บทที่5 คําถามใจ

ไม่รอให้เขาระเบิด จินซีก็แย่งลูกสาวจากมือของคุณแม่ฉัน ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา “แม่ หนูบอกกับแม่กี่ครั้งแล้ว? เธอยัง เด็ก อย่าเธอ ทำไมแม่ยังจะทำอย่างนี้อีก? ถ้าหากยังมีครั้งต่อ ไป หนูจะพาเสี้ยวเลี้ยวออกไปอยู่ข้างนอก

คุณแม่ฉันรู้สึกละอายใจ แล้วรีบพูดว่า “ฉันก็แค่ขู่เฉยๆ ไม่ได้ จะยังจริงๆสักหน่อย ขอแค่แกรีบหย่ากับไอ้ขยะ อะไรก็คุยกันได้ จ่าย”

ฉันไม่สนใจคุณแม่ฉิน แต่กลับมองไปที่หวังเจี้ยน พูดอย่าง ประชดว่า “คุณชายหวัง บ้านและธุรกิจคุณใหญ่โต ฉันไม่เหมาะ สมกับคุณ อีกอย่าง ฉันแต่งงานแล้ว และถึงแม้ว่าจะยัง ฉันก็ไม่มี ทางคบกับคุณ นอกจากนี้เขาก็กลับมาแล้ว รบกวนคุณอย่ามา วุ่นวายกับชีวิตของพวกเราอีก ขอบคุณ!

ตอนนี้ สีหน้าของหวังเจี้ยนแย่มาก แต่ว่าเห็นใบหน้าที่ สวยงามของฉัน เขาก็อดทนไว้ในใจแอบคิดว่า รอกได้ถึงมาอยู่ ในกำมือ กูจะทำให้มึงรู้ถึงความเก่งของ

“เสี่ยวซี นี่แกพูดอะไรเนี่ย? เสี่ยวหวังทำเพื่อเธอ ช่วยเหลือ พวกเรามามากแค่ไหน แกไม่รู้หรอ?”

คุณแม่ฉันโมโห ว่าฉินซี แล้วก็หันไปมองหวังเงี้ยน “เสี่ยว หวัง นายอย่าไปฟังเธอพูดนะ บ้านนี้ยังไงก็ต้องฟังฉัน
หวังเจี้ยนยิ้มอ่อน “คุณป้าครับ คุณสบายใจได้ ผมจะใช้ความ จริงใจทําให้ฉันหวั่นไหวเองครับ”

หยางเงินท่าทางเย็นชา กล้าแสดงออกว่าจะจีบผู้หญิงของเขา ต่อหน้าเขา

“สมแล้วที่เป็นผู้สืบทอดของตระกูลหวัง ดูท่าทางนี้ ไม่ใช่คน บางคนแถวนี้จะสามารถเทียบได้

เสี่ยว ของพวกเราหน้าตาสะสวย ก็มีเพียงแค่ชายหนุ่ม ความสามารถอย่างหวังเจี้ยนถึงจะเป็นคู่ครองที่เหมาะสมที่สุด

“คุณชายหวัง รอวันที่คุณและเสี่ยวซีแต่งงานกัน ฉันจะให้ของ ขวัญชิ้นใหญ่กับพวกคุณแน่นอน

ญาติทั้งหลายต่างก็พูดคุยกัน เอาอกเอาใจหวังเจี้ยนอย่างไม่ ปิดบัง ทุกคำพูดต่างก็แสดงออกถึงความไม่พอใจต่อหยางเฉิน

ฉันเอง ก็โมโหจนตัวสั่น แต่ว่าทุกคนที่นั่งอยู่ก็ล้วนแต่เป็น ผู้ใหญ่ สายตาเธอมองไปสำรวจตัวหยางเฉิน เห็นใบหน้าได้ อารมณ์ของหยางเฉิน เงียบงัน ทั้งไม่เถียงและไม่โกรธ ในใจก็ยิ่ง ผิดหวังต่อหยางเฉินมากขึ้น

