บทที่ 397 โทษประหารชีวิตของตระกูลหยาง

ทุกครั้งที่นึกถึงว่าตระกูลหยางถูกชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีคน หนึ่งทําลายลง หยางเซี่ยงหมิงก็ยากที่จะควบคุมความรู้สึก โกรธของตนเองได้

สําหรับเขานั้น ตระกูลหยางคือสิ่งที่เขาสร้างขึ้นมาด้วยตนเอง ถึงครอบครองความรุ่งโรจน์ในตอนแรกเอาไว้ได้ ทว่ากลับโดน หยางเฉินพังย่อยยับแล้ว

ในลูกตาของหยางกวนหยู่เต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้น กัดฟัน ไว้แน่นแล้วพูดว่า “ชาตินี้เวยเออร์ต้องอยู่บนเตียงคนป่วยใช้ชีวิต ที่เหลือไป ต้องมีสักวันหนึ่ง ผมจะต้องให้เวยเอ๋อร์ ฆ่าเจ้าหมอนั่น ด้วยมือของตัวเองให้ได้

“หลิวเอ๋อร์น่าจะตามไปที่เมืองเอกแล้วสินะ?” หยางเซี่ยงหมิง ถามขึ้นทันใด

หยางกวนหมู่พยักหน้า นึกถึงลูกสาวคนนี้ บนหน้าเขาภูมิใจ เต็มเปี่ยม ยิ้มพลางพูดว่า “หลิวเอ๋อร์ตอนนี้ยอดเยี่ยมมาก เพื่อ ตระกูลแล้ว ยังคบค้าสมาคมกับคนหนุ่มสาวบางส่วนของเมือง นเหอไม่หยุด”

“ครั้งนี้ หล่อนติดตามผู้โดดเด่นของวงรอบนอกตระกูลเฝิงอยู่ คนที่ชื่อเส็งจี้จง ไปที่เมืองเอกแล้ว เข้าร่วมงานประชุมแลก เปลี่ยนระดับล่างครับ”
“ดี รอถึงวันนั้นที่พวกเราตระกูลหยางเจริญขึ้นมาใหม่ หลิวเอ อร์ก็จะเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ของเราตระกูลหยาง สิ่งที่คนอื่นมี กัน หล่อนย่อมไม่ขาดเป็นธรรมดา!” หยางเซี่ยงหมิงหัวเราะเสียง ดังบอกไป

ตอนที่พวกเขากําลังพูดคุยถึงอนาคตตระกูลหยางอยู่นั้น ประตูของคฤหาสน์ถูกคนชนเปิดจากข้างนอกอย่างแรง ในทันใด

เห็นเพียงชายกว่าที่รูปร่างสูงใหญ่เจ็ดแปดคน พุ่งเข้ามา โดยตรงแล้ว

“ใครกัน?”

หยางกวนหยู่กับหยางเซี่ยงหมิง ชั่วขณะนั้นโมโหยกใหญ่

“รู้ไหมว่านี่คือที่พักของใคร? พวกแกยังกล้าบุกเข้ามามั่วๆ?”

หยางกวนหมู่พูดอย่างเดือดดาล “ถ้าผู้นำเพิ่งรู้เข้า พวกแก ไหมว่าผลลัพธ์จะร้ายแรงแค่ไหน?

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้า พูดจาอย่างเย็นชาไร้ที่เปรียบ “ผู้นำมี คำสั่งว่าตระกูลหยางล่วงเกินผู้นำแห่งเจียงผึ้ง โทษประหารชีวิต! ขอเพียงเป็นญาติสายตรงของตระกูลหยางแห่งเมืองโจวเฉิง ฆ่า ทิ้งหมด!”

ตระกูลหยางโทษประหารชีวิต

ค่าพูดเหล่านี้ เสมือนเป็นเสียงปีศาจ ดังก้องอยู่ในหัวสมองของหยางเซี่ยงหมิงและหยางกวนห

สองพ่อลูกหน้าตามึนงง หยางกวนหย่ยิ่งดูตกใจกลัวอย่างยิ่ง พอขาชวนเซ จึงถอยหลังไปสามสี่ก้าว

“ต่อให้ต้องตาย ก็ต้องให้พวกเราตายแบบกระจ่างด้วยสิ?”

หยางเสี่ยงหมิงอดกลั้นความโกรธแค้นในใจเอาไว้ ถามด้วย เสียงสั่นเครือ “ผู้นำแห่งเจียงผิง สรุปเป็นใครกัน? สรุปเป็นใคร ของตระกูลหยางที่ล่วงเกินเขาแล้ว?”

