บทที่104 ความเกรี้ยวกราดของลัวปิง

แว็บเดียว สายตาของทุกคน มองไปยังคนพูดคนนั้นอย่าง พร้อมเพรียงกัน

คนที่พูดคือหัวหน้าฝ่ายขาย ชื่อเผิงกาง อายุราวๆสี่สิบกว่าปี บนศีรษะมีผมไม่กี่เส้น มันแวววับ หวีไปไว้ที่ด้านหลัง แล้วยังใส่ แว่นตาขอบสีทองอีกด้วย

ในแผนกใหญ่ๆแต่ละแผนกของบริษัท เผิงกางมีวัยวุฒิมาก ที่สุด หลังจากที่ได้ก่อตั้งสาขาที่เจียงโจว ถูกตระกูลอวี่เหวินแต่ ตั้งแต่หัวหน้าแผนก

ก่อนหน้านี้ตำแหน่งรองผู้จัดการแผนกการขายไม่มีมาโดย ตลอด คนจำนวนมากคิดว่าเพิ่งกางจะเลื่อนขั้นเป็นรองผู้จัดการ ทั่วไป แต่วันนี้กลับถูกฉินยีแย่งตำแหน่งไป

ล้วปิงขมวดคิ้ว กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “คุณมีความเห็นต่าง อะไร?”

เผิงกางกล่าว “ตั้งแต่เธอเข้ามาในบริษัท จนกระทั่งตอนนี้ยัง ไม่ถึงสองเดือน ก็เลื่อนขั้นเป็นรองผู้จัดการ ไม่ตรงกับเงื่อนไขใน การเลื่อนขั้นของบริษัทแต่อย่างใด

“เหอะ!”

จั่วปังถูกถามต่อหน้าผู้คน เขาไม่พอใจแน่นอน จึงได้กล่าว อย่างสงบว่า “ใช่ที่ฉันเพิ่งจะเข้ามาทำงานได้ไม่นาน แต่โปรเจ็คที่ร่วมมือกันทางการค้าครึ่งหนึ่งของบริษัท เธอเป็นคนทํา สําเร็จ”

“ในช่วงสองเดือนมานี้ มูลค่าที่เธอคนเดียวได้สร้างให้กับ

บริษัท ก็ปาไปครึ่งหนึ่งแล้ว ถ้าเธอไม่มีสิทธิ์แล้วใครจะมีสิทธิ์? ”

“อีกอย่าง เยี่ยนเฉินกรุ๊ปใครที่มีคุณภาพก็ได้ตำแหน่งไป เมื่อ ไหร่กันที่เอาวัยวุฒิเข้ามาตัดสินการเลื่อนตำแหน่ง

“อีกอย่าง ผมขอเน้นอะไรหน่อยนะ หนังสือแต่งตั้งเป็นคำสั่ง ของสำนักงานใหญ่ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมถั่วปิง ถ้าคุณมีปัญหา ก็ไปร้องเรียนกับส่วนกลาง ผมมีหน้าที่ประกาศตามคำสั่งของ สำนักงานใหญ่เท่านั้น”

เมื่อได้ยินคำพูดของลั่วปิง ทุกคนที่อยู่ในห้องประชุมต่าง เข้าใจขึ้นมาทันที

แม้ฉันจะวัยวุฒิยังน้อย แต่ได้ทำโปรเจ็คขนาดใหญ่มากมาย ให้กับบริษัท โดยเฉพาะช่วงหนึ่งเดือนนี้ ระดับงานของฉันดีขึ้น ไปอีก

นี่อาจทำให้พนักงานระดับล่างมากมายของบริษัท เกิดความ เชื่อมั่นขึ้นมาอย่างมาก โดยเฉพาะคำพูด ใครที่มีคุณภาพก็ได้ ตำแหน่งไปของลั่วปิงประโยคนั้น

เรื่องของจินยี เป็นแรงบันดาลใจอย่างมาก ให้กับพนักงาน ระดับล่าง

“เอาละ ถ้าทุกท่านไม่มีอะไรแล้ว เลิกประชุม
ลัวปิงมองไปหาทุกคน แล้วกล่าว

งานที่หยางเฉินสั่งไว้ เขาทํามันสําเร็จแล้ว ยังอยากรีบรายงาน เรื่องนี้แก่หยางเฉินโดยเร็ว

“ลัวปิง ในเมื่อแกไม่มีเมตตาธรรม ก็อย่าว่าฉันไม่ชอบธรรม แล้วกัน”

เผิงกางเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันใด เรียกชื่อลั่วปิงดังๆ ต่อหน้า

พนักงานทุกคน

คำพูดของเขา ทําให้ทุกคนตะลึง

อยู่ไกลทําเรื่องโดยพลการ ที่สาขา ถึงแม้ถั่วชิงจะเป็นแค่ผู้ จัดการทั่วไป แต่กลับเป็นหัวหน้าใหญ่สุดของที่นี่ วันนี้เพิ่งการก ลับกล้าชนต่อหน้าทุกคน

“เพื่อนร่วมงานทุกท่าน ตอนนี้ผมจะให้ทุกคนดูอะไรบางอย่าง เชื่อว่าหลังจากที่ทุกท่านได้ดูแล้ว จะเข้าใจว่าฉันเลื่อนขั้นเป็น รองผู้จัดการทั่วไปได้อย่างไรกัน”

เผิงกางตะโกนเสียงดัง หยิบกระเป๋าหนังใบหนึ่งขึ้นมาทันใด จากนั้นก็หยิบรูปขึ้นมาหนึ่งปีก ยกมือขึ้นแล้วโยนไปรอบๆ

แว็บเดียว ในห้องประชุมเต็มไปด้วยรูปภาพ

ฉันยี่หยิบมาได้หนึ่งรูป ตอนที่เธอเห็นรูป ก็หน้าถอดสีทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

เพราะในรูป เธอนั่งอยู่ในอ้อมกอดของลั่วปิง แล้วมือสองข้างก็กอดคอของลั่วปีงไว้ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

เมื่อเห็นรูป ในห้องประชุมต่างโหวกเหวกกันขึ้นมา

ทุกคนมองไปที่ฉันอย่างตะลึง แม้แต่เพื่อนรักที่อยู่ข้างๆฉัน ซุนเถียน ก็ตะลึง

ซุนเถียนคิดว่าเป็นความจริง จินตนาการได้ว่าคนอื่นๆก็คิดถึง

ฉากที่สกปรกนี้ไปแล้ว

“ผมว่า ตอนนี้ไม่ต้องให้ผมพูด ทุกคนก็เข้าใจว่าทำไมฉันถึง ได้เลื่อนขั้นเป็นรองผู้จัดการทั่วไปแล้วนะ?”

เผิงกางดูแคลนกล่าว “เดิมทีผมก็สงสัยว่าทำไมฉันถึงได้ โปรเจ็คใหญ่มากมายขนาดนั้น จนกระทั่งมีคนส่งจดหมายที่ด้าน ในเต็มไปด้วยรูปภาพมาให้ผม เมื่อผมเห็นภาพแล้วนั้น จึงได้ เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไม่แน่ การร่วมมือเหล่านั้นลั่วปิงอาจจะเป็นคนทำได้เอง แล้ว ตั้งใจพูดว่าฉันเป็นผู้บรรลุโปรเจ็ค ประธานลั่ว เพื่อ ใช้อุบาย เก่งเหมือนกันนะเนี่ย!

สีหน้าของลั่วปิงบูดบึ้งสุดๆ เขาแอบช่วยฉันยีในการบรรลุ โครงการมากมายจริง ดังนั้นฉันจึงคุยเรื่องความร่วมมือสำเร็จ อย่างง่ายดาย

แต่เรื่องนี้เขาทำอย่างลึกลับมากๆ ไม่มีทางถูกคนนอกจับติด แน่นอน

แต่รูปนี้มันเกิดอะไรขึ้น?
“คุณพูดมั่ว ฉันกับประธานถั่วเราไม่มีอะไรกัน รูปนี้เป็นรูป ปลอมทั้งนั้น!”

จินยีเคร่งเครียดอย่างมาก โมโหจนตัวสั่น

เธอยังเป็นสาววัยรุ่น จะแบกรับกับการใส่ร้ายป้ายสีแบบนี้ อย่างไรไหว?

“ฉันยี ต่อให้คุณคิดจะแก้ตัวก็ไร้ประโยชน์ เดิมทีผมก็สงสัย ความถูกต้องของรูป จนกระทั่งวันนี้ที่คุณได้เลื่อนขึ้นเป็นรองผู้ จัดการทั่วไป ผมจึงมั่นใจ ว่ารูปนี้เป็นของจริง

เพิ่งกางหน้าตาประชดประชัน “ทำก็ทำ กล้ารับแล้วยังไม่กล้า ให้คนอื่นรู้อีกเหรอ?”

