บทที่156 หุนหันพลันแล่น

ดวงตาแหลมคมของสงโป๊เฉิงจ้องหยางเฉินไม่กะพริบ

เขาไม่เชื่อว่าหยางเฉินเป็นเพียงลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงของ ตระกูลฉินคนหนึ่ง จนถึงตอนนี้ เขาถึงสำนึกได้ ตอนนั้นสงเหว่ย โดนตีจนปางตาย ยังมีสูงโป๋เหรินก็โดนตีจนแขนขาหัก และ ไม่ใช่ว่าหยางเฉินไม่รู้ตำแหน่งของตระกูลสงดี แต่ว่าเดิมที่ไม่ เห็นตระกูลสงอยู่ในสายตา

ในเวลานี้เอง มือถือของหยางเฉินดังขึ้นมา

“หยางเฉิน พ่อไม่เป็นไรแล้ว แค่เจ็บภายนอกบางส่วนเอง คุณ อย่าวู่วามทำเรื่องโง่ๆ นะ”

น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกังวลของฉันลอยออกมาจาก

ลำโพง

ก่อนหน้านี้เพราะฉันต้าหย่งถูกตีจนสลบ ฉันอยู่ภายใต้ความ โกรธแค้น ดังนั้นจึงไม่ได้ขัดขวางหยางเฉินจะไปแก้แค้น

ปัจจุบันนี้ผลตรวจร่างกายของฉันต้าหญิงออกมาแล้ว อาการ บาดเจ็บไม่ได้สาหัส ไฟโกรธของฉินซีถึงสงบลง และใจเย็นลงมา มากด้วย เป็นห่วงหยางเฉินว่าพอเกิดอารมณ์จะโมโหจนเสียการ ควบคุม ถึงได้รีบเตือนสติหยางเฉิน โดยทันที

ในที่สุดหยางเฉินโล่งอกไปที่หนึ่ง “ได้ ผมรู้แล้ว คุณวางใจ เถอะ ผมรู้ความเหมาะสม อีกครึ่งชั่วโมง ผมจะไปหาพ่อที่โรงพยาบาล!”

“ได้ ฉันรอคุณนะ!” ฉินซีพูดขึ้น

หลังวางสายโทรศัพท์ หยางเฉินมองทางหวงที่อยู่ข้างกาย ทันใด “จากที่นี่ไปโรงพยาบาลประชาชนต้องใช้เวลานาน เท่าไร?”

“ใกล้มากครับ ประมาณสิบนาทีเท่านั้นก็ถึงแล้วครับ” หวงอู่ ตอบกลับ

“งั้นก็ดี ยังได้อีกยี่สิบนาที เวลาเพียงพอแล้ว!” หยางเฉินพยัก

หน้าพูดขึ้น

“ไอ้หนุ่ม แกคงไม่ได้คิดว่าวันนี้แกยังมีชีวิตรอดเดินออกไป จากที่นี่ได้หรอกมั้ง?” สงโป๊เฉิงถามด้วยท่าทางมีเลศนัย

หยางเฉินกลับไม่มองเขาสักแวบเดียว แต่มองทางหวังลู่เหยา ที่โผล่ออกมาแค่ศีรษะ หรี่ตาพูดว่า “โทรศัพท์หาสามีเธอ ให้เขา มาภายในสิบนาที มารับเธอที่นี่!”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ชั่วขณะหนึ่งหวังลู่เหยาตกใจจน สีหน้าเปลี่ยน พูดแบบลนลานทำอะไรไม่ถูก “โป๋เฉิง คุณรีบฆ่า มันเร็ว!”

“ไอ้หนุ่ม เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ? ฉันเหมือนฟังไม่ชัด”

มือข้างของสงโป๊เฉิงนั้นที่วางไว้ในผ้าห่มมาตลอด ทันใดนั้น ดึงออกมาแล้ว ถือโคลท์คิงคอบร้ากระบอกหนึ่งไว้ ปากกระบอก ดำมืดเล็งไปยังหยางเฉินตรงๆ
สีหน้าหวงอู๋ซีดเซียวแถบหนึ่ง ในหัวสมองมีกำชับของหวัง เฉียงดังขึ้นฉับพลัน ต่อให้หยางเฉินให้เขาไปตาย ก็ห้ามลังเล ใดๆ เป็นอันขาด

ยังมีเรื่องเมื่อสักครู่ที่เกิดขึ้นหน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์ ตระกูลสงอีก หยางเฉินงอนิ้วดีดที่หนึ่ง ป้ายที่แขวนไว้สูงอันนั้นก็ ร่วงลงในชั่วพริบตาเดียว

นึกถึงเรื่องพวกนี้ สมองของหวงอู่ร้อนผ่าว ชั่วพริบตาเดียว ขวางตรงหน้าของหยางเฉินไว้ ตะโกนใส่สงโป๊เฉิงอย่างโมโห “แกแม่งกล้ายิงก็ลองดูสิ!”

