บทที่ 55 ความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่

ความเจ็บปวดแผลามมาจากข้อมือ ทําให้ชั่วขณะนั้นสินค้า หย่งหายเมาขึ้นมาหลายส่วน เอ่ยอย่างเจ็บปวดว่า “แกรีบปล่อย มือฉันนะ!”

ได้ยินเสียงร้องเจ็บปวดของฉันต้าหย่ง โจวซุยและฉินซีถึงได้ มีสติกลับมา

หยางเฉิน รีบปล่อยมือ ! ” จินซีรีบร้อนเอ่ย

“หยางเฉิน ฉันสั่งนาย ตอนนี้เอาคนสารเลวนโยนออกไปให้ ฉัน ไม่เช่นนั้นอย่าได้คิดที่จะอยู่ในบ้านหลังนี้” โจวซุ่ยก็เอ่ย อย่างโกรธเกรี้ยว

“คุณแม่ เพราะคุณพ่อดื่มจนเมาถึงได้เป็นแบบนี้ แต่ก่อนเขา

ไม่ใช่คนแบบนี้ หรือว่าคุณแม่ยังไม่รู้สึกหรือ? ”

จิน เอ่ยอย่าง โมโห ต่อมาก็มองไปทางหยางเฉิน “นายอย่า ไปฟังคุณแม่! รีบช่วยฉันพาคุณพ่อเข้าไปในห้อง

หยางเฉินพยักหน้าเบาๆ ปล่อยข้อมือของฉันต้าหญิง

ความเจ็บปวดมีผลให้หายเมา ฉันต้าหย่งถึงแม้ว่ายังมีความ มึนเมาเล็กน้อย แต่ชัดเจนว่ามีสติขึ้นมามากทีเดียว ถลึงตาเย็น ขาใส่หยางเฉินครั้งหนึ่ง “แม้แต่คนไร้ประโยชน์อย่างแก ก็กล้า ลงมือกับฉันแล้ว รอก่อนเถอะ! ”
ฉันต้าหย่งทิ้งความพูดโหดร้ายไว้ประโยคหนึ่ง โซเซกลับห้อง ไปด้วยตัวเอง

“หยางเฉิน นายใช้ได้นี่! วันนี้เพิ่งจะเข้ามาที่บ้านนี้ ก็จะเป็น ศัตรูกับฉันแล้ว ถ้าฉันรั้งนายไว้ ใช่ว่าวันไหนสักวัน นายยังจะมา ควบคุมดูแลบ้านนี้แทนฉันด้วยใช่ไหม? ”

โจวซุยในเวลานี้โกรธมาก ยื่นนิ้วมือไปทางประตูตวาดว่า “ไสหัวไปให้ฉัน วันหน้าก็อย่าได้คิดที่จะตั้งอยู่ที่บ้านนี้อีก

หยางเฉิน ในใจข่มกลั้นความโกรธไว้ แต่ว่าเห็นแก่หน้าของ ฉินซีและเสี้ยวเสี้ยว เขาทำได้เพียงอดทนอดกลั้น

“คุณแม่ คุณแม่อยากจะทำอะไรกันแน่? ”

ฉันร้องไห้ขึ้นมา “คุณแม่กับคุณพ่อวุ่นวายจนกลายเป็นแบบ นี้ ยังรังเกียจที่ในบ้านยังวุ่นวายไม่พอหรือ? ”

“เสี่ยว นี่แม่ก็ทำเพื่อลูก ไม่อยากให้ลูกเดินตามรอยเท้าของ แม่นะ! ลูก พ่อของลูก ตอนนั้นแม่ไม่ทอดทิ้งรังเกียจเขาแต่ง เข้าตระกูลฉิน ผลลัพธ์ล่ะ? เขาไม่ได้รับความชื่นชอบจากตระกูล ก็แล้วไปเถอะ ตอนนี้ยังติดเหล้าทั้งวัน ถึงขั้นลงมือตบตีแม่”

บนใบหน้าของโจวยมีรอยฝ่ามืออยู่จริงๆ นาทีนี้เอ่ยอย่าง อารมณ์พลุ่งพล่านว่า “แม่แค่อยากให้ลูกแต่งกับคนที่มีเงิน อยากจะใช้ชีวิตที่ดีไปกับลูก นี่มันผิดหรือ? ”

“แต่อย่างไรเขาก็เป็นพ่อของเสียวเสี้ยว! สามีของหนู! ” ฉัน ตาแดงก่าเอ่ยตอบ
“เสี้ยวเลี้ยวเป็นลูกสาวของลูก แต่ลูกก็เป็นลูกสาวของแม่นะ! ความรักของแม่เห็นแก่ตัวมาก เพียงแต่อยากให้ลูกใช้ชีวิตที่ดี

