บทที่114 ฆ่าคนด้วยใบไม้

หยางเฉินมองหยางเสี่ยวหมิงอย่างไร้ความรู้สึก ทันใดนั้นก็ มองไปที่เฉียนเปียว ที่ขณะนี้ถูกปืนสิบกว่ากระบอกเล็งอยู่

เมื่อเรียนเปียวเห็นหยางเฉิน ก็ไม่กล้าสบตาเขา หลบสายตา ด้วยความรู้สึกผิด

หยางเฉินเพียงแค่อยากเห็นเฉียนเปียว จากนั้นจึงได้มองกลับ

ไปที่หยางเซี่ยงหมิง

แกอยากฆ่าฉัน?

หยางเฉินกล่าวออกมาทันใด ด้วยสีหน้าสงบ

หยางเซี่ยงหมิงเป็นราชาแห่งความดุร้าย มิเช่นนั้นคงจะไม่จัด คนไปฆ่าหยางเฉิน เพียงเพราะหยางเวยถูกทำให้พิการ ตอนนี้ เห็นหยางเฉินท่าทีสงบ ในใจเขากลับไม่สงบอย่างมาก

เฉียนเปียวกำลังถูกปืนสิบกว่ากระบอกจ่ออยู่ เพียงแค่เขาสั่ง การ ปากปืนเหล่านี้ก็จะเล็งไปที่หยางเฉินอย่างพร้อมเพรียงกัน คนแบบนี้ ถ้าไม่มั่นใจเต็มร้อย ก็เป็นคนบ้า

หยางเซี่ยงหมิงเชื่อมั่นมากว่าเขาเป็นพวกมั่นใจเต็มร้อย

“แกทําให้หลานชายฉันพิการ ทำให้เขาต้องใช้ชีวิตติดเตียง ตลอดไป ถ้าฉันจะฆ่าแก จะมีปัญหางั้นเหรอ?” หยางเซี่ยงหมิง หน้าตาเกรี้ยวกราด
หยางเฉินยิ้มเบาๆ “แกตัวจริงกับแก ในอุดมคติของฉัน ต่าง กันโดยสิ้นเชิง!”

“ต่างกันตรงไหน?”

หยางเซี่ยงหมิงถาม

“เดิมทีฉันคิดว่า ที่แกทำให้ตระกูลเล็กๆตระกูลหนึ่ง กลายเป็น ตระกูลชั้นนำของเมืองโจวเฉิงได้ เพราะรู้ความผิดชอบชั่วดีและมี ความสามารถ แต่ตอนนี้ดูๆแล้ว ฉันเข้าใจไปเอง”

หยางเฉินกล่าวด้วยหน้าตามีเลศนัย “ถ้าจะให้ฉันติชม แปด ค่เพียงพอแล้ว! คิดอะไรสั้นๆ กบในกะลา

“บังอาจ!”

หยางเซี่ยงหมิงเกรี้ยวกราดขึ้นมาทันใด “แกคิดว่าฉันไม่กล้า ฆ่าแกจริงๆเหรอ?”

เมื่อเขาพูดจบ เดิมทีปืนสิบกว่ากระบอกจ่อไปที่เฉียนเปียว ปากปืนที่เป็นช่อง ๆ ได้เปลี่ยนไปจ่อที่หยางเฉินทันใด

เฉินเปียวหน้าถอดสี หลังจากที่เดาตัวตนของหยางเฉินออก แล้วนั้น แล้วเขาจะมองหยางเฉินถูกคนอื่นเอาปืนจ่ออย่างไม่ไยดี ได้อย่างไรกัน? เขาขยับตัว เว็บเดียวได้ไปขวางที่ด้านหน้าของ หยางเฉินไว้ แล้วเกรี้ยวกราด “ใครกล้าแตะต้องเขา!

เมื่อหยางเซี่ยงหมิงเห็นการกระทำของเฉียนเปียว ก็ประหลาด ใจขึ้นมา เฉียนเปียวที่ไม่กลัวแม้แต่ความตาย ขณะนี้ได้ปกป้อง อยู่ด้านหน้าของหยางเฉิน
แม้ในใจจะตะลึง แต่ไม่นาน หยางเซี่ยงหมิงก็หัวเราะออกมา “เฉียนเปียว เดิมทีฉันหาจุดอ่อนของแกไม่เจอ แต่ตอนนี้ ก็หาเจอ แล้ว”

“แกหมายความว่าไง?” เฉียนเปียวพูดเบาๆ

“ในเมื่อแกยอมตายเพื่อปกป้องมัน แสดงว่ามัน คือจุดอ่อนข องแก”

หยางเซี่ยงหมิงยิ้มอย่างสะใจ เพียงแค่แกทำงานให้ตระกูล หยาง แล้วฉันจะปล่อยมันไป!”

