บทที่ 337 ตายแล้วตายแล้ว

ปรมาจารย์ถังก็ไม่ได้ปิดบัง บอกความจริงกับหยางเฉินแล้ว หยางเฉินยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย ตอนนี้เขาถึงเข้าใจแจ่มแจ้งถึง ความสัมพันธ์อันซับซ้อนเหล่านั้นที่ปรมาจารย์ถังพูดถึงเมื่อสักครู่

ที่แท้หวงเหมยคือมารดาของเมิ่งฮุย

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่มีอะไรต้องคุยแล้ว!” หยางเฉินหรื ดวงตานิดหน่อย

“ไอ้หนุ่ม แกจะไปกับฉันเอง หรือให้ฉันหักแขนขาทั้งสี่ของแก แล้วเอาตัวแกไปเจอคุณหญิงหวง?”

ท่าทีของปรมาจารย์ถังแข็งกร้าวอย่างมาก

อารมณ์

พูดแบบหน้าตาไร้

ในสายตาของเขา หยางเฉินเป็นเพียงคนตาย

โดยเฉพาะลูกชายและอดีตสามีของหวงเหมย เป็นเพราะเขา

ถึงได้ตาย

“ดูแล้วแกคงมั่นใจในความสามารถของตัวเองมากทีเดียว เลยสินะ!” หยางเฉินเยาะเย้ย

ในจิ่วโจวที่กว้างใหญ่ เขายังไม่เคยเจอคนที่กล้าบอกว่าจะ บังคับเอาตัวไปมาก่อน

“ดูแล้วยังต้องให้ฉันลงมือเอง ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็หักแขนขาของแกก่อนเลยแล้วกัน”

ปรมาจารย์ถังพอพูดจบ ขยับเท้าทันใด ชั่วพริบตาเดียวก็พุ่ง เข้าไปยังหยางเฉิน

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม เดิมที่ไม่ได้มีความคิดจะหลบเลี่ยง ในเมื่อแกกล้าดูถูกฉัน งั้นจะให้แกได้รู้ถึงผลลัพธ์ของการ

ประเมินการณ์ศัตรูต่ำ

“เจ้าหมอนวอนหาที่ตาย!”

เห็นมุมปากหยางเฉินวาดรอยยิ้มหยอกเย้าขึ้นมา ปรมาจารย์ ถังรู้สึกว่าหยางเฉินกำลังเย้ยหยันตนเอง ชั่วขณะนั้นโมโห ยกใหญ่ ออกแรงกระโดดทันใด ร่างกายของเขาลอยขึ้นกลาง อากาศสูง

เท้าของเขา ถีบเข้ามาบนศีรษะของหยางเฉินอย่างรุนแรง

สายตามองเห็นว่าเท้าของเขา กำลังจะถีบโดนศีรษะของหยาง เฉิน ทว่ากลับยังคงไม่เห็นหยางเฉินหลบไปไหน

“ไอ้หนุ่ม ยังโอหังเสียจริง ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถือว่าฆ่าแกทิ้ง คุณหญิงหวงก็คงไม่โทษฉันหรอก!”

ปรมาจารย์ถังตะโกนบอกแบบหน้าตาดุร้ายเต็มที่

“หมับ!”

ช่วงขณะที่เท้าของเขากำลังจะถีบบนศีรษะของหยางเฉินเข้า หยางเฉินยื่นมือฉับพลัน จับบนข้อเท้าของเขาไว้ที่หนึ่ง
วินาทีที่ปรมาจารย์ถังถูกหยางเฉินจับข้อเท้านั้น สำนึกได้ถึง สถานการณ์อันตรายแล้ว สีหน้าเปลี่ยนไปมากในชั่วขณะเดียว

“กึก!”

เห็นเพียงมุมปากหยางเฉินวาดเส้นรัศมีวงกลมที่โหดเหี้ยมขึ้น มากะทันหัน พละกำลังส่วนของมือระเบิดออกมาในชั่วขณะนั้น

ตามมาด้วยเสียงกระดูกแตกหักที่ชัดแจ๋วดังขึ้นที่หนึ่ง ตัวของ ปรมาจารย์ตั้งอยู่กลางอากาศ แต่ข้อเท้าถูกหักเรียบร้อย ปรากฏ สภาพโค้งงอเก้าสิบองศาขึ้น

“ตึง!”

ร่างกายของปรมาจารย์ถังร่วงลงพื้นด้วยความหนักอึ้ง

“อ่า~”

เสียงร้องครามที่น่าเวทนาใจอย่างยิ่งเสียงหนึ่ง ดังขึ้นใน

คําคืนมืดมิด

หยางเฉินยืนอยู่ด้านหน้าของปรมาจารย์ถัง มองเขาจากบนลง มาข้างล่าง หรี่ตาพูดว่า “แกบอกว่าอยากหักแขนขาฉัน?”

“กึก!”

หยางเฉินเหยียบลงมาทีหนึ่ง ข้อเท้าอีกข้างหนึ่งของ ปรมาจารย์ถัง ชั่วขณะหนึ่งก็แตกหักแล้ว

“แกบอกว่ายังอยากฆ่าฉัน?”