ถ้าหากหยางเฉินรู้ความคิดของฉัน คงจะหดหูมาก ที่เขา อดทนเงียบไว้ก็เพราะไม่อยากให้ฉัน อึดอัด

ในตอนนี้ แม่บ้านก็เอาอาหารมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ทุกคนถูกคุณ แม่ฉันเชิญไปที่โต๊ะอาหาร ยกเว้นหยางเฉิน

หยางเฉินจะไปก็ไม่ใช่ ไม่ไปก็ไม่ใช่
“พ่อจ๋า หนูจะให้พ่ออุ้มหนูกินข้าว

อยู่ๆเสียงของฉันเสี้ยวเลี้ยวก็ดังขึ้น ดวงตาเป็นประกายวิบวับ มือเล็กๆ ที่ขาวผ่องโบกมือให้หยางเฉิน

ในตอนที่เสียงของลูกสาวดังขึ้น ความโมโหทั้งหมดก็หายไป ในทันที โดยเฉพาะเมื่อได้ยินคำว่า “พ่อจ๋า” ใจเขาแทบจะ

ละลาย

แต่คุณแม่ฉันนั้นไม่จบไม่สิ้นทั้งที ว่าเด็กสาว “หุบปากเดี่ยว นี้! มันไม่ใช่พ่อของแก พ่อของแกตายไปนานแล้ว

ฉันเสี้ยวเลี้ยวเบะปากอยากจะร้องไห้อีกครั้ง

น้ำเสียงของฉันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เธออุ้มลูกสาวขึ้น จากที่นั่ง แล้วก็พูดเย็นชาว่า “นายนั่งที่นี่!

คำพูด พูดกับหยางเฉินอย่างเห็นได้ชัด หยางเฉินมองเธอ อย่างขอบคุณ แล้วก็รีบไปนั่ง

“หนูจะให้คุณพ่ออุ้ม!”

นั่งอยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อ เด็กน้อยมีความสุขมาก จับหู ของคุณพ่ออย่างสนใจ แล้วก็จับหน้าของคุณพ่อ จากนั้นก็หัวเราะ ออกมา มีความสุขมาก

เห็นภาพนี้ ในสายตาของฉันซีมีความอบอุ่นแวบเข้ามา ทุกคนนั่งล้อมรอบโต๊ะอาหาร ยังไม่เริ่มกิน หวังเงี่ยนก็เอากล่องของขวัญสีชมพูที่ดูหรูหรามากออกมา ยื่นให้กับฉันเสี้ยว เสี้ยว “นี่คือของขวัญวันเกิดที่คุณอาหวังให้หนู สุขสันต์วันเกิด เสี้ยวเลี้ยว!”

ที่แท้วันนี้ก็วันเกิดของลูกสาว คิดถึงว่าตัวเองพลาดการเติบโต ในสี่ปีมานี้ของลูกสาว ในใจหยางเฉินก็รู้สึกผิดอีกครั้ง

ฉินเสี้ยวเสี้ยวมองหวังเจี้ยนอย่างเขินอาย ยังไงซะก็อายุแค่ ขวบ เมื่อได้รับของขวัญก็มีความสุข สายตาเอาแต่จ้องไปที่กล่อง ของขวัญที่ห่อด้วยสีชมพูลายการ์ตูน

ฉันเสี้ยวเสี้ยวรับของขวัญมา “ขอบคุณค่ะคุณอาหวัง! หวังเจี้ยนยิ้มด้วยรอยยิ้มสดใส “เปิดดูสิว่าชอบมั้ย?”

