บทที่ 156 ไอ้ตัวซวย

ครั้งนี้ที่มาบอกข่าวกับเฉินเฟิงว่า เฉินอิงโรจะมา หาเรื่อง ถือว่าทำเกินหน้าที่แล้ว

ถ้าไม่ติดว่าเธอมั่นใจในตัวเฉินเฟิง เธอไม่มีทาง ทำเพื่อเขาแบบนี้แน่

“ได้ ผมรู้ละ” เฉินเฟิงพยักหน้า อาทิตย์หน้าเฉิ นอิงโรจะมา เขาจะได้ “เตรียมการต้อนรับอย่างดี ให้ กับเธอซะหน่อย เพราะยังไงซะตอนนี้กว่าครึ่งชางโจ วเป็นถิ่นของเขา

ไม่นานเฉินเฟิงก็พาเสี้ยเมิ่งเหยากลับมาที่ชาง

โจว

พอกลับมาบ้าน เปิดประตูออก ก็เห็นว่าในบ้านมี แต่หลินหลันกำลังนั่งดูโทรทัศน์คนเดียว

“เฉินเฟิง!” พอเห็นเขา สีหน้าหลินหลันก็บึ้งตึง ทันที เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ยังมีหน้ากลับมาอีก

“แกยังมีหน้ากลับมาอีกหรอ?!” หลินหลันมอง เฉินเฟิงอย่างรังเกียจ คราวที่แล้วที่เฉินเฟิงสะบัดมือ ไปจากตระกูลเสี้ยต่อหน้าซุนกุ้ยฟางสองแม่ลูก มัน ทำให้เธอหน้าแตกไม่เหลือชิ้นดีต่อหน้าซุนกุ้ยฟาง สองแม่ลูก
เฉินเฟิงขมวดคิ้ว ไม่สนใจหลินหลัน ตรงไปห้อง นอนตัวเองทันที ถ้าไม่เห็นว่าเสี้ยเมิ่งเหยาจะทำตัว ลำบากที่อยู่ตรงกลาง เขาไม่คิดจะกลับตระกูลเสี้ย ด้วยซ้ำ

“หยุดนะ!” เห็นเฉินเฟิงกล้าเมินเฉยตน หลินหลัน โกรธมาก เธอพุ่งปราดเข้าไปขวางหน้าเฉินเฟิงด่าว่า: “ฉันถามแกอยู่นะ? แกหูตึงหรือไง!”

“หลีกไป!” น้ำเสียงเฉินเฟิงเย็นชา เขาสามารถ เห็นแก่หน้าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ถือสาหาความหลินหลัน ได้ แต่ทุกเรื่องต้องมีขอบเขต หลินหลันหาเรื่องไม่ หยุดหย่อน เขาก็ไม่จำเป็นต้องทนต่อไปเรื่อยๆ

สบตาเข้ากับสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็งของ เฉินเฟิง หลินหลันอดสะท้านไม่ได้ เจ้าคนไร้ ประโยชน์นี่ ออกไปไม่กี่วันนี้ไปเจอเรื่องอะไรมากัน แน่ ทำไมรู้สึกว่ามันเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

เวลานี้เสี้ยเมิ่งเหยาก็เข้ามา

พอเข้ามา เสี้ยเมิ่งเหยาก็เห็นเฉินเฟิงกับหลิน หลันกำลังประจันหน้ากัน เธอขมวดคิ้วและถามออก ไปอย่างอดไว้ไม่อยู่ว่า: “แม่คะ แม่ขวางหน้าเฉินเฟิง ทำไมคะ?”

“ลูกแม่ กลับมาแล้วหรอ” พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา หลินหลันหน้าดีใจเหมือนเห็นพระมาโปรด เธอรีบเดินมาหาลูก เตรียมจะฟ้อง แต่เห็นแขนลูกสาวมีผ้า พันแผลสีขาวไว้ซะก่อน

“ลูกแม่ แขนลูกเป็นอะไรนะ?!” หลินหลันอ้าปาก ค้าง ทำไมไม่เจอลูกสาวไม่กี่วัน ลูกสาวเธอดู เหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ แขนได้รับบาดเจ็บไม่พอ ที่หน้า ก็มีแผลอีก

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหัวพลาง ว่า: “ไม่ระวังโดนมีดบาดนะค่ะ”

“อะไรนะ? โดนมีดบาด?!” หลินหลันตกใจมาก พูดอย่างโกรธๆว่า: “โดนมีดบาดแล้วยังว่าไม่เป็นไร อีกหรอ? ลูกแม่ ใครทำ? บอกแม่มา แม่จะไปคิด บัญชีกับมัน!”

เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มเศร้าว่า: “ไม่ต้องหรอกค่ะแม่ มัน ผ่านไปแล้วล่ะ ผู้หญิงที่ใช้มีดกรีดหน้าหนูโดน เฉินเฟิงสั่งสอนแล้ว”

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่กล้าบอกว่าเธอโดนหมาป่ากัด เป็นแผล เลยพูดไปเรื่อยเปื่อย

“เจ้าคนไร้ประโยชน์นี้่ไม่โดนเขาซ้อมก็บุญโข แล้ว เขานี่นะจะสั่งสอนใครได้?” หลินหลันมอง เฉินเฟิงด้วยหางตา เธอรู้สึกว่า ผู้หญิงที่กรีดหน้าเสี้ย เมิ่งเหยาไม่มีอะไรซักหน่อย
การที่เสี้ยเพิ่งเหยาพูดแบบนั้น แค่รักษาหน้าให้ เฉินเฟิงเท่านั้น

“แม่คะ เฉินเฟิงเขาสั่งสอนผู้หญิงคนนั้นแล้ว จริงๆ…” เสี้ยเมิ่งเหยาหน่ายใจ ไม่รู้ว่าความไม่ชอบ หน้าเฉินเฟิงของหลินหลันเมื่อไหร่จะหายดี เฉินเฟิง ในตอนนี้ไม่ใช่เฉินเฟิงคนเดิมอีกแล้ว ถ้าหลินหลันยัง คงดูถูกประชดประชันเขาต่อไปแบบนี้อีก ต้องเกิด เรื่องแน่ๆ

“เอาล่ะ ลูกแม่ ลูกไม่ต้องพูดแล้วล่ะ” หลินหลั่น เบรกคำพูดเสี้ยเมิ่งเหยา และเหล่เฉินเฟิงอย่าง รังเกียจอีกพลางว่า: “เรื่องเจ้าคนไร้ประโยชน์นี้ไม่ได้ ปกป้องลูกให้ดีไว้เราค่อยว่ากัน ตอนนี้เรื่องด่วนคือ ลูกแม่ เมื่อไหร่จะหย่ากับเจ้านี่?”

“แม่คะ หนูบอกแม่ไปกี่รอบแล้วว่าหนูไม่หย่ากับ เฉินเฟิงหรอกค่ะ” เสี้ยเมิ่งเหยาเริ่มรำคาญ เมื่อก่อน ตอนหลินหลันให้เธอหย่ากับเฉินเฟิง ถึงเธอจะไม่ เต็มใจ แต่ก็ไม่ถึงขั้นต่อต้าน แต่ตอนนี้พอได้ยินหลิน หลันบอกให้หย่า เธอกลับรำคาญหลินหลันขึ้นมา แล้ว

“เสี้ยเมิ่งเหยา!” หลินหลันตะคอกเสียงดัง “หรือ ว่าจนถึงตอนนี้ลูกยังดูไม่ออกอีกหรอว่า เจ้าคนไร้ ประโยชน์นี้เป็นตัวซวยหะ? ตั้งแต่มันแต่งเป็นเขยเข้าตระกูลเสี้ยมา ตระกูลเราเคยอยู่อย่างเป็นสุขกับเขา ไหม?”

“เริ่มแรกก็พ่อเราโดนปู่กดให้ไม่เหลือปากเสียง อะไรในตระกูลเลย ไหนจะการค้าของตระกูลเราอีก”

“จากนั้นพ่อเราก็โดนรถชน ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย” “ต่อมาหนูเองก็ออกไป แถมยังโดนคนกรีดหน้า

กลับมาอีก”

“หนูพูดสิ เจ้าคนไร้ประโยชน์นี่ไม่ใช่ตัวซวยแล้ว เป็นอะไร? มันแต่งเป็นเขยเข้าบ้านเรา เพื่อมาฆ่าพวก เรานะ”

“เริ่มแรกก็พ่อหนู ต่อมาก็หนู ถ้าหนูยังไม่ยอม หย่ากับมัน งั้นต่อไปคนต่อไปคงเป็นแม่แน่!”

