บทที่ 536 คิดจะไป ก็สายเสียแล้ว

เมื่อมองตามเฒ่ผ่านไป เห็นเยี่หรูขวงที่ใบหน้าเต็มไปด้วย ความหวาดกลัวและตื่นตระหนก

“คุณป้า ผมยอมแพ้กับการแย่งตำแหน่งเจ้าบ้านไปนานแล้ว ในตระกูลเย่ มีป้าที่เหมาะกับตำแหน่งเจ้าบ้านที่สุด

เย่หวูซวงแสดงให้เห็นว่า ตัวเองยอมแพ้กับการแย่งตำแหน่ง เจ้าบ้าน จากนั้นจึงพูดประจบประแจง

แต่ทว่า เพราะเย่หวูซวงหาเรื่องผู้แข็งแกร่งของสมาคมโด เรียกได้ว่า เรื่องทั้งหมดในวันนี้ เป็นความผิดของเยี่หวซวง

เย่ม่านเกือบโดนทรราชฆ่า ถ้าหยางเงินมาไม่ทัน เธอคงลง นรกไปแล้ว

ถ้าเย่ม่านยังปล่อยเย่หวซวงไป เธอคง ใจกว้างมากเกินไป

“ยอมแพ้กับการแย่งตำแหน่งเจ้าบ้านไปนานแล้ว ถ้าฉันจำไม่

ผิด เมื่อกี้นายยังจะประจานฉันอยู่เลยไม่ใช่หรือไง”

เย่ม่านแสยะยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น

“ผมเปล่านะป้า! ผมจะกล้าทำแบบนั้นได้ยังไง

เย่หวซวงพยายามทำตัวแน่วแน่ แต่ก็ไม่สามารถปิดบังความตื่นตระหนกบนใบหน้าได้

“เอามือถือของเขามาให้ฉัน!”
เมื่อเย่มานออกคำสั่ง ก็มีคนพุ่งเข้าไปทันที

“ถึงป้าจะเป็นเจ้าบ้านแล้ว แต่ถ้าจะละเม็ดความเป็นส่วนตัว ของคนในตระกูลไม่ได้นะ ถ้าผมไม่อนุญาต ใครก็มาละเมิด ความเป็นส่วนตัวของผมไม่ได้”

เยาวชวงมือถือในมือแน่น และตะโกนออกมา

เอามา!”

เย่ม่านตวาด น

เย่หวซวงรู้ว่าเยม่านมีจิตใจแน่วแน่ ที่จะค้นมือถือของเขา เขา ไม่มีทางหนีพ้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาจึงยกมือถือ กำลังจะโยนไปทางอ่างเก็บ นําอีกด้านหนึ่ง

แค่มือถือพัง ข้อมูลในเครื่องจะหายไปทั้งหมด เมื่อไม่มีหลัก

ฐาน ถึงเย่ม่านเป็นเจ้าบ้าน ก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้

แต่วินาทีที่เขาจะโยนมือถือออกไป เท่านสั่งให้ผู้แข็งแกร่ง ถีบตรงด้านหลังของเย่หวซวง ทำให้เขาล้มหน้าคะมาไปข้างหน้า

ถึงมือถือจะถูกโยนออกไป แต่มันตกอยู่ในพุ่มหญ้าข้างๆ เมื่อเย่หวูซวงตั้งสติได้ มือถือของเขาก็อยู่ในมือเท่านแล้ว

“ป้าจะละเมิดความเป็นส่วนตัวของผมไม่ได้!” เย่หวูซวงพูด เสียงดัง

ขนาดคนที่ควบคุมตระกูลเย่มาสิบกว่าปีอย่าง เย่จงยังโดนเมานไล่ออกจากตำแหน่ง คนธรรมดาอย่างขวางไม่ให้เม่านด้นมือถือเพียงเครื่องเดียวได้อย่างไร

เมื่อเย่เห็นข้อความที่ถูกส่งออกหน้าของเธอ เคร่งขรึมทันที เธอมองเหวซวงกล้าเหรอ ไหมการหักหลังตระกูล

