บทที่ 434 เพราะอำนาจ

จิ๋นซีบดริมฝีปากแน่น น้ำตาคลอระยิบระยับ

เมื่อพูดถึงโจวชุ่ยก็ทำให้เธอนึกถึงความเศร้าในอดีต

แต่หยางเฉินจําต้องพูดถึงโจวซุ่ย เพราะเขาไม่เห็นความเป็น แม่ในตัวเม่านเลย ทั้งยังคิดจะใช้ลูกสาวที่ถูกเธอทิ้งมายี่สิบ กว่าปีเพื่อผลประโยชน์อีก

หากฉิน รับไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรหยางเฉินก็จะหาทางขัดขวาง

ไม่ให้เธอได้พบเขม่าน

“ไม่ว่ายังไงฉันก็อยากถามซึ่งหน้า ว่าทำไมพวกเขาถึงทิ้งฉัน ผ่านไปนาน ฉินซีถึงพูดขึ้นด้วยสายตาที่แน่วแน่

ส่วนหยางเฉินก็แอบถอดถอนใจ

“หยางเฉิน คุณรู้อะไรมาใช่ไหมคะ?”

เธอรู้สึกได้ว่าหยางเฉินไม่อยากให้เธอรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของ เธอ ดังนั้นฉันจึงถามด้วยความสงสัย

“ที่จริง…ผู้หญิงคนนั้น…ก็คือแม่ของคุณนั่นแหละ!”

หยางเฉินเอ่ยปาก

เปรี้ยง!

คำพูดของหยางเฉินราวกับสายฟ้าฟาดผ่ามาที่ฉินซี ทำให้เธอตกตะลึงไปชั่วขณะ

ฉันรู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงที่หยางเฉินพูดถือคือใคร

ในเมื่อฉินซีเลือกจะเผชิญหน้า หยางเฉินจึงไม่จำเป็นต้อง ปิดบังอีก บอกให้เธอรู้ไว้ก่อนจะได้เตรียมใจไว้ล่วงหน้า

“ที่แท้…เธอก็คือแม่ของฉันเหรอคะ?!”

“มิน่าล่ะ เธอถึงอยากลงทุนกับซานเหอกรุ๊ป “มิน่าล่ะ สายตาที่เธอมองฉันถึงแปลกๆ”

”

ฉันพูดพิมพ์ ดวงตาแดงมีความโศกเศร้าอยู่เต็มเปี่ยม ความเข้มแข็งของเธออยู่เหนือความคาดการณ์ของหยางเฉิน แต่หยางเฉินก็ไม่ได้บอกเรื่องเกี่ยวกับเย่ม่านไปมากกว่านี้

เกรงว่าเธอจะรับไม่ได้ บอกเธอเล็กน้อยก่อน ที่เหลือค่อยให้เธอค่อยๆ ศึกษาเองแล้ว

ไม่ว่าอย่างไรหยางเฉินก็ปกป้องเธอได้ หากเย่ม่านกล้าใช้เธอ ทำอะไรจริง หยางเฉินต้องไม่ปล่อยเธอไปอยู่แล้ว

ไม่นานก็ถึงโรงเรียนอนุบาลหลานเทียนรับลูกสาว และนี่ถึง ทำให้ฉันสงบสติอารมณ์ได้มาก

สองสามีภรรยาเงียบงันตลอดทาง เสี้ยวเสี้ยวราวกับนกน้อยที่ ออกจากรัง พูดเจี๊ยวจ๊าวไม่หยุด
“หยางเฉิน ฉันคิดว่าจะไปพบเธอค่ะ!”

พอกลับถึงบ้านแล้วฉันก็พูดขึ้นกะทันหัน ราวกับกำลังขอ ความเห็นจากหยางเฉิน

หยางเฉินพยักหน้า “ได้ครับ!”

ในเมื่อฉันอยากเจอเย่ม่าน เขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธ อย่างไรก็บอกเธอไม่ได้ว่าเย่ม่านคิดจะแยกพวกเขาออกจา

กกันมั้ง?