โจวซุ่ยยิ่งร้องไห้อย่างเจ็บปวด “ลูกคลอดลูกสาวให้เขา ติด อยู่กับสภาพที่เหมือนเป็นหม้ายมาห้าปีเพื่อเขา แล้วเขาล่ะ? รู้ ไหมว่าหลายปีมานี้ ลูกตัวคนเดียวผ่านมาได้อย่างไร? เขามี คุณสมบัติเป็นพ่อของเสี้ยวเลี้ยวไหม? มีคุณสมบัติเป็นสามีของ ลูกไหม? ไม่มี! เขาไม่คู่ควร! ”

โจวซุ่ยทั้งพูดทั้งร้องไห้ อารมณ์พลุ่งพล่านอย่างยิ่ง

หยางเฉินยืนมองอยู่ที่เดิม ไม่พูดจาสักคำ ในสมองมีแต่คำพูด นั้นของโจวชุ่ย : เขาไม่คู่ควร ฉินซึมองหยางเฉินแวบหนึ่ง ในใจเต็มไปด้วยความสงสาร

เธออยากจะบอกกับทุกคน ว่าหยางเฉินนั้นไม่ใช่คนที่ไร้ค่าไม่มี

อะไรดี แต่เป็นผู้กล้าที่ปกบ้านป้องเมือง แต่เธอพูดอะไรไม่ได้

ตอนกลางคืน หยางเฉินนอนในห้องเก็บของ ถึงแม้จะมีขนาด เพียงสี่หรือห้าตารางเมตร อีกทั้งยังปูที่นอนกับพื้น แต่หยางเฉ นกลับรู้สึกว่าสบายกว่าอาศัยอยู่ที่ยอดเมฆาราคาหลายร้อยล้าน หลายเท่า

เพราะว่าห้องของภรรยาและลูกสาว ก็อยู่ติดกัน

“คุณแม่ คุณแม่โกหก! ” เสี้ยวเสียวเห็นฉันมุดเข้าไปใต้ ผ้าห่ม พลันทําหน้าน้อยใจเอ่ยขึ้น

“หา? ” ฉันไม่รู้สาเหตุ “แม่โกหกลูกตอนไหนกัน? “
“คุณแม่ไม่ใช่บอกว่า คุณพ่อจะอยู่ด้วยกันกับพวกเราหรือ?” ดวงตาของเสี้ยวเลี้ยวเปียกชื้นแล้ว ใกล้จะร้องให้เต็มที่

“แม่ไม่ได้โกหกลูก เขาอยู่ที่ห้องติดกับพวกเรา

“ทำไมคุณพ่อต้องนอนอยู่ข้างห้องด้วยล่ะ? เลี้ยวเสียวอยาก ให้คุณพ่อกอดนอน คุณแม่ หนูไปเรียกคุณพ่อมา ดีหรือไม่? ”

“กลางวันคุณพ่อทํางานเหนื่อยมาก หลับไปแล้ว พวกเราอย่า โปรบกวนเขาเลย ดีไหม? ”

“ไม่เอา! หนูจะต้องการคุณพ่อ! หนูต้องการคุณพ่อ! ”

เสี้ยวเสี่ยวจู่ๆ ก็ร้องไห้ขึ้นมา

หยางเฉินที่อยู่ข้างห้อง ได้ยินเสียงร้องไห้ของลูกสาว รีบร้อน ลุกขึ้นพุ่งเข้าไป “เสี้ยวเสี้ยวไม่ร้อง พ่ออยู่นี่! ”

ได้ยินเสียงของคุณพ่อ เสียงร้องไห้ของเด็กหญิงตัวน้อยก็หยุด ลงทันที หลังจากเห็นหยางเฉินแล้ว พลิกตัวกุกกักขึ้นมาทันที แล้วพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของหยางเฉิน

“คุณพ่อ หนูคิดว่าคุณพ่อไม่ต้องการเลี้ยวเลี้ยวแล้ว! ” เสี้ยว เสี้ยวกอดคอหยางเฉินแน่น เอ่ยตอบทั้งน้ำตา

“เสี้ยวเสี้ยวเป็นลูกสาวของพ่อ พ่อจะไม่ต้องการเลี้ยวเลี้ยวได้ ยังไงกัน? ” หยางเฉินเอ่ยตอบ

ฉันมองความอาลัยอาวรณ์ที่เสี้ยวเสี้ยวมีต่อหยางเฉิน จู่ๆ ก็ เกิดความรู้สึกหึงหวง เป็นตนเองที่เลี้ยงดูลูกสาวอย่างยากลำบากมาจนโต เพิ่งจะเจอหยางเห็นได้ไม่นาน ก็อาลัยอาวรณ์ เช่นนี้แล้ว

