บทที่ 476 ถูกข่มขู่กลับ

ปล่อยหยางเฉินกับหม่าชาวไปแบบนี้ ความยิ่งใหญ่ของการ เป็นผู้นำตระกูลหวง ทำให้เขาไม่สามารถปล่อยชายหนุ่มสองคน นี้ไปอย่างง่ายดายได้

เขาไม่แน่ใจเกี่ยวกับตัวตนของหยางเฉิน หากเขาเป็นคน ธรรมดาที่ไม่มีพื้นฐานใด ๆ จะฆ่าก็ฆ่าเลย

แต่ว่า หากเขามีภูมิหลังที่ดีจริงๆ การฆ่าหยางเฉินจะนำวิกฤต

ครั้งใหญ่มาสู่ตระกูลหวง

“เจ้าบ้านหวง ฉันเป็นใคร คุณอย่าเดาเลย แม้ว่าคุณจะเดา ออก คุณคิดว่าฉันจะบอกคุณเหรอ?”

หยางเฉินยิ้มพูดว่า “ฉันมาบ้านตระกูลหวง ในวันนี้ คาดว่าเจ้า

บ้านหวง จะรู้สาเหตุที่ฉันมา”

“งั้นฉันจะไม่พูดไร้สาระแล้ว พูดตรงประเด็นเลยปล่อยอ้าย หลินซะ ฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการขัดแย้งภายในตระกูลหวง ของคุณ”

“และแน่นอน ถ้าเจ้าบ้านหวงอยากสู้กับฉันต่อไป และไม่ยอม เชื่อฉัน ฉันก็ไม่ถือสาที่จะช่วยหวงเทียนเฉิน เข้ามาแทนที่คุณ

น้ำเสียงของหยางเฉินนิ่งมาก แต่สิ่งที่เขาพูดทำให้หัวใจของ หวงเทียนเชิงผันผวนเล็กน้อย
ด้วยความแข็งแกร่งที่หยางเฉินกับหม่าชาวแสดงออกมา หาก ไปช่วยหวงเทียนเฉินจริงๆ เป็นไปได้จริงๆ ที่สามารถให้หวงเทียน เฉินมาแทนที่เขา

“แกกําลังบังคับฉันเหรอ?”

หวงเทียนเชิงหรี่ตาพูด

ใบหน้าชราเต็มไปด้วยรอยย่นเต็มไปด้วยความโกรธ

หยางเฉินยิ้มอย่างเฉยเมย “ถ้าคุณคิดอย่างนั้น ก็แล้วแต่ แต่ ฉันบอกคุณได้ว่า ถ้าวันนี้ฉันไม่เห็นอ้ายหลิน ฉันก็ไม่ถือสาที่จะ ทำให้ตระกูลหวงสูญเสียญาติไปสองสามคน”

หวงเทียนเชิงขมวดคิ้วแน่น และความโกรธในใจของเขาก็ยิ่ง มากขึ้น เขารู้สึกกดดันอย่างมาก จากตัวหยางเฉิน

เขาไม่รู้ว่าหยางเฉินจงใจพูดเช่นนี้เพื่อตัวเอง หรือว่าเขา

สามารถโค่นล้มทั้งตระกูลหวงด้วยพลังของเขาเองได้

อย่างน้อยหยางเฉินและหม่าซาว ก็ปรากฏตัวเพียงลำพังใน ตระกูลหวง ซึ่งทำให้เขาเชื่อมากยิ่งขึ้นว่าหยางเฉินสามารถ ทําลายตระกูลหวงได้

เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มที่อายุเพียง 27-28ปีที่อยู่ข้างหน้าเขา หวงเทียนเชิงก็สงสัยว่า เขาเป็นผู้นำตระกูล หวงในแปดตระกูล แห่งเยี่ยนตูจริงเหรอ?

ไม่อย่างนั้นเขาจะกลัวกับสิ่งที่ชายหนุ่มพูดได้อย่างไร
“ให้ฉันปล่อยอ้ายหลินได้ แต่แกต้องสัญญากับฉันอย่างหนึ่ง! หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หวงเทียนเชิงก็กัดฟันพูด

หยางเฉินขมวดคิ้ว “อย่าเอาความอดทนของฉันที่มีต่อคุณ มา ต่อรองสําหรับคําขอของคุณ! ผลที่ตามมาของการกระทำนี้ มัน ร้ายแรงมาก!!

“ขอแค่อ้ายหลินสามารถรักษาหวงเจิ้งลูกชายของฉันได้ ความ แค้นระหว่างแกกับฉัน ก็จบลง!”

หวงเทียนเชิงดูหนักแน่น และสบตากับหยางเฉิน โดยไม่กลัว หม่าชาวโกรธทันที และก้าวไปข้างหน้า กัดฟันพูดว่า “แก กำลังรนหาที่ตาย! ถ้าไม่ส่งคนมา งั้นเราจะไปหาเอง!”

“เพียงแต่ว่า ถึงตอนนั้น เราไม่สามารถรับประกันได้ว่าตระกูล หวงจะเป็นอย่างไร!”

“อย่าคิดที่จะข่มขู่เราด้วยชีวิตของอ้ายหลิน เพราะเมื่อแกทำ เช่นนี้ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมากขึ้น!

“อย่าสงสัยในสิ่งที่ฉันพูด ไม่งั้นแกจะตายยังไง ยังไม่รู้เลย”

อ้ายหลินเป็นผู้หญิงที่หม่าชาวชอบ แม้ว่าเขาจะเป็นห่วงมาก ก็ตาม ในฐานะนักรบชายแดนเหนือ จะไม่มีวันยอมให้สิ่งใดมา ข่มขู่ผู้พิทักษ์ชายแดนเหนือได้

และหม่าชาวมั่นใจว่าเขาจะพบอ้ายหลินในบ้านตระกูลหวง

“คุณหยาง คุณสั่งสอนลูกน้องของคุณแบบนี้เหรอ?”
หวงเทียนเชิงขมวดคิ้ว และพูดด้วยความไม่พอใจ

หยางเฉินพูดนิ่งๆ “เขาไม่ใช่ลูกน้องของฉัน แต่เป็นเพื่อนของ ฉัน! บังเอิญที่เขาพูดคือสิ่งที่ฉันอยากจะพูด”

“เจ้าบ้านหวงตอนนี้มีเพียงสองทางเลือก ปล่อยคน หรือ ให้เรา หาเอง”

หยางเฉินพูดไป ก็ยกมือขึ้นและเหลือบมองนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิ ปป์บนข้อมือของเขา และพูดนิ่งๆว่า “ฉันมีเวลาจำกัด ฉันให้เวลา คุณพิจารณาเพียงสามนาที หลังจากสามนาที ถ้าคุณยังไม่เลือก งั้นฉันจะหาเอง”

ไม่รู้ว่าหมาชาวไปเอาเก้าอี้มาจากไหน และวางไว้ข้างหลัง หยางเฉิน

หยางเฉินนั่งลงโดยตรง นั่งไขว่ห้าง ใบหน้าที่เด่นชัดของเขา

ไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย

ล้อมรอบด้วยสมาชิกของหน่วยองครักษ์ปืนของตระกูลหวง ปืน 20 กระบอกถูกเล็งไปที่หัวของหยางเฉิน แต่ดูเหมือนว่าเขา จะไม่เห็นมัน และเพียงแค่นั่งอยู่ที่นั่นอย่างสงบ

หวงเทียนเชิงแอบโกรธจนสุดขีด ทั้งๆ ที่อยู่ในที่ของเขา ทั้งๆที่ มือปืน20 คนของเขา ชี้ปืนไปที่หัวของหยางเฉิน

ทำไม ตัวเองถึงกลายเป็นคนถูก

แต่ว่าเขาไม่แปลกใจเลย
ต่อหน้าเขา ชายหนุ่มที่นั่งนิ่งๆ ดูเหมือนจะเกิดมาเพื่อเป็นราชา และร่างกายของเขาเต็มไปด้วยความสง่างามของผู้บังคับบัญชา แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำตระกูลหวง แต่ก็เทียบไม่ได้เลย

“เอาล่ะ สามนาทีถึงแล้ว เจ้าบ้านหวง เชิญบอกทางเลือกของ คุณ”

ไม่นาน สามนาทีต่อมา หยางเฉินค่อย ๆ ยืนขึ้น ขยับข้อมือ ของเขา และถาม

ในขณะที่หยางเฉินเงยหน้าขึ้น ความกดดันอันทรงพลังก็พุ่งมา

ที่เขา

หวงเทียนเชิงอดสั่นไม่ได้ ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ เผชิญหน้ากับมนุษย์แต่เป็นปีศาจจากนรก

แค่เขาเคลื่อนไหว ก็คือความตายของเขาเอง

ภายใต้แรงกดดันอย่างหนักแบบนี้ ในที่สุดหวงเทียนเชิง

ยอม กัดฟันพูดว่า “พาคนมา!”

ทันทีที่หวงเทียนเชิงครามออกมา ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจ และความกดดันบนไหล่ของเขาก็หายไปอย่างสมบูรณ์

รอยยิ้มอันอ่อนโยนปรากฏขึ้นที่มุมปากของหยางเฉิน และเขา พูดอย่างช้าๆ “เจ้าบ้านหวง คุณได้ช่วยตัวเอง และได้ช่วยตระกูล หวง!”

หวงเทียนเชิงไม่ได้พูดเพียงแค่หายใจเข้าอย่างเย็นชา และพูด เบา ๆ ว่า “ฉันแค่ไม่อยากสร้างปัญหา อย่าคิดว่าฉันกลัวแก ถึงได้ยอมแก

หยางเดินยิ้มโดยไม่พูดอะไร นี่เป็นข้อแก้ตัวที่ผู้แพ้

ในไม่ช้าร่างผอมบางก็ถูกพาออกมา

“อ้ายหลิน!”

ทันทีที่เห็นเธอ หม่าชาวก็ดูตื่นเต้นและรีบวิ่งขึ้นเข้าไป และกอดอ้ายหลินแน่นต่อหน้าทุกคน

สำหรับการชิงกอดของหม่าชาว อ้ายหลินแค่นิ่งไปครู่หนึ่ง แต่ ไม่ได้ห้าม ปล่อยให้หม่าชาวกอดตัวเอง แต่รอยยิ้มอันขมขื่น ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง อ้ายหลินถูกหม่าชาวกอดจนหายใจไม่ ออกเล็กน้อย จากนั้นจึงผลักหม่าชาวออกไปอย่างไม่พอใจ และ พูดอย่างโกรธเคืองว่า “ฉันแค่มาเล่นที่บ้านตระกูลหวงแปปเดียว ดูความไร้สติของนายสิ”

“แหะแหะ!”

หม่าชาวยิ้มจื้อ ขยี้ตาสีแดง และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “พี่เฉิน ช่วยบอกพ่อเธอว่าผมจะขอเธอแต่งงาน ผมคิดว่า ครั้งนี้ พ่อเธอ จะยอมให้เราคบกัน!!

อ้ายหลินพูดอย่างโกรธเคือง “นายยังไม่ได้จีบฉันสักเท่าไหร่ เลย อยากขอฉันแต่งงานง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?”

หม่าชาวลูบหัว และพูดด้วยท่าทางเคอะเขิน “ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทําให้เธอผิดหวัง!”

“ดูท่าทาง อๆนั้นสิ!”

อ้ายหลินจ้องหมาชาว แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความ ซาบซึ้ง

ทันใดนั้น เธอมองไปที่หยางเฉินอีกครั้ง โดยมีลักยิ้มสองอันที่ มุมปากของเธอ และยิ้มพูดว่า “พี่เฉิน รบกวนพี่อ้วน!!

หยางเฉินยิ้ม” ในเมื่อเธอไม่เป็นไรแล้ว รีบพาหม่าชาวกลับ ตระกูลอ้ายเถอะ! ฉันคิดว่าครั้งนี้ ตระกูลอ้ายคงจะไม่ปฏิเสธให้ พวกเธออยู่ด้วยกันแล้ว”

“พี่เฉิน แล้วพี่ล่ะ?” หม่าชาวถาม