บทที่80 เสี้ยวเลี้ยวไม่ร้องนะ

กวนเสเพิ่งที่พึ่งออกมาจากหอเหล้าแสงพระจันทร์เมื่อสักครู่นี้ นำหูฟังดักฟังขนาดเล็กตัวหนึ่งออกมาจากข้างหู

บนหน้าของเขาปรากฏยิ้มเยาะออกมา “คนที่ฉันซ่อนเอาไว้ ใครจะหาเจอได้?”

อีกด้านหนึ่ง หยางเงินและหม่าชาวก็ออกมาจากผับเช่นกัน

“พี่เฉิน จับมันไปที่ตระกูลกวนโดยตรง ข่มขู่มันให้เอาเสี้ยว เสี้ยวออกมา แบบนี้ไม่ดีกว่าเหรอครับ?” หม่าชาวขับรถสะกด รอยตามพลางถามขึ้น

“ก่อนที่ยังหาเสี้ยวเสี้ยวไม่เจอ ทำแบบนี้มีเพียงแต่นำอันตราย

ไปให้เธอ” บนหน้าของหยางเฉินเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ

“หรือว่าปล่อยตระกูลกวนไปแบบนี้เหรอครับ? หมาขาวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ” ในสายตา

“วางใจได้ ตระกูลกวนจะต้องชดใช้กับเรื่องที่เกิดขึ้น ใน สายตาหยางเฉินมีความเย็นชาผุดขึ้นมาหลายระดับ

ในขณะเดียวกัน ในคฤหาสน์ที่หรูหราแห่งหนึ่ง

บนพื้นพรมกำมะหยี่ระดับสูง ผู้หญิงสองคนที่โตคนเด็กคน กำลังนั่งอยู่บนพื้น ด้านข้างพวกเธอเป็นของเล่นสารพัดอย่าง เด็กผู้หญิงกำลังเล่นแบบหน้าตามีความสุข
ส่วนที่อยู่ข้างกายของเด็กผู้หญิง มีหญิงสาวที่อายุยี่สิบห้าสิบ หกปีคนหนึ่งนั่งอยู่ เธอไว้ผมยาวที่นุ่มลื่นแล้วย ในมือถือหนังสือ นิทานเด็กเล่มหนึ่ง กำลังอ่านให้เด็กผู้หญิงฟัง

เธอยังปัดปอยผมที่ร่วงลงมาตรงหน้าผากออกแบบไม่ขาด สาย

“คุณน้าคะ นี่คือเรื่องสโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด นี่คือเรื่องที่ หนูชอบมากที่สุดเลยค่ะ

เด็กผู้หญิงพูดอย่างดีใจทันที มองท้องฟ้าที่มืดด้านนอก หน้าต่าง รอยยิ้มบนหน้าหายไปฉับพลัน หล่อนเบ้ปากน้อยๆ ทำไมพ่อถึงยังไม่มารับหนูอีกคะ?”

“เสี้ยวเลี้ยวไม่ต้องรีบนะ! พ่อกับแม่หนูกำลังทำงานอยู่ ไม่แน่ ว่ารออีกสักหน่อยคงมารับหนูแล้ว” ผู้หญิงผมยาวพูดด้วยท่าทาง อ่อนโยน ตอนที่มองทางเสี้ยวเลี้ยว ในสายตาเต็มไปด้วยความ เอ็นดู ในแววตาลีกยังมีความกังวลระดับหนึ่ง

รถปอร์เซสีดำาคันหนึ่งขับไปด้วยความไว กวนเสเพิ่งที่ขับรถ ไม่ได้รู้สึกถึงรถโฟล์คเกาตันสีดำคันหนึ่งกำลังตามมาด้านหลัง แบบไม่ใกล้ไม่ไกล

ด้วยเทคนิคสะกดรอยตามของหม่าชาว กวนเวเฟิงอยากจะ หาให้เจอ เดิมทีเป็นไปไม่ได้

ไม่นานรถปอร์เซขับเข้ามายังเขตคฤหาสน์แห่งหนึ่งในเมือง จอดลงด้านหน้าคฤหาสน์มีระดับหลังหนึ่งแล้ว
กวนเวเฟิง ระมัดระวังตัวดีมาก พอลงจากรถก็มองไปรอบ Cานทีหนึ่ง หลังจากแน่ใจว่าไม่มีใครสะกดรอยตามมา ถึงน่า กุญแจออกมา เปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์

“พี่เฉิน เสี้ยวเสี้ยวจะอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ?

