บทที่ 464 ของขวัญล้ำค่าชิ้นหนึ่ง

“รูกระสุนเหมือนจะเล็กนิดเดียวจริงๆ! ดูขนาดเส้นผ่า ศูนย์กลางของกระสุน เหมือนว่าเป็น……..ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลาง ของตะเกียบ!”

มีคนร้องตกใจขึ้นมา จากนั้นสายตามองไปยังหยางเฉิน ทันใดนั้นสายตาของทุกคนต่างตกอยู่บนตัวของหยางเฉินทัน

เห็นเพียงในมือของหยางเฉินยังถือตะเกียบสแตนเลสอันหนึ่ง

ภายใต้ความตื่นตกใจของทุกคน หยางเฉินถือโอกาสเขวี้ยง

ตะเกียบสแตนเลสอันนั้นออกไปแล้ว

ตามมาด้วยเสียงปะทะทีหนึ่ง บนกระจกปรากฏรูเล็กขึ้นมาอีก รอยหนึ่ง

ส่วนขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางของรูเล็กอันนี้ กับขนาดเส้นผ่า ศูนย์กลางของรูเล็กสามอันเมื่อสักครู่นั้น เหมือนกันโดยสิ้นเชิง

“ปังๆๆ!”

ตอนที่สายตาของทุกคนจดจ่ออยู่บนรูเล็กเมื่อสักครู่นั้น หยาง เฉินหยิบตะเกียบสแตนเลสสองสามวันขึ้นมาอีก ก่อนจะเขวี้ยงออกไปอย่างสบายๆ

เสียงปะทะชัดแจ๋วดังขึ้นติดต่อกัน จากนั้นคนของตระกูลหวัง และตระกูลอ้ายจึงรู้เข้าอย่างตกใจกลัว แต่ละครั้งที่หยางเฉินเข ยงตะเกียบสแตนเลสในมือออกไป บนกระจกล้วนจะปรากฏรูเล็ก ขึ้นมารอยหนึ่ง

ตะเกียบสแตนเลสสิบกว่าอันลอยออกไปติดๆ กัน กระจกบาน นั้นก็กลายเป็นตะแกรงแล้ว

รูเล็กทั้งหมด ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางเหมือนกันทั้งสิ้น

ผู้แข็งแกร่งด้านต่อสู้บางส่วนของตระกูลหวังและตระกูลอ้าย กลับพบเรื่องราวที่น่าตกใจอย่างยิ่งเรื่องหนึ่งจากในรูกระสุนที่ หนาแน่นพวกนี้

พวกเขามีคนที่สามารถทำแบบนี้ได้ ใช้ตะเกียบสแตนเลส

ขว้างทะลุกระจก แต่ว่ากลับไม่มีคนสามารถทำให้ช่วงเวลาที่

ตะเกียบทะลุกระจกไป ยังทำให้กระจกอยู่ในสภาพปกติได้

มีเพียงพลังโจมตีของตะเกียบสแตนเลสที่แข็งแรงอย่างมาก ถึงจะทะลุผ่านกระจกในชั่วพริบตาเดียว เหลือเพียงรูเล็ก ที่เรียบร้อยรอยหนึ่งไว้ได้ และจะไม่ทำให้กระจกแตกละเอียด

นึกถึงคำพูดเมื่อสักครู่ของหยางเฉิน พวกเขาอดรู้สึกหวาด กลัวกันไม่ได้เลย

ถ้าหากหยางเฉันอยากลงมือจริง คงไม่ใช่ว่าเขานั่งตรงนั้น โยนตะเกียบไม่กี่อันออกมาแบบสบายๆ ก็สามารถฆ่าพวกเขาได้แล้วเหรอ?

“เป็นไปไม่ได้! นี่เป็นไปได้ยังไง?”

เห็นได้ชัดว่าหวังหูสำนึกไม่ถึงจุดนี้เช่นกัน เวลานี้ในลูกตาเต็ม ไปด้วยความรู้สึกไม่อยากเชื่อ ส่ายหน้าไม่หยุด

“กล้องส่องทางไกล! เอากล้องส่องทางไกลมาให้ฉัน!” เขา

ตะโกนบอก

ไม่นานรุ่นหลานของตระกูลหวังคนหนึ่งก็หยิบกล้องส่องทาง ไกลวิ่งเข้ามาแล้ว

หวังใช้กล้องส่องทางไกลมองเข้าไปยังตำแหน่งของมือซุ่ม

ตอนเขามองเห็นระหว่างคิ้วของมือซุ่มยิงคนแรก และด้านนอก

ยังมีตะเกียบสแตนเลสครึ่งหนึ่งโผล่ออกมาด้วย อดสั่นไปทั้งตัว

ไม่ได้

มองทางมือซุ่มยิงคนที่สองอีกที ก็เป็นเช่นเดียวกัน! ร่างกาย ของเขาชวนเซเสียสมดุล

สุดท้ายมองทางมือซุ่มยิงคนที่สาม คาดไม่ถึงก็เป็นแบบ เดียวกันอีก! เขาไม่มีทางแบกรับความหวาดกลัวภายในใจได้อีก ต่อไป ชั่วพริบตาเดียวแขนขาอ่อนแรง กันกระแทกนั่งลงบนพื้น แล้ว

“แก……แกไม่ใช่คน แกไม่ใช่คน!”
ร่างกายและเสียงของหวังล้วนสั่นเทาอย่างรุนแรง

ตึง!

