บทที่ 326 ด่านสุดท้าย

“เมื่อก่อน แม่มองอะไรตื้นเขินไปเอง ไม่เคยเห็นความดีของ หยางเฉิน ช่วงนี้พอแม่สงบใจลง คิดอะไรไปเยอะ ที่จริงเขาไม่ได้ แย่ขนาดที่ฉันคิด เขาดีเด่นมาก ดีเด่นกว่าคนส่วนใหญ่เยอะ

โจวซุ่ยเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “หลังจากนี้ไป ฉันยอมรับแค่เขาเป็น

ลูกเขยคนเดียว ระหว่างพวกแกฉันไม่กีดกันอีกต่อไป

ฉันซีน้ำตาแตกทันที ตั้งแต่ไหนแต่ไร นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ ยินโจวซุ่ยยอมรับความสัมพันธ์ระหว่างเธอและหยางเฉินกับ ปาก

“แม่ ขอบคุณนะคะ” ฉินซีพูดทั้งน้ำตาไหลพราก

“เด็กโง่ ขอบคุณแม่ทำไมกัน? แม่ต้องขอโทษแก เมื่อก่อน แม่ไม่น่าทำแบบนั้นกับแกเลย

โจวซุ่ยยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ฉินซี พร้อมยิ้มอย่างใจดี สำหรับฉินซี นี่เป็นบ่ายที่อบอุ่นหัวใจมาก แต่สิ่งที่เธอไม่รู้คือ ในใจของโจวยลนลานจนถึงขีดสุด แม้หยางเฉินจะไม่อยู่ แต่เธอกลัวมากว่าจู่ๆฉันต้าหย่งจะฟื้น

ขึ้นมา

ถึงตอนนั้น ทุกอย่างคงสายไป

สำหรับเธอ มีแต่ต้องคิดหาทางส่งตัวเสี้ยวเสี้ยวไปให้เพิ่งเทียนเจียวก่อนเท่านั้น เธอถึงจะมีโอกาสลงมือกับฉันดาหย่งมาก

ถ้าเสี้ยวเลี้ยวหายตัวไป จินต้องไปหาแน่ๆ ถึงตอนนั้น ใน ห้องผู้ป่วยจะเหลือแค่เธอและฉันต้าหย่ง

คิดมาถึงตรงนี้ นัยน์ตามประกายดุดันแวบผ่านไป

“เสี่ยว ด้านเสี่ยวยุ่งมาก อย่าไปรบกวนเธอเลย เดี๋ยวฉันไป

รับเสี้ยวเลี้ยวให้ เจ้าตัวเล็กไม่ได้เจอแกกับพ่อแกหลายวันแล้ว”

ใกล้จะถึงเวลาเลิกเรียนของอนุบาลแล้ว โจวชุ่ยเอ่ยยิ้มๆ “เดี๋ยวฉันไปรับเธอมาที่โรงพยาบาล ไม่แน่นะ พอพ่อแกได้ยิน เสียงของเสียวเสียวอาจจะฟื้นขึ้นมาเลย

ท่าทางโจวชุ่ยดูนิ่งสงบ แต่จริงๆแล้วภายในใจเธอลุกลี้ลุก สนสุดๆ

ส่วนฉินซี หน้าตาลังเลนิดหน่อย

ไม่ใช่ว่าเธอคลางแคลงอะไร แค่รู้สึกมีอะไรไม่ชอบมาพากล แต่ก็คิดไม่ออกว่าตรงไหนกันแน่ที่ผิดปกติ

โจวซุ่ยเห็นฉันไม่ยอมตอบรับสักที เริ่มร้อนใจขึ้นมา แต่ทำ หน้าตาเป็นเสียใจ

เธอส่ายหัว พูดตาแดงก่ำ “ดูท่า แกยังไม่เชื่อฉัน แต่ไม่เป็นไร แม่เข้าใจได้ ถึงแม้ฉันถูกบังคับให้ลงมือกับพ่อแก แต่มันก็เป็น เรื่องจริง ฉันทำตัวเอง
พูดไป น้ำตาเธอก็ไหลออกมา

“แม่ ไม่ใช่แบบนั้น แม่เป็นยายของเสี้ยวเลี้ยวนะ หนูจะไม่เชื่อ ใจแม่ได้ยังไงกัน

ฉิน รีบดึงมือโจวซุ่ยมาจับพลางอธิบาย “แค่ช่วงนี้เกิดอะไร ขึ้นหลายอย่าง หนูเลยไม่ค่อยสบายใจ ไม่เกี่ยวกับแม่

“ถ้าอย่างนั้น แกตกลง ให้ฉันไปรับเสี้ยวเสี้ยวใช่มั้ย?

