บทที่ 71 พวกไร้ยางอาย

หยางเงินลังเลครู่หนึ่ง แล้วกล่าว : “ในเมื่อต้องการจะย้าย ไม่ให้พ่อแม่กับเสี่ยวต่างย้ายไปกันไม่ดีกว่า ยังไงบ้านหลังนั้น ใหญ่ แม้ว่าพ่อแม่ยังเสียงดังแบบที่นี่ ก็จะไม่ได้ยิน

ยอดเมฆาเป็นวิลล่าชั้นนำในเจียงโจว ฉนวนเก็บเสียงในห้อง ให้ผลลัพธ์ยอดเยี่ยมมาก

ฉิน กลับส่ายหัวอย่างไม่ลังเล : “ที่ฉันอยากย้ายออกไป ก็ เพราะต้องการให้สภาพแวดล้อมที่สะดวกและเงียบสงบแค่เสี้ยว เสี้ยว”

ตอนนีฉิน ล่าบากใจมาก ย้ายออกไปก็เป็นห่วงฉันไม่ย้าย ออก ก็เป็นห่วงเสี้ยวเสียว

“ในเมื่อยังคิดไม่ออก ก็พิจารณาอีกสักหน่อย รอเมื่อไหร่ที่คุณ คิดได้แล้ว ก็บอกฉัน” หยางเฉินพูด

ไม่มีคำพูดตลอดคืน ในวันรุ่งขึ้น หลังจากหยางเฉินส่งฉินซีที่ บริษัท เขาวางแผนที่จะไปเยี่ยนเงินกรุ๊ปสักรอบ

ทันทีที่รถจอดสนิท ก็มองไปที่ประตูบริษัท ฉันกำลังถูกชาย คนหนึ่งพัวพัน ชายคนนั้นคือเพื่อนร่วมสถาบันหวังเย็นจูนที่เคย จีบฉิน ตอนมหาลัย
ปัจจุบันแต่งงานกับหยางหลวแห่งตระกูลหยางเมืองโจวเจ๋งไป แล้ว ครั้งล่าสุด จินยีทานอาหารกับหยางเฉิน ก็ยังเคยเจอเขา อยู่

ณ ตอนนี้ หวังเป็นจูนกำลังพัวพันฉันอยู่และพูดอะไรบาง

อย่าง

“เสี่ยว เดิมผมคิดว่าคุณเข้าใจเหตุผลของผม ไม่คิดว่าคุณจะ ไม่เข้าใจเลยแต่แรก”

“หวังเย็นจูน เมื่อก่อนฉันตาบอดจริงๆ ถึงได้ไปชอบคุณ คิดไม่ ถึงว่าคุณจะเป็นคนน่าขยะแขยงขนาดนี้

“เสี่ยว ผมรักคุณเสมอมา ได้โปรดอยู่กับผมตลอดไปได้ ไหม?”

อารมณ์ของหวังเป็นศูนตื่นเต้นมาก จู่ๆ ก็คว้าแขนของฉัน

ต้องการจะกอดฉินยี

ไปให้พ้น!”

ฉิน กล่าวด้วยความโกรธ ตบหน้าหวังเป็นจูน และพูดอย่าง โกรธเคือง : “คุณมันสารเลว ออกไปให้พ้นจากฉันซะ!”

“เสี่ยว ถือคุณจะตีผมให้ตาย ผมก็ไม่ไป นอกจากคุณจะ รับปากจะอยู่กับผม” หวังเย็นจนไม่รักษาหน้าตาสักนิด

“หวังเย็นจน ความคิดคุณไม่เหมือนใครเลยจริงๆ รักฉัน ดัง นั้นจึงไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น? รักฉัน ถึงแต่งงานแล้ว แต่ก็ ยังอยากอยู่กับฉัน?”
จิน ประชดประชัน อารมณ์ก็ร้อนเร่าเป็นอย่างมาก ตะโกนไล่ หน้าหวังเป็นจุน : “คุณเอาฉันไว้เป็นอะไร? มือที่สามหรือ?”