หยางเฉินแปลกใจอยู่บ้างเช่นกัน สาเหตุที่ทำให้หวงตามมา ด้วย ไม่ใช่แค่ถูกหวังเฉียงขู่ให้กลัวเหรอ ไม่ได้คิดว่าหวงคู่จะ สามารถทําอะไรได้

การแสดงออกของหวงอู่ในขณะนี้ ทำให้เขามีความรู้สึกชื่นชม

ต่อชายหนุ่มที่ยอมผมสีทองคนนี้ระดับหนึ่ง

ในสายตาของสงโป๋เฉิงสาดยิงแรงอาฆาต หรี่ตาจ้องหยางเฉิ นที่อยู่ด้านหลังหวง “นึกไม่ถึงว่ายังมีคนยอมตายแทนแกด้วย ฉันอยากจะดูหน่อยว่ารอฉันฆ่าไอ้ผมทองคนนี้แล้ว ยังมีใคร ปกป้องแกได้อีก?”

เพิ่งพูดจบ นิ้วมือสงโป๋เฉิงกดลงเบาๆ

จนถึงวินาทีนี้ หวงคู่ถึงสำนึกได้ว่าตนเองหุนหันพลันแล่นไป คาดไม่ถึงเพียงคำพูดประโยคเดียวของหวังเฉียง และยังมีทุก อย่างที่เห็นมาหน้าประตูของตระกูลสง ทำให้คิดว่าหยางเฉินสามารถจัดการความยุ่งยากตรงหน้าได้หมดจริง ที่ในมือของสงโป๊เฉิงถืออยู่คือปืนนะ

ชั่วขณะนั้นด้านหลังของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ บนหน้าผาก ก็มีเหงื่อเม็ดใหญ่เช่นกัน ไหลลงตามผมสีทองมาไม่หยุด

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้น ในชั่วขณะนั้น

ชั่วขณะที่เสียงปืนดังขึ้น หวงหมดหวังถึงที่สุด หลับตาลง

สนิท

แต่ในเวลานี้เอง เขารู้สึกว่าร่างกายถูกผลักออกฉับพลัน จาก นั้นเขาพบว่าตนเองได้นั่งลงบนโซฟาด้านข้างแล้ว

ลูกตาสงโป๊เฉิงหดตัว พอยิงไม่โดน จากนั้นจึงหมุนปาก

กระบอกปืน เล็งไปยังหวงที่ถูกผลักล้มลงไปบนโซฟาอีกครั้ง

หนึ่ง

“กึก!”

เพียงแต่เขายังไม่ทันได้ลั่นไกปืน ก็สัมผัสได้ถึงลมแรงหอบ หนึ่งที่จู่โจมมา ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกหัก

สงโป๊เฉิงมองข้อมือของตนเองที่โค้งงอเก้าสิบองศา ยังมี กระดูกขาวโพลนที่น่าตกใจ และมือที่มีเพียงเนื้อและหนังเชื่อม ติดกันนิดๆ หน้าตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว
เพียงแค่ชั่วขณะหนึ่งก็เจ็บปวดขั้นสุด ทำให้เขาส่งเสียงร้อง โหยหวนขึ้นมา

เลือดสดเปื้อนบนผ้าห่มแดงฉาด หวังเหยามองข้อมือของสง โป๋เฉิงฉีกขาดต่อหน้าต่อตา เวลานี้รู้สึกเพียงหมดเรี่ยวแรงไปทั้ง ตัว เหมือนมีคนมาบีบคอเอาไว้ อยากจะกรีดร้อง แต่ไม่ว่าส่ง เสียงอย่างไรก็ไม่มีออกมาสักนิดเดียว

มีเพียงเสียงร้องน่าเวทนาเจ็บขั้นสุดของสงโป๊เฉิงเท่านั้น ดัง ขึ้นทั้งคฤหาสน์แล้ว

“เจ้าบ้านสง แกอยากเอาชีวิตของฉัน ฉันกลับแค่เอามือข้าง เดียวของแก น่าจะไม่เกินไปมั้ง?

