บทที่ 533 คนชั่วจิตใจเหี้ยมโหด

วินาทีที่เสียงปืนดังขึ้น ทรราชที่ยืนตรงข้ามหม่าซาว จู่ๆ เขาก็ สะดุด และกระโจนเข้าไปหาหม่าชาว

หม่าชาวยังไม่ทันตั้งตัว จึงโดนทรราชกระโจนใส่ และล้มลง บนพื้น

ขณะนี้ ภายในคฤหาสน์ตระกูลเย เงียบสงัด ทุกคนมองทั้งสอง คนที่ล้มลงบนพื้นอย่างอึ้งๆ

เย่จี้จงถึงกับ โล่งอก เขาแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจ

ดูเหมือนว่าหม่าชาวจะโดนยิง

สีหน้าดนตระกูล เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ตระกูลเยมีแผนการดีจริงๆ

ขณะนั้น เสียงเยาะเย้ยของหยางเฉินดังขึ้น ทุกคนจึงหลุดออก จากภวังค์

“หยางเฉิน นายพูดแบบนี้ หมายความว่าอะไร

เย่จี้จงขมวดคิ้ว และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “เพราะคนของ นายกร่างเอง สมควรแล้วที่โดนฆ่า อย่าบอกนะว่าการที่ตายใน ตระกูลเย่ คนของตระกูลเย่จะกลายเป็นคนร้ายงั้นเหรอ ใครจะไป รู้ว่าพวกนายไปล่วงเกินใครมาหรือเปล่า เขาเลยส่งคนมาลอบ ยิงพวกนาย”
“ประโยคนี้ รอเอาไปอธิบายกับสมาคมบูโตเถอะ!” หยางเฉินแสยะยิ้มเย้ยหยัน

เย่จี้จงขมวดคิ้วเป็นปม เขาเห็นรอยยิ้มของหยางเฉิน

นิดนของเขา โดนฆ่า เขาควรจะเศร้าเสียใจไม่ใช่เหรอ

“พี่เฉิน!”

ขณะที่เจงกำลังงุนงง จู่ๆ เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น

เมื่อเขาเห็นหม่าชาว เดินเข้ามาข้างหยางเฉิน เขาถึงกับเบิก ตาโพลงด้วยความตกใจ

เขาคิดถึงคำพูดของหยางเฉินเมื่อครู่ และรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เขารีบหันไปมองทรราช

ทรราชที่ดุร้ายเมื่อครู่ นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

มองผ่านแสงไฟสลัว เขาเห็นเหมือนมีของเหลว อยู่บนพื้น

รอบๆ ศีรษะทรราช

“ทรราช!”

สีหน้าของเจื้องซีดเผือด เขาตะโกนชื่อทรราช ด้วยน้ำเสียง

สั่นเครือ

แต่ทว่า ทรราชถูกยิงเข้าที่ศีรษะ และเสียชีวิตไปแล้ว เขาจะ

ตอบกลับได้อย่างไร

“เจ้าบ้าน ทรราชตายแล้ว!!
ทันใดนั้น พ่อบ้านในชุดซุนจงซาน วิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าตื่น ตระหนก เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

เมื่อได้ยิน สมองของเยจงซื้อไปหมด เขาสั่นไปทั้งตัว คนอื่นไม่รู้ว่าเสียงปืนเมื่อครูคืออะไร แต่เขารู้ดีกว่าใคร เขา เตรียมมือปืนมาฆ่าหม่าชาว

เมื่อเขารู้ว่าทรราชจะแพ้ จึงโทรสั่งให้มือปืนฆ่าหม่าชาว

ทรราชคือนายพลของสมาคมบูโด ถ้าเขาตายในตระกูลเย่ สมาคมโดไม่ปล่อยตระกูลเย่แน่นอน

ดังนั้น ทรราชจะตายไม่ได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ คนที่ตาย มีเพียง หม่าชาวเท่านั้น

เขาออกคำสั่งให้มือปืนฆ่าหม่าชาวแท้ๆ แต่ทำไมคนที่ตายถึง เป็นทรราช

น่าโมโหจริงๆ!