เสียงของหยางเฉินนับวันยิ่งดังขึ้น หลังจากที่พูดจบ ก็เกิดเสียงกระดูกแตกหักชัดแจ๋วอีกสองที่ดังขึ้นมา

แขนขาทั้งสี่ของปรมาจารย์ถังเสียหายทั้งหมด วิธีการที่เขาพึ่งข่มขู่หยางเฉินไปเมื่อสักครู่นั้น เวลานี้ถูกนำมา

ใช้บนตัวของตนเองทั้งหมดแล้ว จนกระทั่งวินาทีนี้ เขาถึงสำนึกได้ว่าหวงเหมยหาเรื่องบุคคลที่ น่าสยองมากแค่ไหนเข้าแล้ว

ตั้งแต่สองคนเริ่มต้นปะทะกัน ภายในเวลาหลายสิบวินาทีสั้นๆ แขนขาของเขาเสียหายหมด

ชายหนุ่มที่ความสามารถยิ่งใหญ่เกรียงไกรเช่นนี้ เขาไม่เคย ได้ยินมาก่อน ตอนนี้ถึงรู้สึกเสียใจ ก็สายไปเสียแล้ว

“แก…….แก สรุป…สรุปว่าเป็นใครกัน?”

ปรมาจารย์พูดเสียงสั่นเครือ ความเจ็บปวดที่แขนขาทั้งสี่โดน

บดขยี้ ทําให้เขาเหมือนตายทั้งเป็น

ประเด็นสำคัญที่สุดคือความสามารถของเขาเสียหายหมด ไม่มีทางกลายเป็นแขกพิเศษของตระกูลหวงได้

เวลานี้ เขาแค่อยากรู้ว่าหยางเฉินเป็นใครกันแน่

อายุน้อยเช่นนี้ และความสามารถน่าสยองขวัญเช่นนี้ ทั้งจิ๋วโจ วที่กว้างใหญ่ จะมีสักกี่คน?

เวลานี้ในใจของเขาเหลือเพียงความรู้สึกเสียใจที่เข้มข้นไว้ ส่วนหนึ่ง
หยางเฉินทำหน้าเย็นเฉียบ “ฉันเป็นใคร สำหรับแกแล้ว ยัง สําคัญด้วยเหรอ?”

เขาพึ่งพูดจบ ก็ก้าวเท้ามาเหยียบ ดวงตาของปรมาจารย์ดัง

ถลึงโต ชั่วขณะนั้นหยุดหายใจจนเสียชีวิต หวงเหมยไม่รู้ว่ายอดฝีมือแกร่งสุดที่อยู่ข้างกายตนเอง ถูก

หยางเฉินเหยียบตายในที่เดียวแล้ว

เวลานี้ เธอกำลังอยู่ที่ตระกูลเมิ่ง ดื่มการต้อนรับแบบแขก พิเศษ

“คุณหญิงหวง ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมถึงยังไม่เห็น ปรมาจารย์ถึงกลับมาอีก?”

เจิ่งหงเย่รู้อย่างลึกซึ้งถึงความเก่งกาจของหยางเฉิน เวลานี้จึง เป็นกังวลอยู่บ้าง

หวงเหมยพูดแบบหน้าตาไร้อารมณ์ “ถึงแม้จะอยู่ที่ตระกูลหวง ปรมาจารย์สามารถจัดได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งอันดับต้นๆ คุณคงไม่ ได้คิดว่าปรมาจารย์ถังออกหน้าด้วยตัวเอง ยังไม่สามารถจัดการ เจ้าหมอนั้นได้หรอกมั้ง?”

“เจ้าบ้านเมิ่ง คุณดูถูกตระกูลหวงของพวกเราเกินไปแล้ว ตระ กูลเมิ่งของคุณไม่มีผู้แข็งแกร่งที่เชิดหน้าชูตาได้ แต่ไม่ได้ หมายความว่าตระกูลหวงของพวกเราจะไม่มีนะ!!

หวงอันพูดด้วยท่าทางเหยียดหยาม

เจิ่งหงเย่กล้าผิดใจคนของตระกูลหวงสองคนนี้ที่ไหนกัน รีบพยักหน้าตอบทันที “คุณหญิงหวงและคุณชายอันหมายความว่า หากปรมาจารย์ถังลงมือ หยางเฉินต้องย่ำแย่มากแน่

ปากเขาพูดมาแบบนี้ ทว่าในใจกลับกังวลอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะหยางเฉินเคยปล่อยตระกูลเพิ่งไปครั้งหนึ่งแล้ว ถ้า ในครั้งนี้ยังไม่สามารถฆ่าหยางเฉินได้อีก งั้นตระกูลเมิ่งกับการ พังพินาศ คงอยู่ห่างกันอีกไม่ไกลแล้ว

เวลาผ่านไปในแต่ละวินาที จากเวลาที่ปรมาจารย์ถังไปจาก ตระกูลเพิ่งก็ผ่านไปสามชั่วโมงเต็มๆ แต่ยังคงไม่เห็นเขากลับมา

จากเมืองเอกถึงเมืองเจียงโจว ใช้ระยะเวลาเดินทางไม่เกิน สิบนาที ไปกลับใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงยี่สิบนาทีก็เพียงพอแล้ว ที่ เหลืออีกหนึ่งชั่วโมงสี่สิบนาที หรือว่ายังไม่เพียงพอที่จะฆ่าหยาง เฉินได้เหรอ?

