บทที่ 70 เราไปจากที่นี่กันเถอะ

ทันทีที่ฉินชีวิ่งออกไป เธอก็เข้าสู่อ้อมกอดอันอบอุ่น เธอตกใจ และผลักอีกฝ่ายออกไป

“เสี่ยว ผมเอง!” เสียงของหยางเฉินก็ดังขึ้น

ข้างนอกมืดเกินไป ฉันยังไม่รู้ว่าเป็นหยางเฉิน หลังจากได้ยิน เสียงของเขา ฉินซีก็ไม่ลังเลเลย และทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปในอ้อม แขนของหยางเฉิน กอดคอของเขาแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง

หยางเฉินตกตะลึงกับความสุขที่มาอย่างฉับพลัน ยกมือขึ้นสูง ไม่กล้าที่จะเอาลงมาเป็นเวลานาน

“เสี่ยวซี เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?” หยางเฉินรู้สึกงง ในขณะที่หัวใจ

ของเขารู้สึกหวานมาก

“พ่อของฉันบอกว่าคุณถูกคนของปู่เย่เฉิงทุบตีจนขาหัก ฉันยัง คิดว่ามันเป็นเรื่องจริง” ฉิน กล่าวด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

ที่แท้ก็เพราะห่วงตัวเอง มือของหยางเฉินแตะที่หลังของฉัน เบาๆ และหัวใจของเขาก็รู้สึกซาบซึ้ง “อย่าลืมว่าสามีของคุณ เคยทำอะไร คนในเจียงโจวที่สามารถทำร้ายผมได้ ยังไม่เกิด

“พี่เขย คุณกลับมาแล้วเหรอ!” ฉันรีบออกจากห้องและเห็น

ทั้งคู่กอดกัน

อาจเพราะเธอรีบออกมา เธอยังมีเสื้อคลุมอยู่ในมือที่ยังไม่ทันไสมัน

เธอมองหยางเงินตั้งแต่หัวจรดเท้า จนเธอยืนยันว่าหยางเฉิน

ไม่ได้รับบาดเจ็บจริงๆ เธอจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แค่เห็นภาพของหยางเฉินและฉินซีโอบกอดกัน เธอก็รู้สึก

อิจฉาเล็กน้อย

ภาพที่ฉิน กอดหยางเงินถูกคนอื่นเห็น ในใจตกใจ ผลักหยาง เฉินออกไปอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยว ผมไม่เป็นไร!”

หยางเฉินเห็นความกังวลของจินยี และมีกระแสอบอุ่นไหล ผ่านหัวใจของเขา จะบอกว่าเขาไม่ซาบซึ้งเลยนั่นเป็นเรื่องไม่จริง

ในขณะนี้เอง เสียงคำรามของเครื่องยนต์ก็ดังขึ้นนอกประตู และผู้หญิงทั้งสองก็ตกใจ ทำไมจู่ๆถึงมีรถมาจอดที่หน้าประตู ลานบ้าน?

“ไม่ใช่คนในปู่เย่เฉิงมาล้างแค้นหรอกใช่ไหม?” ฉันตกใจ เธอรู้ว่าหยางเฉินนั้นเก่งมาก และตอนนี้เขาก็กลับมาโดยไม่ เป็นอะไร ซึ่งค่อนข้างน่าแปลก

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกประตู ฉันพูดอย่างรวดเร็ว “พี่ เขย รีบไปซ่อนเถอะ ถ้าเป็นคนจากปู่เย่เพิ่งจริงๆ เราจะบอกว่า คุณยังไม่ได้กลับมา”

“หยางเงิน คุณรีบไปซ่อนเร็ว หากพวกเขาไม่พบคุณ พวกเขาก็ไม่สามารถทําอะไรเราได้ ฉันก็กังวลในทันที

แต่เมื่อสองพี่น้องเกลี้ยกล่อมให้หยางเฉินซ่อนตัว ประตูก็ถูก ผลักเปิดจากภายนอกแล้ว และร่างสองร่างก็เข้ามาทีละคน และ ชายหัวล้านที่เดินอยู่ข้างหน้าที่เด่นชัดมาก

ฉันตาหย่งและโจวซุ่ยก็เดินออกมา หลังจากได้ยินการ เคลื่อนไหวข้างนอก

“คุณเป็นใคร? คุณมาทำอะไรที่บ้านฉันดึกๆแบบนี้ รีบไสหัว ออกไปเดี๋ยวนี้!” โจวซุยโกรธเพราะ ฉันต้าหญิงเป็นหนี้ 6 ล้าน เธอไม่รู้จักหวังเฉียงเมื่อเห็นคนแปลกหน้าสองคนนี้ เธอเอ่ยปาก และค่า

“หุบปาก!”

