บทที่163 คลี่คลายความเข้าใจผิด

สีหน้าท่าทางของเซี่ยเหอหม่นหมอง “ภรรยาของเขาสวยมาก ยังมีลูกสาวอายุสี่ปีคนหนึ่ง?

“หา?”

คุณหมอหานรู้สึกประหลาดใจ “หยางเฉินแต่งงานแล้ว!” อีกด้านหนึ่ง หยางเฉินไปที่ห้องผู้ป่วยของฉันต้าหย่ง

ฉินซีเห็นเขา ส่งเสียงเย็นชา หันหลังแล้วจากไปทันที และพูด กับฉันต้าหย่งว่า “พ่อค่ะ หนูไปรับเสี้ยวเดี๋ยวก่อน จากนั้นพาเธอ มาเยี่ยมพ่อ”

“พ่อก็ไม่เป็นไรแล้ว ลูกก็ไม่ต้องพาเสียวเสียวมาโรงพยาบาล

แล้ว พาเสียวเสี้ยวกลับไปพักผ่อนเถอะ!!

ฉันต้าหย่งรีบพูดห้ามไว้

“เสี่ยวซี ฉัน…..”

หยางเฉินยังไม่ได้พูดออกมา ฉันก็หันหลังเดินออกไป หยาง เฉินกำลังจะตามไป ก็โดนเธอตวาด: “ไม่ต้องตามฉันมา

มองดูฉินซีจากไป หยางเฉินดูขมขื่น

“หยางเฉิน เกิดอะไรกับลูกและเสี่ยวซี?”

ฉันต้าหย่งมองหยางเฉินอย่างสงสัย และพูดว่า “ตอนที่เธอเพิ่งจะเข้ามา ดวงตาแดง เห็นได้ชัดว่าผ่านการร้องไห้มา

“พ่อ ก็แค่เข้าใจผิดกันเล็กน้อย รอเธอหายโกรธแล้ว ผมค่อย ไปอธิบายให้เธอ” หยางเฉินพูด

สําหรับหยางเฉิน ฉันต้าหย่งยังคงวางใจมาก

“หยางเฉิน ฉันก็แค่มีแผลภายนอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ นายก็อย่า มาเสียเวลากับฉัน กลับไปเถอะ!”ฉันต้าหญิงพูด

เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลในครั้งนี้ เดิมทีเขาก็โทษตัว เองมากอยู่แล้ว ยังทำให้ลูกสาวลูกเขยเป็นห่วง เขาก็ยิ่งโทษตัว เองเข้าไปใหญ่

อาการบาดเจ็บของเขาไม่ร้ายแรง แต่ถ้าหากไม่มีคนเฝ้า ฉันซี และฉันคงจะไม่สบายใจอย่างแน่นอน

“รอมืดหน่อย ผมค่อยกลับบ้าน!หยางเฉินยิ้มเล็กน้อยแล้ว

พูด

ในเวลาเดียวกัน ฉินซีเพิ่งจะเดินออกจากห้องผู้ป่วยได้ไม่นาน ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังของเธออย่างกะทันหัน “คุณฉัน เดี๋ยวก่อนค่ะ!”

ฉันซีหันกลับมา ก็เห็นใบหน้าที่งดงามสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ปรากฏขึ้นในสายตาของเธอ

ในใจของเธอแปลกใจเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้อายุรุ่นราวคราว เดียวกันกับเธอ
เสื้อผ้าที่ใส่อยู่เห็นได้ชัดว่าค่อนข้างล้าสมัย ข้างขากางเกงยีน ก็เป็นขุยแล้ว และลวดลายบนเสื้อยืดสีขาว ก็ขาดหายไปบ้าง

แต่กลับสะอาดเป็นอย่างมาก ใบหน้างดงามสมบูรณ์แบบไร้ที่ ตินั้น ไร้ร่องรอยของการแต่งหน้า แต่กลับสวยกว่าดาราสาวสวย ที่แต่งตัวดีมากมาย

ในเวลานี้ เห็นได้ชัดอีกฝ่ายค่อนข้างตื่นเต้น มือเรียวเล็กคู่นั้น จับมุมเสื้อยืดไว้โดยไม่รู้ตัว

เพียงแต่ในชั่วพริบตา เธอก็เกิดความรู้สึกเป็นศัตรูมากขึ้น พูด อย่างเยือกเย็น: “ความสัมพันธ์ของหยางเฉินกับคุณนั้นสนิทสนม กันมากจริงๆ แม้แต่ฉันนามสกุลอะไร ก็บอกคุณด้วย

เซี่ยเหอรีบพูดอย่างรวดเร็ว: “คุณฉิน คุณอย่าได้เข้าใจผิด พูด อย่างไม่ปิดบังคุณ ฉันกับหยางเฉิน วันนี้เพิ่งจะเจอะกันเป็นครั้งที่ สอง”

