บทที่ 319 ไม่ใช่ลูกสาว

นี่เป็นครั้งแรกที่เจิ้งหยังตบเจิ้งเหม่ยหลิง แต่ตอนนี้เจิ้งเหม่ย หลิงไม่กล้าโกรธเรื่องนี้ เธอคุกเข่าอยู่แทบเท้าเพิ่งหยัน ร้องไห้ พลางพูด “พ่อ ที่หนูทำไปก็เพื่อตระกูลเจิ้งนะ ถ้าไม่ใช่เขา ตระกูล เจิ้งของเราจะเจอกับปัญหามากมายขนาดนี้ได้ยังไง

“ถ้าพ่อไม่ช่วยหนู รอถึงตอนที่โจวชุ่ยถูกเปิดโปง ด้วยความ ร้ายกาจของเธอ ต้องลากหนูออกมาด้วยแน่ๆเลยค่ะ หยางเฉินก็ คงไม่ปล่อยหนูไปแน่นอน พ่อช่วยหาทางออกให้หนูด้วยนะคะ”

เจิ้งเหม่ยหลิงกลัวจริงๆ ร้องห่มร้องไห้ใหญ่โต

ถึงเจิ้งหยันจะโกรธมาก แต่ก็รู้ว่าเรื่องนี้ร้ายแรงขนาดไหน พูด ในภาพรวม นี่เป็นการจ้างวานฆ่า หากเรื่องนี้ถูกเปิดเผย ต่อให้ โจวซุ่ยเป็นตัวการ แต่เจิ้งเหม่ยหลิงก็ไม่รอด

ความสามารถของหยางเฉิน เขาเคยลิ้มรสมาแล้วคราวก่อนที่ งานแต่งงานตระกูลโจว

ต่อให้เจิ้งหยันขายทั้งตระกูลเจิ้งยังไม่อาจช่วยเจิ้งเหม่ยหลิงไว้

“พ่อ พ่อมีหนูเป็นลูกสาวแค่คนเดียวนะคะ ถ้าหนูตายไป พ่อจะ

ทํายังไง”

“พ่อ ขอร้องนะคะช่วยหนูด้วย หนูรู้ตัวแล้วจริงๆว่าผิด หนูไม่ กล้าแล้วค่ะ”
เจิ้งเหม่ยหลิงยังร้องขออย่างเวทนา เจิ้งหยันหงุดหงิดใจ พลัน ตวาดขึ้นมา “หุบปาก”

เจิ้งเหม่ยหลิงถึงตระหนักได้ว่าเจิ้งหยันไม่ได้ปฏิเสธ แต่เหมือน กำลังใช้ความคิด ว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง เนิ่นนาน เจิ้งหยันพลันพูดขึ้น “ตอนนี้ เรื่องนี้ มีทางแก้เพียง

ทางเดียว ก็คือฉันต้าหย่งต้องตาย”

“ใช่ ขอแค่ฉันต้าหย่งตายก็จะไม่มีใครรู้ความจริง ต่อให้หยาง เฉินสงสัย หากไร้หลักฐานเขาก็ทำอะไรหนูไม่ได้

เจิ้งเหม่ยหลิงรีบบอก

“แต่จะฆ่าฉันต้าหย่ง ง่ายซะที่ไหน” เจิ้งหยันหนักใจ

เมื่อกี้ เขารู้จากปากเจิ้งเหม่ยหลิงแล้วว่า ตอนนี้หยางเฉินเฝ้า อยู่ข้างกายฉันต้าหย่งตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง โจวซุ่ยไม่อาจเข้า ใกล้ฉันต้าหย่งได้ แผนของเธอจึงยังไม่บรรลุ

“ถ้าหาทางล่อหยางเฉินออกมา โจวซุ่ยก็จะมีโอกาสลงมือ เจิ้งเหม่ยหลิงกล่าว

เจิ้งหยันไม่พูดอะไร เขาทำหน้าครุ่นคิด ผ่านมาไปเนิ่นนานเขา ถึงส่ายหัว “ตอนนี้อย่าไปคาดหวังอะไรกับนังผู้หญิงโง่นั่นเลย มี แต่ต้องหวังพึ่งตัวเราเองนั้นที่เป็นคนลงมือ

“พ่อ พ่อคงไม่ได้ให้หนูไปฆ่าฉันต้าหย่ง ใช่มั้ยคะ? หยางเพิ่งรู้ แล้วนะว่าวันที่เกิดเรื่องกับฉันต้าหย่งหนูเคยไปหาโจวชุ่ย ถ้าหนู ไปเมืองเจียง โจวตอนนี้ หยางเฉินต้องเอาหนูตายแน่
เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจจนหน้าถอดสี พูดด้วยน้ำเสียงมีอารมณ์

เจิ้งหยันส่ายหัว พลางเอ่ยปาก “ตั้งแต่วันนี้ไปแกอยู่ที่นี่แหละ ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น