เวลานี้ ไม่เพียงแค่เพิ่งหงเย่ร้อนใจมาก ในใจหวงเหมยเองก็ แอบไม่สบายใจอยู่บ้าง

สมัยก่อนที่ปรมาจารย์ออกหน้า เดิมที่ใช้เวลาไม่นานนักก็ สามารถกลับมาได้ ครั้งนี้ กลับเสียเวลานานขนาดนี้เลย

มีเพียงแค่ความเข้าใจในความสามารถของปรมาจารย์ถัง ถึง ทำให้เธอรักษาความสงบมาได้ตลอด

“คุณป้าครับ ทำไมปรมาจารย์ถังยังไม่กลับมาอีก? เขาคง ไม่ใช่เห็นเมืองเจียงโจวน่าเที่ยว เลยคิดจะอยู่ค้างคืนที่นั่นหรอ กมั้งครับ?” หวงอันหัวเราะถามขึ้น
หวงเหมยถลึงตาใส่เขาทีหนึ่ง “หุบปาก!”

หวงอันไม่กล้าพูดอีก เขากลับไม่กังวลสักนิดเดียวว่า ปรมาจารย์ถังจะล้มเหลว ยังหยิบมือถือออกมา จากนั้นกดเล่น ขึ้นมา

ในเวลานี้ ภาพคนดูลนลานพุ่งเข้าห้องโถงใหญ่มา “ผู้……ผู้นำครับ ปรมาจารย์……ปรมาจารย์ถัง เขา…………….

“เขาอะไรกันล่ะ? สรุปปรมาจารย์ถังเป็นอะไรกัน?” เมิ่งหงอย่ ตวาดใส่

“ตายแล้ว! ตายแล้ว! ปรมาจารย์ถังตายแล้วครับ!”

คนคนนั้นพูดอย่างตกใจกลัวสุดฤทธิ์

“แกว่าอะไรนะ?”

เพิ่งหงเย่รีบลุกยืนขึ้นมาจากบนเก้าอี้ไม้ทรงโบราณทันที หน้า ตื่นตกใจเต็มที่ “ปรมาจารย์ถังตายแล้ว?”

“นี่เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“แกดูชัด แล้วเหรอ?”

“แน่ใจเหรอว่าคนที่ตายคือปรมาจารย์ถัง?”

เพิ่งหงเยโกรธเคือง คว้าคอเสื้อของคนคนนั้นเอาไว้ ถามติดๆ กันหลายคําถาม

ปรมาจารย์ถังแกร่งมากแค่ไหน เขาเคยเห็นมากับตาตนเอง ดีดผู้แข็งแกร่งที่สุดของตระกูลเพิ่งกระเด็นด้วยนิ้วเดียว มีดใหญ่ของเพ้า ตบเท้าดำสลบในที่เดียว

ปรมาจารย์ถังที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ จะถูกฆ่าได้อย่างไรกัน?

“ผู้นำครับ ที่ผมพูดจริงแท้แน่นอนครับ คนที่ถูกฆ่าเป็น ปรมาจารย์ถังจริงๆ ศพอยู่ที่นอกประตูครับ ถ้าท่านไม่เชื่อ ผมจะ ให้คนยกศพเข้ามาตอนนี้เลยครับ”

คนคนนั้นสีหน้าหวาดผวาเต็มที่ รีบพูดทันที

“ยกศพเข้ามาให้ฉันดู!” เมิ่งหงเย่องแดงก่ำส่งเสียงคำราม

หวงเหมยและหวงอันทั้งสองคน เวลานี้สีหน้าเต็มไปด้วยความ ยากจะเชื่อเช่นกัน เดิมทีไม่เชื่อว่าคนที่ตายจะเป็นปรมาจารย์ถัง

ไม่นานทั้งสองคนก็ยกศพร่างหนึ่งเข้ามาในห้องแล้ว

“ปรมาจารย์ถัง!”

ตอนที่เพิ่งหงเย่มองใบหน้าของศพชัดดีแล้ว ชั่วขณะนั้นเบิก

ดวงตาโต ร่างกายถอยหลังติดกันไปห้าหกก้าว ก่อนจะอ่อนแรง ไปทั้งตัว ก้นกระแทกนั่งลงบนพื้น

เวลานี้ แขนขาทั้งสี่ของปรมาจารย์ถังมีเลือดสดไหลริน เห็นได้ ชัดว่าทั้งแขนขาเสียหายทั้งหมด

ตายเรียบร้อยแล้ว ดวงตาทั้งคู่ยังเบิกโต ในลูกตาเต็มไปด้วย ความหวาดกลัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