“เสี่ยวยี คุณเชื่อผม ให้เวลาผมอีกครึ่งปี รอผมสำเร็จเป้า หมาย ก่อน ถึงเวลานั้นต้องได้รับเงินโบนัสก้อนโตแน่ สิ้นปีนี้ผม ก็จะหย่ากับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ถึงเวลานั้นผมจะให้ครอบครัวที่ สมบูรณ์แก่คุณ

หวังเป็นจูนเหมือนคนจิตผิดปกติ จับแขนฉันไว้ไม่ปล่อย : “แต่ผมอยากขอร้องคุณ ตอนนี้อย่าจากผมไปได้ไหม?

“คุณรีบปล่อยฉัน ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกรปภ.” บนใบหน้าฉัน ยีมีความเจ็บปวดเล็กน้อย

“คุณไม่รับปากผม ผมก็ไม่ปล่อย” หวังเย็นจนพูดอย่างหน้าไม่

อาย

เวลานี้เป็นเวลาใกล้เวลาเริ่มงาน คนจำนวนมากที่มาทำงาน

ต่างเห็นฉากนี้

ฉันรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธ แต่ถูกหวังเย็นจนจับไว้ จึงไม่ สามารถไปจากเขาได้

“ถ้าไม่อยากตาย ก็ปล่อยเธอซะ!”

ในเวลานั้นเอง ทันใดนั้นก็มีเสียงเป็นเสียงหนึ่งซาดังขึ้น

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ฉันดีใจทันใด ก่อนหน้านั้นเธอชวนหยางเจ นทานอาหาร ได้แกล้งเป็นแฟนต่อหน้าหวังเป็นศูน
“หวังเย็นจูน รีบปล่อยฉัน อย่าบังคับให้แฟนฉันต้องตีคุณ” ฉัน ยีพูดอย่างโกรธเคือง

หวังเย็นจนปล่อยแขนจีน กัดฟันกรอดมองหยางเดินและ พูด : “ผมตรวจสอบมาแล้ว คุณไม่ใช่แฟนของฉัน แต่เป็นพี่เขย ของเธอ”

หยางเงินขมวดคิ้ว มองไปทางฉิน และพูด : “เธอไปทำงาน ก่อน”

ฉันใช้สายตาซับซ้อนมองหยางเฉิน และเดินเข้าบริษัทไป หวังเย็นจนหวังที่จะเข้าไปรั้ง แต่ถูกหยางเฉินขวางเอาไว้ไม่

สามารถผ่านเข้าไปได้ “ผมขอเตือน อย่าท้าทายผม ไม่อย่างนั้นผมจะไม่ปล่อยคุณ

ไป” ดวงตาของหวังเย็นจนเต็มไปด้วยความโมโห

หยางเฉินยิ้มเย็น “คุณแต่งงานแล้ว ยังจะมาพัวพันฉันอีก ไม่กลัวว่าภรรยาคุณจะรู้หรือ?”

“นี่มันเรื่องของผม เกี่ยวอะไรกับคุณ?” หวังเป็นจนพูดอย่าง

โกรธจัด

“ใช่ไม่เกี่ยวกับผม แต่คุณรังควานเสี่ยว เกี่ยวกับผมแล้ว

หยางเฉินพูดด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก ความเคร่งขรึมฉายใน แววตา : “ตอนนี้ใสหัวไปซะ ผมจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่ อย่างนั้นอย่าว่าผมเกรงใจ
“ตลก!”

หวังเย็นจนปราศจากความกลัวหยางเฉิน เขายิ้มเยาะและพูด : “คุณเป็นแค่พี่เขยที่แต่งงานกับพี่สาวฉิน มีสิทธิ์อะไรมายุ่งเรื่อง ของผม?”

“ผมให้เวลาคุณสิบวินาที ถ้ายังไม่ไป อย่างนั้นผมจะให้คน ของตระกูลหยางมาพาคุณไป” หยางเฉินพูดนิ่งๆ

หวังเย็นจนพูดหัวเราะออกมา เจ้าหนู คุณคิดว่าตัวเองใหญ่ ขนาดไหน? ดนตระกูลหยาง คุณรู้จักอย่างนั้นหรือ?

