บทที่ 357 ลูกชายที่โง่เง่า
เวลานี้ หยางเฉินได้รับโทรศัพท์ของกวนเจิ้งซานและเฉินชิงไห่ ที่โทรเข้ามาหา เล่าจุดประสงค์ที่หานเยี่ยนโทรศัพท์หาพวกเขา ให้หยางเฉินฟังทั้งหมดแล้ว
หยางเฉินเพียงแค่ตอบมานิ่งๆ “ผมรู้แล้ว!”
“เฟยเฟย ฉันจะไปเยี่ยมเจ้าบ้านทานสักหน่อยนะ จากนั้นก็จะ กลับเลย”
หยางเฉินเดินมาถึงข้างกายหานเฟยเฟย พูดจาแบบยิ้มแย้ม “อ่า? ไวขนาดนี้ก็จะกลับแล้วเหรอคะ? ตอนยังมีกิจกรรม อีกนะคะ!”
เห็นหยางเฉินจะไปแล้ว หานเฟยเฟยจึงทำหน้าอาลัยอาวรณ์ หยางเฉินหัวเราะนิดหน่อย “กิจกรรมอื่นๆ ฉันคงไม่เข้าร่วม แล้ว”
ถึงแม้ว่าหานเฟยเฟยจะไม่ยินยอมเท่าไร แต่ยังรู้ดีว่าระหว่าง ตนเองและหยางเฉิน เดิมที่ไม่มีความหวังใดๆ เธอจึงไม่ฝืน ขอร้องอีก
หลังจากตามคนที่หานเฟยเฟยส่งมา ใช้เวลาเพียงห้านาทีก็มา ถึงในบ้านเล็กของคฤหาสน์แยกเดี่ยวหลังหนึ่งแล้ว
นี่คือส่วนหลบมุมเล็กๆ ที่ธรรมดามากแห่งหนึ่ง รอบด้านของตัวบ้าน คาดไม่ถึงว่าปลูกพืชผักไว้ส่วนหนึ่ง
ตอนที่หยางเฉินเดินมาถึงบ้านน้อย หานเดี่ยวเทียนกำลังถือ พลั่วเหล็กอันหนึ่ง ขุดแปลงผักอยู่
“เจ้าบ้านหาน!”
หยางเฉินเอ่ยปากกะทันหัน
“หยางเฉิน?”
มองเห็นหยางเฉิน หานเดี่ยวเทียนแปลกใจอยู่บ้าง หยางเฉินหัวเราะแล้วเดินเข้ามา “วันนี้มาร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ของเฟยเฟย เลยถือโอกาสมาเยี่ยมท่านสักหน่อยครับ
“ฮ่าๆ หยางเฉินมีน้ำใจจริงๆ!
หานเยี่ยวเทียนหัวเราะชัดแจ๋ว “หยางเฉิน นายรอก่อนนะ ฉัน ขอขุดมันเทศสักหน่อย เดี๋ยวจะทำมันเทศเผาให้นายกิน
ที่แท้เขากำลังขุดมันเทศอยู่ ทันใดนั้นหยางเฉินอิจฉาวิถีชีวิต ของหานเซียวเทียนอยู่บ้าง
เขากำลังคิดมาทันใด ถ้ารอให้ตนเองแก่แล้ว จะสามารถหาส ถานที่เล็กๆ บรรยากาศสงบสักแห่งได้หรือไม่ ซื้อที่ดินการเกษตร ใหญ่ๆ สักผืน สร้างคฤหาสน์เล็กๆ สองชั้นหลังหนึ่ง หน้าบ้านและ สวนหลังบ้าน ล้วนปลูกพืชผักและผลไม้ที่ฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวชอบ กินเอาไว้ให้หมด
ไม่นานหานเดี่ยวเทียนก็หิ้วตะกร้าผักใบหนึ่งเข้ามา บนหน้าเผยรอยยิ้มที่มีความสุขออกมา “พืชผักของที่นี่ ล้วนเป็นฉันปลูก ด้วยตัวเองทั้งหมด ไม่ได้ใส่ยาฆ่าแมลงสักนิด เป็นผักสีเขียว ธรรมชาติ”
“ชีวิตของเจ้าบ้านทาน ยังเป็นชีวิต ในอุดมคติจริงๆ นะครับ!”
