานในขณะนั้น

เสี้ยเมิ่งเหยาวิ่งไปที่ห้องน้ำ แล้วมองดูใบหน้าที่ แดงในกระจกรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว

เปิดก๊อกน้ำ แล้วล้างไปที่ใบหน้า ค่อยยังชั่วขึ้น หน่อย

“นี่ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรก ที่ตัวเองเป็นคนเริ่ม จูบเฉินเฟิง” หัวใจของเสี้ยเพิ่งเหยานั้นเต้นรัวและเต้น แรงมาก เมื่อก่อนอย่าแต่เรื่องจูบเลย ถ้าเธอไม่ได้ เป็นคนเริ่ม เฉินเฟิงแม้แต่มือเธอเขายังไม่จับด้วยซ้ำ

ไม่ใช่เพราะว่าเฉินเฟิงไม่ชอบเธอ แต่เป็นเพราะ เฉินเฟิงนั่นแข็งที่อเหมือนท่อนไม้ ไม่เคยคิดที่จะ ริเริ่ม เธอกับเฉินเฟิงแต่งงานกันมาสามปียังไม่เคย เข้าห่อ เฉินเฟิงไม่ริเริ่มเขาก็คงมีเหตุผลของเขา