บทที่ 463 ยังไม่เชื่ออีก

ทางฝั่งตระกูลอ้าย ผู้นำอ้ายชวนไม่พูดไม่จา คนอื่นก็ไม่กล้า แสดงความคิดเห็นใดๆ เช่นกัน

เวลานี้ สายตาอ้ายชวนเปล่งประกาย ในสายตาที่มองทาง

หยางเฉิน คาดไม่ถึงมีความเห็นใจระดับหนึ่ง

ในความคิดของเขา ความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมา ทำให้คนสะเทือนขวัญอย่างมากจริงๆ

แต่การเตรียมพร้อมของตระกูลหวังจัดเต็มยิ่งกว่า ปืนซุ่มยิง สามกระบอก เกรงว่าบนโลกใบนี้คงไม่มีใครสามารถหลบพ้นไป ได้มั้ง?

ถึงแม้เขาจะสงสัยว่าหยางเฉินมีความเป็นไปได้ว่าคือท่านนั้น

ในคำเล่าลือของชายแดนเหนือ แต่นี่เป็นเพียงการคาดเดา

ว่าตามสถานการณ์ปัจจุบันแล้ว เขามีแนวโน้มเชื่อใจตระกูล หวังมากยิ่งกว่า ว่าจะสามารถฆ่าหยางเฉินได้

“งั้นเหรอ?”

หยางเฉินหัวเราะเยาะ ทันใดนั้นวางถ้วยชาพอร์ซเลนลง จาก นั้นถือโอกาสหยิบตะเกียบสแตนเลสสามอันจากบนโต๊ะขึ้น

อยู่ภายในสายตาของทุกคน เขาเขวี้ยงไปอย่างสบายๆ

ปิ้ง! ปิง! ปิง!”
ตามมาด้วยเสียงกระแทกดังขึ้นมาสามรอบติดๆ กัน

ในขณะเดียวกัน มือซุ่มยิงสามคนที่หลบซ่อนอยู่รอบด้านของ โรงแรมเยียน ซึ่งอยู่บนอาคารชั้นสูงที่อยู่ห่างไปหลายร้อย เมตรและตำแหน่งที่สูงด้วย นั่งยองเฝ้าสามทิศทาง

เดิมทีพวกเขากำลังเล็งเป้ามาที่ศีรษะของหยางเฉิน แต่ทันใด นั้นพบว่ามุมปากหยางเฉินเผยเส้นรัศมีวงกลมที่หยอกเข้าออก มา หลังจากนั้นเห็นเพียงเขาสะบัดมือออกมาแบบสบายๆ

“พี่บ! พบ! พิบ!”

เดิมทีพวกเขาไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มือซุ่มยิงสามคนที่อยู่ คนละตำแหน่งกัน ตรงกลางระหว่างคิ้วของแต่ละคนล้วนปรากฏ รูเลือดอันหนึ่งขึ้นมา

ยังมีตะเกียบสแตนเลสครึ่งอัน โผล่ออกมาด้านนอกหน้าผาก

มองในห้องโถงงานเลี้ยง หลังจากหยางเฉินเขวี้ยงตะเกียบส แตนเลสสามอันออกไปอย่างสบายๆ หัวเราะหึๆ แล้วพูดว่า “มือ ซุ่มยิงของแกโดนฉันฆ่าแล้ว ตอนนี้พวกแกยังมีแผนสำรองอะไร อีก?”

ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว แต่ละคนของตระกูลหวังหัวเราะ เสียงดังขึ้นมา เหมือนได้ยินเรื่องที่น่าตลกมากเหลือเกินเข้าแล้ว

“เจ้าโง่คนนี้ พวกนายได้ยินไหมว่าเขากำลังพูดอะไร?”

“เขาเหมือนเขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสสองสามอันออกไปแล้ว หรือเขาหมายความว่าคือโยนตะเกียบไม่กี่อันออกไปอย่างสบายๆ นี้ ก็สามารถฆ่ามือซุ่มยิงสามคนที่อยู่ห่างไปหลายร้อย เมตรได้แล้วงั้นเหรอ?”

“คือพวกโง่เง่า ในบรรดาคนเขลาเสียจริง เขาคิดจริงเหรอว่า มือของตัวเองจะเก่งกาจกว่าปืนซุ่มยิงได้?”

คนของตระกูลหวังหัวเราะจนท้องแข็ง แม้กระทั่งยังมีคนเลียน แบบท่าทางของหยางเฉิน หยิบตะเกียบสแตนเลสอันหนึ่งขึ้นมา จากนั้น โยนออกไป ในปากยังทำเสียงพี่บ! ประกอบด้วย

“ตายแล้ว!”

