บทที่2 ใบมรณบัตร

ในตอนนี้ รถ Rolls-Royce ป้ายทะเบียน เจียงA88888 คันหนึ่งก็ค่อยๆจอดลงที่หน้าประตูสนามบิน ชายวัยกลางคนที่ใส่สูทสีดำคนหนึ่งรีบขยับเข้าไปเปิดประตู

รถให้อย่างนอบน้อม ถ้าภาพนี้ถูกบุคคลชนชั้นสูงของเจียง โจวเห็นเข้าคงจะตะลึง เพราะชายวัยกลางคนคนนี้คือซูเฉิงบุคคลที่รวยอันดับหนึ่งของ เมืองเจียงโจว แต่ตอนนี้ กลับต้องมาเปิดประตูให้กับผู้อื่น

จากนั้นก็เห็นคนแก่ผมขาวคนหนึ่งเดินลงมา ใส่เสื้อคอจีนสี กรมท่า ในมือมีไม้เท้าที่สวยหรูอันหนึ่ง ด้านบนของไม้เท้าเหลี่ยม ด้วยพลอยสีน้ำเงินที่มีขนาดใหญ่เกือบเท่าไข่ไก่ มองดูแล้วคล้าย จะอ่อนแอ แต่ร่างกายกลับแข็งแรงดีมาก และมีออร่าของความมี อำนาจอยู่ทั่วตัว

“นายน้อยน่าจะใกล้ออกมาแล้วสินะ?”

อยู่ๆ คนแก่ก็พูดขึ้น สายตาจ้องมองไปที่ทางออกของสนามบิน

และในตอนนี้เองก็มีร่างของสองคนเดินออกมาตามๆกัน

สายตาคนแก่จ้องมองไปที่ร่างของชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างหน้า ในขณะที่ซูเฉิงคู่กำลังประหลาดใจ คนแก่ก็รีบเดินเข้าไป ทําความเคารพ ก้มหัว ท่าทางเสร็จในรวดเดียว และพูดอย่าง เคารพว่า “ตระกูลอวี่เหวินแห่งเย็น พ่อบ้านทานเทียนเฉิง มารับนายน้อยกลับเย็นตู เพื่อดูแลตระกูลอวี่เหวินครับ

ได้ยินคนแก่บอกที่มาของตัวเอง หยางเฉินก็รู้แล้วว่าคนแก่ เป็นใคร

แต่ว่า เมื่อได้ยินคำว่า “ตระกูลอวี่เหวิน” ความรู้สึกดีใจที่ได้ กลับมาก็หายไปในทันที แล้วมีความโมโหพุ่งขึ้นมาแทนที่

หยางเฉินมองทานเทียนเฉิงอย่างดูถูก “ช่างน่าขันเสียจริงๆ เมื่อสิบปีก่อน ฉันและคุณแม่ ถูกไล่ออกจากตระกูล และถูกข่มขู่ ว่าทั้งชีวิตนี้ห้ามเข้าไปเหยียบเย็นอีก เพียงเพราะว่าฉันเป็นลูก นอกสมรส ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้ส่วนหนึ่งของตระกูลอวี่เหวิน แต่ตอน นี้กลับต้องการให้ฉันไปดูแลตระกูลอวี่เหวิน?”

“สิบแปดปีก่อน ฉันที่อายุเพียงเก้าขวบคุกเข่ากับคุณแม่ที่หน้า บ้านตระกูลอวี่เหวิน ในคืนฝนตกหนักทั้งคืน พวกนายเคยมีความ เห็นใจกันสักนิดมั้ย?”

“ห้าปีก่อน แม่ของฉันป่วยหนัก ฉันที่ไม่มีทางเลือกอะไรแล้ว ไปขอร้องให้ตระกูลอวี่เหวินช่วยเหลือในการรักษา แล้วพวกนาย ทํายังไง?”

“วันนี้รู้ว่าฉันกลับมาจากชายแดนเหนือด้วยความรุ่งโรจน์ มี อำนาจในมือ ก็เลยอยากให้ฉันไปดูแลตระกูลอวี่เหวิน?”