“แกหุบปากไปซะ!”

ฉันยีเกรี้ยวกราด “ฉันไม่ได้ทำ รูปพวกนี้ตัดต่อทั้งนั้น ไม่เกี่ยว

อะไรกับฉันเลยสักนิด!

“ในเมื่อคุณพูดว่าไม่เกี่ยวข้องกับคุณ งั้นคุณก็บอกผมมาว่า ทำไมคนที่ได้เลื่อนขั้นเป็นรองผู้จัดการทั่วไปคือคุณ? พนักงาน ใหม่ที่เพิ่งเข้าทำงานได้สองเดือน ก็ได้เป็นตำแหน่งรองผู้จัดการ ทั่วไปแล้ว คุณเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนมั้ย?” เผิงกางดูแคลนไม่ หยุด

เหล่าพนักงาน ในห้องประชุม ได้เริ่มถกเถียงกันต่างๆนานา แล้วต่างพากันชี้ไปที่ฉิน

จำนวนมากเชื่อคำพูดของเผิงกาง เพราะเขากำลังเสี่ยงกับการถูกไล่ออกในการทําเรื่องแบบนี้ แต่เรื่องที่ฉินยีเลื่อนขั้นเป็นรองผู้ จัดการทั่วไปภายในสองเดือน ก็ไม่มีใครเชื่อเช่นกัน

“เงียบให้หมด!”

ลั่วปิงทุบโต๊ะแรงๆ ด้วยสีหน้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

ในห้องประชุมเงียบลงทันใด เขามองไปที่เผิงกางอย่างเลือด เย็น “พูดมา ใครเป็นคนส่งแกมา!”

เดิมทีทั่วปิงคิดว่าเพิ่งกางไม่พอใจ จึงได้ต่อต้านฉันเลื่อนขั้น เป็นรองผู้จัดการทั่วไปต่อหน้าผู้คน แต่หลังจากที่สงบสติอารมณ์ แล้ว ลั่วปิงก็รู้ถึงเหตุผลที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน

อันดับแรกรูปปลอมอย่างสิ้นเชิง ประการที่สองเขาแอบช่วย ฉันยีบรรลุความร่วมมือ ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร

ถ้าเพิ่งกางมีคำพูดที่แค้นเคืองจริง ก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ ต่อหน้าพนักงานทุกคน ถ้าบอกว่าไม่มีใครบงการเขาอยู่เบื้อง หลัง เขาก็ไม่เชื่อ

“ลั่วปิง คุณพาล โกรธแล้วหรือเปล่า? เดิมทีเป็นความจริง ถูก ผมแฉ ตอนนี้กลับบอกว่าอาจมีคนอยู่เบื้องหลัง?”

เพิ่งกางไม่หวาดกลัวแต่อย่างใด ดูแคลนไม่หยุด “ผมทำงานที่ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปมาสิบปีแล้ว มีวัยวุฒิมากกว่าคุณ เยียนเฉินกรุ๊ป เหมือนเป็นบ้านของผม ผมก็แค่ไม่อยากเห็นบริษัทถูกคุณทำลาย จึงได้พูดความจริงต่อหน้าทุกคน

“แน่นอน ถ้าคุณอยากไล่ผมออก ผมก็ไม่กลัว แต่ผมจะพูดกับสำนักงานใหญ่ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ให้พวกเขามาตรวจสอบ ผมละอยากจะรู้ ตำแหน่งผู้จัดการทั่วไปของคุณ จะเป็นได้อีกนาน เท่าไหร่กัน”

ท่าทางของเพิ่งกางดูเหมือนทุ่มสุดตัว ก็ต้องรักษาไว้ซึ่งความ ยุติธรรม ทำให้พนักงานจำนวนไม่น้อยแอบเห็นด้วย

“เผิงกาง แกคิดว่าฉันทั่วปิงโง่ และหลอกได้ง่ายงั้นหรือ? ”

ลัวปิงสายตาเลือดเย็น กล่าวอย่างสงบว่า “แกคิดว่าฉันจะไล่ แกออกง่ายๆแบบนี้? ถ้าวันนี้แกไม่พูดความจริง อย่าหวังจะได้ ออกจากบริษัท!”

ขณะนี้ อารมณ์ของลั่วปิงเกรี้ยวกราด ตวาดออกมา “เข้ามา!” เมื่อเขาพูดจบ ชายรูปร่างสูงใหญ่สองคนเข้ามาในห้องประชุม เดินไปที่เผิงกาง