ทันใดนั้นเสียงของหยางเฉินดังขึ้น เห็นเพียงเขาหน้าตานิ่ง สงบนั่งอยู่บนโซฟา ถือโอกาสดึงทิชชูเปียกจากบนโต๊ะกาแฟมา เช็ดถูรอยเลือดอย่างระวัง

หวงนั่งอยู่ข้างกายหยางเฉิน ในดวงตาคือความเซ่อซ่า

จากที่สูงโป๊เฉิงลั่นไกปืนใส่เขาเมื่อสักครู่นี้ ถึงตอนที่ตนเองถูก หยางเฉินผลักล้มลง ตามมาด้วยข้อมือสงโป๊เฉิงถูกทำขาด จน สุดท้ายหยางเฉินมาเช็ดมือด้วยความนิ่งเฉย

ทุกอย่างนี้ล้วนเกิดขึ้นในช่วงเวลาพริบตาเดียว แม้กระทั่งหวง อู่ยังมีความรู้สึกว่าไม่สมจริง ทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา

“แก แก สรุป สรุปอยากจะเอายังไง?”

ในลูกตาของสงโป๊เฉิงเหลือเพียงความหวาดกลัว บนมือมีเจ็บปวดสุดทนลอยมา ทำให้เขาพูดจาเสียงสั่นเครือหมด

แม้กระทั่งในใจเขาไม่ทางเกิดความแค้นต่อหยางเฉิ นขึ้นได้สักนิดเดียว

เจ้าบ้านสูง ไม่ใช่ฉันจะเอายังไง แต่ว่าผู้หญิงคนพาบอดี้ การ์ดสองคนของแกไปตีพ่อของพยาบาลอยู่” หยางเฉินพูดแบบหน้าตาความรู้สึก

อะไรนะ

สงโป๋เฉิงโมโหเดือดดาล ความเจ็บที่ข้อมือหัก ทำให้เขา อยากฆ่าหวังลู่เหยาใจแทบขาด

ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ ข้อมือของเขาจะขาดได้อย่างไรกัน?

ปัจจุบันนี้เพียงและต้อง พิการเพราะหวังพาการ์ดสองคนของเขาตีพ่อตาของหยางแล้ว

โทรศัพท์หาสามีของเธอ ภายในสิบนาที ถ้าเขามาทัน งั้น รอรูปของเธอในเน็ตได้เลย”

หยางเฉินยกขึ้นดูเวลาข้อมือ เอ่ยปากบอกทันใดนั้น

เขารับปากฉันว่าอีกครึ่งชั่วโมงจะไปโรงพยาบาล จากที่ไปพยาบาลใช้เวลาสิบนาที เรื่องเมื่อนาทีแล้ว
ตอนนี้เขามีเวลาเหลือเพียงสิบห้านาที สิบนาทีรอจางกว่างมา ห้านาทีจัดการเรื่องของหวังลู่เหยา เวลาพอดิบพอดี

“ฉัน ฉัน ฉันผิดไปแล้ว ขอร้องคุณปล่อยฉันไปเถอะนะ คุณ อยากจะให้ฉันทำยังไง ได้ทั้งนั้นเลย!!

หวังลู่เหยาดึงผ้าห่มออกวิ่งมาตรงหน้าหยางเฉินด้วยร้างที่ เปลือยเปล่า คุกเข่าที่พื้น หน้าตาอ้อนวอนเต็มที่

หล่อนรู้นิสัยของจางกว่างเป็นอย่างดี ถ้าให้เขารู้ว่าตนเอง นอกใจ ต่อให้หล่อนคลอดลูกชาย ให้จางกว่าง จางกว่างก็ไม่ ปล่อยหล่อนไปเด็ดขาด

“ไสหัวกลับเตียงไป!

สายตาหยางเฉินหนาวเหน็บในชั่วขณะหนึ่ง

หวังลู่เหยาเกือบตกใจจนแทบราด รีบมุดเข้าไปในผ้าห่ม ทันที ท่าทางร้องห่มร้องไห้ ดูขึ้นมาน่าสงสารเหลือทน

แต่ทว่าหยางเฉินไม่รู้สึกเห็นใจสักนิดเดียว คนที่น่าสงสารมัก จะมีส่วนที่น่าเกลียด ผู้หญิงประเภทนี้ เก็บเอาไว้ไม่ช้าก็เร็วคง สร้างหายนะให้

“ที่รัก ฉัน ฉันอยู่ที่ตระกูลสง!”

หวังลู่เหยาต่อสายโทรศัพท์แล้ว กดเปิดลำโพง พูดจาสั่นเครือ

“เธอไปที่ตระกูลสงได้ยังไง?

เสียงที่ดุดันดังขึ้น เห็นได้ชัดว่าหมดความอดทนเต็มที่
หยางเฉินเคยเจอจางกว่าง รู้ว่าเสียงนี้เป็นเขาจริง

“บอกไปตามตรง กล้าโกหกแม้แต่คำเดียว ฉันจะฆ่าเธอเดี่ยว นี้เลย!” หยางเฉินพูดจาอย่างเย็นชา