เวลานี้ ในใจเขามีเพียงความไม่ยินยอม

ตอนแรกที่เมือง โจวเฉิง เพราะประเมินความสามารถของ หยางเฉินผิดพลาดไป ไม่เพียงจัดการหยางเฉินไม่ได้ กลับทำให้ ทั้งตระกูลหยางตกอยู่ในมือของหยางเฉิน ส่วนตระกูลหยาง ก็ ถูกไล่ออกมาจากเมืองโจวเฉิง

ที่ตระกูลเฝิง ไม่ง่ายที่เขาจะมองเห็นความหวังที่ตระกูลหยาง จะเจริญขึ้นใหม่อีก ตามองเห็นแล้วว่าใกล้จะสำเร็จ กลับถูกบอก อย่างกะทันหันว่าตระกูลหยางล่วงเกินผู้นำแห่งเจียงผิง ญาติพี่ น้องสายตรงของตระกูลหยาง มีเพียงตายสถานเดียว

“ผู้นำแห่งเจียงผิง” ห้าค่านี้ แสดงถึงความแข็งแกร่งของเบื้อง หลังบุคคลนั้นอย่างแจ่มแจ้ง

เขาจะยินยอมได้อย่างไร?

ชายกายสูงใหญ่ที่เป็นหัวหน้า พูดแบบหน้าตาไร้ความรู้สึก “ฉันรู้แค่ว่าผู้นำแห่งเจียงผิงอายุไม่ถึงสามสิบปี มาจากเมืองเจียงโจว เรียกว่าคุณหยาง”

อายุไม่ถึงสามสิบมาจากเมืองเจียงโจวสกุลหยางหน้าหยางเซียงหนึ่งเต็มด้วยความ

ในหัวสมองของเขาปรากฏภาพชายหนุ่มส่งสง่างามคน ฉับพลัน

ก่อนหน้าที่ตระกูลหยาง ในขณะยกขึ้นมา ฆ่าคนด้วย ใบไม้

หลานสาวของแกหยางหลิ่ว เหยียดหยามพยายามยืมมือของคุณตระกูลเฝิงจัดการคุณหยาง

“คุณหยางมาว่าหลังจากคืนไป ถ้ามีญาติพี่น้องของ ตระกูลแห่งเมืองโจวเฉิงในอดีตอยู่ ตระกูลเฝิงต้องพินาศไปด้วย”

ชาย ที่เป็นหัวหน้าบอกต่อไปอีก ในสายตาเต็มด้วย ความเย็นชา

โดยเฉพาะ เพราะตระกูลหยาง แม้แต่ตระกูลเฝิงพินาศเพราะเหตุ

หยางเซี่ยงหมิงหน้าตาทึ่ง ชั่วขณะหนึ่งน้ำตาสวรรค์อยากสวรรค์อยากพังตระกูล

พูดจบ ในมือเขามีดเล่มหนึ่งโผล่มา มีความลังเลแม้แต่น้อย เสียบเข้าไปอย่างแรงตรงหัวใจของตนเอง

“เฮือก!”

เลือดสดฟุ้งกระจาย ที่หน้าอกของหยางเซี่ยงหมิง เสื้อเชิ้ต ค่อยๆ เปื้อนด้วยสีแดง

“พ่อ!”

หยางกวนหย่ร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

เพียงแต่หยางเซี่ยงหมิงไม่มีทางพูดได้อีกสักประโยคหนึ่งแล้ว เลือดสดจํานวนมากไหลออกมาจากในปาก

ไม่นานซีพจรของหยางเซี่ยงหมิงก็หายไปจนหมด บุคคลน่าเกรงขามรุ่นหนึ่ง มาบัดนี้ถึงแก่กรรมแล้ว จนกระทั่งตาย ในใจหยางเซี่ยงหมิงยังเป็นความรู้สึกเสียใจ

ตอนแรกนั้น ที่ร่วมงานกับหยางเฉิน ขอเพียงตระกูลหยาง สามารถซื่อสัตย์ขึ้นอีกสักระดับหนึ่ง เกรงว่าตระกูลหยางคงไม่พัง พินาศและมีจุดจบอย่างเช่นวันนี้

แม้กระทั่งอาจสามารถยืมมือของหยางเฉิน นำพาตระกูลหยาง พัฒนาจนกลายเป็นตระกูลใหญ่ชั้นนำของทั้งมณฑลเจียงผึ้ง พลาดไปก้าวหนึ่ง ทุกก้าวจึงพลาดด้วย

เห็นบิดาล้มลงจมกองเลือด หยางกวนหย่หน้าตาเศร้าเสียใจ เขาลุกขึ้นทันใด พุ่งออกไปด้านหน้าในชั่วขณะนั้น
เสียงกระแทกอันแสบแก้วหูเสียงหนึ่งดังขึ้น ศีรษะหยางกวนห ชนบนกำแพงแล้ว ก่อนจะล้มลงกับพื้น ในชั่วพริบตา

ชายกํายาหลายคนในคฤหาสน์สีหน้าเรียบเฉย ชายที่

เป็นหัวหน้าเอ่ยปากบอก “คนของตระกูลหยางคนอื่นๆ ฆ่า! อย่า

ให้เหลือสักคนเดียว!

“ครับ!”

