บทที่ 67 ใครกล้าทําร้ายคุณ

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินได้ส่งจินซีและเสี้ยวเลี้ยวกลับไปที่ ตระกูลฉินแล้ว

ทันทีที่ทั้งสามคนเดินเข้ามา พวกเขาก็ได้กลิ่นหอมของข้าว

“เสี่ยว ทำไมพวกคุณกลับมาช้าจัง? ฉันทำอาหารเสร็จได้สัก พักแล้ว คุณไปล้างมือเถอะ ฉันจะอุ่นอาหารก่อน” โจวซีย กระตือรือร้นมาก ถืออาหารไว้แล้วไปอุ่น

หลังจากเรียนรู้บทเรียนในตอนเช้า โจวซุยรู้สึกประหม่าอยู่ ทั้งวัน โดยกลัวว่าลูกสาวสองคนจะไม่ให้เงินเธออีกในอนาคต

ก่อนที่ลูกสาวตนเองจะเลิกงาน เธอได้ทำอาหารเต็มโต๊ะด้วย

ตัวเอง

“เราได้กินข้าวนอกบ้านแล้ว” ฉิน ตอบอย่างเฉยเมยและเดิน ขึ้นไปชั้นบน

“เสี่ยวซี ฉันทําเยอะขนาดนี้ ถ้าพวกคุณไม่กิน จะให้ฉันทำยัง ไง?กินน้อยหน่อยก็ได้!” โจวซียกล่าวอย่างรวดเร็ว

แต่ฉันไม่สนใจแผนของเธอเลย ดึงเสี้ยวเสี้ยวกลับไปที่ห้อง นอน

ในไม่ช้า ฉันก็กลับบ้านเช่นกัน ทุกครั้งที่เธอกลับถึงบ้าน เธอ จะเรียกออกมาอย่างมีความสุข “แม่ ฉันกลับมาแล้ว!”
แต่วันนี้ หลับไม่พูดอะไร โจวเรียกเธอกินข้าว เธอไม่ แม้แต่จะพูด และเดินตรงกลับไปที่ห้องโดยตรง

สีหน้าของโจวยไม่แน่ไม่นอน เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก แต่ เมื่อคิดถึงเงินที่ลูกสาวสองคนของเธอมอบให้เธอทุกเดือน เธอ ต้องสงบสติอารมณ์ลง

ในเวลานี้ หยางเงินเดินออกมาหลังจากล้างมือเสร็จ มองดู อาหารบนโต๊ะและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่ อาหารที่คุณทำอร่อย มาก แค่ได้กลิ่น ก็อร่อยแล้ว!

หยางเฉินไปที่ครัวขณะที่พูด เมื่อเขาออกมาพร้อมกับชามข้าว ถ้วยใหญ่ เขาพบว่าจานบนโต๊ะหายไปแล้ว โจวยกำลังถือ จานสุดท้ายและทิ้งมันลงในถังขยะ

เมื่อเห็นฉากนี้ ปากของหยางเฉินก็กระตุก

เขาไม่ได้หว แค่ต้องการใช้โอกาสนี้ เพื่อผ่อนเบาความ สัมพันธ์ระหว่างแม่ยายกับลูกเขยสักหน่อย แต่เขาคิดไม่ถึงว่า ความจริงใจของเขาจะกลายเป็น

“แม่ ทำไมคุณเทอาหารทั้งหมดทิ้งไปล่ะ?” หยางเฉินถามด้วย รอยยิ้ม

โจวยจ้องไปที่หยางเฉินอย่างดุเดือด “อาหารที่ฉันทำ แม้ว่าฉันจะให้อาหารสุนัขกินก็ไม่ให้คุณกิน

พูดจบ เธอคว้าชามข้าวจากมือของหยางเฉิน ทิ้งข้าวลงในถัง ขยะแล้วหันหลังเดินจากไป
ร่องรอยของความโกรธผุดขึ้นในหัวใจของหยางเฉิน โจวซุย กำลังหยามตัวเองชัดๆ

แต่เมื่อคิดถึงจินซี เมื่อคิดถึงเสี้ยวเสียว เขาจำเป็นต้องสงบ ความโกรธลง

“เกรงว่าไม่ว่าผมจะทำมากแค่ไหน ความดูถูกผมที่อยู่ใน

กระดูกของเธอจะไม่หมดไป

หยางเฉินหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วขึ้นไปชั้นบน

“แม่ชักสีหน้าให้คุณอีกแล้วใช่ไหม?” ฉันถาม

หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว “ไม่!