กลับไปบอกคนๆนั้น สำหรับฉันแล้ว ตระกูลอวี่เหวิน นับว่า เป็นอะไรกัน? ถ้ายังมาวุ่นวายกับฉัน อย่าหาว่าฉันไม่เตือนที่จะ ให้ฉันต้องไปเย็นด้วยตัวเอง
คําพูดพวกนี้ เก็บอยู่ในใจเขามานานหลายปี ประสบการณ์ ชีวิตทหารห้าปีมานี้ ทำให้จิตใจเขานิ่งสงบแล้ว และไม่มีอารมณ์ ร้อนแน่นอน แต่ตอนนี้ ความทรงจำที่เก็บกดไว้มานาน กลับ ทําให้ลูกผู้ชายคน นี้ดวงตาแดงก่ำ

หานเทียนเฉิงถอนหายใจยาว เหมือนกับคิดไว้แล้วว่าจะเป็น อย่างนี้ “เยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะมาปักหลักที่เจียงโจวในเร็วๆนี้ ในตอน ที่แม่คุณยังอยู่เย็นดู นี่คือชื่อที่แม่ของคุณใช้ชื่อของคุณและเธอ มารวมกัน อาศัยแค่เพียงกำลังของตัวเอง พยายามก่อตั้งธุรกิจ มาได้ ตอนนี้แม่ของคุณก็ได้จากไปแล้ว ดังนั้นเยี่ยนเงินกรุ๊ป ควรจะคืนให้กับคุณ

หยางเฉินหัวเราะเย็นชา และแก้ไขให้ถูกว่า “ไม่ใช่ตระกูลอ เหวินคืนให้ฉัน แต่เยี่ยนเงินกรุ๊ปมันเป็นของแม่ฉันมาตั้งแต่แรก แค่เพียงเคยถูกพวกนายแย่งไปอย่างไร้จิตสำนึก”

เพิ่งพูดจบ หยางเฉินก็ก้าวเดินจากไป

ตระกูลอวี่เหวิน ทำผิดต่อพวกคุณจริงๆ!! ”

มองดูแผ่นหลังที่จากไปของเขา หานเทียนเฉิงเศร้าหมอง จาก นั้นก็สั่งซูเฉิงอู่ที่อยู่ข้างกายว่า “เสี่ยว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป นาย จะต้องคิดทุกวิถีทางที่นายสามารถทำได้ไปช่วยเหลือนายน้อย

ได้ยินอย่างนี้ ซูเฉิง พูดอย่างเคารพ “ท่านหานครับ หากไม่มี ท่าน ก็ไม่มีซูเฉิงในวันนี้ ท่านสบายใจได้ ผมจะช่วยเหลือนาย น้อยอย่างเต็มกำลังแน่นอนครับ”

แล้วอยู่ๆทานเทียนเฉิงก็พูดขึ้นอีกว่า “ใช่ นายน้อยแต่งงานตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อนแล้ว ในเมื่อตอนนี้นายน้อยกลับมาแล้ว นาย ก็ไปแสดงความเคารพตระกูลฉินแทนตระกูลอวี่เหวินหน่อยนะ”

“ครับผม!

แท็กซี่คันหนึ่งกำลังค่อยๆเคลื่อนตัว หยางเฉินที่นั่งอยู่ด้าน หลัง ความคิดนึกย้อนไปถึงอดีต

ในคืนที่ในตกหนักในปีนั้น ในใจเขาก็ปิดกั้นตระกูลอวี่เหวิน แล้ว ห้าปีก่อน แม่ของเขาที่อาการป่วยสาหัส และหยางเฉินใน ตอนนั้นก็เพิ่งเรียนจบ ไม่มีเงินติดตัว และเจอเข้ากับการถูกลอบ วางแผนให้มีสัมพันธ์ข้ามคืนกับฉินซีพอดี

ตระกูลฉิน ให้หยางเฉินแต่งเข้าบ้านเพื่อชื่อเสียงของตระกูล เพื่อให้แม่เขาได้รักษาอาการป่วย เขาจึงตอบตกลง และขอเงิน จากตระกูลฉินห้าแสน แต่ยังไม่ทันที่เงินนี้จะส่งถึงโรงพยาบาล แม่ของเขาก็จากไปซะก่อน และไม่ได้เจอแม้กระทั่งครั้งสุดท้าย ด้วยซ้ำ

หลังจากที่แม่เสีย หยางเฉินแต่งเข้าตระกูลฉินตามที่ตกลงกัน ไว้ แต่เขารู้ตัวว่าไม่เหมาะกับฉันที่เขาแอบชอบมานาน หลังจาก