หยางเฉินหัวเราะพลางพูดขึ้น จากนั้นยื่นมือไปช่วยหานเดี่ยว เทียนหิ้วตะกร้าผักเข้าไปในบ้าน
หานเยี่ยวเทียน ในฐานะผู้นำของตระกูล กลับไม่มีการวางมาด สักนิด
คฤหาสน์หลังน้อยสองชั้นที่เขาพักอาศัยก็ดูธรรมดาอย่างมาก ภายในบ้านตกแต่งแบบจีนแสนเรียบง่าย ผนังคือทาด้วยสีอิมัลชั่ นมจืดชืดมากเช่นกัน
“หยางเฉิน นายนั่งก่อนสิ ฉันจะไปเผามันเทศ เดี๋ยวก็สุก!”
หลังหานเซียวเทียนจัดแจงให้หยางเฉินนั่งลง ก็ถือมันเทศไป ในห้องครัวแล้ว
ในขณะเดียวกัน คฤหาสน์ตระกูลหาน ในบ้านเดี่ยวหลังหนึ่ง
หานเยี่ยนพึ่งกลับมาถึงที่บ้าน คนคนหนึ่งรีบวิ่งเข้ามาแล้ว “ประธานหานครับ เจ้าหมอนั่นไม่ได้ออกไปจากคฤหาสน์ครับ แต่ว่าไปที่เซียงหยวนครับ!”
เซียงหยวนคือบ้านเล็กที่หานเดี่ยวเทียนพักอาศัย หานเยี่ยนรีบลุกขึ้นมาทันที ก่อนจะตะโกนว่า “มันไปที่บ้านคุณพ่อฉันทางนั้นแล้ว? สารเลว เห็นว่าฉันไม่ได้สั่งสอนมันไปสัก หน่อย ก็มากำเริบเสืบสานที่ตระกูลหานของฉันได้แล้วเหรอ?”
ก่อนหน้านี้ถูกกวนเจิ้งซานและเฉินซิงไม่ตัดสายโทรศัพท์ไป เดิมที่ยังโกรธเคืองมากอยู่แล้ว นึกไม่ถึงว่าหยางเฉินไม่เพียงไม่ ได้เชื่อฟังคำพูดของตนเอง ทว่าไปหาหานเดี่ยวเทียนแล้ว
“ไปที่เซียงซีหยวนกับฉันสักเที่ยว! ฉันอยากจะดูหน่อยสิ รอฉัน อยู่ต่อหน้าคุณพ่อ เปิดโปงเนื้อแท้ของแกแล้ว คุณพ่อฉันยังจะ เกรงใจแกอยู่ขนาดนี้ไหม?”
ระหว่างที่พูด หานเยี่ยนก็ออกไปจากคฤหาสน์แล้ว
คู่ชีวิตของหานเซียวเทียนเสียไปตั้งนานแล้ว หลายปีมานี้ เขา พักอยู่คนเดียวมาโดยตลอด
ถึงแม้จะไม่ได้มอบหมายอำนาจให้หานเยี่ยนถึงที่สุด แต่เรื่อง
ราวของตระกูล โดยพื้นฐานมอบให้หานเยี่ยนและภรรยาของเขา
ถงเจินจัดการทั้งหมด
เพียงแค่เรื่องที่สำคัญ จำเป็นต้องรายงานต่อเขา
ในช่วงปกติ หานเซี่ยวเทียนจะอยู่ที่เชียงใหยวนของตนเอง ปลูกพืชผักผลไม้ไปวันเวลาช่างมีความรู้สึกสุขใจอย่างมาก
“มันเทศเผาเรียบร้อยแล้ว ขอแค่ยี่สิบนาที ก็สามารถกินได้ แล้ว”
ไม่นานหานเยี่ยวเทียนเดินออกมาจากห้องครัว ยิ้มบอกไป
หยางเฉินหัวเราะพูดว่า “นึกไม่ถึงเลยนะครับว่าผมจะโชคดีได้ ชิมฝีมือของเจ้าบ้านทาน ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปแล้วล่ะก็ เกรงว่า ผู้คนมากมายคงอิจฉาผมแย่แน่!
“ฮ่าๆ!”
หานเซียวเทียนหัวเราะเสียงดังขึ้นมา ช่วยเทน้ำชาให้หยาง เฉินแก้วหนึ่ง นี่ถึงได้ถามว่า “ทำไมนายถึงคิดมาเยี่ยมฉัน กะทันหันได้ล่ะ?”