“ยังจะบอกว่าไม่อีก สีหน้าของคุณดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด ฉินซึมองแบน ใส่หยางเฉิน

หยางเฉินเพียงแค่ยิ้มโดยไม่อธิบาย

ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของฉันซีก็ดังขึ้นทันที

ทันทีที่เธอรับสาย เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย “เสี่ยว รีบมาช่วย พ่อที่เเฉ่งเร็ว! ถ้าคุณไม่รีบมา พ่อจะโดนทุบตีจนพิการแน่

“พ่อ คุณเป็นอะไร?” ฉันรีบถาม สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป อย่างมาก

“คุณเป็นลูกสาวของฉันต้าหย่ง? พ่อของคุณเป็นหนี้เยู่เฉิง ล้านและเป็นหนี้แขกอีกคนอีก 1 ล้าน ภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ เห็นคุณมาพร้อมกับเงินเพื่อไถ่คน คุณก็รอเก็บศพพ่อของคุณได้เลย!” ทันใดนั้นก็มีเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นมา

หลังจากจบประโยคนี้ อีกฝั่งก็วางสายลง

“เกิดอะไรขึ้น?” หยางเดินถามฉันที่ใบหน้าเฉื่อยชา

ดวงตาของฉันแดงและพูดว่า “พ่อของฉันเป็นหนี้หกล้านที่

ปู่เย่เฉิง อีกฝ่ายบอกว่าภายในครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ไปไถ่ถอน เขาจะ ฆ่าพ่อของฉัน!!!

หยางเฉินหรี่ตาเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าปู่เย่เฉิงเป็นสถาน

ที่แบบไหน แต่เขาดูจากชื่อก็รู้ว่าคงเป็นสถานบันเทิง

“เรื่องนี้แปลกมาก พ่อของฉันเป็นหนี้เงินจำนวนมากในคราว เดียวได้อย่างไร? แต่ฉันจะหาเงินห้าล้านเพื่อไถ่เขาได้จากที่ไหน ล่ะ!” ฉินซีกังวลจนเกือบร้องไห้ ตื่นตระหนกไปทั่วใบหน้าของเธอ

หยางเฉินถาม “พ่อมีอะไรผิดปกติในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา นี้ไหม?”

“ช่วงนี้ เขาไม่ค่อยกลับบ้าน ไม่ก็จะเมาแล้วกลับมาที่บ้าน

ฉิน กล่าว “แต่พ่อของฉันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หลังจาก เกษียณแล้ว เขาก็อยู่บ้านและอ่านหนังสือพิมพ์ทุกวัน ทำไมจู่ๆ เขาก็เป็นหนี้เงินจำนวนมากขนาดนี้?”

แม้ว่าหยางเฉินจะไม่ค่อยรู้เรื่องฉินตาหย่งมากนัก แต่ฟังคำ พูดของฉัน เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“หยางเงิน คุณคิดว่าพ่อของฉันถูกลักพาตัวไปหรือเปล่า?”ฉิน กลัว เมื่อเธอนึกถึงเสียงในโทรศัพท์

“เป็นไปไม่ได้! ถ้าถูกลักพาตัวจริงๆ ก็คงจะไม่ให้คุณไปเย่ เจ๊งเพื่อไถ่คนหรอก”

หยางเงินส่ายหัวและกล่าว แล้วปลอบโยน “ไม่เป็นไร คุณอยู่ กับเสียวเลี้ยวที่บ้าน ผมจะไปที่ปู่เย่เฉิงเอง”

“หยางเจิน จับ…”

ขณะที่ฉันกำลังจะพูด หยางเฉินก็ขัดจังหวะ “ไม่ต้องกังวล ผมจะพาพ่อกลับบ้านอย่างปลอดภัย”

“ขอบคุณ!” ฉินซีกัดริมฝีปากสีแดงของเธอ “ระวังตัวด้วย! หยางเฉิน มเล็กน้อยและหันหลังเดินจากไป

เมื่อเห็นหยางเฉินจากไป น้ำตาของฉันก็ไหลออกมา

จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่เธอนึกขึ้นได้ว่า ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมีปัญหา คนแรกที่เธอนึกขึ้นคือหยางเฉิน

“แม่ อย่าร้องไห้!” เสี้ยวเสียวเห็นฉันกำลังร้องไห้ ยื่นมือ เล็กๆที่อ้วนของเธอออกมา เพื่อช่วยเธอเช็ดน้ำตา

ฉันกอดเสี้ยวเสียวแน่น แม่ไม่ร้องไห้!