ถ้าทำอย่างนั้นก็มีแต่จะทำให้ฉันเสียใจมากขึ้น

ในเมื่อเย่ม่านมีจุดประสงค์จะให้ฉันรู้จักกับราชาเจียงผึ้ง ตั้งแต่ต้น และเขาก็คือราชาคนนั้น ดังนั้นขอแค่เม่านดีกับฉัน ด้วยความจริงใจ เพื่อฉินซีแล้วเขาก็ทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิด ขึ้นได้

“คุณจะไปเป็นเพื่อนฉันไหมคะ?”

ฉินซีลังเล ถามด้วยความคาดหวัง

หยางเฉินต้องไม่ปฏิเสธเธออยู่แล้ว และที่บ้านมีฉินต้าหญิงกับ จินยีดูแลเลี้ยวเสียวอยู่พอดี

โฟล์คเกาตันสีดำวิ่งฉิว ครึ่งชั่วโมงให้หลังก็ถึงร้านอาหารเปีย

หยวนซุน

เย่ม่านนั่งอยู่ในห้องVIP แล้ว และเหลียงเหลียนก็ยืนอยู่ข้างๆ เธอ
โต๊ะอาหารในห้องVIP จัดวางอาหารไว้เต็มโต๊ะแล้ว

“ประธานฉิน คุณมาแล้วเหรอคะ”

เมื่อเห็นฉินซี เย่ม่านก็ตื่นเต้นเล็กน้อย รีบลุกขึ้นยืน อย่างเห็นได้ชัด เธอยังไม่รู้ว่าหยางเฉินได้บอกเรื่องที่เธอเป็น แม่แท้ๆ ของฉันให้รู้แล้ว

“คุณหยาง คุณก็นั่งด้วยสิคะ”

เย่ม่านเป็นมิตรมาก ราวกับจำเรื่องที่เกิดขึ้นตรงปากประตู เยี่ยนเงินกรุ๊ปกับหยางเฉินไม่ได้แล้ว

ทว่าหยางเฉินก็ไม่สนใจกับการกระทำอย่างนี้ของเธออยู่แล้ว

“ทําไมตอนนั้นพวกคุณถึงทิ้งฉันคะ?” ฉันไม่ได้นั่งแต่ยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหาร จ้องเม่านเขม็งด้วย ดวงตาที่แดงก๋า

เมื่อได้ยินดังนั้นเม่านก็ตะลึงงัน

เธออยากบอกเรื่องที่เธอเป็นแม่กับฉินซี แต่คิดไม่ถึงว่าหยาง

เฉินจะบอกเธอแล้ว

“เธอรู้แล้วเหรอ?!”

เย่ม่านระทึกใจเล็กน้อย ดวงตาเริ่มแดง

อย่างไรก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไข ถึงจะไม่ได้เจอกันนานยี่สิบกว่า ปี แต่สายใยที่มาจากสายเลือดก็ยังทำให้เธอกลั้นน้ำตาไม่ได้
เมื่อเห็นเย่ม่านน้ำตาไหล ฉันก็ไม่อยากกลั้นน้ำตาตัวเองได้ อีก น้ำตาร่วงพราวของหน้า

“ฉันแค่อยากรู้ว่ายี่สิบกว่าปีก่อนทำไมพวกคุณถึงทิ้งฉัน?”

ฉิน ปล่อยให้น้ำตาเปื้อนหน้า ถามซ้ำอีกครั้ง

ตั้งแต่รู้ว่าตนไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของฉันต้าหย่งกับโจวย เรื่องนี้ก็ราวกับเข็มปักอกเธอมาตลอด

โดยเฉพาะทุกการกระทำของโจวซุย ยิ่งทำให้เธอเจ็บปวด เหลือแสน

หากไม่ใช่เพราะฉินต้าหย่งปฏิบัติกับเธอเหมือนลูกสาวแท้ๆ และข้างตัวยังมีหยางเฉิน เสี้ยวเสี้ยว และน้องสาวที่รู้ใจเธออย่าง ฉิน แล้ว