“เพิ่งเจอกันครั้งที่สอง ก็จับไม้จับมือกันแล้ว เจอกันอีกไม่กี่ครั้ง พวกคุณก็ยิ่งจะสนิทมากขึ้น ใช่มั้ย? “ฉันพูดอย่างประชดประชัน

สําหรับความรู้สึกเป็นศัตรูของฉินซี เซี่ยเหอไม่โกรธ เพียงแต่ ว่าใบหน้าบอบบางนั้น เต็มไปด้วยความวิตกกังวล

“คุณฉิน คุณเข้าใจผิดจริงๆ ฉันไม่เพียงรู้ว่าคุณนามสกุลฉิน ยังรู้ว่าคุณชื่อฉินซี แต่ว่าทุกอย่างนี้ เสี้ยวเสี้ยวเป็นคนบอกฉัน ทั้งหมด” เซี่ยเหอภายใต้ความกังวล พูดถึงเสี้ยวเสียว

“คุณรู้จักลูกสาวของฉันเหรอ?”
ฉินซีดูระมัดระวัง และในขณะเดียวกัน ในใจก็ยังรู้สึกโกรธเล็ก น้อย

เซี่ยเหอรีบพูดอย่างรวดเร็วว่า: “ประมาณหนึ่งเดือนที่แล้ว เสี้ยวเสี้ยวโดนคนพาไปที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง และพอดีว่าฉันก็ โดนกักขังอยู่ที่นั่นด้วย ฉันกับเสี้ยวเสี้ยวอยู่ด้วยกันตามลำพังทั้ง บ่าย เธอบอกกับฉันมากมาย

หลังจากที่เซี่ยเหอพูดเรื่องนี้ออกมา ความระมัดระวังและความ โกรธบนใบหน้าของฉันก็หายไป จากนั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วย ความประหลาดใจ ในเวลาเดียวกันยังมีความรู้สึกผิดและซาบซึ้ง

เรื่องเซี่ยเหอพูดนั่น หยางเฉินกลัวฉันจะกังวล ดังนั้นก็ปิดบัง เธอมาโดยตลอด ปรากฏว่าเธอกลับเข้าใจหยางเฉินผิด ต่อ มายังเป็นฉันที่หลุดปากออกมา ภายใต้ความจำใจ หยางเฉิน ถึงได้บอกความจริงกับเธอ

ดังนั้นฉินซีจึงรู้เรื่องของเซี่ยเหอ ที่สำคัญในใจสำหรับผู้หญิง คนนี้ที่ไม่เคยมาก่อน ก็รู้สึกซาบซึ้งมาจากก้นบึงหัวใจมาโดย ตลอด และอยากจะแสดงคำขอบคุณของตัวเองต่อหน้าด้วยตัว เอง

ที่สำคัญเสี้ยวเสี้ยวก็มักจะพูดถึงน้าเซีย” ให้เธอได้ยิน ตอนนี้ เซี่ยเหอก็อยู่ตรงหน้าของเธอ เธอกลับเข้าใจอีกฝ่ายผิด

“คุณคือเซี่ยเหอเหรอ?”ฉินซีถาม

เซี่ยเหอก็ประหลาดใจ รีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว: “ฉันก็คือ เซี่ยเหอ!”
“ดีจัง ในที่สุดฉันก็ได้เจอคุณแล้ว”

ฉินซีที่เมื่อกี้นี้ยังรู้สึกว่าเซี่ยเหอเป็นศัตรูอย่างมาก ในเวลานี้ เหมือนเปลี่ยนเป็นอีกคน ก้าวไปข้างหน้าอย่างตื่นเต้นแล้วจับมือ ของเซี่ยเหอ: “คุณเพื่อปกป้องลูกสาวของฉัน ยอมเสียสละความ บริสุทธิ์ของตัวเอง”

“เรื่องนี้ฉันก็รู้แล้ว อยากเจอคุณมาโดยตลอด ขอบคุณด้วยตัว เอง คาดไม่ถึงว่าทำให้ฉันได้เจอคุณที่นี่

“เซี่ยเหอ ขอบคุณ ขอบคุณมากจริงๆ!

ฉันพูดอย่างไม่ต่อเนื่องด้วยความตื่นเต้น เซี่ยเหอเมื่อกี้นี้ยัง วิตกกังวลมาก ในที่สุดในเวลานี้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“คุณฉิน คุณไม่โกรธฉันแล้วเหรอ?”เซี่ยเหอถามอย่าง

ระมัดระวัง

ฉินซียิ้มแล้วส่ายหน้า พูดอย่างละอาย “อันที่จริงในไม่ช้าฉันก็ รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าสารเลวนั้นจะชื่อขนาดนี้ กลับไม่มาขอโทษฉัน

เซี่ยเหอดูตกตะลึง ที่แท้เธอรู้ว่ามันเป็นความเข้าใจผิดตั้งแต่ แรก

“ถ้าหากรู้ก่อนว่าเป็นคุณ ฉันไม่มีทางใจแคบขนาดนั้นอย่าง แน่นอน!”