หม่าชาวที่หลบอยู่ในเขตป่าไม้ไม่ไกลออกไปนัก มองทาง หยางเฉินที่หลบซ่อนในมุมอับเหมือนกันถามขึ้น

หยางเฉินส่ายหน้า “นายรออยู่ที่นี่ ฉันจะไปดูหน่อย

พูดจบ หยางเฉินเหมือนเสือชีตาห์ตัวหนึ่งชั่วขณะนั้นหาย เข้าไปในความมืดด้วยท่วงท่าแข็งแรงมีพลัง หลบผ่านแม้แต่ กล้องวงจรปิดหลายตัวไปได้ ก่อนจะเข้าใกล้คฤหาสน์

ด้านในคฤหาสน์ กวนเสเพิ่งพึ่งเปิดเข้าประตูมา มองเห็นบน พรมกำมะหยี่ด้านหน้าโซฟา ภาพเงาของผู้ใหญ่และเด็กสองคน กําลังนั่งอยู่ด้วยกัน

หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู สายตาของผู้หญิงทั้งสองต่าง มองเข้ามา

“กวนเสวีเฟิง!” หญิงสาวรีบลุกขึ้นมาทันที ในสายตายังมี ความประหม่าระดับหนึ่ง

“เซี่ยเหอ เห็นฉันเข้า เธอเหมือนจะไม่ดีใจสักนิดเลย?” กวนเส เพ่งมองภาพคนที่สวยงามคนนั้นอยู่ ในคำพูดเต็มไปด้วยความ

เขียเหอเหมือนกังวลอะไร รีบขวางด้านหน้าของเสี้ยวเลี้ยวทันทีด้วยหน้าตาเย็นชา “ดึกมากแล้ว นายมาได้ยังไง?

“อยากมาทําอะไร หรือว่าเธอไม่รู้เหรอ?” กวนเวเฟิงหัวเราะ แล้ว ถือโอกาสถอดเสื้อคลุมแขวนเอาไว้บนราวแขวนเสื้อ

คืนนี้เขาเกือบตายอยู่ที่หอเหล้าแสงพระจันทร์ ผู้หญิงที่เต็มที จะนอนด้วยก็ไม่สําเร็จ ตอนนี้เพียงแค่อยากระบายออกมาแรงๆ

ก่อนหน้านี้ตอนที่เผชิญหน้ากับหยางเฉิน ทุกอย่างที่เขา แสดงออกมาล้วนเป็นเพียงฝืนทนทำแน่นิ่ง

ไม่ว่าหมาชาวจะทำลูกน้องสี่คนของเขาตาบอดตามอำเภอใจ หรือว่าผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่นับร้อยที่หยางเฉินเรียกเข้ามาตอน หลัง ล้วนบอกเขาว่าครั้งนี้เขาแตะต้องโดนผู้แข็งแกร่งเข้าให้แล้ว

มีความเป็นไปได้มากเขาอาจจบชีวิตเพราะเหตุนี้ ความหวาด กลัวในใจทำให้เขาอยากเพียงแค่เซี่ยเหออย่างรุนแรง มาระ บายความหวาดกลัวในใจของเขาออก

รู้สึกถึงความชั่วร้ายในดวงตาทั้งสองของกวนเสวีเฟิง ในใจ เซี่ยเหอเต็มไปด้วยความเดือดดาล กัดฟันไว้ “นายเคยบอกว่า ก่อนที่ฉันยังไม่รับปากนาย จะไม่แตะต้องฉัน

เธอไม่ใช่ผู้หญิงของกวนเสบู่เฟิง แต่คือเมื่อหนึ่งเดือนก่อน โดนเขาบังคับมายังบริเวณที่คฤหาสน์แห่งนี้ จนกระทั่งช่วง พลบค่ำของวันนี้ เสี้ยวเสี้ยวก็ถูกส่งเข้ามา

กวนเสเพิ่งหัวเราะนิ่งๆ มองเสี้ยวเลี้ยวที่หน้าตาดูประหม่า และจับชายเสื้อของเซี่ยเหอไว้แน่น จากนั้นพูดว่า “ดูแล้วเธอกับยัยเด็กน้อยคนนี้เข้ากันได้ไม่เลว

“นายอยากจะทำอะไร ?” ช่วขณะนั้นเชียเทอตกใจหน้าเปลี่ยน สี รับปกป้องเสียวเสียวเอาไว้ด้านหลัง

“ฉันอยากจะทําอะไร เธอรู้ดี ถ้าเธอไม่อยากให้ในใจของยัย เด็กคนนี้เหลือภาพที่เลวร้ายอะไรก็ตามฉันขึ้นห้องนอนไปดีๆ อย่าบีบฉันใช้กำลังบังคับเธอ” กวนเวเฟิงพยายามใช้รอยยิ้ม บนหน้ามากลบเกลื่อนความหวาดกลัวในใจของตนเอง

เซี่ยเหอสีหน้าดูอับอายและโกรธเต็มที่ “นายอย่าทำเกินไป

“เอาล่ะ ให้เวลาเธอพิจารณาสามสิบวินาที ถ้าไม่ไปห้องนอน งั้นฉันคงทำได้เพียงประหารชีวิตเธออยู่ที่นี่” กวนเสวีเชิงลุกขึ้น ยืนทันใด

บนหน้าเซี่ยเหอเต็มไปด้วยการดิ้นรนและโกรธเคือง ความจริง ก่อนหน้านี้เดือนหนึ่ง ตอนที่เธอถูกจับมาที่นี่ กวนเสวีเพิ่งอยาก ใช้กำลังบังคับเธอ เป็นเธอคว้ากรรไกรมาที่คอของตนเอง ถึง ผ่านมาได้หนึ่งเดือน

ถ้ามีเพียงเธอ เธอจะไม่ลังเลสักนิดเดียว ยินยอมตาย แต่วันนี้ ข้างกายกลับมีเด็กผู้หญิงเพิ่มมาคนหนึ่ง

ตั้งแต่เธอเริ่มเจอกับเสี้ยวเลี้ยวในวินาทีแรก ก็ชอบเด็กผู้หญิง ที่งดงามคนนี้อย่างมาก และปวดใจที่หล่อนถูกพาตัวมาที่นี่ด้วย

“หมดเวลาแล้ว ดูท่าเธอยังอยากปฏิเสธ งั้นฉันคงทำได้เพียงลงโทษประหารชีวิตเธอตรงนี้แล้ว” กวนแร่เฟิงหัวเราะ ลุกขึ้น เดินไปยังเซี่ยเหอทีละก้าว

“นายอย่าเข้ามานะ!”

ชั่วขณะนั้นเซียเตอร้อนใจ รีบคว้ามีดเล่มหนึ่งมาที่คอของ ตนเอง ท่าทางแน่นอน “กวนเสวีเฟิง นายอย่าบังคับฉันนะ ไม่ อย่างนั้นฉันจะตายต่อหน้านายให้ดู

“เซี่ยเหอ ถ้าเธอไม่เป็นห่วงว่ายัยเด็กน้อยจะมีฝันร้ายในใจที่ ยากจะลบเลือนไป เชิญปาได้เต็มที่ ฉันรู้ว่าเธอไม่กลัวตาย แต่ ที่สุดเธอคิดสักหน่อย ถ้าเธอปาดลงไป เส้นเลือดใหญ่บนคอก ขาด จะมีเลือดสดจํานวนมากไหลออกมา

“ฉันมองออกนะ ยัยเด็กคนนี้ก็ชอบเธอมากเหมือนกัน เธอว่า ถ้าให้หล่อนมองเห็นเลือดอาบเธอทั้งตัว ล้มลงจมกองเลือด ก กระตุกตายไป หล่อนจะตกใจค้างไปหรือเปล่า?”

“ยัยเด็กคนนี้น่าจะแค่สี่ขวบเองมั้ง? ยังเด็กขนาดนี้ ถ้ามองเห็น ภาพสยองขวัญแบบนี้กับตาตัวเอง ไม่แน่ว่าคงตกใจตายเลย

ดูเหมือนกวนเวเฟิงไม่กังวลว่าเซี่ยเหอจะฆ่าตัวตายเลยสัก นิด เดินเข้าใกล้เซี่ยเหอไปด้วย บรรยายเหตุการณ์สยองขวัญ แบบหัวเราะคิกคักไปด้วย

“นายหุบปากไปเลยนะ! หุบปาก!” เซี่ยเหยน้ำตานองหน้าไป หมด ตะคอกใส่กวนเวเฟิงขึ้นมาด้วยอารมณ์อีกเหม

“แง……เสี้ยวเลี้ยวกลัว……
ในเวลานี้ เสี้ยวเสียวส่งเสียงร้องไห้ออกมาฉับพลัน ถึงแม้ว่า ฟังคำพูดของกวนเสรีเฟิงไม่เข้าใจ แต่กลับรู้สึกถึงความผิดปกติ ของเชียเทค

“เดี๋ยวเสียวไม่ร้องนะ น้าอยู่ที่นี่แล้ว!” เซี่ยเหอบทิ้งมีดลงไป ทันที วิ่งไปพูดปลอบใจเสี้ยวเสี้ยว

มุมปากกวนเสวี่เฟิงฉีกรอยยิ้มนิดๆ ที่แผนการร้ายสำเร็จขึ้น