บทที่ 470 ฆ่าเขาซะ
“เชี่ย! กล้าลบหลู่ตระกูลหวงด้วย
“ฉันสามารถบอกคุณอย่างรับผิดชอบได้ว่า คุณก่อเรื่องแล้ว คุณก่อเรื่องใหญ่แล้ว! แม้ว่าฉันจะไม่ฆ่าคุณ ตระกูลหวงก็ฆ่าคุณ”
“แต่ว่า ถ้าฉันฆ่าคุณ ไม่แน่ตระกูลหวงอาจจะให้รางวัลฉันด้วย ดังนั้นฉันยิ่งต้องไม่ปล่อยคุณไป
เมื่อพูดจบ หวังหยู่โบกมือแล้วพูดว่า “จัดการไอ้เวรสองคนนั้น ก่อน ให้พวกมันคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน ถ้ายังไม่ขอความเมตตา ก็ ฆ่ามันซะ!”
“ครับ!”
บอดี้การ์ดทั้งสองได้รับคำสั่งจากหวังหยู่ แล้วรีบเดินออกมา จากข้างหลังเขา เตรียมจะลงมือกับหยางเฉินและหม่าชาว
“ไอ้บ้า หยุดนะ!”
จู่ๆก็มีเสียง โกรธดังขึ้น
“อาจง คุณอยู่ที่นี่ได้ไง?”
เมื่อเห็นหวงจง หวังหยู่ก็ประหลาดใจ และรีบวิ่งเข้าไปแล้วพูด ว่า “อาจง ฉันกำลังจะรายงานอะไรให้คุณรู้อยู่เลย”
หวังหยู่พูดอยู่ เขาชี้ไปที่หยางเฉินและหม่าชาวและพูดอย่าง โกรธเคืองว่า “เมื่อกี้ไอ้โง่สองคนนี้บอกว่าพวกเขาฆ่าของฉันและตอนนี้กำลังจะไปบ้านตระกูลหวง ฆ่าคนสักสองสามคนเพื่อ ความสนุก”
“อาจง คุณว่าพวกเขาโง่หรือเปล่า?
“แต่ว่าคุณไม่ต้องกังวล ฉันพาบอดี้การ์ดของตระกูลหวังมา และตอนนี้จะไปฆ่าไอ้สองคนนี้ ให้พวกเขาชดใช้ชีวิต ในการดู หมิ่นตระกูลหวง”
หวังหยู่ไม่ได้ตระหนักว่าเลยว่า สีหน้าของหวงจงนั้นบูดบึง อย่างสมบูรณ์ และเขายังพูดเรื่องไร้สาระอย่างดีใจ
“แกอยากตาย ก็อย่ามาลำบากฉัน!”
หวงจงผลักหวังหยออกไป ตรงไปหาหยางเฉินและอธิบาย อย่างรวดเร็วว่า “คุณหยาง ไอ้โง่นั่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูล หวง”
“คุณคิดจะโยนเขาลงทะเลเป็นอาหารปลา?”
“หรือทิ้งไปที่รกร้างเป็นอาหารหมาป่า?”
“มันขึ้นอยู่กับคำพูดของคุณ คุณไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ฉันจะ จัดการให้คุณเอง!”
คำพูดของหวงจงราวกับสายฟ้าฟาด ระเบิดร่างของหวังอยู่ ทำให้เขาที่อไปหมด อ้าปากกว้าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วย ความน่าเหลือเชื่อ
คำพูดของหวงจง ทำให้หวังอยู่ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
เมื่อนึกถึงสิ่งที่หยางเฉินพูดในเมื่อกี้ ร่างกายของเขาก็เปียก โชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
วันนี้ เพื่อที่จะไปร่วมงานแต่งของลูกพี่ลูกน้องของเขา เขารีบ กลับมาจากต่างประเทศ โดยเฉพาะเลย
ก่อนหน้านี้ที่สนามบิน เขาถูกหม่าชาวเตะ เสื้อผ้าสกปรก ทรง ผมก็ยังหมด เพื่อที่จะไปงานแต่งงานอย่างเหมาะสม เขาซื้อชุด ใหม่และไปทำผมก่อนมาที่โรงแรม
ดังนั้นเขาจึงไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงแรม
ตอนนี้ เมื่อเห็นท่าทางที่เคารพของหวงจงต่อหยางเฉิน หรือว่า
สิ่งที่หมอ พูดเป็นความจริง ผู้นำของตระกูลหวัง ถูกเขาฆ่าไป แล้ว?