เฉียนเปียนหน้าถอดสี สำหรับเขา ต่อให้ตาย ก็ไม่ยอมที่จะ อยู่ที่ตระกูลหยางอีกต่อไป แต่ใครจะรู้ว่าหยางเฉินจะปรากฏ กาย ถ้าหยางเฉินเป็นอะไรไป เขาจะเป็นนักโทษที่เลวที่สุดของ แดนเหนือ

หยางเฉินไม่พูดอะไร มองเฉียนเปียวอย่างชื่นชมมาก ก่อน หน้านี้ หม่าชาวได้สืบเรื่องของเฉียนเปียวอย่างละเอียด

แม้เฉียนเปียวไปจากแดนเหนือตั้งแต่เมื่อแปดปีที่แล้ว แต่บาง เรื่อง จะโทษเขาก็ไม่ได้

“ตระกูลหยางไร้มโนธรรม ฉันไม่มีทางอยู่ที่ตระกูลหยางต่อ

อย่างแน่นอน!”

สักพัก เฉียนเปียวเอ่ยปากออกมา ด้วยน้ำตาคลอเบ้า

“ในเมื่อแกปฏิเสธ งั้นก็ตายไปพร้อมกับมันเลยละกัน
หยางเขียงหมิงค่อยๆหลับตา นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาต อย่างรุนแรง

เฉียนเปียวไม่พูดใดๆ ได้แต่กัดฟัน ป้องกันหยางเฉินไว้ด้าน หลังอย่างแน่วแน่ จู่ๆก็พูดขึ้นมาว่า “เพียงแค่พวกมันยิ่ง ผมจะ ต้านกระสุนทุกนัดไว้ แล้วพวกคุณฉวยโอกาสหนีไป

เขารู้ดีถึงความสามารถของผู้แข็งแกร่งขั้นสุดยอดของแดน เหนือ และเชื่อมั่นในตัวของหยางเฉินและหม่าชาว และเขา เตรียมตัวที่จะตายแล้ว

จู่ๆหยางเฉินก็หัวเราะขึ้นมา เดินไปด้านหลังของเฉียนเปียว ตบบ่าเขาเบาๆ “ฉันไม่ให้แกตายหรอก ใครจะฆ่าแกได้?”

คำพูดของหยางเฉินเต็มไปความยโสโอหังบ้าคลั่ง แต่เฉียน

เปียวกลับไม่รู้สึกว่าหยางเฉินกำลังคุยโวโอ้อวดอยู่ ในใจเต็มไป

ด้วยความตะลึง วัยรุ่นรักษาดินแดนเหนือคนนี้ แข็งแกร่งถึงขั้น

นั้นแล้วเหรอ?

คำพูดของหยางเฉิน กลับทำให้ผู้คนของตระกูลหยางทั้งหมด หัวเราะอย่างบ้าคลั่งออกมา

หลังจากที่หยางเซี่ยงหมิงหัวเราะเพียงพอแล้ว ได้จ้องไปที่ หยางเฉินอย่างไม่ละสายตาด้วยความดุดัน “ฉันละอยากจะรู้ ถูก ปืนสิบกว่ากระบอกจ่ออยู่ แล้วแกจะขัดขวางไม่ให้ฉันฆ่ามันได้ อย่างไรกัน?”
“ไม่งั้น ลองดูมั้ย?”

หยางเฉินยิ้มมุมปาก ด้วยสีหน้าสบายใจ

“หยางเฉิน อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ แกคิดว่าฉัน กลัวตัวตนของตระกูลอวี่เหวินของแก ดังนั้นจึงคิดว่าฉันไม่กล้า ลงมือสินะ”

หยางเซี่ยงหมิงกล่าวด้วยท่าทางทะลุปรุโปร่ง “ฉันสืบมาตั้ง นานแล้ว สิบปีก่อน แกถูกไล่ออกจากตระกูลอวี่เหวิน ต่อให้ ตระกูลจะยกเยียนเฉินกรุ๊ป ให้แกไปแล้ว แต่แกทำได้เพียงครอบ ครองสาขาเจียงโจวที่เล็กๆนั้นเท่านั้น ผู้ที่ครอบครองเยี่ยนเฉินก รุ๊ปที่แท้จริง ก็ยังเป็นตระกูลอวี่เหวินอยู่

“แกคิดว่า อย่างแก ฉันจะไม่กล้าฆ่าเหรอ?”