“พ่อ แล้วเรื่องฉินต้าหย่งล่ะคะ จะทำยังไง นี่ต่างหากสิ่งที่เจิ้ง เหม่ยหลิงกังวลที่สุด

“ฉันจะไปหาคนมาฆ่าฉันต้าหย่ง” ประกายเย็นเยียบแวบผ่าน

ไปในนัยน์ตาของเจิ้งหยัน

เจิ้งเหม่ยหลิงตัวสั่นเมื่อได้ฟัง แต่พอคิดได้ว่าฉันต้าหย่งกำลัง จะตายแล้ว เธอยังรู้สึกดีใจมาก

“พ่อคะ ขอบคุณนะคะ” เธอพูดอย่างตื้นตัน

“นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะช่วยแก แต่ถ้าครั้งหน้าแกยังไปข้อง แวะกับนังผู้หญิงโง่นั่นอีก ก็อย่าหาว่าฉันไม่สนสัมพันธ์พ่อลูกแล้ว กัน” เจิ้งหยันตักเตือนด้วยสีหน้าจริงจัง

“พ่อวางใจเถอะค่ะ หนูไม่มีทางไปข้องแวะกับนังผู้หญิงโง่นั่นอีก”

เจิ้งเหม่ยหลิงรีบบอก

เจิ้งหยันพยักหน้า เดินไปโทรศัพท์อยู่ริมหน้าต่าง “ท่านหง ผม อยากขอให้ท่านช่วยฆ่าคนคนหนึ่งให้ผมหน่อย

สุดท้าย เจิ้งหยันเจรจาเรื่องนี้สำเร็จด้วยราคาห้าล้านหยวน

“นี่เป็นครั้งสุดท้าย”
เจิ้งหยันวางสายแล้ว พูดอย่างเย็นชา

“หนูรู้แล้วค่ะพ่อ พ่อวางใจได้ หนูจะไม่นำปัญหามาให้พ่ออีก แล้วค่ะ” เจิ้งเหม่ยหลิงกล่าว

หยางเฉินที่ยังอยู่ในห้องผู้ป่วยของฉันต้าหย่งไม่รู้เลยว่า เจิ้ง หยันบังอาจจ้างวานคนอื่นมาฆ่าฉันต้าหย่ง

แต่ต่อให้รู้ก็ไม่เป็นไร

ตราบใดที่ฉันต้าหย่งยังไม่ฟื้น เขาก็ไม่มีวันไปจากโรง พยาบาล

“ที่รัก คุณไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันที่โรงพยาบาลแล้ว ไปช่วย เสี่ยวยีที่บริษัทเถอะ ช่วงนี้เธอยุ่งมาก ต้องทำงานล่วงเวลาถึง เที่ยงคืนทุกวัน แล้วยังต้องมาเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลอีก

ฉันเห็นตาของหยางเฉินที่แดงเลือกเพราะเส้นเลือดฝอยขึ้น แล้วสงสารเหลือเกิน

ที่บอกว่า ให้หยางเฉินไปช่วยฉันยี ก็แค่ข้ออ้างให้เขาไปพัก

ผ่อน

ช่วงนี้โจวชุ่ยก็ซื้ออยู่ที่โรงพยาบาลไม่ไปไหน เธอครอบครอง เตียงสำหรับแต่เพียงผู้เดียว ฉันซีนอนเตียงสำหรับญาติอีกเตียง หนึ่ง

ส่วนหยางเฉินเหลือเพียง โซฟาตัวเดียว ได้แต่พิงแล้วหลับ

ฉันซึมองเห็นทีตา เจ็บปวดที่ใจ
โจวซุ่ยได้ยินคำพูดของฉัน ตาเป็นประกาย รีบเอ่ยขึ้น ที่ โรงพยาบาลมีฉันกับเสี่ยวอยู่เฝ้าก็พอแล้ว แกเป็นผู้ชาย มัวเสีย เวลาอยู่ที่นี่ได้ทั้งวัน ไม่ยอมไปทำงาน นี่คิดจะให้ลูกสาวฉัน หาเงินเลี้ยงแกหรือไง? แกนี่มัน……….

หลายวันมานี้ โจวยหาเรื่องคุยกับฉันอยู่บ่อยๆ แต่ฉันไม่ สนใจเธอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดกับหยางเฉิน

หยางเฉินหรี่ตามองโจวชุ่ย พอโดนหยางเฉินจ้อง โจวย ลนลานขึ้นมาสุดๆ ประโยคที่ยังพูดไม่จบก็ต้องกลืนกลับไป

“ได้ งั้นผมไปทำงานก่อน เรื่องที่โรงพยาบาลฝากคุณด้วยนะ คืนพรุ่งนี้ผมค่อยมาใหม่” หยางเฉินบอก