หลินหลันค่อนข้างอารมณ์รุนแรง เฉินเฟิงกับ เสี้ยเมิ่งเหยาจากไปหลายวันนี้ เธอรู้สึกว่าทำอะไรก็ ไม่ราบรื่นเลย เลยจ่ายเงินไปห้าพันเชิญนักพรต ทำนายดวงชะตาที่ข้างสะพานมาดูฮวงจุ้ยที่บ้าน และ บอกสถานการณ์ครอบครัวให้นักพรตรู้

จากนั้นนักพรตคนนั้นก็บอกว่า เฉินเฟิงเป็นดาว มฤตยูมาเกิด จะทำลายตัวเองและคนที่อยู่ใกล้ชิด คนที่ใช้ชีวิตกับเขาจะอายุไม่ยืน

เดิมหลินหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่พอเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาได้แผลกลับมา เธอก็เชื่อสนิทใจทันที ต้อง เป็นเพราะเฉินเฟิงแน่ๆ!

ถ้ายังไม่ไล่เฉินเฟิงไป คนต่อไปที่จะต้องมีอัน เป็นไป ต้องเป็นเธอแน่!

เธอไม่อยากโดนรถชนหรือว่าออกจากไปบ้าน แล้วเจอคนกรีดหน้า

“แม่คะ แม่พูดอะไรน่ะ? เฉินเฟิงเขาเป็นตัวซวย ที่ไหนกัน?” เสี้ยเมิ่งเหยาเริ่มโมโหพลางว่า: “แม่ทำไม ไม่พูดละคะว่า เพราะเฉินเฟิง หนูถึงได้เป็นคนรับผิด ชอบโครงการยู่ฉวนซานน่ะ”

“เสี้ยเมิ่งเหยา ลูกอย่าไปพูดดีให้มันเลยดีกว่า ลูกได้เป็นคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานน่ะ เพราะตระกูลเสี้ยเรามีความสามารถ และตัวลูกเองก็ เก่งด้วย ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าคนเฮงซวยนี่สักนิดเลย” หลินหลันพูดอย่างเย็นชา ก่อนนี้เธอยังดีใจที่เสี้ยเมิ่ง เหยาได้เป็นคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานอยู่ เลย แต่ต่อมาเธอก็พบว่าเสี้ยหยุนเส็งควบคุม โครงการไว้เหนียวแน่นมาก เสี้ยเมิ่งเหยาไม่สามารถ เก็บเล็กเก็บน้อยจากในโครงการได้เลย เท่ากับ ทำงานให้เสี้ยหยุนเส็ง ในเมื่อไม่ได้ประโยชน์ งั้น ฐานะคนรับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานนี่ยังมีความ หมายอะไรอีก? ไม่เป็นยังดีกว่า
“แม่คะ! หลินจงเหว่ยผู้จัดการอสังหาริมทรัพย์ ซิ่งเฟิงเป็นเพื่อนนักเรียนของเฉินเฟิง ถ้าไม่ใช่เพราะ เฉินเฟิงให้คุณหลินช่วยออกหน้าให้ หนูไม่มีทางได้ รับผิดชอบโครงการยู่ฉวนซานนี่แน่” เสี้ยเมิ่งเหยา พยายามอธิบายอย่างใจเย็น

หลินหลันยิ้มเย็นชา: “ลูกแม่ ลูกคิดว่าผู้จัดการ อสังหาริมทรัพย์ติ่งเฟิงเขาโง่หรอ? เขาเป็นนักธุรกิจ เขาดูผลประโยชน์กัน! ใช่ แม่ยอมรับว่า เจ้าคนไร้ ประโยชน์นี้เป็นเพื่อนนักเรียนกับหลินจงเหว่ย แต่มัน มีอะไรล่ะ? มันให้ประโยชน์หลินจงเหว่ยอะไรได้มั่ง? เขาทำไมต้องเห็นแก่หน้ามัน แล้วยกโครงการหลาย ร้อยล้านให้ลูกน่ะ?”