หยางเฉินเมินเฉย มองเวลาก็ไม่พูดพร่ำเพรื่อ ถือ โทรศัพท์ออก มาโทรหาคนคนหนึ่ง : “แจ้งคนตระกูลหยางที่เมือง โจวเฉิง ภายในสิบนาทีมาที่หน้าประตูเยียนเฉินกรุ๊ป มาเอาสุนัขที่บ้าน ของเขาไป ไม่อย่างนั้นผมคงต้องไปเยือนตระกูลหยางสักครั้ง”

หวังเย็นจนมองหยางเฉินที่คุยโทรศัพท์ท่าทางจริงจัง จู่ๆ ก็มี ความรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่ไม่ช้าความกังวลนี้ก็หายไป

เหตุผลที่เขายังตามพัวพันฉัน เพราะเขาตรวจสอบฉันแล้ว ว่าหลายปีมานี้ เธอไม่ได้คบแฟนคนไหนเลย และหยางเฉินก็เป็น เพียงพี่เขยของเธอ

“คุณแกล้งโทรศัพท์หาใคร? หวังว่าไม่ใช่สายด่วนของ ประเทศจีนนะ? ฮ่าๆ … หวังเย็นจนประชดประชันไปหนึ่ง ประโยค

หยางเฉินยิ้มบางๆ : “ในเมื่อคุณไม่ยอมไป อย่างนั้นก็รอคนตระกูลหยางมารับคุณแล้วกัน แต่อย่ามาเสียใจ

“เสียใจแม่คุณสิ!” หวังเย็นจนทั้งโกรธและอับอาย

เขาพึ่ง หนึ่งประโยค ก็ถูกหยางเห็นเตะลอยออกไปไกลกว่า 10 เมตร ด้วยแรงกระแทกมหาศาลทําให้เขากระอักเลือกออกมา

สีหน้าหยางเฉินมืดครึ้มอย่างถึงขีดสุด เดินไปที่ตรงหน้าหวัง เย่นจูนทีละก้าว

มองอย่างเหยียดหยามและพูดกับเขา : “ถ้าผมเห็นคุณมา พัวพันฉันอีก ผมจะทำให้คุณหายไปจากโลกใบนี้ อย่าคิดว่าผม พูดเล่น ไม่อย่างนั้นคุณตายยังไง ก็ไม่อาจรู้ได้

เมื่อสิ้นเสียง หยางเฉินก็หันหลังหลังจากไป

มองแผ่นหลังหยางเฉินที่จากไป ดวงตาของหวังเย็นจนก็เต็ม ไปด้วยความดุร้าย เขากัดฟันพูด : “ฉันเป็นของฉัน ไม่มีใคร สามารถห้ามเธอให้กลับมาอยู่ข้างกายฉันได้

หยางเฉินจึงเดินไปจากไป มีรถAudi a8 สีดำคันหนึ่งมาจอด อยู่หน้าประตูเยี่ยนเงินกรุ๊ป หยางเลยรีบเดินออกมาจากรถ

“พี่ พี่มาได้ยังไงครับ?” เมื่อเห็นหยางเวย หวังเป็นจุนขจัด ความโกรธบนใบหน้า และรีบวิ่งไปถามไถ่

หยางเวยยังคิดอยู่ว่า เป็นใครในตระกูลหยางที่กล้ามาสร้าง ปัญหาหน้าประตูเยี่ยนเงินกรุ๊ป เมื่อเห็นสภาพกระเซอะกระเซิงของหวังเป็นจุน เขาก็เข้าใจในทันที

หยางเวยตบหน้าหวังเย็นจูนหนึ่งที และพูดด้วยความโมโห

“ใครให้คุณมีเรื่องที่หน้าประตูเยียนเฉินกรุ๊ป?” หวังเย็นจูนที่ถูกตบหน้า จู่ๆ ก็นึกถึงการโทรศัพท์ของหยาง

เฉินสายนั้นเมื่อครู สีหน้าของเขาจึงซีดเผือดลงทันที

“พี่ใหญ่ ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว!” หวังเย็นจนก้มหัวกัน แต่ บนใบหน้ากลับเต็มไปด้วยความดุร้าย

ณ ตอนนี้เขาทำได้เพียงขอโทษ ถ้าบอกเหตุผลที่เขามาหาฉัน กับหยางเวย เกรงว่าทั้งชีวิตนี้คงไม่ได้ก้าวเข้าไปในตระกูล หยางอีก

“บอกฉันมา คุณทำอะไรไว้กันแน่? ถึงทำให้ต้องโทรศัพท์หา ฉันให้มารับคนที่หน้าประตูเงี่ยนเงินกรุ๊ป” หยางเลยจ้องเขม็ง ถามเขา