โจวซุ่ยได้ยินคำพูดหยางเฉินแล้วดีใจขึ้นมาสุดๆ

แต่ เธอไม่ทันสังเกตรอยยิ้มเย็นเยียบที่มุมปากของหยางเฉิน

ได้แวบผ่านไป

“ได้ ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว คุณรีบกลับบ้านเถอะ พักผ่อนให้ เต็มที่สักคืน พรุ่งนี้ต้องไปช่วยงานเสี่ยวยีที่บริษัทด้วย” ฉินซีเร่ง เขา

หยางเฉินพยักหน้า หันหลังจากไป

เขาเพิ่งออกไปได้ไม่นาน โจวชุ่ยก็ลุกขึ้นพลางกล่าว “เสี่ยว ฉันออกไปซื้อผลไม้หน่อย เดี๋ยวกลับมา”
จินซีไม่ได้สนใจ เธอเอาแต่มองฉินต้าหญิง

หยางเฉินที่กำลังออกจากโรงพยาบาลพบว่ามีคนตามมาด้าน หลังอย่างรวดเร็ว เขากระตุกมุมปากเกิดเป็นเส้นโค้งเย้ยหยัน และตรงออกไปโดยทำเป็นไม่รู้อะไร

โจวซุยนึกว่าตัวเองพรางตัวได้เป็นอย่างดี หารู้ไม่ว่าหยางเฉิ นรู้ตัวนานแล้ว

เป็นถึงผู้รักษาดินแดนเหนือ ความสามารถในการสอดแนม ดอยที่ไหนกัน?

โจวซุ่ยเห็นกับตาว่าหยางเดินออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอ ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก และพูดด้วยหน้าตาบิดเบี้ยว “ใน ที่สุดฉันก็ได้โอกาส”

อีกด้าน หยางเฉินออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นานก็กลับรถมุ่ง หน้าไปทางโรงพยาบาลอีกครั้ง

ที่เขาทําทีเป็นออกมาก็เพื่อให้ฉินซีวางใจ ขณะเดียวกันก็เพื่อ ให้โอกาสโจวซุ่ยได้ลงมือ

ถึงแม้ฉินต้าหย่งใกล้จะฟื้นแล้ว แต่เขาก็ไม่อาจรับประกันได้ว่า ฉินต้าหย่งรู้ว่าโจวซุ่ยเป็นคนจ้างวานให้คนมาสังหารเขา

มีแต่ให้โจวยู่ฮุ่ยเปิดเผยตัวเองเท่านั้น จึงจะเป็นผลลัพธ์ที่ดี

ที่สุด

บัดนี้ ฉินซีก็สงสัยในตัวโจวชุ่ยมาก ขอเพียงโจวชุ่ยลงมือ ทุกอย่างก็จะกระจ่างถึงแม้ฉินซีต้องเสียใจมาก แต่เธอสงสัยโจวซุ่ยมานานแล้ว เชื่อว่าไม่นานนักเธอก็จะก้าวพ้นความเศร้าสลดในครั้งนี้

ภายในห้องผู้ป่วย นอกจากฉันตาหย่ง เหลือเพียงฉินซีและใจ วซีย ทั้งคู่อย่างกับเป็นคนแปลกหน้ากัน ไม่พูดจากันเลยสักนิด รอจนกระทั่งตีหนึ่ง โจวซุยฉวยโอกาสที่ฉันไปเข้าห้องน้ำ

รีบลุกขึ้นและเปิดถุงกระดาษใบเล็กออก เทผงสีขาวด้านในลงใน

แก้วของฉินซีทั้งหมด

นี่เป็นยานอนหลับที่เธอเตรียมไว้นานแล้ว หลังจากสังเกตมา หลายวัน เธอพบว่า ทุกครั้งที่ฉันไปเข้าห้องน้ำกลับมา มักจะดื่ม น้ำหนึ่งแก้ว

และก็จริง หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ เธอยกแก้ว น้ำบนโต๊ะขึ้น และดื่มน้ำครึ่งค่อนแก้วจนหมด

ไม่นานนัก ความง่วงอย่างรุนแรงถาโถมเข้ามา ฉันซึมองเวลา

เห็นว่าตีหนึ่งครึ่งแล้ว

เธอหันไปมองโจวยที่นอนอยู่บนเตียงสำหรับญาติ ท่าทาง เหมือนหลับลึกไปแล้ว เธอจึงวางใจและขึ้นเตียงไปนอน

แต่ หัวเธอเพิ่งถึงหมอน ความง่วงรุนแรงถาโถมเข้ามา ภาย ใต้ฤทธิ์ยานอนหลับ เธอหลับลึกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันต้าหย่ง อย่าหาว่าฉันโหดเหี้ยมอำมหิตเลย จะโทษก็ต้อง โทษตัวคุณเอง ที่บังคับให้ฉันย้ายออกไปใช้ชีวิตลำเค็ญกับคุณ

โจวยย่องเบาไปที่หน้าเตียงฉินตาหย่ง หน้าตาบิดเบี้ยว“พอคุณตายไป บนโลกนี้ก็จะไม่มีใครรู้ว่าฉัน ไม่ใช่ลูกสาวของ