คนในเหตุการณ์ทั้งหมดต่างตกใจค้างกันถึงที่สุด! คำพูดประโยคนี้ของหวัง ชัดแจ้งแล้วว่ากำลังบอกความจริง ทุกคนอยู่ มือซุ่มยิงสามคนนั้น ตายแล้วจริงๆ

“ฉันดูหน่อย!”

อ้ายชวนเดินเข้ามาอย่างว่องไว หยิบกล้องส่องทางไกลขึ้นมา มองเข้าไปยังที่ห่างไกล

ไม่นานเขาก็วางกล้องส่องทางไกลลง กลับไปถึงทางฝั่งตระกูล อ้ายอีกครั้ง บนใบหน้าแก่หง่อมที่สงบนิ่งนั้นเต็มไปด้วยความอึ้ง

“ตระกูลหวังยังมีแผนสำรองจัดการฉันอีกไหม?” หยางเฉิน

ตะโกนเสียงดุขึ้นฉับพลัน

คําพูดของเขาราวกับสายฟ้าฟาด ระเบิดดังข้างหูของทุกคน

แล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนของตระกูลอ้าย ภายใต้เสียงตะโกนที่ โมโหประโยคนี้ของหยางเฉิน สั่นงั้นงักไปทั่วตัว เสียวสันหลัง

วาบ

คนของตระกูลอ้ายก็ตื่นตระหนกอยู่ไม่สุข มองหยางเฉินด้วย ความระมัดระวัง
“an!”

หวังคุกเข่าลงพื้นกะทันหัน หน้าหวาดวิตกท่าตัวไม่ถูกอย่าง เต็มที่ “คุณหยางครับ ตระกูลหวังสำนึกผิดแล้ว ทุกอย่างนี้ล้วน เป็นตระกูลหวงที่บีบบังคับ ไม่อย่างนั้นพวกเราจะกล้าลงมือกับ คุณหยางได้อย่างไรครับ?”

“ขอให้คุณหยางเมตตาคนตัวเล็กๆ ด้วยนะครับ ปล่อยพวก เราตระกูลหวังไปสักครั้งเถอะครับ

หวังประหม่าเป็นอย่างยิ่ง อ้อนวอนขอร้องเต็มที่

เขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสออกไปหลายอันอย่างสบายๆ ก็ สามารถทะลุกระจกจนสังหารมือซุ่มยิงที่อยู่ห่างหลายร้อยเมตร ทิ้งได้ คนประเภทนี้ เดิมที่ไม่ใช่คนธรรมดา

อย่าว่าแต่ตระกูลหวังเลย ต่อให้เป็นตระกูลไหนในแปดตระกูล

แห่งเยี่ยน ก็ไม่อาจต้านทานท่าไม้ตายของหยางเฉินได้

ตอนนี้เขาทำได้เพียงพูดทุกอย่างออกมาตามจริง

“เป็นตระกูลหวง วางแผนให้พวกเราตระกูลหวงกับตระกูล อ้ายแต่งงานเกี่ยวดองกัน และบังคับพวกเราตระกูลหวังลงมือต่อ ท่านครับ”

“ถ้าพวกเราไม่ทำแบบนี้ ตระกูลหวงจะพังพวกเราให้พินาศ

ครับ”

“ผมทำเพื่อให้สมาชิกในตระกูลมีชีวิตอยู่รอดกัน ถึงยอมจำใจ เป็นศัตรูกับคุณหยางแบบไม่มีทางเลือก แต่ทุกอย่างนี้ล้วนไม่ใช่ความ

คุณหยางครับ ผมสำนึกแล้วครับ ผมสำนึกผิดจริงๆ ขอร้องคุณปล่อยตระกูลหวังด้วยเถอะครับ” ชั่วขณะนั้นหวังน้ำตานองหน้า ร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น

รู้จักกลัวแล้วจริงและว่าตระกูลหวงทอดทิ้งตระกูลหวัง

แล้ว

นั้นจนถึงขั้นแล้ว ทำไมยังเห็นคนปรากฏตัว?

ฉันบอกอยากให้ตระกูลหวังพังย่อยยับ ตระกูล หวังจะรอดไปยังไง?”

