บทที่150 สวัสดีครับคุณหยาง

รอตอนฉินซีออกไป ทั้งสองคนก็ตีกันเสร็จแล้ว ผมยาวของโจวยชัยยุ่งเหยิงตกลงมา รองเท้าแตะที่เท้าก็ไม่ เห็นแล้ว

ส่วนฉินต้าหย่งยิ่งย่ำแย่ บนใบหน้ายังมีรอยข่วนสามแถบ มี เลือดสดซึมออกมาด้วย เห็นได้ชัดว่าถูกโจวซุยข่วนเข้าให้

“ฉันต้าหย่ง ฉันแต่งงานกับคนขี้ขลาดอย่างคุณมาใกล้สามสิบ

ปีแล้ว หลายปีมานี้ คุณเคยให้อะไรฉันบ้าง?

“ไม่ง่ายที่จะได้ใช้ชีวิตดีหน่อย คุณกลับอยากให้ฉันย้ายออก ไปเช่าห้องอยู่กับคุณ มีสิทธิ์อะไรกัน?

“ถ้าอยากไป คุณก็ไปคนเดียว!”

โจวซุยเอามือเท้าสะเอว ท่าทีแข็งกร้าวมากว่าไม่ยอมย้าย บ้านไป

หยางเฉินและพวกเขาถึงได้รู้ว่าสองคนนี้ตีกันขึ้นมาหุนหัน ที่แท้เพราะเรื่องย้ายบ้าน

“ฉันไม่เคยให้อะไรเธอ แต่เธอเคยให้อะไรฉันบ้าง? ทำอะไร ให้กับครอบครัวของพวกเราบ้าง?”

“ทั้งวันคุณเอาแต่อยู่เฉยๆ วันหนึ่งรู้จักแต่ดูทีวี งานบ้านไม่ทำ ก็แล้วไป แม้แต่กับข้าวยังไม่ยอมท่า คุณมีสิทธิ์อะไรพักอยู่ที่นี่?”
“คุณจะไปก็ต้องไป ไม่ไปก็ต้องไป

ท่าทีของฉันต้าหย่งแน่วแน่มาก นี่ยังเป็นครั้งแรกที่เขาเด็ด เดี่ยวเช่นนี้

เวลานี้สองสามีภรรยา ไม่ว่าคนไหนต่างไม่ยอมประนีประนอม

“เสี่ยว บอกแล้วว่าเดือนหน้าจะจ้างแม่บ้านมา ต่อไปจะมีคน ทำกับข้าวเก็บกวาดบ้าน!” โจวชุ่ยพูดแบบนิ่งเฉยมาก

“คุณยังรู้จักอายอยู่ไหม?”

ได้ยินดังนั้น ฉันต้าหย่งยิ่งโมโหเพิ่มขึ้น ตะคอกว่า “คุณว่าง เฉยๆ อยู่ที่บ้านทั้งวัน ไม่ทำอะไรเลย แต่กลับให้ลูกสาวเสียเงิน จ้างแม่บ้าน? มีแม่ที่หน้าไม่อายอย่างคุณด้วยเหรอ?”

“ฉันไม่ได้ให้หล่อนจ้างแม่บ้านสักหน่อย คุณมาตะคอกใส่ฉัน ทำไม? จะว่าไปฉันเลี้ยงพวกหล่อน โตมาขนาดนี้ ตอนนี้พวก หล่อนใช้เงินมาตอบแทนบุญคุณฉันบ้าง หรือว่ามีปัญหาอะไรเห รอ?” โจวซุ่ยพูดยิ้มเยาะ

ฉินต้าหย่งโมโหจนใกล้ระเบิดแล้ว “ลูกสาวผมเกี่ยวอะไรกับ คุณด้วย? ลูกสาวสองคนโตมาขนาดนี้ คุณเคยให้ความรักกับ พวกหล่อนเหรอ? คุณเอาหน้ามาจากไหน ยังอยากอยู่ทำลาย ลูกสาวของผมที่นี่ต่อ?”

ภายใต้อารมณ์ร้อนรน ไม่ว่าอะไรฉันต้าหญิงล้วนพูดออกมา หมด เพียงแต่เดิมที่ฉินซีและฉินไม่ได้สังเกตถึง

โจวซุ่ยกลับสับสนพอสมควรทันใด สายตาหลบเลี่ยงอยู่บ้างพูดอย่างหวาดผวามาก “ฉันต้าหย่ง อยากไปคุณไปคนเดียว อย่างไรเสียฉันจะไม่ย้ายออกไปด้วยหรอก”

“โจวซุ่ย คุณไม่ไปใช่มั้ย? ได้ ในเมื่อคุณไม่ไป งั้นพรุ่งนี้เช้า ผมจะรอคุณที่สำนักงานเขต รอหย่าแล้ว คุณก็ไม่ความเกี่ยวข้อง ใดๆ กับผมอีก” ฉินต้าหย่งพูดจบ หมุนตัวออกไป

ชั่วขณะนั้นโจวซุ่ยตกใจสีหน้าเปลี่ยน ในสายตายังมีความ

สับสนอยู่บ้าง

“เสี่ยว พ่อลูกอยากหย่ากับแม่ ลูกรีบไปกล่อมเขาหน่อยสิ!!