“ฮ่าๆๆๆ~”

คนของตระกูลล้วนหัวเราะเสียงดังอยู่

แต่มองจากในสายตาหยางเฉิน กลับมีความรู้สึกว่ากำลังมอง

คนโง่ หัวเราะแล้วส่ายหน้าอย่างจำใจ “หม่าชาว นายว่าคนพวก นี้ ความตายมาเยือนถึงที่แล้ว ทำไมถึงยังหัวเราะแบบมีความสุข แบบนี้กันอีก?” หม่าชาวส่งเสียงหัวเราะ “เพราะเดิมที่พวกเขาไม่รู้จักความยิ่ง

ใหญ่ของพี่เฉินไงครับ!

“เสียงหัวเราะของพวกเขาทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดมากๆ ทำยังไง ดี?” หยางเฉินสอบถาม

“ว่ากันตามกฎหมายประเทศจิ่วโจว ท่านมีอำนาจสั่งฆ่าพวก เขาได้ครับ” หม่าชาวตอบไป
“งั้นนายไปฆ่าคนที่หัวเราะอย่างมีความสุขที่สุดสองสามคน ก่อน” หยางเฉินพูดขึ้น

ในชั่วขณะที่หยางเฉินพูดจบลง หม่าชาวก็ขยับเท้าฉับพลัน ทุก คนมองเห็นเพียงภาพวีดพุ่งไปไปยังทิศทางของคนตระกูลหวังใน ชั่วพริบตาเดียว

“ไอ้หนุ่ม แกกล้า!”

ชั่วขณะนั้นหวังตะโกนขึ้นมาแล้ว

เพราะทิศทางที่หม่าชาวพุ่งไป คือลูกชายของเขา หวังหงเซียน

“ตึง!”

ในชั่วขณะที่เสียงหวังสิ้นสุดลง หมัดที่ไม่มีใครสู้ได้ของหม่า ชาวก็ต่อยไปที่หัวใจของหวังหงเซียนอย่างรุนแรง

จากนั้นมีเสียงชนกระแทกที่ทุ่มต่ำที่หนึ่ง ร่างกายของหวังหง

เขียนกระเด็นออกไปโดยตรงแล้ว

ชั่วพริบตานั้นที่ร่างกายเขาร่วงลงพื้น ชีพจรได้หยุดลงถึงที่สุด เรียบร้อย

ทุกคนของตระกูลหวังที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งเมื่อสักครู่นี้ เวลา นี้เสียงหัวเราะหยุดชะงัก แต่ละคนมองศพของหวังหงเขียนแบบ หน้าตาเต็มไปด้วยความตกใจกลัว

“ตายแล้ว?”

คนของตระกูลอ้าย แต่ละคนมีหน้าตื่นตกใจเต็มที่กันหมด
ดวงตาของอ้ายชวนหรี่ขึ้นมานิดหน่อย เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่า หยางเฉินถูกปืนซุ่มยิงสามกระบอกเล็งศีรษะเอาไว้แล้ว ทำไมถึง ยังกระทำพฤติกรรมเช่นนี้อีก

หรือไม่กลัวว่าตระกูลหวังจะสั่งมือซุ่มยิงลั่นไกฆ่าพวกเขาจริงๆ งั้นเหรอ?

จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาก็ไม่ยอมเชื่อว่าหยางเฉันคือจอมพล ชายแดนเหนือในคำเล่าลือจริง

“แก…..แก แกกล้าฆ่าลูกชายคนโตของฉันหวังหูได้ยังไง?

หวังทำหน้าเหลือเชื่อ มองลูกชายคนโตของตนเองถูกฆ่า ด้วยตาตนเอง เขามีความรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป หม่าชาวพูดจาอย่างเย็นชา “พี่เฉินบอกแล้วไง ใครหัวเราะ

อย่างมีความสุขที่สุด ให้ฉันฆ่าคนนั้นซะ คนตระกูลหวังมาก

ขนาดนี้ เป็นเขาที่หัวเราะโอหังที่สุด ดังนั้นฉันเลยฆ่าเขา

“แต่ว่าคำสั่งของพี่เฉิน คือให้ฉันฆ่าสองสามคน ตอนนี้เพิ่งฆ่า ไปได้คนเดียวเอง อย่างน้อยฉันยังต้องฆ่าอีกคนหนึ่ง ถึงจะนับได้ ว่าเป็นสองสามคน

“พวกแกหัวเราะกันต่อสิ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รู้ว่าควรฆ่าใคร เป็นคนต่อไป”

สีหน้าหม่าชาวนิ่งเฉยที่สุด ยังมีท่าทางหงุดหงิดด้วย เหมือน เลือกได้ยากมากจริงๆ ว่าจะฆ่าใครเป็นคนต่อไปดี

หวังหูรู้สึกเกิดอาการเวียนหัว เท้าซวนเซนิดหน่อย ถอยหลังไปสองสามก้าวแล้ว ความดุร้ายบนหน้านับวันยิ่งเข้มข้น

