บทที่60 ใครจะมาขวางฉันได้

มือของหยางเงินดีมล็อก จับข้อมือของหวังลู่เหยาเอาไว้แน่น

“เจ็บ 1 เจ็บ 1 เจ็บ ! รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !

หวังลู่เหยากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ ลืมที่จะข่มขู่ “นายรีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่อย่างนั้นถ้าสามี ฉันมาถึงแล้ว นายได้จบเห่แน่

“ปากอัปมงคล ! สมควรโดนตบ !”

พอหยางเฉินพูดจบ ฝ่ามือหนึ่งก็ตบไปที่ใบหน้าของหวัง เหยาทันที

เดิมทีใบหน้าของเธอเพียงแค่แดงเล็กน้อยเท่านั้น แต่พอหยาง เฉินตบลงไปที่หนึ่ง บนแก้มของเธอก็กลายเป็นรอยฝ่ามือห้านิ้ว อย่างชัดเจน ขนาดมุมปากเองก็มีเลือดไหลออกมา

ฉากนั้น ทำให้สีหน้าของผู้คนที่ห้อมล้อมอยู่ต่างก็แตกตื่นกัน หมด ผู้ชายคนนี้ช่างโหดเหี้ยมจริงๆ ขนาดอีกฝ่ายเป็นผู้หญิงก็ ไม่ออมแรงเลยแม้แต่น้อย

ถึงแม้จะเป็นผู้ชายตบผู้หญิง แต่ในสถานการณ์แบบนี้ กลับ ไม่มีใครเกลียดชังหยางเงินเลย ผู้หญิงคนนี้ใช้อำนาจรังแกคน อื่น แถวยังพูดจาหยาบคาย ผู้คนมากมายต่างก็แทบทนดูไม่ไหว อยู่แล้ว
ฉันมองดูเงาอันสูงใหญ่ของหยางเฉิน ในใจเต็มไปด้วย ความรู้สึกตื้นตัน

แต่ว่าโจวยซุ่ยกลับไม่รู้สึกตื้นตันเลยแม้แต่น้อย พอเห็นหยาง เฉินตบหวังลู่เหยาที่หนึ่ง ก็รีบพุ่งเข้าไปตบหน้าหยางเฉินทันที แล้วพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า “ไอ้คนไร้ประโยชน์ รู้จักแต่หาเรื่อง ให้พวกเรา นายรู้ไหมว่าเธอเป็นใคร ? ถ้านายอยากตาย ก็อย่า ถึงพวกเราไปด้วยสิ

พอโจว ย าหยางเฉินเสร็จ ก็รีบวิ่งไปพยุงหวังเหยาไว้ ทันที “น้องสาว พวกเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้คนไร้ประโยชน์นี้ นะ พวกเธออยากจะทําอะไรเขาก็ได้ แต่อย่าเอาความผิดของเขา มาใส่บนตัวพวกเราเลยนะ !”

“คุณแม่คะ !” การกระทําของโจวยชัย ทําให้ฉันโกรธจนถึง ขีดสุดแล้ว เธอพูดอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยดวงตาแดงก่ำ “เขาเป็น ลูกเขยของแม่นะ เป็นสามีของพี่ เป็นพ่อของเสี้ยวเสี้ยว เป็นพี่ เขยของหนู ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องกับพวกเรา ”

“แกหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ !” โจวซียตะคอกใส่เธออย่าง โกรธเกรี้ยว

จินยีกัดริมฝีปากแดงไว้แน่น แววตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง

“พี่เขยคะ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม ?” เธอมองดูใบหน้าของหยางเ นที่แดงไปครึ่งซีก แล้วรู้สึกปวดใจมาก

หยางเงินส่ายหน้าพร้อมกับยิ้มออกมา “วางใจเถอะ ฉันไม่ เป็นไร ”
หวังลู่เหยาภายใต้การช่วยพยุงของโจวย ก็ค่อยๆลุกขึ้นมา อย่างทุลักทุเล ตอนมองไปทางแววตาที่มืดมนของหยางเฉิน ก็ รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ก่อนหน้านี้ไม่ได้สังเกตหน้าตาของหยางเฉิน ตอนนี้พอดูอย่าง ชัดเจนแล้ว ร่างกายของเธอก็สั่นเทาขึ้นมาทันที

เพราะเธอคิดถึงหยางเฉินขึ้นมา ครั้งที่แล้วที่เกิดเรื่องเบาะแว้ง กันที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาลหลานเทียน เป็นผู้ชายที่อยู่ตรง หน้าคนนี้ ที่ถีบสามีของเธอจนลอยกระเด็นออกไป

จากนั้นก็มีชายร่างใหญ่อีกคนปรากฏตัวขึ้น เพียงแค่คนเดียว ก็สามารถจัดการกับคนที่สามีเธอเรียกมาทั้งหมดลงได้อย่าง ราบคาบ

“ใครที่มันกล้ามาตบเมียฉันกัน ?