โจวซุ่ยร้อนใจแล้ว คว้ามือของฉันไว้ พูดด้วยอารมณ์ กระตือรือร้น

ฉันทำหน้านิ่งเฉยมองหล่อนที่หนึ่ง “แม่คะ แม่ก็รู้นิสัยของพ่อ หากเขาตัดสินใจแล้ว ใครก็กล่อมไม่ได้ ในเมื่อพ่ออยากย้าย ออกไป แม่ก็ไปเถอะค่ะ ไม่ว่าอย่างไรก็ดูแลซึ่งกันและกันได้”

ได้ยินคำพูดของฉินซี โจวยหน้าตาเซ่อซ่า อย่างไรเสีย หล่อนก็นึกไม่ถึงว่าฉันซีที่แต่ไหนแต่ไรว่านอนสอนง่าย จะ สามารถพูดคำพวกนี้ออกมาได้

“นี่แกกำลังไล่ฉันไป?” โจวชุ่ยตาแดงก่ำสอบถามขึ้น ฉันพูดจานิ่งๆ “หนูไม่ได้ไล่แม่ไปค่ะ แต่ว่าไม่อยากให้พ่ออยู่ คนเดียว”

พูดจบ ฉินซีหมุนตัวออกไป
มองภาพด้านหลังของฉินซีจากไป อารมณ์บนใบหน้าของโจว ชุ่ยนับวันยิ่งดุร้าย “ดี ดีมาก พวกแกแต่ละคนอยากทำแบบนี้ กับฉัน ฉันจะทำให้พวกแกชดใช้กัน!!

โจวซุยในเวลานี้ ท่าทางดุร้าย ในสายตาเต็มไปด้วยความ เกลียดแค้น เพียงแค่ไม่มีใครมองเห็น

“ไม่เป็นไรนะ?”

หยางเฉินมองฉินซีกลับมาถึงห้อง ถามเสียงเบาๆ

ฉินซีส่ายหน้า “ไม่เป็นไร พวกเรานอนกันเถอะ!!

จากนั้นก็ไม่พูดจากันทั้งคืน เช้าตรู่วันต่อมา

หยางเฉินและฉินซีเพิ่งพาเสียวเสี่ยวเดินออกมาจากห้อง มอง เห็นกระเป๋าเดินทางใบใหญ่สองใบวางในห้องโถงใหญ่ ยังมี ของกระจุกกระจิกจำนวนหนึ่ง ไม่ได้มากมายอะไร

“พ่อคะ พ่อจะย้ายไปจริงเหรอคะ?”

ฉินซียังอาวรณ์อยู่บ้าง เดินเข้าไปสอบถาม

“เสี่ยว พวกลูกอยู่กันไปแบบสบายใจเถอะนะ พ่อโน้มน้าว แม่ของลูกได้แล้ว พวกเราจะย้ายออกไปอยู่กันเอง แต่ว่าห้องที่ เช่าเล็กหน่อย พอแค่พ่อกับแม่อยู่เท่านั้น”

ตำแหน่งของสามขีดบนหน้าฉันต้าหย่งที่โดนข่วนนั้นตก สะเก็ดแล้ว เขาหัวเราะเบาๆ “เสี่ยวฝากให้อยู่ที่นี่ พวกลูกดูแล กันดีๆ”
ฉันรู้ว่าฉันต้าหย่งตัดสินใจแน่วแน่แล้ว จึงไม่ได้พูดเกลี้ย กล่อมอีก แต่ยังมองทางหยางเฉิน “ฉันจะขับรถของเสี่ยวไปส่ง พ่อแม่ คุณไปส่งเสี่ยวกับเสี้ยวเสียวเถอะ”

หยางเฉินเอ่ยปากบอก “ไม่อย่างนั้น ให้ผมไปส่งพ่อแม่เอง?”

“ฉันไปเอง!” ฉินซีเอ่ยปากบอก

หยางเฉินพยักหน้า ไม่พูดกล่อมต่ออีก

เวลานี้โจวยู่ชุ่ยหิ้วกระเป๋าถือใบหนึ่งออกมาแล้ว สีหน้าดูไม่ดี มากๆ

“แม่คะ หนูช่วยถือกระเป๋าค่ะ!”