เป็นไปได้อย่างไรกัน?
หยางเฉินเหลือบมองหวังหยู่อย่างดูถูกแล้วพูดกับหวงจง
ว่า “อยากทําอะไรก็ได้ ตามใจ!”
พูดจบ เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินจากไป
หวังหยู่เห็นสายตาที่อาฆาตของหวงจงมองมา ตัวสั่นไปทั้งตัว และพูดว่า “อาจง คุณจะฆ่าผมจริงๆ หรือ?”
หวงจงพูดนิ่งๆ:”นายก็เห็นแล้ว ขนาดฉันอยู่ต่อหน้าเขา ยัง ต้องจัดการอย่างระมัดระวัง ในเมื่อนายขัดใจเขา มีแต่ต้องตาย เท่านั้น!”
“อาจง คุณกำลังเล่นตลกระดับนานาชาติกับผมเหรอ?
หวังหยุไม่เชื่อว่าในฐานะทายาทของตระกูลหวงในแปดตระ
กูลแห่งเยี่ยนตู จะกลัวชายหนุ่มคนนี้มาก หวงจงกลับไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับหวังหยู่ และสั่งผู้คุ้มกันที่อยู่
ข้างหลังเขา “ฆ่าเขาซะ!”
“ครับ!”
ผู้คุ้มกันสองคนของหวงจง ตอบอย่างรวดเร็วและก้าวไปข้าง หน้าทีละคน จับแขนของหวังหยู่ทั้งซ้ายและขวา และบังคับพาขึ้น
รถ
“อาจง! อาจง! ผมทำอะไรผิดกันแน่? คุณถึงทำแบบนี้กับผม? ได้โปรดอย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผมเลย!”
“อาจง ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วยครับ!”
“อาจง ได้โปรดไว้ชีวิตผมเถอะ เห็นถึงความจงรักภักดีของ ตระกูลหวังที่มีต่อตระกูลหวงด้วยครับ!
หวังหยู่ไม่รู้ตัวเลย จนกระทั่งเขาถูกบอดี้การ์ดสองคนบังคับ พาขึ้นรถ ถึงรู้ว่าหวงจงไม่ได้ล้อเล่น แต่อยากจะฆ่าเขาจริงๆ และ จู่ๆก็ตะโกนออกมา
“อาจง……
หวังหยู่ยังพูดร้องขอความเมตตาไม่จบ หน้าผากของเขาเย็น เฉียบ เห็นปากกระบอกดำๆ พุ่งตรงมาที่ศีรษะของเขา
“อาจง หรือว่า คุณจะฆ่าผมจริงๆ?
แขนขาของหวังหมู่เย็น และใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัว “ถึง จะตาย อย่างน้อยก็ให้เหตุผลผมสักหน่อย”
หวงจงมองไปที่หวังหยู่ด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน และทันใดนั้นก็พูด ว่า “เพราะของนายถูกเขาฆ่าตาย และต่อจากนี้ไปในเยี่ยน จะ
ไม่มีตระกูลหวังอีก!”
“และตอนนี้เขากำลังไปตระกูลหวง เกรงว่าในอนาคตจะมี เพียงฝ่ายเดียว ในตระกูลหวง”
เสียงของหวงจงเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม และสีหน้าของเขา ก็ซับซ้อนมาก
สีหน้าของหวังหยู่เต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ “เขาไปบ้าน
ตระกูลหวงจริง ๆ เหรอ? หรือว่าอาจงคุณเชื่อว่า แค่สองคนนั้น ก็
สามารถออกจากบ้านตระกูลหวงได้อย่างมีชีวิต?”