ในเวลานั้นเอง ที่มีเสียงคำรามดังกึกก้องเสียงหนึ่งดังขึ้น แล้วกลุ่มชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ก็พุ่งเข้ามา

“ที่รักคะ !” หวังเหยาพอเห็นจางกว่างมาปรากฏตัว ก็พุ่ง เข้าไปในอ้อมอกเขาแล้วร้อมห่มร้องไห้ออกมาทันที

“ไม่ร้องนะที่รัก เธอบอกฉันมาสิ ว่าใครกันที่มันตบเธอ เดี่ยว ฉันจะเอามันให้ตายเลย !” จางกว่างพูดด้วยสีหน้าโหดเหี้ยม

โจวซียไหนเล่าจะเคยเห็นตึกที่ใหญ่หลวงขนาดนี้ ชายฉกรรจ์ ร่างใหญ่หน้าตาเหี้ยมโหดหลายสิบคน บนแขนของแต่ละคนยัง มีรอยสักอีกด้วย บนคอสวมสร้อยทองเส้นใหญ่ แค่ดูก็รู้ว่าไม่ควรไปหาเรื่องด้วย

“คุณจางคะ ฉันรู้ค่ะว่าใครเป็นคนตบภรรยาของคุณ” หวัง เหยายังไม่ทันได้เอ่ยปาก โจว ยก็ยังโดดออกมาก่อนแล้ว

สายตาของหยางเฉินหลงเล็กน้อย เขาอดทนต่อผู้หญิงคนนี้ มาขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่รู้จักสำนึกเลย

“มันเป็นใคร ?” จางกว่างเบิกตาโดทันที แล้วถามอย่าง ฉุนเฉียว

โจวยชี้ไปทางหยางเฉิน “ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนั้นแหละ ที่ ตบหน้าภรรยาของคุณ ขนาดผู้หญิงคนหนึ่งยังกล้าลงไม้ลงมือ ช่างเลวทรามจริงๆ

คนรอบๆพึ่งจะเข้าใจความสัมพันธ์ของหยางเฉินกับโจวยชัย ตอนนี้พอเห็นโจวยชี้ไปทางหยางเฉิน สีหน้าของทุกคนต่างก็ดู ตกตะลึงและก็ดูแคลนออกมาด้วย

ฉันเองก็มีสีหน้าตกตะลึงด้วย การกระทำเมื่อครู่นี้ของโจว ซุย ต่างก็ทำให้คนรู้สึกรังเกียจมากแล้ว แต่การกระทำในตอนนี้ กลับยิ่งกว่า

แววตาของจางกว่างหล่นไปอยู่ที่ตัวของหยางเฉิน “นายเองเห รอ !”

สายตาของเขาถือว่าดีมาก เพียงมองครั้งเดียวก็หยางเงิน ได้ทันที

“แม่คะ ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้ ?” น้ำตาของจินไหลออกมาสีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

โจวซุยเห็นว่าสามารถเบนความสนใจของจางกว่างไปได้

แล้ว เลยรีบดึงแขนของฉัน แล้วพูดว่า “ไอ้คนไร้ประโยชน์นี้มัน

หาเรื่องไล่ตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา รีบไปกันเถอะ ! “ถ้าแม่จะไปก็ไปเองเถอะค่ะ !” ฉันย์ดึงแขนออกจากมือของใจ

วยชัยอย่างแรง

“เสี่ยว เธอไปกับคุณแม่ก่อนเถอะ ฉันไม่เป็นไรหรอก” หยาง เฉินพูดกับเธอ แล้วขยิบตาให้ฉัน

แต่ท่าทางของฉันกลับหนักแน่นมาก ยืนอยู่ข้างๆหยางเฉิน สีหน้าเต็มไปด้วยความจริงจัง “ฉันจะอยู่กับพี่!”

เพียงประโยคสั้นๆ ทําให้หยางเฉินรู้สึกตื้นตันใจ

“ถ้าลูกไม่ไป แม่ไปเอง !