ตามกฎของ

เมื่อคำพูดเย่หวซวงอยากช่วงชิงตำแหน่งบ้าน แต่คิดถึงว่า เขาทําถึงขนาดนี้

“หักหลังตระกูลนั้นเหรอ”

ปิดบังพูดด้วยสีโหดเหี้ยม ถ้าการผมส่งข้อความแค่ ข้อความเดียว เรียกว่าหักหลังตระกูล แล้วการผู้หญิงให้เจ้าบ้านมอบตำแหน่งป้า ต่อหน้าคน แบบเรียกอะไร”

“เย่ม่าน ไม่ต้องมาเป็นสูงส่ง ถ้าให้เทียบกับสิ่งป้าทำป้าเหรอ

“ผมติดต่อแข็งแกร่งของสมาคมบูโด บอกหยางเฉิน

คนของ

แล้วมันจะทำไม หยางเฉินแค่คนนอก ผมอยากฆ่าเขา เกี่ยวอะไรกับการหักหลังตระกูล”

“กลับกันผู้หญิงใจดำอำมหิตอย่างป้า บีบให้พ่อตัวเองมอบ ตำแหน่งให้ ป้าคือคนที่ทำผิดกับตระกูลเยอย่างมหันต์

“ผู้หญิงใจ.มหิตอย่างป้า มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนการกระทำ ของผม”

สีหน้าของเยาวซวงโกรธจนผิดปกติ เหมือนเขาครามออกมา

สีหน้าของเม่านเคร่งขรึม ถ้าพูดว่าก่อนหน้านี้ยังเหลือความ เมตตา ให้เย่หวซวงเพียงเล็กน้อย ขั้นตอนนี้ คงหลงเหลือเพียง ความอาฆาตเท่านั้น

“หยางเฉันคือคนนอกเหรอ เขาเป็นลูกเขยของฉัน! เป็นคน ของตระกูลเย่ นายบอกคนของสมาคมบูโด ให้ฆ่าหยางเฉิน เท่ากับการหักหลังตระกูล หักหลังบรรพบุรุษ ต้องตายเท่านั้น!!

“ถ้าไม่ใช่เพราะนาย จะเกิดเรื่องทั้งหมดนี้เหรอ

“เพราะนาย เกือบทําให้ตระกูลเยย่อยยับ วันนี้นายต้องตาย!

เย่ม่านเบิกตาโตมองเหวซวง และเอ่ยขึ้น

“ฮ่าๆ เข้ามาฆ่าผมสิ!”

“ถึงผมตาย พวกป้าก็หนีไม่รอดหรอก ผมแจ้งสมาคมบูโดแล้ว คนของพวกเขาคงใกล้ถึงแล้ว”

“ผมจะรอพวกป้าในนรกนะ ฮ่าๆๆ……

จู่ๆ เย่หวูซวงหัวเราะเสียงดัง และวิ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง
“พลัก!”

เสียงดังสนั่น เย่หวูซวงใช้หัวกระแทกกับภูเขาเทียมใน คฤหาสน์ ทันใดนั้นเขาก็แน่นิ่งไป

ดนตระกูลเยถึงกับตกตะลึง

และคำที่เย่หวซวงทิ้งท้ายไว้ก่อนตาย ทำให้คนในตระกูลเ

กังวลมาก

สมาคมบูโด ในสายตาของพวกคนตระกูลสูงส่ง คือความน่า กลัวที่ไม่สามารถต้านทานได้

ทรราชแค่คนเดียว เกือบจะทำให้ตระกูลเบ่ย่อยยับ

ตอนนี้ทรราช โดนฆ่า เย่หวซวงแจ้งข่าวให้สมาคมบูโดทราบ ครั้งนี้คนที่มาจากสมาคมบูโด จะน่ากลัวขนาดไหนกัน ตอนนี้คนที่จะช่วยตระกูลเพ้นจากอันตรายได้ คงมีเพียงชาย

หนุ่มลึกลับคนนั้น

ทันใดนั้น สายตาของทุกคน มองไปที่หยางเฉินอย่างเงียบๆ

ขนาดเม่าน ยังอดมองไปที่หยางเฉินไม่ได้ เธอพูดอย่างไม่ ลังเล “หยางเฉิน นายรีบออกจากตระกูลเย่ พาเสียวไปหาที่ หลบ ปิดบังชื่อของตัวเอง ถึงจะมีชีวิตรอด!”