ได้ไม่โอกาสตระกูลหวัง แต่

ว่าพวกแกไม่ยอมเชื่อฉันเอง”

โหดร้าย ว่าตามกฎหมายแล้ว ฉันสามารถฆ่าพวกแกทั้งหมดตระกูลได้ !

“แต่เห็นว่าโดนตระกูลหวงหลอกฉันจะชีวิต ตระกูลหวังครั้งแต่ในฐานะนำของตระกูลหวัง จำเป็น ต้องตาย!

หยางเฉินลุกขึ้นมา พูดจาด้วยหน้าตาเย็นชา

หวังเฉินตระกูลหวังได้ เพียงฆ่าคนคนเดียว ก็เป็นบุญคุณใหญ่หลวงแล้ว
“หวังว่าคุณหยางจะรักษาสัญญาพอ! หลังผมตายไป จะไว้ชีวิต ตระกูลหวังสักครั้ง!”

ทันใดนั้นหวังหูคลายกังวลลง พูดจาด้วยท่าทางไม่สมัครใจ

“พี่เฉินพูดจริงมาแต่ไหนแต่ไร ตระกูลหวังกระจอกๆ มีสิทธิ์ อะไรให้พี่เฉินไปหลอกลวงกัน?”

หม่าชาวพูดจาเย็นชา

หวังหูไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่มองหยางเฉินอย่างลึกซึ้งแวบ หนึ่ง จากนั้นในมือมีมีดแหลมคมเล่มหนึ่งโผล่ขึ้นมา แทงลงไป ยังตำแหน่งหัวใจของตนเองโดยตรงอย่างแรง

“ช้าก่อน!”

ในเวลานี้เอง เสียงตะโกนหนึ่งดังขึ้นฉับพลัน

มือของหวังสั่นเทานิดหน่อย แทงลงเฉียดเสื้อผ้า และไม่ได้

รับบาดเจ็บใดๆ

ส่วนตอนที่เขามองเห็นผู้มาเยือน ทั่วทั้งตัวสั่นเทาขึ้นมารุนแรง

แบบควบคุมไม่อยู่

ในลูกตายังเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง

“หยางเฉิน พวกเราเจอกันอีกแล้ว!”

เจ้าของเสียงนั้น สายตามองไปยังหยางเฉิน ในสายตาอาฆาต แค้นเต็มที่

วินาทีที่หยางเฉินมองเห็นอีกฝ่ายหนึ่งนั้น ก็นึกถึงเรื่องราวมากมายขึ้นมา

เห็นเพียงมุมปากเขาฉีกขึ้นเบาๆ วาดเส้นรัศมีวงกลมที่หยอก เช้าขึ้น “ตระกูลหวง นี่คือให้แกที่โดนปลดออกจากตำแหน่งผู้ สืบทอด รับตำแหน่งใหม่อีกแล้วเหรอ?”

“พูดขึ้นมา ฉันโดนปลดออกจากตำแหน่งของผู้สืบทอดก็เป็น เพราะแก แต่ฉันถูกตั้งให้เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งผู้นำอีกครั้งหนึ่ง ยังคงเป็นเพราะแก แกว่าฉันหวงจง สรุปควรเห็นแกเป็นศัตรู หรือว่าควรขอบคุณแกดีล่ะ?”

หวงจงยิ้มกริ่มพูดขึ้น ในสายตาซับซ้อนเต็มที่

ตอนแรกที่เมืองเจียงโจว เดิมทีเขาอยากจะยึดครองเจียงผึ้ง และหนุนหลังสองมณฑลเอาไว้ กลับนึกไม่ถึงว่าจะโดนหยางเฉิ นกดให้คุกเข่าลงที่พื้นต่อหน้าสาธารณชน

เพราะเรื่องนี้ลือกลับมาถึงเมืองเยี่ยนตู ตระกูลหวงคิดว่าหวง จงทำตระกูลหวงขายขี้หน้า ไม่คู่ควรรับตำแหน่งของผู้สืบทอด ผู้นำตระกูลต่อ ดังนั้นจึงถูกปลดจากตำแหน่ง

ปัจจุบันนี้ ผู้สืบทอดตระกูลหวงคนใหม่ถูกหยางเฉินจนเป็น บ้าไปแล้ว ยิ่งไม่สามารถรับตำแหน่งผู้สืบทอดได้

ดังนั้นตำแหน่งของผู้สืบทอดตระกูลหวงจึงกลับมาสู่มือของ หวงจงใหม่อีกครั้ง

“ฉันคิดว่าแกควรจะขอบคุณฉันนะ!”

หยางเฉินยิ้มกริ่มบอกไป
หวงจงหัวเราะเสียงดัง พูดขึ้นทันใด “ขอเพียงคุณหยาง รับปากว่าจะปล่อยเจ้าบ้านหวังไป ผมจะขอบคุณอย่างแน่นอน โดยเฉพาะยังจะส่งของขวัญล้ำค่าชิ้นหนึ่งให้ด้วย!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