ฉินค้าหย่งตกใจจนเกือบฉี่ราด รีบเดินไปที่ด้านข้างของหวัง เฉียงและพูดอย่างสั่นเทา “พี่เฉียง ผมไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับไอ้ ขยะนี้ เขากล้าที่จะรุกรานคุณ มันเป็นเรื่องของเขา ไม่มีส่วน เกี่ยวข้องกับครอบครัวของเรา!”

โจวยชัยพึ่งรู้ว่าคนๆนี้เป็นใคร และใบหน้าของเธอก็ซีด แม้ว่า เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หลังจากได้ยินคำพูดของฉันต้าหย่ง เธอก็ รีบพูดขึ้นว่า “ขยะนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับครอบครัวของเรา ช่วงนี้ กำลังทำเรื่องหย่ากับลูกสาวของฉัน เขาไม่ใช่ลูกเขยของตระกูล ฉันอีกต่อไปแล้ว”

“แม่ ฉันเคยบอกตอนไหนว่าจะหย่ากับเขา?”
“พ่อ แม่ พวกคุณทำแบบนี้ได้ยังไง? พี่เขยพาพ่อกลับมาอย่าง ปลอดภัยแล้ว ทําไมมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเราเลย?

จินซีและฉันสองพี่น้อง โกรธเมื่อพวกเธอได้ยินสิ่งที่พ่อแม่พูด

เมื่อมองดูใบหน้าของคู่สามีภรรยาจีนต้าหย่งและโจวซุ่ย ปากของหวังเจียงก็กระตุก และเขามองไปที่หยางเฉินอย่าง ระมัดระวัง เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเขาไม่เปลี่ยนแปลง เขา ก็รีบหยิบบัตรธนาคารออกมา

เดินไปตรงหน้าของฉันต้าหญิง และมอบมันด้วยมือทั้งสองด้วย ความเคารพ”คุณจิน ต้องหนีทีวินัยหละหลวมของผม ปล่อย ให้ลูกน้องทุบตีคุณ การ์ดใบนี้มีห้าล้าน เราจะจ่ายเงินชดเชยให้ คุณ เพื่อเป็นค่าสำหรับค่ารักษาพยาบาล โปรดยกโทษให้เรา ด้วยคุณฉิน”

“ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษคุณฉันอีก!” หวังเฉียงยืนบัตรธนาคาร ไว้ในมือของฉันต้าหย่ง ก็เตะลูกน้องที่เขาพามา

ลูกน้องคุกเข่าลงที่เท้าของฉันต้าหย่งอย่างรวดเร็ว “คุณฉิน ผมขอโทษ ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว ผมไม่ควรลงมือกับคุณ โปรดยก โทษให้ผมด้วย”

ทั้งครอบครัวผงะ และฉันต้าหญิงก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาเที่ยวในสถานบันเทิงใหญ่ๆหลายแห่ง

และเขารู้สถานะของหวังเฉียงเป็นอย่างดี แต่ในเวลานี้ เขากลับน้ำเงิน 5 ล้านมาชดเชยตัวเอง และให้คนที่ทุบตีเขาคุกเข่าลงขอโทษ

หากสิ่งนี้แพร่ออกไป เกรงว่าจะทำให้ทั้งเมืองบันเทิงในเชียง โจวตกไง

หูของโจวซียมีเพียงห้าล้านที่หวังเฉียงกล่าว และเธอก็รีบ คว้าบัตรธนาคารจากมือของฉันต้าหย่งและพูดเยาะเย้ย “ถือว่า พวกคุณมีแวว แม้แต่สามีของฉันพวกคุณยังกล้าทุบตี ในเมื่อ พวกคุณรู้ว่าผิดไปแล้ว งั้นก็รีบไสหัวออกไปจากที่นี่ซะ!”

เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะกลับคําในทันใด และหลังจากที่หวังเวียง จากไปเท่านั้น จึงจะสามารถเก็บเงินไว้ได้อย่างมั่นใจ

หวังเฉียงเหลือบมองหยางเฉิน และเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไร ดังนั้นเขาจึงรีบออกไปพร้อมกับคนของเขา

จนกระทั่งเสียงของเครื่องยนต์นอกประตูหายไปโดยสมบูรณ์

ฉันต้าหย่งพึ่งดึงสติกลับมาได้และรู้สึกโล่งอกไปชั่วขณะ

เขามองลึกๆไปที่หยางเฉิน เดิมที่คิดว่าหยางเฉินจะถูกทุบตีจน

พิการ

แต่สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือ หยางเฉินไม่เพียงแต่กลับมาโดยไม่ ได้รับบาดเจ็บ แต่แม้แต่หวังเฉียง ก็มาที่บ้านเพื่อชดเชยและ ขอโทษเป็นการส่วนตัว

เขาไม่ได้โง่เหมือนโจวซุย บางเรื่องก็เข้าใจง่าย

“เอามานี่! นี่คือเงินที่กูถูกทุบตีและหามาอย่างยากเย็น ไอ้ผู้ หญิงเลวยังอยากกลืนกินมันคนเดียวเหรอ?” จินดาหย่งคว้าบัตรเครดิตธนาคารแล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้อง

เงินที่พึ่งถึงมือถูกฉันตาหย่งเอากลับไป โจวยไล่ตามเขา ด้วยการร้องไห้และค่า

ในไม่ช้าการทะเลาะกันของทั้งคู่ก็ตั้งขึ้นในห้อง “บ้านหลังนี้แทบจะไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีก” ฉันกล่าวด้วย

ดวงตาที่แดงและเดินกลับไปที่ห้อง

ฉินซีเหลือบมองหยางเฉินด้วยท่าทางที่ซับซ้อน “เสี้ยวเสี้ยวยัง หลับอยู่เรากลับกันเถอะ”

เมื่อทั้งสองกลับมาที่ห้อง เสี้ยวเลี้ยวกำลังร้องไห้อย่าง หนัก “พ่อ แม่ พวกคุณไปไหนมาเหรอ? เสี้ยวเลี้ยวกลัว เสี้ยว เสี้ยวกลัว”

โจวซุยและจินต้าหย่งยังคงทะเลาะอยู่ด้านล่าง และเสี้ยว เสี้ยวถูกปลุกให้ตื่น โดยการเคลื่อนไหวที่ชั้นล่าง

“เสี้ยวเสี้ยว อย่าร้องไห้ พ่อกับแม่อยู่ที่นี่ ฉันกอดเสี้ยวเลี้ยว

อย่างรวดเร็ว

เสียวเสียวร้องไห้เป็นเวลานานก่อนที่จะสงบลง ในไม่ช้าก็หลับ ไปอีกครั้ง

หยางเฉินมองไปที่ใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของลูกสาว และรู้สึก เจ็บปวดในใจ เติบโตขึ้นมาในบ้านแบบนี้ ในวัยเด็กของเสี้ยว เสี้ยวจะมีความสุขได้อย่างไร?
“หยางเงิน เราย้ายออกไปใช้ชีวิตข้างนอกกันเถอะ!

หลังจากที่ฉิน วางลูกสาวของเธอไว้บนเตียง เธอลูบไล้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยคอลลาเจนของเสี้ยวเลี้ยวเบาๆ

ทันใดนั้น เธอมองหยางเฉินอย่างจริงจังและพูดว่า ฉัน สามารถแบกรับครอบครัวนี้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ฉันไม่ ต้องการให้ลูกสาวของฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ เมื่อเธอโด ขึ้น ความทรงจำของเธอคือการทะเลาะวิวาทระหว่างคุณกับ คุณย่า”

“ได้”

หยางเฉินกำลังอยากได้แบบนี้พอดี ยิ้มเล็กน้อย “พรุ่งนี้หลัง จากเลิกงาน เราจะพาเสี้ยวเลี้ยวไปที่วิลล่ายอดเมฆา”

“แต่ถ้าพวกเราไปกันหมดแล้ว จะทำอย่างไร?” ฉันรู้สึก กังวลเล็กน้อยว่าน้องสาวของเธอจะต้องเผชิญทุกอย่างเพียง

ล่าพัง