เมื่อเย่ม่านพูดออกมา คนทั้งตระกูลถึงกับตกตะลึง

ถ้าหยางเฉินไป ตระกูลเย่จะรับมือกับคนของสมาคมบูโดได้ ยังไง
เม่านที่เพิ่งรับตำแหน่งเจ้าบ้าน กลัวว่าจะต้องรับความโกรธ จากสมาคมบูโด เมื่อถึงตอนนั้น เธอมีเพียงความตายเท่านั้น

นี่เหมือนไม่ใช่เย่ม่าน

หยางเฉินรู้สึกแปลกใจ เขารู้ว่าเท่านเปลี่ยนไปแล้ว แต่คิดไม่ ถึงว่า ตอนนี้เธอจะคิดถึงความปลอดภัยของเขากับฉันก่อน

“เจ้าบ้าน หยางเฉินจะไปไม่ได้!

“ใช่ ตอนนี้มีเพียงคุณหยาง ที่จะช่วยตระกูลเย่ได้ ถ้าเขาไป ตระกูลจะทำยังไง เจ้าบ้านจะทำยังไง

“คุณหยาง ผมเย่หวูซุง ขอร้องให้คุณอยู่ที่ตระกูลเย่ต่อ!

“ฉันเย่เซียวเหม่ย ขอร้องให้คุณหยางอยู่ที่ตระกูลเย่!!

“ผมเข่หวตง ขอร้องให้คุณหยางอยู่ที่ตระกูลเยด้วย!”

จู่ๆ คนในตระกูลเย่ มองหยางเฉินด้วยสีหน้าศรัทธา อ้อนวอน ให้เขาอยู่ที่นี่

เม่านมีสีหน้าเศร้าใจ หลังเธอผ่านอะไรมามากมาย เธอพบ ว่า ตัวเองไม่ได้รู้สึกสะใจที่ได้แก้แค้น แต่กลับรู้สึกสูญเสียอะไร

ไปมากกว่า

เธอได้ตำแหน่งเจ้าบ้านสมดังใจหวัง แต่กลับเปลี่ยนแปลง ความจริง ที่ตระกูลเย่ต้องเผชิญกับสมาคมบูโดไม่ได้

เธอติดหนี้ลูกสาวมายี่สิบกว่าปี ครั้งนี้ เธอต้องการเพียงให้ลูกสาวอยู่อย่างมีความสุข ถึงเธอตายก็ยอม

“หุบปากให้หมด!

เย่ม่านตวาดขึ้น เธอพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ฉันเข้าใจความ รู้สึกของทุกคน แต่ครั้งนี้ ศัตรูแข็งแกร่งเกินไป เราไม่สามารถ ต้านทานได้ ถึงหยางเฉินจะเก่งแค่ไหน แต่เขาแค่คนเดียว จะ ต้านทานผู้แข็งแกร่งของสมาคมบูโดได้ยังไง”

“ตอนนี้ ต้องออกจากตระกูลเย่ ถึงจะมีโอกาสรอด!”

“ทุกท่าน เอาของมีค่า และรีบออกจากตระกูลเยให้เร็วที่สุด! เย่ม่านสะกดกลั้นความเจ็บปวดในใจ และตัดสินใจพูดสิ่งที่ เจ็บปวดใจออกไป

“จะหนีเหรอ สายไปแล้วล่ะ!

ใครจะไปรู้ จู่ๆ ก็มีเสียงเฉยชาดังขึ้น ในคฤหาสน์ตระกูลเ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