“นี่ไม่ได้เป็นวันเกิดเฟยเฟยเหรอครับ เป็นครั้งแรกที่ผมมา ตระกูลหาน ไม่ว่าอย่างไรก็ควรจะมาเยี่ยมเยือนท่านเจ้าบ้านหาน สักหน่อย!” หยางเฉินหัวเราะตอบไป
“ใช่แล้วครับ นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมมาให้ท่านครับ
หยางเฉินหยิบกล่องเล็กที่งดงามใบหนึ่งออกมา บนกล่องยัง มีเมืองเทียน”สามคำนี้ประทับอยู่
หานเซียวเทียนเหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง รับของขวัญมาด้วย ความดีใจอย่างมาก แกะกล่องของขวัญออกต่อหน้าหยางเฉิน เลย
เห็นเพียงกำไลมุกเทียนบัวที่เรียบง่ายแบบโบราณชิ้นหนึ่ง ปรากฏขึ้นในกล่องของขวัญ
“นี่คือ กําไลมุกเทียนบัว?”
หานเดี่ยวเทียนหายใจแบบเร่งอยู่บ้าง พูดจาด้วยหน้าตาตื่น เต้นเต็มที่ “เฉินชิงไห่ตาแก่คนนั้น ครั้งก่อนที่ไปเมืองเทียน ฉันสนใจกำไลมุกเทียนบัวอันนี้แล้ว ฉันเสนอราคาไปห้าสิบล้าน เขา กลับไม่ยอมขาย บอกว่านี่คือกำไลมุกเทียนบัวเพียงหนึ่งเดียว ของเมืองเทียน แค่แสดงโชว์ไม่ขาย”
“นึกไม่ถึงว่าตอนนี้ถูกนายซื้อส่งมาให้ฉันแล้ว ถ้าเฉินซึ่งไม่ตา แก่คนนั้นรู้เข้าว่านายเป็นคนซื้อมาให้ฉัน ต้องโกรธเป็นฟืนเป็น ไฟแน่ ฮ่าๆๆๆ!”
หานเซียวเทียนหัวเราะขึ้นมายกใหญ่
หานเซียวเทียนกับเฉินชิงไห่สองคนนี้ เดิมทีอายุรุ่นราวคราว เดียวกัน และมีงานอดิเรกที่เหมือนกัน แถมยังมีความสัมพันธ์ขั้น นี้กับหยางเฉินอีกด้วย หลังจากงานที่เมืองโจวเฉิงครั้งก่อน ทั้ง สองก็กลายเป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้ว
หยางเฉินนึกไม่ถึงเช่นกันว่ากำไลมุกเทียนบัวชิ้นนี้ หานเดี่ยว เทียนอยากจะซื้อมาตั้งนานแล้ว ยิ่งนึกไม่ถึงว่าเฉินซิงไห้ไม่ ยินยอมขาย
“เจ้าบ้านทานชอบก็ดีเลยครับ!” หยางเฉินหัวเราะบอก
หานเซี่ยวเทียนไม่ปฏิเสธน้ำใจ รับของขวัญเอาไว้ทันที ถือไว้ ในมือ ท่าทางชอบจนวางไม่ลงทีเดียว
เวลานี้ กลิ่นหอมที่เข้มข้นอย่างมากกลิ่นหนึ่งลอยเข้ามาแล้ว หานเซี่ยวเทียนถึงได้เก็บกำไลมุกเทียนบัวลงไปด้วยความ ระมัดระวัง ยิ้มบอกว่า “ถึงเวลาแล้ว มันเทศเผาออกจากเตาได้ แล้ว!”
ไม่นานหานเซียวเทียนจึงยกมันเผาเข้ามา ด้านในยังมีมันเทศ เผาหลายลูก
“นายลองชิมดู รสชาติเป็นยังไงบ้าง?
หานเซียวเทียนเป่าไอร้อนบนมันเทศอยู่ สองมือสลับไปมาไม่ หยุดหยิบมันเทศลูกหนึ่งส่งให้หยางเฉินไป “ร้อนเหลือเกิน นาย ระวังหน่อยนะ!”