ฉันกําลังอยากจะรับกระเป๋าถือของโจวชุ่ย กลับถูกโจว ย หลบออกไป ไม่ต้องการความช่วยเหลือเสแสร้งจากลูกอกตัญญู อย่างแกหรอก”

สีหน้าฉันมืดหม่นลงอยู่บ้าง ฉันต้าหย่งถลึงตาใส่โจวชุ่ยที หนึ่ง

รอฉินซีขับรถไปส่งฉินต้าหย่งและโจวชุ่ยแล้ว หยางเฉินถึง มองทางฉิน แล้วบอกว่า “พวกเราก็ไปกันเถอะ!!

ดวงตาฉันยีบวมพอสมควร เห็นได้ชัดว่าเมื่อคืนนอนไม่หลับ

เท่าไร

หยางเฉินส่งเสี้ยวเสี้ยวเสร็จ จากนั้นส่งเธอไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป ระหว่างทาง ฉินไม่พูดไม่จา สายตาว่างเปล่าอยู่บ้าง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอีก

ตอนที่ใกล้ถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ในสายตาของเธอถึงเพิ่มความ รู้สึกขึ้นมาระดับหนึ่ง มองหยางเฉินแล้วพูดว่า “พี่ชาย ขอโทษ นะ!”

ถูกเรียกว่าพี่ชายขึ้นมากะทันหัน หยางเฉินมึนงงนิดหน่อย ทันใดนั้นนึกได้ว่าเมื่อคืนฉันบอกว่าอยากนับถือเขาเป็นพี่ชาย ถึงได้หัวเราะแล้ว “ทำไมต้องมาขอโทษฉันด้วย?”

“ฉันขอโทษพี่แทนแม่ของฉัน ชีวิตนี้หล่อนไร้ยางอายได้ถึง ขนาดนี้ ฉันกับพี่สาวเคยชินมาตั้งนานแล้ว โดยเฉพาะหล่อนเป็น แม่ของพวกฉัน ต่อให้ไม่ชอบยังไง ก็เป็นหล่อนที่ให้ชีวิตพวกเรา มา พวกเราเกลียดหล่อนไม่ได้”

เสียงฉินยีสะอึกสะอื้นพอสมควร จากนั้นพูดอีก “แต่พี่ไม่ เหมือนกัน พี่กับหล่อนไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดอะไร หล่อนไม่ควรทำตัวไร้ยางอายขนาดนั้นกับพี่

หยางเฉินหัวเราะเบาๆ “พอแล้ว อย่าคิดมากเลย ขอเพียง หล่อนไม่ทำเรื่องที่เส้นฉัน เห็นแก่หน้าเธอที่เป็นน้องสาวคนนี้ ฉันจะไม่ทําอะไรหล่อนหรอก”

ฉันส่งเสียงหัวเราะ “พี่ชาย ขอบคุณพี่นะ!”

ระหว่างที่พูดก็มาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว ฉันแต่งหน้าแต่งตา ให้เรียบร้อยสักหน่อย ท่าทางของหญิงแกร่ง เข้าไปในบริษัท

ส่วนหยางเฉินขับรถมุ่งหน้าไปยังหวงเหอบาธ เมื่อคืนนี้ให้เวลาเว่ยเงินพิจารณาคืนหนึ่งแล้ว กำลังรอคำตอบของเขาอยู่ เลยล่ะ

ยี่สิบนาทีต่อมา หวงเหอบาร

“สวัสดีครับคุณหยาง!”

หยางเฉินเพิ่งเดินเข้าโถงใหญ่มา ได้ยินเสียงที่เลือนรางไม่ชัด เท่าไร

คือเว่ยเชิน เมื่อคืน โดนหยางเฉินกดลงบนโต๊ะกาแฟ ฟันของ เขาหลุดไปหลายซี่ จมูกก็ยุบลงไปด้วย

เวลานี้ เว่ยเงินที่ลักษณะจมูกเขียวและหน้าบวม ดูน่าเวทนา อย่างยิ่ง พูดจาก็ไม่ชัดถ้อยชัดคำเท่าไร

“ดูแล้วนายครุ่นคิดมาดีแล้วว่าจะตอบยังไง

หยางเฉินมองเขานิ่งๆ พูดจาหยอกเย้า

เว่ยเป็นรีบเข้ามาหาทันที กำลังจะพูดจา ทว่ากลับถูกหยางเฉิ นขัดจังหวะ “ไปห้องทำงานแล้วค่อยคุย!

โดยเฉพาะเรื่องที่พวกเขาอยากคุยพัวพันใหญ่โต ถึงแม้หวง เหอบาธจะเป็นคนของตนเองหมด แต่ยังต้องกระทำด้วยความ ระมัดระวัง