“เอาล่ะ ฉันพูดไร้สาระกับนายมามากพอแล้ว นายไปอย่าง สบายใจเถอะ!”
หลังจากที่พูดจบ ก็ออกคำสั่ง “ฆ่า!”
“ปัง!”
เสียงปืนที่อๆดังขึ้น และมีรูเลือดปรากฏขึ้นตรงกลางคิ้วของ หวังหยู่ เสียชีวิตทันที
ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินได้ไปในทิศทางของคฤหาสน์ตระกูลหวงแล้ว
หม่าชาวขับรถเอง สีหน้ากังวลเล็กน้อย ราวกับว่าเขาลังเลที่จะ พูด
“อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ ระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่เราไม่ สามารถพูดได้”
หยางเฉินซึ่งนั่งหลับตาอยู่ที่เบาะหลัง จู่ๆ ก็ลืมตาพูด
หน้าของหม่าชาวยิ่งกังวลมากขึ้น เขาอ้าปากพูดว่า “เพื่อช่วย ผม คุณต้องไปด้วยตัวเอง ผมเกรงว่าตัวตนของคุณจะถูกเปิด เผย”
ในสายตาของหยางเฉิน มีความกังวลที่หาได้ยาก และในไม่ ช้าเขาก็นิ่ง และพูดช้าๆ ว่า “เรื่องนี้ไม่เพียงแต่ช่วยคุณ เพื่อพี่อ้าย ด้วย ตอนนั้นที่เธออยู่ชายแดนเหนือ ได้ช่วยพี่น้องชายแดนเหนือ อีกมาก แม้แต่ชีวิตของฉันกับคุณ ก็รอดเพราะเธอ”
“ในใจฉัน เธอเป็นสมาชิกของชายแดนเหนือมานานแล้ว พี่ น้องของชายแดนเหนือ ห้ามใครมารังแก!”
เสียงของหยางเฉินนิ่งมาก และดวงตาของเขาไม่มีความกังวล อีกต่อไป
ข่าวที่เขาออกจากชายแดนเหนือนั้นเป็นความลับจริงๆ แต่ใน เมื่อเขาเลือกที่จะจากไป ก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามปกติช้าๆอยู่ แล้ว
นอกจากนี้ ชายแดนเหนือ ในตอนนี้ ถูกเขาทำเป็นเมืองที่ได้เทียมทานแล้ว แม้ว่าผู้คนในประเทศศัตรูจะรู้ข่าวการจากไปใน ชายแดนเหนือของเขา ก็ทำอะไรไม่ได้
ต่อให้มีผู้แข็งแกร่งปรากฏตัวขึ้นในประเทศศัตรู เขาจะเลือก ไปทางชายแดนเหนือ และต่อสู้เพื่อประเทศต่อไป
ในฐานะอดีตผู้ปกครองชายแดนเหนือ ต่อให้ออกไป แต่หน้าที่
ปกป้องประเทศก็ยังมีอยู่
หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน จู่ๆดวงตาของหม่าชาว เปียกเล็กน้อย เขารู้อยู่ในใจว่า หยางเฉินพูดแบบนี้ ก็เพื่อให้เขา ยอมรับความช่วยเหลือจากหยางเฉินอย่างสบายใจ
ไม่ว่ายังไง ที่หยางเฉินมาด้วยตนเอง ก็เพื่อเขากับอ้ายหลินทั้ง นน
ด้วยความสัมพันธ์ในปัจจุบันระหว่างเขากับอ้ายหลิน หยางเ
นทำแบบนี้ เป็นความโปรดปรานอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา
รถแล่นไปตลอดทาง และกำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลหวง อย่างใจร้อน
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่อย่างสวน สาธารณะ
“พวกคุณคือใคร?”
หม่าชาวจอดรถที่หน้าประตู และยามที่ทางเข้าคฤหาสน์ ตะโกนอย่างดุเดือด
Please enter a description
Please enter a price
Please enter an Invoice ID
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ
