The king of War

บทที่ 529 เสียงมรณะ



บทที่ 529 เสียงมรณะ

สงสัยอำนาจใหญ่ของตระกูลเย่ เขาคงไม่เคยคิดจะแบ่งให้ เธอแม้แต่น้อย

ทั้งหมดคือการใช้ประโยชน์

เหมือนเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เยองขัดขวาง ไม่ให้เธออยู่กับ ชายคนรัก เพราะต้องการใช้ประโยชน์จากงานแต่งงานเพื่อสร้าง เครือข่าย มาทำให้ตระกูลเยได้รับผลประโยชน์มากขึ้น

อีกทั้งต่อมา เย่ จงยังสั่งให้ฆ่าชายคนรักของเธอ ก็เพื่อผล ประโยชน์ของตระกูลเหมือนกัน เขาทำถึงขั้นที่ใส่ร้ายชายคนรักของเธอ ทำให้เธอเกลียด

ผู้ชายที่ยอมสละชีวิตเพื่อตัวเองมาหลายปี

ทั้งหมดนี้ เพื่อผลประโยชน์ของตระกูลใช่ไหม

“ทีแท้ เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจอมปลอม พ่อบอกจะมอบ ตำแหน่งเจ้าบ้านให้ฉัน พ่อแค่อยากใช้ประโยชน์จากความ สัมพันธ์ของฉันกับหยางเฉิน

“รวมถึงที่พ่อพูดกับหยางเฉินก่อนหน้านี้ ขอแค่เขายอมพา ลูกสาวฉันกลับตระกูล พ่อจะให้เขาเป็นเจ้าบ้าน อันที่จริง พ่อแค่ หลอกเขา”

“พ่อแค่อยากใช้ประโยชน์จากกำลังของหยางเฉิน มาหาประโยชน์ให้ตระกูลเย

“ตอนนี้ คนของสมาคม โดมาที่นี่ และข่มขู่ฆ่าหยางเฉิน พ่อ คิดว่าหยางเฉินต้องตายแน่นอน เขาจึงไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว แต่ฉันไร้ค่ายิ่งกว่า พ่อเลยทำกับฉันแบบนี้

“ฉันพูดถูกไหม ท่านพ่อที่เคารพรัก

เย่ม่านพูดด้วยสีหน้าประชดประชัน แววตาที่มีเยื่อใยต่อเย จงเพียงเล็กน้อย ได้หายไปหมดแล้ว มีเพียงความเฉยชาอย่าง ไม่มีที่สิ้นสุด

เยจี้จงส่งเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ “แกยังไม่ได้โง่ถึงขั้นนั้น นิ ใช่แล้ว ไอ้หมอนั่นกล้าฆ่าท่านแปด ของสมาคมบูโด มันต้อง ตายแน่นอน!”

นี่เป็นความคิดในใจเจงจริงๆ

เขารู้ว่าหยางเฉินเก่งมาก แต่ถ้าเทียบกัน สมาคมบูโดเหนือกว่า

ถึงวันนี้หยางเฉินจะรอดพ้นเงื้อมมือทรราชได้ ถึงเขาจะฆ่า ทรราชได้ แล้วยังไงกันล่ะ

ไม่ว่าคนที่โดนหยางเฉินฆ่า จะเป็นท่านเก้าหรือท่านแปด หรือ แม้กระทั่งทรราช แต่ในสมาคมบูโดยังมีผู้แข็งแกร่งกว่านี้

ถึงแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูร่วมมือกัน ก็ไม่สามารถกราบสมา คมบูโดได้ มีหรือที่สมาคมบูโดจะรับมือหยางเฉินเพียงคนเดียว ไม่ได้
คนในตระกูลเยตกตะลึง ตอนแรกพวกเขาคิดว่า เยจงจะมอบ ตำแหน่งเจ้าบ้านให้หยางเฉินกับเม่านจริงๆ ตอนนี้เพิ่งรู้ว่า ทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก

ตอนนี้คนที่ตื่นเต้นที่สุดคือเย่งกับเข่หวชวง

เย่ ง โดนปลดจากตำแหน่งเจ้าบ้าน เพราะต้องการฆ่าหยาง เฉิน ตอนนี้เจี้จงสลัดหยางเฉินทิ้งไปแล้ว งั้นผู้สืบทอดตำแหน่ง อย่างเขา ก็สามารถเป็นต่อได้

สิ่งที่เย่หวูซวงตื่นเต้นคือ หยางเฉินโดนเยจงสลัดทิ้ง เย่ชัง โดนปลดจากตำแหน่งผู้สืบทอด เท่านไร้อำนาจ งั้นตำแหน่งผู้ สืบทอดคนต่อไป ก็ต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียว

ทั้งสองต่างมีความคิดอยู่ในใจ แต่ในใจของเม่านกลับรู้สึก โศกเศร้า

“พ่อแน่ใจเหรอว่าคนที่พ่ายแพ้ คือหยางเฉิน”

ผ่านไปนาน เม่านตั้งสติได้ สีหน้าของเธอไร้เยื่อใย เธอมอง เย จงด้วยสีหน้าเย็นชา และถามขึ้น

เยจี้จงขมวดคิ้ว “ฉันยอมรับว่าเขาแข็งแกร่งมาก แต่สมาคมบู โดน่ากลัวแค่ไหน ฉันรู้ดี หรือแกคิดว่าสมาคมบูโดจะรับมือหยาง เฉินไม่ได้”

“หวังว่าพ่อจะไม่เสียใจภายหลัง กับการตัดสินใจโง่ๆ ของตัว เอง” เย่ม่านพูดอย่างเย็นชา

ตอนที่ทรราชปรากฏตัว เย่ม่านสิ้นหวังกับหยางเฉิน แต่จู่ๆเธอก็รู้สึกมั่นใจในตัวหยางเดินขึ้นมา

“คำพูดของเธอ ทำให้ฉันไม่สบอารมณ์มาก

ขณะนั้น เสียงอันเย็นชา ดังเหมือนฟ้าผ่า “ถึงครึ่งชั่วโมงแล้ว ไอ้หมอนั่นยังไม่มา งั้นเธอ ก็ต้องตาย!”

ตอนนี้ทรราช เหมือนพระเจ้า ร่างกายสูงเกือบสองเมตร เต็ม

ไปด้วยพละกําลัง

เขาเดินก้าวเข้ามา เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงหน้าเยม่าน เขา จับคอของเธอเอาไว้

ต่อจากนั้น ร่างอันบอบบางของเมานเหมือนกับลูกไก่ เธอถูก ยกจนตัวลอย แขนขาของเธอสะบัดไปมาในอากาศ ใบหน้ามีเพียงความ

หวาดกลัว เธอมองไปยังเยองโดยอัตโนมัติ แววตาแฝงไปด้วย

ความอ้อนวอน

แต่ทว่า เย่จงมองเท่านอย่างเฉยชา เขาไม่มีทีท่าว่าจะ อ้อนวอนขอชีวิต

วินาทีนั้น ในหัวของเม่าน มีภาพอันคุ้นเคยลอยเข้ามา

ยี่สิบกว่าปีก่อนหน้านี้ เป็นค่ำคืน ในฤดูร้อน ตอนนั้นเธออายุ สิบต้นๆ โดนพวกอันธพาลพูดลวนลาม และจะพาตัวเธอไป

เธอพยายามขอความช่วยเหลือ จากคนที่เดินผ่านไปผ่านมา รอบๆ แต่ท่ามกลางผู้คน กลับไม่มีใครช่วยเธอสักคน
ขณะนั้น มีชายหนุ่มแต่งตัวธรรมดา บนไหล่ยังสะพายถุง พลาสติกขนาดใหญ่ เขาพูดออกมาว่า “พวกแกจะทำอะไร

ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ ใบหน้าของเขาใสซื่อ มีรอยขาดอยู่ บนเสื้อผ้าที่สวม และสวมรองเท้าผ้าใบสีดำ เขาพูดติดสำเนียง ภาษาถิ่น

“ถ้าไม่อยากตายก็อย่ามายุ่งเรื่องคนอื่น!