“พวกแกฆ่าหลานชายคนโตของฉัน แล้วฆ่าลูกชายคนโตของ

ฉันอีก วันนี้ ถ้าไม่ฆ่าพวกแกทิ้ง ฉันหวังหูสาบานว่าไม่ใช่คน แล้ว!” ชั่วขณะนั้นหวังหูระเบิดอารมณ์โกรธ แทบจะคำรามกล่าวคำ

พูดประโยคนี้ออกมา

เพราะอารมณ์ที่ฮึกเหิม เลือดลมสูบฉีด ทันใดนั้นเขาพนเลือด ออกมาทีหนึ่ง สีหน้าซีดเซียวในชั่วพริบตาเดียว ไม่มีเลือดฝาด สักนิด เหมือนได้รับบาดเจ็บหนักมากเข้าแล้ว

“เจ้าบ้าน!”

คนของตระกูลหวังต่างเข้ามากัน แต่ละคนอารมณ์ฮึกเหิม หวังหูฝืนกลั้นไฟโกรธไว้ ต้องหยางเฉินสายตาไม่กะพริบ ทันใดนั้นทำสัญญาณมือไปยังทิศทางที่มือซุ่มยิงอยู่เมื่อสักครู่นี้ “ฆ่ามันเลย!”

นี่คือสัญญาณมือลั่นไกปืนที่เขาหารือกันกับมือซุ่มยิงสามคน ก่อนหน้านี้ แต่ทว่าเขาทำติดต่อกันทั้งสามครั้ง กลับไม่มีเสียงปืน ดังขึ้นเลย

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม ยิ้มกริ่มมองเขาอยู่พลางพูดว่า “เจ้า บ้านหวัง ฉันก็บอกแล้วไง คนของแกโดนฉันฆ่าตายหมดแล้ว ทำไมแกถึงไม่ยอมเชื่อล่ะ?”

หวังจะเชื่อคำพูดของหยางเฉินได้อย่างไร?
หยางเฉินเพียงแค่โยนตะเกียบไม่กี่อันไปเฉยๆ ก็สามารถฆ่า มือซุ่มยิงที่อยู่ห่างหลายร้อยเมตรนั้น? งั้นเขายังเป็นคนอยู่เหรอ?

“ลั่นไก! ลั่นไกปืนเดี๋ยวนี้!

หวังร้องครามอย่างโกรธเคือง ทำสัญญาณมือให้ทางด้าน นอกหน้าต่างไม่หยุด

แต่ยังคงไม่มีเสียงปืนใดๆ ดังขึ้น

“เจ้าบ้านครับ บนกระจกสามจุดนี้ มีรูกระสุนครับ!”

ในเวลานี้เอง ชายหนุ่มของตระกูลหวังคนหนึ่ง ร้องตกใจออก มาทันใด ยื่นมือชี้ไปยังรูเล็กบนกระจก พูดอย่างตกใจ

เห็นได้ชัดว่ารูเล็กสามรอยนี้ เป็นรูเล็กที่หยางเฉินทิ้งไว้ เมื่อสัก ครูเขวี้ยงตะเกียบสแตนเลสออกไปอย่างสบายๆ

แต่วินาทีนี้กลับถูกเข้าใจว่าเป็นรูกระสุนแล้ว

คนของตระกูลหวัง ทั้งหมดมองเข้าไปยังรูเล็กบนกระจกกัน แล้ว คนของตระกูลอ้ายต่างมองรูเล็กบนกระจกด้วยหน้าตา สงสัยเช่นกัน

“นึกไม่ถึงว่าจะมีรูกระสุนจริงๆ!”

“งั้นอธิบายได้ว่ามือซุ่มยิงยิงปืนแล้ว?

“แต่ว่าเจ้าสารเลวสองคนนี้ ทำไมถึงยังมีชีวิตรอด?”

คนของตระกูลหวังต่างสงสัยอย่างมาก
ทั้งที่มองเห็น “รูกระสุนแล้ว กลับไม่สามารถฆ่าหยางเฉินและ หม่าชาวทิ้งได้

“หรือว่ามือซุ่มยิงทำพลาดแล้ว?”

มีคนพูดคาดเดา

“มือซุ่มยิงสามคนนี้ เป็นมือซุ่มยิงชั้นนำระดับโลกที่เจ้าบ้าน จ้างมา แต่ละคนรักษาสถิติยิงแม่นเต็มร้อย เป็นไปได้อย่างไรที่จะ ยิงพลาด?”

มีคนที่รู้สถานการณ์พูดอธิบาย

“ลูกกระสุนของปืนซุ่มยิง ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางกระสุนน่าจะ ไม่เล็กขนาดนี้มั้ง?”

ในที่สุดมีคนสำนึกอะไรขึ้นได้ เสียงสั่นเครืออยู่บ้าง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