หยางเฉินราวกับสัมผัสได้ถึงอารมณ์ของฉันแล้ว อุ้มเสี้ยว เสียวมาวางไว้ข้างเตียง ยื่นมือออกไปช่วยเธอเช็ดน้ำตา น้ำเสียง นุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้เอ่ยว่า “เสี้ยวเสี้ยว พรุ่งนี้พ่อยังต้อง ทำงาน ตอนนี้เหนื่อยมาก อยากจะไปนอนแล้ว ลูกก็รีบนอนกับ คุณแม่ ดีไหม? ”

ปากน้อยๆ ของเสี้ยวเสียวคว่ำลง อยากร้องไห้อีกแล้ว “คุณ พ่อ คุณพ่อนอนด้วยกันกับคุณแม่และเสี้ยวเสี้ยวได้ไหม? คุณพ่อ ไม่อยู่เสี้ยวเลี้ยวกลัว! ”

“กลัวอะไร? ” หยางเงินถามอย่างสงสัย

“กลัวคุณพ่อไม่ต้องการเสี้ยวเสี้ยวแล้ว! ” ในที่สุดเสี้ยวเดี๋ยวก็ อดไม่ไหวแล้ว น้าตาก็ไหลทะลักลงมาเป็นสาย

ประโยคนี้ ทำให้ในจิตใจของหยางเฉินและฉินต่างสั่น สะท้านอย่างรุนแรง

โดยเฉพาะหยางเฉิน รู้สึกว่าหัวใจเหมือนกับโดนมีดฟัน นึกได้ ถึงลูกสาวขาดความรักของพ่อไปถึงห้าปี ในใจของเขาเต็มไป ด้วยความรู้สึกผิด

ดวงตาของฉันก็แดงขึ้นมาเช่นกัน ไม่ว่าเธอจะเต็มใจ ยอมรับหยางเฉินหรือไม่ เขาก็เป็นพ่อของลูกสาว สายเลือดส่วน นี้ไม่มีทางตัดขาดได้
“เสียวเสี่ยวไม่ร้อง เสียวเสียวไม่ร้อง พ่อไม่ไปแล้ว คืนนี้นอน กับพวกเรา! ” ฉันรีบเอ่ยตอบ

หยางเฉินในใจก็ตะลึง เห็นท่าทางพื้นที่น้ำตาใกล้จะไหลออก มา อารมณ์ยิ่งหนักหน่วงมากขึ้นไปอีก

นอนด้วยกันกับผู้ชายที่ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรระหว่างกันสัก เสียว เธอคงยากที่จะยอมรับสินะ? แต่ว่าเพื่อลูกสาว เธอไม่อาจ ไม่ยอมรับ

บางที นี่ก็คือความรักของแม่ใช่ไหม!

ในที่สุดเสี้ยวเสี้ยวก็หยุดร้องไห้โวยวาย โอบคอของหยางเฉิน ไม่ปล่อย กลัวเขาจู่ๆ จะจากไป

หนึ่งครอบครัวสามคน นอนบนเตียงหลังเดียวกัน เสี้ยวเสี้ยว

อยู่ตรงของทั้งสองคน

ไม่ว่าเป็นหยางเฉินหรือว่าฉัน ต่างนอนไม่หลับอยู่เป็นเวลา

นาน

บางทีอาจจะร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว อีกทั้งอาจจะเป็นเพราะ อ้อมอกของพ่อมีความรู้สึกปลอดภัย ไม่นานนัก เสี้ยวเลี้ยวก็หลับ ไปแล้ว

คนก็หลับไปแล้ว แต่ว่ามือทั้งคู่ยังคงโอบกอดคอของหยางเ นอยู่อย่างแน่นหนา

หยางเฉินก็ไม่กล้าขยับสักนิด ปล่อยให้ลูกสาวดอกอยู่เช่นนั้น
ไม่เหนื่อยเลยสักนิด มีเพียงแค่ความสุขที่เข้มข้น

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เลี้ยวเลี้ยวพลันพลิกตัวกลับ ปล่อย วหยางเฉิน

หยางเฉินมองลูกสาวและภรรยาด้วยความอาลัยอาวรณ์เล็ก น้อย ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง ช่วยดึงผ้าห่มให้ภรรยาและลูกสาว เบาๆ จากนั้นจึงจากไป

ถึงแม้จะไม่อาจตัดใจอย่างไร เขาก็ต้องจากไป เขาเข้าใจ ฉันไม่ได้มีความรู้สึกสั่นไหวต่อเขา ทั้งหมดนี้ก็เพื่อ ลูกสาว

ในเมื่อลูกสาวหลับแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะตั้งอยู่ต่อ

ที่เขาไม่รู้ก็คือ เขาเพิ่งจะจากไป ในความมืดมิด ฉันก็ลืมตา ขึ้นมาแล้ว

ถอนหายใจอย่างไร้เสียงขึ้นมาสายหนึ่ง

นี่ถูกกําหนดให้เป็นคนที่นอนไม่หลับ

มีเพียงชายหญิงที่กั้นอยู่ระหว่างกำแพงกั้น ต่างล้วนแต่นอนไม่

หลับ