ลิขิต ให้เป็นค่ำคืนแห่งความเศร้าเสียใจ ญาติพี่น้องตระกูล หยางยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องราวอะไรขึ้น ก็ถูกไล่สังหารทิ้งเสียแล้ว

หยางเฉินไม่รู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้

ความคิดแรกเริ่มของเขา เพียงแค่ให้ตระกูลหยางออกไปจาก

มณฑลเจียงผิง

แต่ว่าเฝิงฉวนอยู่ภายใต้ความโกรธ กลับทำลายตระกูลหยาง แห่งเมือง โจวเฉิงจนสิ้นซาก

เช้าตรู่วันต่อมา ข่าวที่สั่นสะเทือนทั้งมณฑลเจียงผิงได้ขึ้นข่าว พาดหัวใหญ่ๆ อย่างรวดเร็ว

“ประชุมแลกเปลี่ยนที่สามปีมีครั้งของมณฑลเจียงผิงกลาย

เป็นประวัติศาสตร์ ราชาเจียงผิงปรากฏตัวขึ้น

“ในชั่วข้ามคืน สามตระกูลใหญ่แห่งเมืองเอกมณฑลเจียงผึ้ง สองตระกูลใหญ่หายไป!
“ราชาเจียงผิงปรากฏตัว ใครจะสู้ได้?”

แทบจะทุกพาดหัวข่าว หัวข้อล้วนเกี่ยวข้องกับราชาเจียงผึ้ง ดีที่ยังไม่มีใครกล้าเปิดเผยสถานะของหยางเฉินออกมา ใน แต่ละข่าวบอกเพียงว่าราชาเจียงผึ้งสกุลหยาง

สําหรับสมาคมบูโดและตระกูลหวง เดิมที่ไม่มีคนกล้าพูดถึง

ส่วนหยางเฉิน กลับเป็นเหมือนคนนอก หลังจากที่ประชุมแลก เปลี่ยนสิ้นสุด ทุกอย่างของเขาก็กลับมาสู่ความสงบอีกครั้ง

“ปะป๋า หนูอยากกินไอศกรีมค่ะ!”

สวนสนุกเมืองเจียงโจว เสี้ยวเลี้ยวที่นั่งเล่นรถบั้มเสร็จ กอด คอของหยางเฉินเอาไว้ พูดจาอ่อนหวาน

ได้ ปะป๊าไปซื้อให้หนูเอง!!

หยางเฉินพูดอยู่ อยากจะอุ้มเสี้ยวเสียวไปซื้อไอศกรีม เป็น

พวกบ้าตามใจลูกสาวคนหนึ่งเลยทีเดียว

“หยางเฉิน!”

เขาพึ่งเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความ โกรธเคืองดังขึ้นจากด้านหลัง

เท้าของหยางเฉินแข็งค้างกลางอากาศในชั่วขณะนั้น หันหน้า ด้วยความระมัดระวัง มองเห็นฉันที่กำลังเอามือทั้งสองเท้า สะเอวไว้ มองเขาแบบหน้าตาโมโห

“ฉันเคยบอกไปตั้งกี่ครั้งแล้ว เสี้ยวเสี้ยวพูดอะไร คุณห้ามให้ลูกอันนั้น”

“ลูกยังไม่ถึงห้าขวบเต็มเลยนะ เป็นช่วงที่ร่างกายเติบโต กิน อาหารขยะพวกนั้น ไม่มีประโยชน์ต่อลูกเลยสักนิด!

“ถ้าอยู่ลับหลังฉัน คุณยังซื้อขนมให้ลูกกินอีก ตอนกลางคืน อย่าคิดจะเข้ามาในห้องของฉันเลย!!

ฉินซีกัดฟันแน่นพลันพูดขึ้น

ชั่วขณะนั้นหยางเฉินร้อนใจใหญ่ รีบพูดว่า “ผมรับรอง! ไม่ซื้อ ขนมให้เสี้ยวเสี้ยวอีกแล้ว!!

“ปะป๊า!”

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เสี้ยวเลี้ยวทำหน้าน้อยใจ น้ำตา กลิ้งคลออยู่ในเบ้าตา

ชั่วขณะหนึ่งหยางเฉินใจอ่อน พูดอย่างระมัดระวัง “ที่รัก ถ้าไม่

อย่างนั้น ให้เลี้ยวเสี้ยวกินไอศกรีมอีกสักครั้งหนึ่ง?

“ไม่ได้!”

ฉันพูดเด็ดขาด “วันนี้ลูกกินไอศกรีมไปสองแท่งแล้ว!”

พูดจบ เธอก็เดินเข้าไปอุ้มเสี้ยวเลี้ยวมาจากในมือของหยาง

เฉินโดยตรง

เสี้ยวเลี้ยวกล้าออดอ้อนอยู่ต่อหน้าหยางเฉิน แต่อยู่ต่อหน้าฉัน ซี กลับไม่กล้า

เวลานี้ได้แต่กะพริบดวงตากลมโตที่สดใสแวววาว มองหยางเงินอย่างน่าสงสาร เหมือนกำลังพูดว่าปะป๋า หม่าม้ารังแกหนู ปะ ป้าไม่สนใจเลย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