พวกอันธพาลตวาดออกมา ด้วยใบหน้าข่มขู่

“ช่วยฉันด้วย! นายช่วยฉันด้วย ฉันจะตอบแทนนายแน่นอน เย่ม่านตะโกนอ้อนวอน

แววตาของชายหนุ่มดูลังเล การแต่งกายแบบนี้ เห็นได้ชัดว่า เพิ่งมาถึงเมืองใหญ่แห่งนี้ แต่เห็นกับตาว่าพวกอันธพาลลวนลามผู้หญิง คนที่ซื่อสัตย์

อย่างเขา จึงตัดสินใจ เข้ามายุ่งเรื่องนี้

“ปล่อยเธอ!”

ชายหนุ่มโยนสัมภาระของตัวเองทิ้ง จากนั้นจึงเดินไปหาเ ม่าน ในแววตาของเขาดูหวาดกลัว

“ไอ้บ้านนอกนี้มาจากไหน กล้ามายุ่งเรื่องของกู จัดการมันซะ!”

คนที่เป็นหัวหน้าตะโกนออกมา ลูกน้อง 3-4 คน กระโจนเข้าไป
ทันใดนั้นชายหนุ่มโดนรุมจนล้มลงกับพื้น ใบหน้าของเขาเต็ม ไปด้วยเลือด

ขณะนั้น เสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้น พวกอันธพาลได้ยิน จึงรีบ

วิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

และเย่ม่านก็ได้รับความช่วยเหลือ โชคชะตาทำให้ทั้งสองพบ กันเพราะเหตุนี้

ต่อมา ทั้งสองเริ่มคุ้นเคย สนิทสนมกัน ทั้งสองรู้จักกันมากขึ้น เรื่อยๆ จนเกิดความรู้สึกขึ้นในใจ เมื่อเกิดความรู้สึก จึงยากที่จะ เก็บไว้

จนกระทั่งเยม่านตั้งท้อง และหนีออกมากับชายหนุ่ม

ต่อมาชายหนุ่มรู้ฐานะของเม่าน เขาเป็นฝ่ายมาขอพบ เจง ที่ตระกูล เพื่อให้เท่านได้มีชีวิตที่มีความสุข เขาคิดว่าจะได้คำ อวยพร

แต่กลับไม่เป็นดั่งหวัง การไปครั้งนี้ เขาไม่ได้กลับมาอีก และ ตายที่บ้านตระกูลเย รวมไปถึงโดนตระกูลเย่ใส่ร้าย ทำให้เย ม่านเกลียดเขามาหลายปี

เมื่อนึกย้อนกลับไป น้ำตาไหลตรงหางตาของเธอ เธอรู้สึก คิดถึงคนรัก และรู้สึกติดหนี้ลูกสาว

เธอแอบสาบานในใจ ถ้าชาติหน้ามีจริง ถึงเธอจะเกิดเป็นอะไร เธอก็จะอยู่ข้างกายลูกสาว เพราะไม่ใช่ลูกสาวของเธอเพียงคน เดียว ลูกสาวยังเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาหลงเหลือไว้บนโลกนี้
“เธอตายซะเถอะ!”

แววตาทรราชเฉยชา เหมือนยกลูกไก่ขึ้นมา ลูกไก่ที่ใกล้จะ โดนเขาหักคอ

“ถ้าเธอตาย สมาคมบูโตทั้งหมด ต้องตายไปพร้อมกับเธอ! ขณะนั้นเอง เสียงอันเฉยชาดังขึ้น

ปรากฏกายท่ามกลางฤดูใบไม้ผลิ ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่าน ร่างอันสง่า เดินเข้ามาท่ามกลางความมืด เหมือนเสียงมรณะ อย่างไรอย่างนั้น

ทันใดนั้น แววตาของทุกคน มองไปยังร่างอันสง่างามนั่น

“หยางเฉิน!”

เมื่อร่างนั้นเดินผ่านความมืด เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ในที่สุด คน ตระกูลเยก็มองเห็นว่าเป็นใคร


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