โจวซุ่ยพูดด้วยความโมโห แล้วก็เดินจากไปจริงๆ

“ให้ตายสิ ผู้หญิงคนนั้นทิ้งลูกสาวกับลูกเขยไว้จริงๆ แล้วหนี ไปคนเดียวซะได้”

“ทำให้ฉันได้เบิกเนตรจริงๆ ต้องมาเจอแม่แบบนี้ ช่างซวย จริงๆเลย”

“ตัวเองหาเรื่องเอง ลูกสาวกับลูกเขยเข้ามาช่วย แต่ตัวเธอ กลับหนีไปเองคนเดียว ช่างใช้ไม่ได้เอาเสียเลย

การกระทำของโจวย ทำให้คนรอบข้างต่างก็ทนดูต่อไปไม่ไหว ต่างก็เริ่มกัน เธอต่างๆนาๆ

“ไอ้หนู ในเมื่อได้เจอกันอีกครั้ง ก็พอดีเลย จะได้ชำระความ

แค้นทั้งเก่าและใหม่รวมกันไปเลย” จางกว่างคาบริการมวนหนึ่ง ไว้ในปาก ท่าทางยโสโอหังมาก หยางเฉินพูดออกมาอย่างขำขันว่า “อยากจะชำระแบบไหนล่ะ

?”

“ฉันให้นายสองตัวเลือก อย่างแรก ทั้งผู้หญิงที่อยู่ข้างๆนาย เอาไว้ ให้ไปอยู่กับฉันคืนหนึ่ง ความแค้นระหว่างพวกเราถือว่า หายกัน อย่างที่สอง มือข้างไหนที่มันตกเมียฉัน ฉันจะตัดมือข้าง นั้นของนาย ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆนาย ยังไงคืนนี้ก็ต้องเป็นของ ฉัน”

หลังจากเห็นฉันครั้งแรกที่โรงเรียนอนุบาลหลานเทียนในวัน นั้น ในใจของจางกว่างก็เฝ้าคิดถึงเธอ คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้มา เจอกัน แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยโอกาสที่ดีขนาดนี้ไปแน่ๆ

ฉันมีคว้าชายเสื้อของหยางเฉิน โดยสัญชาตญาณ สีหน้าซีด เผือต เห็นได้ชัดว่าคงตกใจไม่น้อย

หยางเฉินยิ้มออกมา ไม่ว่าจะเลือกทางไหน นายก็จะเอาน้อง สาวฉันไปสินะ ?”

“ถูกต้อง !”

จางกว่างพ่นควันบุหรี่ออกมา แล้วพูดว่า “ครั้งที่แล้วมียอด ฝีมือมาช่วยนาย แต่วันนี้ไม่มี นอกจากนายจะต้องรับมือกับพวกพี่น้องของฉันแล้ว ยังต้องปกป้องผู้หญิงคนหนึ่งไปด้วย พวกนาย ไม่มีแม้แต่ความหวังที่จะได้หนีไปจากที่นี่หรอกนะ”

“เช่นกัน นายให้ฉันสองตัวเลือก งั้นฉันก็จะมอบให้นายสองตัว เลือกเหมือนกัน”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “ข้อแรก พวกนายไสหัวไปให้ พ้นจากสายตาฉัน ข้อสอง ให้ฉันลงมือ ไล่พวกนายให้ไสหัวไป ให้พ้นจากสายตาฉัน”

จางกว่างหลุดหัวเราะเสียงดังออกมาทันที “ไอ้หนู นายนี่มัน โอหังจริงๆ คิดว่าพี่น้องของจางกว่างคนนี้กินแค่ข้างเปล่ากัน จริงๆเหรอ ?”

“ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะ ?” หยางเดินยิ้มออกมา “ไม่งั้นครั้งก่อน นายพาพวกไร้ประโยชน์ไปตั้งมากมายขนาดนั้น ก็คงไม่ถูก น้องฉันแค่คนเดียวอัดจนราบคาบหรอก”

“ไอ้หนู นายกำลังรนหาที่ตายสินะ” ในใจของจางกว่างเริ่มตื่น ตระหนกขึ้นมา ไม่รู้ว่าทำไม ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เขา เกิดความรู้สึกหวาดหวั่นบางอย่างขึ้นมา

“ฉันล่ะอยากจะเห็นจริงๆ ว่าใครจะมาขวางฉันได้ ?

จู่ๆหยางเฉินก็ยิ้มออกมา จูงมือฉัน แล้วเดินตรงไปทางพวก ของจางกว่าง

เดิมทีภายในใจของฉันนั้นเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย แต่พอถูกหยางเฉินกุมมือเอาไว้ เธอกลับไม่รู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่าชายร่างใหญ่หลายสิบคนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา เป็นเพียงแค่ผู้คนตามท้องถนนเท่านั้น

มองดูหยางเฉินที่ย่างก้าวเข้ามาอย่างหนักแน่นแล้ว ใบหน้า

ของจางกว่างก็เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว “ลุยมันเลย ! พอสิ้นเสียงของเขา ชายร่างใหญ่หลายสิบคนก็พุ่งเข้าไปทาง

หยางเฉินทันที