หยางเฉินปอกเปลือกมันเทศที่ไหม้นิดหน่อยออก ชั่วขณะนั้น กลิ่นหอมกรุ่นของมันเทศที่เข้มข้นก็โชยเข้าจมูกมาเต็มที่
“ดูแค่สีสันนี้ ก็รู้ว่ามันเทศนีรสชาติต้องเยี่ยมมากแน่ครับ!”
หยางเฉินหัวเราะอยู่พลางพูดขึ้น จากนั้นกัดเข้าไปเบาๆ ค่ หนึ่ง
พอกัดไปคำหนึ่ง ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นหอมหวานของ
มันเทศ หยางเฉินสูดกลิ่นไปด้วยพลางเคี้ยวไปด้วย “อืม หอม!”
“ฮ่าๆ อร่อยก็ดี!”
ผลลัพธ์การทํางานของตนเองได้รับคำชมแล้ว หานเดี่ยวเทียน
รู้สึกหอมหวานยิ่งกว่ามันเทศที่ตนเองกินเสียอีก ตอนที่ทั้งสองกำลังกินมันเทศเผาอยู่ ประตูของคฤหาสน์ถูก
เคาะดังกะทันหัน
“เข้ามา!”
หานเซียวเทียนตะโกนไปที่หนึ่ง
ตามมาด้วยประตูคฤหาสน์ถูกเปิดออก ภาพคนที่คุ้นเคยคน หนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตู
“แกมาได้ยังไงกัน?”
มองเห็นหานเยี่ยน หานเดี่ยวเทียนขมวดคิ้วถามขึ้น หานเยี่ยนไม่ได้ตอบ จ้องหยางเฉินที่นั่งอยู่ข้างกายหานเดี่ยว เทียน และในมือยังถือมันเทศเผาไว้แบบตาไม่กะพริบ
มันเทศที่หานเซียวเทียนเผาด้วยตนเอง แม้แต่เขายังไม่เคย กินมาก่อน หยางเฉินที่ไม่มีคุณธรรมและฝีมือ นึกไม่ถึงจะ สามารถกินได้?
“พ่อครับ ทําไมพ่อถึงให้เขามาที่นี่ได้? แถมยังให้เขากิน มันเทศที่พ่อเผาด้วยตัวเองอีกครับ?”
อารมณ์ของหานเยี่ยนฮึกเหิมอยู่บ้าง
ที่จริงเขาไม่เข้าใจ สวะที่ถูกตระกูลทอดทิ้งคนหนึ่ง ทำไมถึง สามารถได้รับการต้อนรับอย่างดีของตระกูลกวนและตระกูลเฉิน ปัจจุบันนี้แม้แต่บิดาของตนเอง ยังชื่นชอบเขาอย่างยิ่งเหมือน กัน?
ในใจเขาไม่กระจ่าง และไม่พอใจอย่างมากด้วย!
หานเยี่ยวเทียนได้ยิน รอยยิ้มบนหน้าหายไปในที่สุด หรี่ตาพูด ว่า “หยางเฉินเป็นแขกพิเศษของฉัน แกว่าทำไมฉันถึงให้เขามา ที่นี่ล่ะ?”
“พ่อครับ เส้นสนกลในของเขา ผมค้นมาชัดเจนหมดแล้ว ถึง แม้เขาจะเป็นคนของตระกูลอวี่เหวิน แต่เมื่อสิบแปดปีก่อน ถูกไล่ ออกจากตระกูลแล้ว ตอนนี้เป็นแค่ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของ ตระกูลเล็กที่เมืองเจียงโจว”
“เขาเคยช่วยชีวิตของพ่อ แต่ถ้าไม่มีพ่อ เขาจะสามารถคบค้า สมาคมกับตระกูลกวนและตระกูลเฉินได้อย่างไรครับ?”
“ถ้านับกันจริงๆ บุญคุณช่วยชีวิตที่เขามีต่อพ่อ พ่อก็ชดใช้ให้ เป็นเท่าตัวตั้งแต่แรกแล้วนี่ครับ เดิมที่ไม่จำเป็นต้องไปมาหาสู่กับ คนประเภทนี้”
หานเยี่ยนอดทนไม่ไหวนำทุกอย่างที่ตนเองไปตรวจสอบมา บอกทานเซียวเทียนไปทั้งหมดแล้ว
“หุบปาก!”
หานเซียวเทียนโกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว ทันใดนั้นส่งเสียง
ตวาดขึ้น “ใครให้แกตรวจสอบหยางเฉินกัน?”
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