จู่ๆอารมณ์ของฉินซีก็ดีขึ้น ปมในใจก็คลี่คลายแล้ว และยังได้ เจอกับเซี่ยเหอ
อันที่จริง เขาไม่ใช่ว่าไม่อยากไปอธิบายให้คุณ แต่อยากจะ รอให้คุณ ใจเย็น ค่อยไปขอโทษคุณ” เซี่ยเหอพูดด้วยรอยยิ้ม

“เหอะ! ถึงยังไงเขาไม่เป็นคนเริ่มขอโทษฉันก่อน ฉันก็ไม่มีทาง ยกโทษให้เขา!”ฉินซีพูดอย่างได้ใจ

เซี่ยเหอยิ้มเจื่อนๆ แต่ในใจกลับมีความอิจฉา ความสัมพันธ์ ระหว่างพวกเขา คงจะดีมาก ใช่มั้ย?

“ใช่แล้ว คุณมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” ทันใดนั้นฉันก็ถาม

“แม่ของฉันเป็นโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิด ภาวะเป็นพิษขึ้นได้ รักษาตัวอยู่ที่นี่ ก่อนหน้านั้นก็บังเอิญเจอ หยางเฉินเข้าพอดี เดิมที่ฉันตั้งใจจะยืมเงินกับเขา เขารับปาก แล้ว ดังนั้นฉันก็เลยตื่นเต้น ปรากฏว่าคุณบังเอิญเห็นเข้าพอดี

เซี่ยเหอไม่เพียงแต่จิตใจดี ยังซื่อสัตย์มาก แม้ว่าฉันจะรู้ว่า

เข้าใจผิด แต่เธอยังอยากจะอธิบายให้อย่างชัดเจน

“ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง! ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้ เขาก็ไม่ยืมเงินให้ คุณนะ?”ฉินซีถามด้วยความกังวล

ทันใดนั้นรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเซี่ยเหอ: “ตอนนี้ ไม่ได้ใช้แล้ว เมื่อกี้นี้ โรงพยาบาลแจ้งฉันว่า มีคนใจดีไม่ระบุชื่อ จัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็น พิษขึ้นได้ในโรงพยาบาล ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของแม่ฉัน มูลนิธิเป็นคนออก ให้

ฉันมองไปที่รอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของเซี่ยเหอ ทันใดนั้นก็รู้สึกสงสารผู้หญิงที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอคนนี้

มองดูบนตัวของเธอใส่ชุดล้าสมัย อย่างน้อยก็ไม่ได้ซื้อเสื้อผ้า มาสองสามปีแล้ว?

“ฉันควรจะไปรับเสี้ยวเลี้ยวแล้ว ไว้วันหลังจะพาเสียวเสียวมา หาคุณ เธอพูดถึงคุณมานานแล้ว

ฉินซีเหลือบมองเวลา และพูดด้วยรอยยิ้ม

ทั้งสองคนแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกัน เซี่ยเหอกำลังจะ ออกไปซื้ออาหารให้คุณแม่เซี่ยพอดี และหญิงสาวทั้งสองคนก็ ออกไปด้วย

Pradoสีขาวคันหนึ่งจอดอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ชายวัย กลางคนร่างใหญ่คนหนึ่งนั่งข้างคนรถขับ และในมือยังถือรูป ถ่ายของเซี่ยเหอไว้ในหนึ่ง

เซี่ยเหอเพิ่งเดินออกมาจากโรงพยาบาล เขารีบออกคำสั่ง “ขับรถไป ก็คือผู้หญิงที่ใส่เสื้อยืดสีขาวคนนั้น พวกเราลงมือเร็ว หน่อย อย่าทําให้คุณชายจวงรอนานเกิน!”

“ครับ!”

หลายคนในรถทยอยตอบรับ

“เซี่ยเหอ งั้นพวกเราก็แยกกันตรงนี้นะ ไว้วันหลังค่อยนัดกัน ฉินซีโบกมือแล้วพูด

เซี่ยเหอก็ยินดีที่จะเป็นเพื่อนกับฉินซี รีบตอบตกลงทันที
“เอี๊ยดดดด”

ทันใดนั้นเสียงเบรกที่รุนแรงก็ดังขึ้น Pradoสีขาวคันหนึ่งจอด ที่ข้างกายของเซี่ยเหออย่างกะทันหัน เปิดประตูรถ ชายร่างใหญ่ ก๋าย่าเดินออกมา

เซี่ยเหอยังไม่รู้ตัว ก็โดนชายร่างใหญ่ปิดปาก และด้วยความ ช่วยเหลือจากอีกคนหนึ่ง ลากเซี่ยเหอเข้าไปในรถ

“เซี่ยเหอ!”

ฉินซีที่เตรียมจะจากไป เห็นฉากนี้เข้าพอดี ก็กลัวจนหน้าถอดสีทันที