ยี่สิบนาทีต่อมา รถม้าสีดำหยุดที่ประตูปู่เย่เฉิง

“ผมมาไถ่คน!” หยางเฉินอธิบายจุดประสงค์การมาของเขา ทันทีที่เขาเข้าไปในปู่เย่เฉิง
“ใคร?”

“อิน หย่ง!”

“โปรดตามผมมา!”

ชายวัยกลางคน ในชุดสูท เหลือบมองหยางเงินแล้วพาเขาขึ้น ไปชั่นบน

เมื่อถึงชั้นบนสุด ประตูลิฟต์เปิดออกและมีเสียงดังขึ้น

เมื่อเห็นจากในห้องโถง หยางเดินเข้าใจว่าทำไมฉันต้าหญิงถึง เป็นหนี้หกล้านในทันใด

ในห้องโถงที่กว้างขวาง มีโต๊ะไพ่หลายสิบ โต๊ะ และแต่ละโต๊ะ ก็เต็มไปด้วยผู้คน

บนโต๊ะด้านในสุด มีคนนอนอยู่บนพื้น นั่นคือฉันต้าหญิง มีรอยเท้าเต็มตัวไปหมด จมูกฟก. หน้าบวม เมื่อเห็นฉากนี้ ดวงตาของหยางเฉินก็ส่งแสงเย็นชาสองเส้น ออกมา

หยางเวยและฟางเยว่ก็อยู่ในฝูงชนเช่นกัน เมื่อเห็นหยางเฉิ นมาคนเดียว หยางเวยก็ขมวดคิ้วและมอง ฟางเยวอย่างไม่ พอใจ

ฟางเยว่พูดอย่างน้อยใจ “พี่หยาง ฉันก็คิดไม่ถึงว่าปู่เย่เพิ่งจะ มายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย”

หยางเวยส่งเสียงอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร
“พี่เจียง เขาบอกว่าเขามาที่นี่เพื่อไม่นั้นตาหย่ง” ชายที่พาห ยางเฉินขึ้นมา เดินตรงไปหาขายหัวโล้นและกระซิบเบาๆ

บุหรี่ในปากของชายหัวโล้น ไฟสองสามใบในมือ เขาเพียงแค่ เหลือบมองหยางเงินอย่างไม่ตั้งใจ ดวงตาของเขากลับไปที่โต๊ะ ไฟ

“ฮ่าฮ่า รอบนี้ ผมชนะ!” จู่ๆชายหัวล้านก็หัวเราะและพูด หยิบ ชิปทั้งหมดที่อยู่บนโตะกลับมาข้างหน้าเขา

“พ่อ!” หยางเฉินเดินไปช่วยพยุงฉินต้าหย่งขึ้นมาจากพื้นดิน

เมื่อเห็นว่าเป็นหยางเฉิน จินดาหย่งจึงกล่าวอย่างรวดเร็วว่า “หยางเฉิน รีบซาระเงินคืนพวกเขา มิฉะนั้นพวกเขาจะหักขาของ พ่อแน่”

ฉันต้าหย่งรู้สึกหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด โดยซ่อนตัวอยู่ข้าง หลังหยางเฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

“พ่อ ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ ไม่มีใครทำร้ายพ่อได้” หยางเฉินพูด

เบาๆ

“เจ้าหนู ในเมื่อมาไถ่คน งั้นก็รีบจ่ายเงินและน่าสุนัขที่ตายตัว นี้ไป” ในขณะนั้น ชายหัวล้านก็พูดขึ้นในทันใด

หยางเฉินเหลือบมองเขาอย่างจางๆ “เงินไม่ใช่ปัญหา แต่ก่อน อื่น มาคุยเรื่องที่คุณทําร้ายผมก่อน