เธอก็ไม่รู้ว่าตอนที่รู้ความจริงเธอจะทนต่อได้อยู่ไหม

เรื่องที่พ่อแม่บังเกิดเกล้าทิ้งเธอกลายเป็นความตั้งใจของเธอ

มานานแล้ว

เธอเองก็หาข้อเหตุผลให้พ่อแม่มานับครั้งไม่ถ้วน….เหตุผลที่จำ ต้องทอดทิ้งเธอ

การไต่ถามของฉัน ทำให้เยม่านนิ่งงันไปชั่วขณะ แววตาเธอ เต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความเจ็บปวด

หยางเฉินเห็นหลายสิ่งจากใบหน้าเธอ

และเป็นความจริงที่โหดร้าย
“เธอรู้แค่ว่าเธอเป็นลูกสาวของฉันเท่านก็พอ ฉันรักเธอมาก! และเธอก็เป็นผู้สืบทอดแมมบ้าแดงกรุ๊ปเพียงคนเดียวเท่านั้น! ทันใดนั้นเย่ม่านก็พูดขึ้นด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย ไม่อยาก

ตอบคําถามของฉัน

“ทำไมต้องทิ้งฉัน?”

ฉันผิดหวังมาก แต่แววตายังคงแน่วแน่

ไม่ว่าเท่านจะพูดดีอย่างไร เธอก็อยากรู้แต่ความจริงเท่านั้น ความจริงที่พ่อแม่แท้ๆ ทอดทิ้งเธอ

“เพราะอำนาจ!”

ตอนนี้เอง ประตูห้องVIP ก็ถูกคนผลักเข้ามา ร่างงอนงาม กรีดกรายเข้ามาในห้อง

“เยเสี่ยวเตีย!”

เมื่อเห็นคนที่มาแล้ว เมานก็หน้าถอดสีทันที แทบกัดฟันเรียก

ชื่ออีกฝ่าย

สายตาหยางเฉินทอดไปที่เย่เสี่ยวเตี้ย เธอเป็นสาวสวยคน หนึ่ง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาถึงรู้สึกคุ้นหน้าคร่าตา

เส้นผมดำยาวของเยเสี่ยวเตี้ยทิ้งตัวถึงช่วงเอว สวมกระโปรง ยาวสีครีม รัดเรือนร่างโค้งเว้าแน่น ประดุจนางฟ้าที่เดินออกมา

จากภาพวาด

แต่ที่ทำให้หยางเฉินตกใจ ก็คือท่าทางของสาวคนนี้กลับแผ่กลิ่นอายความสูงศักดิ์ออกจากมาตัวได้ไม่แพ้ฉันซี “เย่เสี่ยวเตี๋ย! เธออย่ามาพูดพล่อยๆ นะ!”

เย่ม่านรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร ใบหน้าตื่นตระหนก “จริงสิ ฉันขอแนะนำตัวเองก่อน ฉันชื่อเย่เสี่ยวเตี้ย นับแล้วฉัน ก็ควรเรียกเธอว่าพี่

เย่เสี่ยวเตี๋ยเดินมาอย่างตรงหน้าฉันอย่างอาจหาญ ยื่นมือ ข้างหนึ่งออกมาทางฉินซีด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

ฉันไม่ได้ยื่นมือออกไป แต่มองอีกฝ่ายด้วยความระแวดระวัง

เท่านั้น

ไม่รู้เพราะเหตุใด เธอถึงรู้สึกถึงความน่าเกรงขามได้จากตัว ของเย่เสี่ยวเตี้ย แบบที่ทรงพลังแรงกล้า

“ที่เธอพูดเมื่อกี้ หมายความว่ายังไง?

สายตาฉัน จดจ้องอยู่กับเย่เสี่ยวเตี้ย ท่วงทำไม่ด้อยไปกว่าผู้ หญิงของตน

เย่เสี่ยวเตี๋ยยิ้มบาง จากนั้นก็มองไปทางเม่าน พูดพลางยิ้ม “คุณป้า หรือไม่ควรบอกความจริงกับพี่ด้วยตัวเองหน่อยเหรอคะ?”

“นี่มันเรื่องครอบครัวฉัน ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอออกไปได้แล้ว!” น้ำเสียงเย่ม่านราวกับออกคำสั่ง มองเยเสี่ยวเตี๋ยด้วยความ เย็นชา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