เด็กน้อยที่สนใจกล่องของขวัญสีชมพูอยู่แต่แรกแล้ว หลังจาก ที่ได้ยินคำพูดของหวังเจี้ยน ก็แกะกล่องของขวัญออกอย่างรีบ เร่ง

หลังแกะห่อที่อยู่ข้างนอก ด้านในก็มีกล่องที่หรูหราอีกอัน เมื่อ แกะอีก ก็เห็นกําไลข้อมือที่ส่องประกาย

“เป็นสร้อยข้อมือที่สวยมากจริงๆ!

คุณน้าอย่างฉันร้องขึ้นอย่างตกใจ ใบหน้าเต็มไปด้วยความ

อิจฉา

“หลังจากที่ผมรู้วันเกิดของเสี้ยวเลี้ยวแล้วก็ตั้งใจขอร้องให้ เพื่อนจากประเทศเฟย ซื้ออัญมณีจากร้านเหมืองเพชรพลอยแห่ง หนึ่ง จากนั้นก็ให้ผู้เชี่ยวชาญอัญมณีที่มีชื่อเสียงแห่งนานาชาติออกแบบให้เลี้ยวเสียว โดยเฉพาะ ทั้งโลกนี้ มีเพียงเส้นเดียว เท่านั้นครับ”

หวังเจี้ยนใบหน้าภูมิใจ ในประโยคก็บอกถึงความแพงของ สร้อยข้อมือเส้นนี้ รวมทั้งเขาที่เห็นถึงความสำคัญต่อวันเกิดของ ฉินเสี้ยวเสียว

“ในเมื่อเป็นสร้อยข้อมืออัญมณี แล้วยังเป็นผู้เชี่ยวชาญอัญมณี ที่มีชื่อเสียงแห่งนานาชาติเป็นคนออกแบบ และสั่งทำส่วนตัว อย่างน้อยก็น่าจะแสนกว่าใช่มั้ย?”

ดวงตาของฉันเป็นประกาย อยากจะเอาสร้อยข้อมือเส้นนี้มา เป็นของตัวเองซะเหลือเกิน

รอยยิ้มภูมิใจของหวังเจี้ยน เอนหลังไปพิงเก้าอี้ให้รู้สึกสบาย หน่อยแล้วถึงจะพูดว่า “ตัวอัญมณีไม่ถือว่าแพงมากเท่าไหร่ แต่ที่ สำคัญคือให้ผู้เชี่ยวชาญอัญมณีออกแบบ เสียเงินไม่น้อย แต่ก็ไม่ ถือว่าเยอะ รวมๆทั้งหมดแล้วก็ประมาณ 6 แสนมั้งครับ!”

*6 แสน!”

ได้ยินราคา ญาติทุกคนสูดหายใจเข้าอย่างตกตะลึง

สมแล้วที่เป็นคุณชายใหญ่ตระกูลหวัง ใจกว้างจริงๆ

“ที่สำคัญคือดีกับเสี้ยวเสี้ยว รอคุณชายหวังเป็นพ่อของเสียว เสี้ยวแล้ว วัยเด็กของเสี้ยวเลี้ยว จะต้องมีความสุขมากแน่ๆ

“ใช่แล้ว เสี้ยวเสี้ยวนี่มีบุญจริงๆ ไม่นานก็จะมีคนใหญ่คนโต อย่างคุณชายหวังมาเป็นพ่อแล้ว”
ญาติทุกคนเหมือนจะไม่สนใจการมีอยู่ของหยางเฉิน หวังเจี๊ย นที่ได้ยินคำพูดพวกนี้ ก็ยิ้มมากกว่าเดิม และไม่ลืมที่จะมองหยาง เฉินอย่างยั่วโมโห

สีหน้าของฉันซีนั้นแย่มากจนถึงที่สุดแล้ว ถึงแม้เธอจะผิดหวัง ในตัวหยางเฉินมาก แต่เธอก็ไม่เคยตกลงจะแต่งกับหวังเจี้ยน

“วันนี้เป็นวันเกิดของเสี้ยวเลี้ยว นายคงจะไม่ได้ไม่เตรียมของ ขวัญมาสักชิ้นหรอกใช่มั้ย?

ในตอนนี้เองอยู่ๆฉันก็ถามขึ้นอย่างติดตลกชั่วขณะเดียวทุก สายตาก็หันไปมองหยางเฉิน

“มีแน่นอน! หยางเฉินพูด

เมื่อได้ยินคำพูดของคุณพ่อ ใบหน้าเสี้ยวเลี้ยวเต็มไปด้วย ความตั้งตารอคอย สำหรับเธอแล้ว ไม่ว่าของขวัญอะไรก็เทียบ ไม่ได้กับของขวัญจากคุณพ่อ

คุณแม่ฉันคิ้วขมวด หยางเฉินมามือเปล่า ถ้าหากเขาเตรียม ของขวัญมาจริง จะเก็บไว้ตรงไหนได้?

ทุกคนก็มีความคิดเดียวกัน

ในขณะที่ทุกสายตามองดู หยางเฉินเอาที่ใส่ไว้บนคอออกมา

“พริบ!”

ฉันยอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา พูดอย่างเกินจริงว่า “หยาง เฉิน นี่คือของขวัญที่นายเตรียมไว้ให้ลูกสาวแท้ๆ? ก้อนหินที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน? นี่คงไม่ได้เก็บมาจากข้างทางหรอกใช่มั้ย?”

หยางเงินส่ายหน้า ตอบอย่างจริงใจว่า “เก็บมาจากทะเล ทราย โก ”

คำพูดนี้ทําให้ทุกคนหัวเราะเสียงดัง

ฉินซีที่เมื่อกี้ก็ตั้งตารอดูหยางเฉิน ใบหน้าแสดงออกถึงความ นิ่งเงียบ นี่คือวันเกิดครั้งแรกที่เขาอยู่กับลูกสาว แต่กลับให้แค่ ก้อนหินที่เก็บมาแค่ชิ้นเดียว ที่สำคัญ ทั้งบ้านก็มีแต่ญาติ นี่ เป็นการหักหน้าเธอชัดๆ

ไม่มีใครรู้ ก้อนหินก้อนนี้ที่เก็บมาจากทะเลทรายโกบีเคยช่วย ให้เขารอดชีวิตจากการโจมตีหลายครั้ง รอยทุกรอยล้วนเป็น ความทรงจําที่เคยผ่านมา

มีเพียงฉินเสี้ยวเสี้ยวที่เห็นสร้อยเส้นนี้แล้วชอบใจมากเลย หน้าที่สวยงามขึ้น แล้วก็ยิ้มแย้ม “ของขวัญของคุณพ่อ หนูชอบ มากค่ะ คุณพ่อใส่ให้เสี้ยวเลี้ยวเร็ว

ใบหน้าหยางเฉินเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ค่อยๆ ใส่สร้อย เส้นนี้บนคอของลูกสาวอย่างระมัดระวัง

อย่าว่าเลย ก้อนหินที่เหมือนดั่งหยกก้อนนี้ ถึงแม้จะเต็มไป ด้วยรอยขีดข่วน แต่เมื่อใส่ไว้บนคอของเสี้ยวเลี้ยวกลับสวยงาม มาก เหมือนกับว่าจงใจสั่งทำมาเพื่อสาวน้อยคนนี้

เพียงแต่ว่านี่เป็นสิ่งที่หยางเงินให้ ไม่มีใครอยากยอมรับว่า ก้อนหินก้อนนี้มีคุณค่า
“ก็แค่ก้อนหินที่เก็บมามีอะไรน่าดีใจ”

คุณแม่ฉินใบหน้าไม่พอใจ แล้วก็มองไปที่ฉินซี รีบเอาสร้อย ข้อมือที่คุณชายหวังให้มาใส่ให้เลี้ยวเลี้ยว จะได้ให้ใครบางคนรู้ ถึงความแตกต่างของฟ้ากับดิน

ในขณะที่ยกยอหวังเจี้ยนก็ไม่ลืมที่จะเหยียบย่ำหยางเฉิน

แต่ว่า ในตอนนี้เอง อยู่ๆหยางเฉินก็เอาสร้อยข้อมือที่เต็มไป ด้วยอัญมณีโยนลงถังขยะอย่างไม่มองดูด้วย

การกระทำของเขา ทำให้ทุกคนเบิกตากว้าง เขาเอาสร้อยข้อ

มือมูลค่า 6 แสนทิ้ง?

“แกทําอะไร?” คุณแม่ฉันโมโหหนัก

หยางเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย “สร้อยข้อมือเส้นนี้ ใส่ไว้นานแล้ว ไม่ดีต่อร่างกาย

“แกตอแหล!”

หวังเจี้ยนที่นิ่งสงบมาตลอด เห็นหยางเฉินเอาสร้อยข้อมือทิ้ง ต่อหน้าทุกคน ก็โมโหขึ้นมาทันที “ฉันเสียแรงมากขนาดนั้นถึงจะ ได้สร้อยข้อมือเส้นนี้มา เป็นสิ่งที่ขยะอย่างแกจะมาดูถูกได้ที่ไหน กัน?”

หยางเฉินมองดูหวังเงี่ยนนิ่งๆ ถามว่า “นายบอกว่าสร้อยข้อ มือที่เต็มไปด้วยอัญมณีเส้นนี้นายเสียเงินไป 6 แสน?”

หวังเจี้ยนพูดอย่างโมโห “นายคิดว่ามันมีปัญหา?”
“ถ้าหากนายเสียเงิน 6 แสนจริงๆ ฉันก็ทำได้แค่เพียงพูดว่า นายมันเป็นคนรวยที่โง่!

หยางเฉินหัวเราะ ไม่ให้โอกาสหวังเจี้ยนเถียง ก็พูดต่อว่า “ทับทิมคืออัญมณีที่หายากที่สุด หายากจนถึงขั้นที่ไม่มีราคาที่ แน่นอน ในตลาดอัญมณีแทบจะไม่มีแม้แต่เงาของพวกมัน ปรากฏ มีเพียงแค่งานประมูลขึ้นชื่อบางงานถึงจะมีมาปรากฏ ตัว”

ปี 1987 ในงานประมูล โซเธอมีประมูลจำนวน 95% อยู่ หนึ่งเม็ด ราคาอยู่ที่ 880,000 เหรียญ แสดงได้ว่าทุกๆกะรัตมีค่า 920,000 เหรียญ ถ้าเป็นเงินจิ่วโจว ก็จะราคาหกสิบกว่าล้าน

“แต่สร้อยข้อมือเส้นนี้ของนาย อย่างน้อยก็น่าจะมี 1.5 กะรัต ใช่มั้ย? นายบอกฉันว่านาย ใช้เงิน 6 แสนซื้อสร้อยข้อมือทับทิม มาได้ยังไง?”

“นี่ไม่ใช่ทับทิมแท้บริสุทธิ์ แต่เป็นอัญมณีธรรมดาที่ผ่านการ ฉายแสง อัญมณีแบบนี้ มีกัมมันตภาพรังสีที่รุนแรงมาก ถ้าใส่ ระยะยาวจะทำให้เป็นอันตรายต่อร่างกายสูงมาก และสร้อยข้อ มือนที่ผ่านรังสีมาอย่างหนัก นายกลับมอบให้กับเด็กสาวอายุ 4 ขวบ มีเจตนาอะไรกันแน่?”

สายตาหยางเฉินแหลมคมมาก แล้วเล็งคำถามใจมาใส่ ทำให้หวังเจี้ยนพูดไม่ออก ทั้งห้องเงียบงันไร้เสียง ทุกสายตา มองไปยังหวังเจี้ยน สายตาของฉันก็แปรเปลี่ยนเป็นมืดมน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