แต่งงานไม่นาน ก็สมัครเกณฑ์ทหารและจากไป

การจากลาครั้งนี้มากถึงห้าปี

หน้าประตูลานกว้างที่เก่าแก่แห่งหนึ่ง มีรถ Maybach ใหม่ เยี่ยมคันหนึ่งจอดอยู่
หยางเงินมองดูรถหรูราคาแพง แล้วยิ้มอ่อน “ดูแล้ว บ้านฉัน จะถูกให้ความสําคัญจากตระกูลฉินมากขึ้นกว่าเมื่อห้าปีก่อน พ่อตาถึงกับขับรถหรูราคา 3-4 ล้านหยวนแล้ว”

มาถึงบ้านตระกูลฉินอีกครั้ง ในใจหยางเฉินเองก็รู้สึกสับสน

มาก เรื่องเมื่อห้าปีก่อน ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นผู้ถูกกระทำเหมือนกัน

แต่ยังไงซะเขาก็ได้ครอบครองครั้งแรกของเธอ หญิงสาวคนที่มี ฉายาว่าคนสวยอันดับหนึ่งของเจียง โจว

ห้าปีก่อนที่จากไปโดยไม่ลาหลังจากที่เพิ่งแต่งงาน ไม่ว่ายังไง นี่ก็เป็นความผิดของเขาทั้งนั้น

ไม่พูดก็รู้ว่าหลายปีมานี้ ฉินซีจะต้องแบกรับคำนินทาให้ร้าย มากมายแค่ไหน

แต่เขาในตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อยมาก มีเพียงแค่เกณฑ์ ทหารเท่านั้น ที่พอจะมีทางเทียบเท่ากับฉันได้ ในวันนี้ เขา ประสบความสําเร็จแล้ว มีอำนาจและสินทรัพย์มากมายอยู่ในมือ ในที่สุดเขาก็มีสิทธิ์บอกกับทุกคนแล้วว่าเขาเหมาะสมกับฉัน

เดินมาถึงหน้าประตูลานกว้าง หยางเฉินยกมือ กำลังจะเคาะ ประตู มือก็นั่งค้างในทันที บทสนทนาที่ลอยเข้าหูมาจากลาน กว้าง

เสียงของคุณแม่ฉินดังขึ้น “เสี่ยวหวัง ตอนนี้ป้ากำลังยื่นขอใบ มรณบัตรของไอ้ขยะนั้น นายอย่าเพิ่งใจร้อนนะ รอใบมรณบัตร ของไอ้ขยะนั่นทำเสร็จเรียบร้อย เสี่ยวซีก็จะกลับสู่สถานะโสด แล้ว”
คุณพ่อฉินก็พูดต่อว่า “ถึงตอนนั้น ลุงฉิน จะเป็นคนแรกที่ตกลง เรื่องแต่งงานของนายกับเสี่ยวเอง

“ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณคุณลุงคุณป้ามากนะครับ แต่ว่าทางฝั่ง เสี่ยว รบกวนพวกท่านด้วยนะครับ

“เสี่ยวหวัง นายสบายใจได้เลย เสี่ยว จะต้องตกลงแน่นอน”

“งั้นก็รบกวนคุณลุงคุณป้านะครับ ใช่สิ คุณป้าครับ นี่เป็น รังนกแท้บริสุทธิ์ที่ผมฝากเพื่อนนำเข้ามาจากต่างประเทศ คุณลุง ครับ นี่คือหยกพระชั้นยอดที่ผมนำกลับมาให้คุณลุงด้วยตัวเอง จากประเทศพม่าครับ”

ในลานกว้างของบ้านตระกูลฉิน เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของ คุณพ่อฉินและคุณแม่ฉิน สีหน้าของหยางเฉินเองก็แปรปรวน

แต่แค่เพียงคิดถึงคนที่เขาไม่สามารถลืมได้ เขาก็พยายามเก็บ กอารมณ์โมโหไว้ไม่ว่ายังไง เขาก็เป็นคนที่ทําผิดต่อฉัน

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งนี้ที่กลับมา ก็เพื่อเธอ

ตึง! ตึง! ตึง!

หยางเฉินจับที่เคาะประตู แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

“ใครกัน?”

เหมือนกับว่าเสียงเคาะประตูไปขัดขวางความสุข เสียงของ คุณแม่ฉันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ จากนั้นก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา

คุณแม่ฉันเปิดประตู รอยยิ้มที่ยังหลงเหลืออยู่บนใบหน้า เมื่อ เห็นเข้ากับคนที่ไม่อยากจะเจออีกตลอดชีวิต ท่าทางก็เปลี่ยนไป ในทันทีเหมือนกับว่าเห็นผี พูดขึ้นอย่างตกใจและโมโห

“นาย…..นายคือหยางเฉิน?”