เหมือนสติของเขากระเจิดกระเจิง สีหน้าเคร่งขรึมจนน่ากลัว เพราะโมโห จึงทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว

เขาคือเจ้าบ้านเย่ ที่อยู่มา 80 ปีแล้ว แม้จะตื่นตระหนก ก็เพียง ชั่วครู่เท่านั้น

ไม่นาน เขากลับมาเป็นปกติ และมองหยางเฉินด้วยสีหน้า โกรธเคือง “หยางเฉิน นายกล้ามาก ถึงขนาดที่กล้าลอบยิงนาย พลของสมาคมบูโด นายรู้ไหม ว่าผลมันจะหนักหนาแค่ไหน
เมื่อได้ยิน ทุกคนถึงกับอึ้ง

คนที่ยิงทรราชเมื่อครู่ คือคนของหยางเป็นอย่างนั้นเหรอ หยางเฉินยิ้มเย้ยหยัน “เจ้าบ้านเย่ เรื่องเป็นยังไง คุณน่าจะรู้ อยู่แก่ใจไม่ใช่หรือ”

“นายเตรียมคนมาลอบยิงทรราชไม่ใช่หรือไง” เย่จี้จงพูดด้วย สีหน้าโมโห

หยางเฉินมองเขาอย่างดูถูก จากนั้นจึงหันไปมองหม่าชาว ตำแหน่ง 3 นาฬิกา ประมาณ 1 กิโลเมตร ออกไปดู!”

เมื่อได้ยินดังนั้น หม่าชาวเข้าใจทันที เขามองเจงด้วยสีหน้า เย็นชา จากนั้นจึงหันหลัง วิ่งไปที่ตำแหน่ง 3 นาฬิกา

เมื่อ เยจี้จงได้ยินที่หยางเฉินสั่ง เขารู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดี “หยางเฉิน นายจะมาไม้ไหนกันแน่” เยจี้จงกัดฟันถาม ครั้งนี้ หยางเฉินไม่แยแสเยอง จู่ๆ เขาก็มองไปที่เม่าน

เห็นว่าเท่านที่กำลังมองมาที่ตัวเอง

“คุณสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเย่หรือเปล่า”

จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น

เมื่อประโยคนี้ออกมา ไม่ใช่แค่เยอง คนทั้งตระกูลยพากัน อึ้งไปเช่นกัน

หยางเฉินถามเย่ม่านว่าสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านหรือเปล่า
เม่านอึ้งไป ไม่นาน เธอก็เข้าใจความหมายของหยางเฉิน

ก่อนหน้านี้ ตอนที่เธอเกือบโดนทรราชฆ่า ความไร้เยื่อใยของ เอง ทำให้เยื่อใยของเธอกับตระกูลเยหมดลงแล้ว

เธอไม่สนใจตำแหน่งเจ้าบ้านตระกูลเยอีกแล้ว

ตอนนี้ เธอต้องการแค่เพียงใช้ชีวิตอย่างมีความสุข และ ปฏิบัติกับลูกสาวอย่างเต็มที่ เพื่อที่จะชดใช้เวลายี่สิบกว่าปีที่สูญ เสียไป

แต่ตอนนี้ หยางเฉินกลับถามเธอว่าสนใจตำแหน่งเจ้าบ้าน หรือเปล่า หยางเฉินต้องมีแผนอะไรแน่

“แกกล้าเหรอเย่ม่าน!!