หยางเฉินส่ายหน้า “ผู้ที่ไม่รู้ย่อมไม่กลัว แกไม่รู้อะไรเลย ว่า ตระกูลหยางของแกพลาดโอกาสอะไรไป แล้วทำผิดกับคนแบบ ไหนไปแล้วบ้าง”

“จองหอง!”

หยางเซี่ยงหมองเกรี้ยวกราด “ในเมื่อแกโอหังได้ขนาดนี้ งั้น ฉันจะฆ่าหมาของแกก่อนก็แล้วกัน ดูว่าแกจะโอหังแบบนี้ได้อีก

หยางเฉินสายตาอาฆาต กล้าเหยียดหยามพี่น้องของเขา ต้อง

ตายสถานเดียว!

“ยิง!”
หยางเขียงหมิงสั่งการทันใด

เฉียนเปียวหน้าถอดสี ในตอนที่หยางเซี่ยงหมิวสั่งการนั้น ได้ เข้าไปขวางด้านหน้าของหยางเฉินไว้ทันใด

“หมอบ!”

หยางเฉินตะคอกออกมาทันที กดบ่าของเฉียนเปียวลง ร่าง

ของเขาหมอบลงกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้ และชาวหม่าปฏิกิริยาโต้ตอบเร็วกว่า ตอนที่หยางเสี่ยวหมิง

พูดจบ เขาได้หมอบลงกับพื้นแล้ง

“ปัง!ปัง!ปัง!……….

ในขณะเดียวกันนี้ ปืนสิบกว่านัดได้ยิงออกมา ในตระกูลหยาง เต็มไปด้วยเสียงปืนดังแสบแก้วหูไปหมด

จู่ๆหยางเฉินก็ได้หายไปจากที่เดิม ราวกับปีศาจอย่างไรอย่าง นั้น มองเห็นไม่ชัดแต่อย่างใด

ทุกๆคนเพียงแค่ลั่นไกปืน ก็พบว่าเป้าหมายได้หมอบลงกับพื้น แล้ว ส่วนหยางเฉิน หายไปแล้ว ทุกคนเหมือนรู้สึกเห็นผี

และหยางเฉินได้เด้ดใบไม้มาสิบใบ แล้วโบกมือไป

“w!!!……”

เสียงเบาๆดังขึ้น มือปืนสิบกว่าคนที่ยืนอยู่ที่เดิมเมื่อกี้ ล้มลง กับพื้นทั้งหมด ตรงกลางหน้าผากของทุกคน เต็มไปด้วยรอยแดง ใบไม้ได้ทะลุเข้าไปในหัวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตาเดียว ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นเพียงใบไม้สิบใบที่หยางเฉินเด็ดมา จากนั้นมือปืนสิบกว่าคน ก็ล้มลงกับพื้น ตายตาไม่หลับ

ฆ่าคนด้วยใบไม้!

ตายราบคาบ!

หยางเสี่ยวหมิงตัวสั่นไม่หยุด รู้สึกเหมือนทุกอย่างคือความฝัน ที่พึ่งพิงที่ดีที่สุดของเขาไม่ใช่เฉียนเปียว แต่เป็นมือปืนสิบกว่าคน นั้นต่างหาก

ขณะนี้ กลับนอนกับพื้นอย่างลึกลับ แม้แต่ตาย ความรู้สึกของ พวกเขาเหมือนไม่เปลี่ยนแปลงไปไหน คิดไม่ถึงว่าจะพบจุดจบ เป็นแบบนี้

จู่ๆเฉียนเปียวถูกหยางเฉินกดลงกับพื้น ได้ยินแค่เสียงปืนดัง

ขึ้นติดๆกัน จากนั้นเสียงปืนก็หายไป

ตอนที่เขายืนขึ้นมา ก็ได้เห็นมือปืนสิบกว่าคนที่เมื่อกี้ยังจ่อปืน มาที่พวกเขา ได้ตายลงทั้งหมด ที่หน้าผากของทุกคนมีรอยเลือด อยู่

ขณะนี้ รอยเลือดเพิ่งจะเหมือนกับกลีบดอกกุหลาบ ค่อยๆ โผล่ ออกมาช้าๆที่หน้าผาก