โจวซุ่ยดีใจขึ้นมา เธอถามอย่างตื้นตันพลางเช็ดน้ำตา

ฉันยิ้มพลางพยักหน้า “แน่นอนค่ะแม่ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ วันนี้ รบกวนแม่ไปรับเสี้ยวเสี้ยวด้วยนะคะ”

“ได้เลย แกวาง ใจเถอะ ฉันต้องพาเสี้ยวเลี้ยวกลับมาหาแกได้ อย่างปลอดภัยแน่นอน” โจวซุ่ยพูดอย่างตื้นตัน

พอได้รับอนุญาตจากฉินซี โจวซุ่ยรีบออกมาทันที

ขณะเดียวกัน เธอเกิดตื่นเต้นขึ้นมาในใจอยู่นิดหน่อย รู้สึกเร้า ใจสุดๆ

เพิ่งออกจากโรงพยาบาล โจวซุ่ยก็กดโทรศัพท์ “คุณเพิ่ง ตอนนี้ฉันกำลังไปรับลูกสาวของหยางเฉินที่โรงเรียนอนุบาล หลานเทียน คุณรีบส่งคนมารับที่โรงพยาบาลเร็ว”

“ได้”

อีกด้านของสาย หลังจากเพิ่งเทียนเจียววางสายไป ก็มีสีหน้า บิดเบี้ยวและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้ล้างแค้นไวขนาดนี้ หยางเฉิน ฉันจะทำให้แกต้องอยู่อย่างทรมานยิ่งกว่า ตาย!”

พูดจบ เขาก็ขับรถไปที่โรงเรียนอนุบาลหลานเทียนด้วยตัวเอง

เมืองเจียงโจว โรงเรียนอนุบาลหลานเทียน

เวลานี้เป็นเวลาผู้ปกครองมารับเด็ก หน้าอนุบาลต่อแถวกัน ยาวเหยียด เป็นผู้ปกครองที่มารับเด็กทั้งนั้น

ส่วนใหญ่เป็นปู่ย่าของเด็ก โจวซุ่ยก็เป็นหนึ่งในนั้น ในใจตื่น เต้นอยู่นิดหน่อย

ตั้งแต่ที่ฉินต้าหย่งกลายเป็นเจ้าชายนิทรา เธอก็อยู่อย่าง หวาดหวั่นมาโดยตลอด เพราะกลัวว่าเรื่องของตัวเองจะถูก เปิดโปง

วันนี้ ในที่สุดเธอก็ได้โอกาส

ขอแค่ส่งตัวเลี้ยวเลี้ยวให้เพิ่งเทียนเจียว หยางเฉินต้องตายอ ย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น ก็ไม่มีใครมาขวางตอนเธอฆ่าฉันต้าหญิง

อีก

“ยาย!”

ไม่นานนักก็ถึงตาโจวซุ่ยรับเด็ก ตอนที่เสี้ยวเสียวเห็นเธอ หน้าตาเซอร์ไพรส์ เจ้าหล่อนรีบวิ่งเข้าไปกอดโจวซุ่ย “ยายคะ เสี้ยวเสี้ยวไม่เจอคุณยายมานานมากเลย เสี้ยวเสี้ยวคิดถึงยาย คุณครูอนุบาลเพิ่งเคยเจอโจวซุ่ยเป็นครั้งแรก แต่เห็นท่าทางสนิทสนมของเสียวเสียวและโจวซุย เธอจึงปล่อยให้โจวซุ่ยพา เสียวเสียวไปโดยไม่สงสัยอะไร

ช่วงนี้เสี้ยวเสี้ยวถูกส่งไปให้คนอื่นดูแล ส่วนโจวชุ่ยก็ปักหลัก อยู่ที่โรงพยาบาล หาโอกาสลงมือกับฉันต้าหย่ง เป็นเวลาสักพัก แล้วที่เสี้ยวเสี่ยวไม่ได้เจอเธอเลย

พอตอนนี้ได้เจอยาย เสียวเสียวดีใจมาก

โจวยมองเจ้าตัวเล็กที่กอดตัวเองแน่นแล้วรู้สึกทำไม่ลง

แต่ความทําไม่ลงนั้น ผ่านเข้ามาเพียงแวบเดียว

ถึงยังไง ตัวเองก็ไม่ใช่ยายแท้ๆของเสียวเสียว “ยายก็คิดถึงเสี้ยวเสียวมากเหมือนกัน”

ใบหน้าของโจว ยเปื้อนยิ้ม จับมือของเสี้ยวเลี้ยวไว้พลาง กล่าว “ยายพาแกไปเที่ยวที่สนุกๆเอามั้ย?”