เย่ จงเบิกตาโพลง เขาจ้องเม่านเขม็ง น้ำเสียงเต็มไปด้วย การข่มขู่

เย่ม่านแสยะยิ้ม และพูดอย่างไม่พอใจ “พ่อตัดสินใจสละชีวิต ฉัน เพื่อปกป้องตระกูลเย ฉันจะสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านไม่ได้หรือ ไง”

“อีกอย่าง ฉันจะสนใจตำแหน่งเจ้าบ้านหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับ

พ่อไม่ทราบ

ในแววตาของเย่ม่าน เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

เย่จี้จงเป็นพ่อของเธอ แต่ก็เป็นฆาตกรที่ฆ่าคนรักของเธอ เธอ เกลียดเขา เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้
ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะหยางเฉิน เธอคงตายคามือทรราชไปแล้ว จนถึงตอนนี้ มีใครในตระกูลเย่ ยังจำเธอได้อีกไหม

ไม่มี!

ขนาดพ่อแท้ๆ ของตัวเอง ยังไร้เยื่อใยเช่นนี้ เธอยังต้องกลัว อะไรอีก

“ดี! ดีจริงๆ!”

เจงกัดฟันอย่างโมโห “ลูกเขยตัวดีของแก คือคนฆ่าทรราช ฉันจะคอยดูว่าแกตามมันไป แกจะมีชีวิตอยู่ได้นานแค่ไหน

เย่ม่านแสยะยิ้ม “ถึงตาย ฉันก็ไม่เสียใจ! อีกอย่างฉันเคย

เกือบตายมาแล้วรอบนึง ตอนนี้แค่ได้อยู่อีกหน่อย ก็ถือว่าเป็น

กําไรแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉิน ฉันคงตายไปแล้ว ถึงจะตาย เพราะเขา ฉันมีอะไรต้องกลัวอีกล่ะ ตอนนี้เย่ม่านดูเป็นอิสระต่างจากปกติ สีหน้าของเธอไร้ความ

หวาดกลัว

การทหยางเฉินช่วยเย่ม่าน เพราะฉินซีขอร้องเอาไว้ เขาไม่ได้ คาดหวังอะไรกับเย่ม่านอยู่แล้ว

แต่ทว่าตอนนี้ คำพูดของแม่าน เหนือความคาดหมายของ

เขามาก

“หยางเฉิน แค่นายตกลง ฉันจะยอมเป็นเจ้าบ้านตระกูลเย่!” สายตาเย่ม่านหยุดลงที่หยางเฉิน เธอพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณคือเจ้าบ้านตระ กูลเย่!” เขา

พอใจกับคําตอบของเย่มานมาก เขาจึงตัดสินใจให้เท่าน เป็นเจ้าบ้านตระกูลเ “ไอ้เลว! นี่คือตระกูลเยีของฉัน! ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะมาเพิ่ม

เกริม

ทันใดนั้นเองโมโหขึ้นมา เขาขึ้นเสียงใส่หยางเฉิน

“คุณปู่ ผมว่าไอ้กระจอกนี้ มันเป็นคนชั่วจิตใจเหี้ยมโหด มันคง ร่วมมือกับเม่าน เพื่อช่วงชิงตำแหน่งเจ้าบ้าน

เยาวซวงเดินออกมา เขาแสยะยิ้มแล้วพูดขึ้น

หยางเฉินไม่ตาย ตำแหน่งเจ้าบ้าน จึงไม่มีโอกาสเป็นของเขา

เพราะฉะนั้นวันนี้ หยางเฉินต้องตาย คนในตระกูลเย่คนอื่นๆ เคยเห็นพละกำลังของหม่าชาวกับ

หยางเฉิน พวกเขาตกใจ และไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา

พูดตรงๆ เลยว่า เจ้าบ้านตระกูลเยจะเป็นใคร มันเกี่ยวอะไร กับพวกเขางั้นเหรอ

เพราะไม่ว่ายังไง พวกเขาไม่มีวันได้ตำแหน่งเจ้าบ้าน ถึงเ ม่านเป็นเจ้าบ้าน แล้วมันจะเป็นยังไงหรือ

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