เสี้ยวเลี้ยวได้ยินว่าจะไปเที่ยว ใบหน้าเล็กๆ เต็มไปด้วยความ ตื่นเต้น “ได้เลย! ได้เลย! ยายคะ หนูอยากไปสวนสนุก”

“ไม่มีปัญหา ขอแค่เสี้ยวเสียวเชื่อฟัง เป็นเด็กดี ยายก็

ไปเที่ยวสวนสนุก” โจวซุ่ยกล่าวยิ้มๆ

เธอพูดพลางหันมองรอบๆ พยายามหาเพิ่งเทียนเจียว

“ยายคะ ทำไมเรายังไม่ไปอีก

เสี้ยวเลี้ยวที่ยืนรออยู่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลมาสิบนาที เต็ม ถามขึ้นอย่างสงสัย
เม็งเทียนเจียวยังไม่โผล่มาอีก โจวซุ่ยร้อนใจมาก “เร่งอะไรนักหนา? เราก็รอรถอยู่นี่ไง

โจวซุ่ยที่กำลังหงุดหงิดตะคอกขึ้นมาทันควัน

เสี้ยวเสียวปิดปากเงียบทันที น้ำตาคลอเบ้า อยากร้องไห้ แต่ก็ กลัวโจว ซุ่ย

“ฉันรอคุณมายี่สิบนาทีแล้ว ทำไมคุณยังไม่ถึงอีก?

โจวซุ่ยโทรหาเพิ่งเทียนเจียว พูดอย่างอารมณ์ไม่ดี

“อีกห้านาที!”

เพิ่งเทียนเจียวตอบแค่ประโยคเดียวก่อนจะวางสาย

“คุณรอใครมายี่สิบนาทีหรือ?”

โจวซุ่ยยังไม่ทันเก็บมือถือ เสียงอันคุ้นเคยเสียงหนึ่งพลันดัง ขึ้นด้านหลังเธอ

พอได้ยินเสียงนี้ โจวซุยขนลุกไปทั้งตัว ในใจหวาดกลัวจนถึง

ขีดสุด

“พ่อ!”

เสี้ยวเลี้ยวได้ยินเสียงของหยางเฉิน รีบพุ่งเข้าไปในอ้อมกอด ของหยางเฉินด้วยหน้าตาตื่นเต้น

“เสี้ยวเสี้ยว คิดถึงพ่อมั้ย?”

หยางเฉินกอดเสี้ยวเสี้ยวไว้ด้วยหน้าตารักใคร่
“คิดถึงพ่อ แล้วก็แม่ แล้วก็น้า แล้วก็ตากับยาย เลี้ยวเสียว คิดถึงทุกคนเลย”

เสียวเลี้ยวกอดคอหยางเดินแน่น แต่เมื่อกี้เพิ่งโดนโจวยชัยว่า มา ขอบตาจึงยังขึ้นอยู่

หยางเฉินจะพลาดรายละเอียดนี้ไปได้ยังไงกัน?

“หยาง….หยางเฉิน แกมาได้ยังไง”

โจวซุ่ยพูดทั้งที่ตัวสั่นงักงัก เสียงยังสั่นเครือไปด้วย

หยางเฉินหรี่ตามอง โจวซุย ถามอย่างเย้ยหยัน “เหมือนคุณ จะกลัวมากนะที่เห็นผม? หรือทำอะไรไม่ดีมา เลยนึกกลัว?”

“ฉัน…ฉันจะกลัวแกไปทำไมกัน

โจวยหน้าตาไม่ปกติ รีบควักมือถือออกมา แกล้งทำเป็น แล้วพูดขึ้น “แท็กซี่ที่ฉันเรียกทำไมยังไม่มาอีกนะ?”

หยางเฉินแค่นหัวเราะ ไม่พูดอะไร เขาอุ้มเสี้ยวเสี้ยวแล้วเดิน ออกไปเลย

“พ่อคะ ยายบอกว่าจะพาหนูไปเที่ยวสวนสนุก พอขึ้นรถมา จู่ๆเสี้ยวเสี้ยวก็เอ่ยขึ้น

หยางเฉินหรี่ตามองโจวชุ่ย โจวซุ่ยหลบสายตา ไม่กล้าจ้อง ตากับหยางเฉินตรงๆ ลนลานในใจถึงขีดสุด ไม่กล้าหายใจแรง ด้วยซ้ำ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