บทที่ 317 อย่างมากสุดห้าวัน

“เสี่ยวซี ฉันเป็นแม่แกนะ แม่ที่อุ้มท้องแกมาสิบเดือนและ คลอดแกออกมา แกมาสงสัยฉันได้ยังไงกัน? แกทําให้หัวใจของ แม่แหลกสลาย

น้ำตาของโจวยนึกจะไหลก็ไหลได้มาแต่ไหนแต่ไร เธอกำ หมัดข้างหนึ่งและทุบตำแหน่งหัวใจตัวเอง พร้อมทำท่าเจ็บปวด รวดร้าวแทบอยู่ไม่ไหว “แกจะด่าฉันจะตีฉันก็ได้ แต่แกจะทำร้าย จิตใจฉันแบบนี้ไม่ได้

“ฉันแต่งงานกับพ่อแกสิบกว่าปี มีลูกเป็นแกกับเสี่ยว เมื่อ ก่อนฉันไม่ได้ทำหน้าที่แม่เลยก็จริง แต่ฉันก็เปลี่ยนแปลงตัวเอง มาโดยตลอด”

“ตอนนี้แกกลับสงสัยแม่แท้ๆของแกเพราะผู้ชายคนเดียว ต้อง

ให้ฉันควักหัวใจออกมาใช่มั้ยแกถึงรู้ว่าฉันไม่ได้หลอกแก

โจวซุ่ยเล่นละครตบตาได้สมบูรณ์แบบ ไม่ว่าจะเป็นท่าทาง หรือคำพูด เธอควบคุมน้ำหนักได้ดีมาก

แต่ครั้งนี้ฉินซีไม่ใจอ่อน เธอพูดขึ้นทั้งตาแดงๆ “แม่ทำอะไรไว้ บ้าง ตอนนี้หนูไม่อยากเถียงด้วย พี่อ้ายบอกว่าเธอมั่นใจว่าจะ ทำให้พ่อฟื้นขึ้นมาภายในหนึ่งอาทิตย์”

“หนูเชื่อว่าหลังจากพ่อฟื้นแล้ว ความจริงทุกอย่างก็จะกระจ่าง เอง ถึงตอนนั้นถ้าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆหนูจะไม่ใจอ่อนเมตตาปรานีอีกเป็นอันขาด

“เห็นแก่ที่เป็นแม่ลูกกันมายี่สิบกว่าปี หนูเตือนด้วยความหวัง ดีนะคะ ถ้าแม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของพ่อจริงๆ ในฐานะ ลูกสาว หนูหวังว่าแม่จะไปมอบตัว

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินซีมีท่าทีแข็งกร้าวขนาดนี้กับโจวซุ่ย แม้แต่หยางเฉินยังประหลาดใจ

ส่วนโจวย ในใจลนลานสุดๆ

อีกหนึ่งอาทิตย์ ฉินต้าหญิงจะฟื้นขึ้นมาได้จริงๆหรือ

ถ้าเขาฟื้นขึ้นมาจริงๆ เรื่องที่ตัวเองพูดก่อนหน้านี้ตอนทารุณ กรรมเขาก็คงถูกเขาประจานให้ทุกคนได้รู้น่ะสิ

ถึงตอนนั้น ตัวเองต้องถูกจับเข้าคุกจริงๆ ใช่มั้ย?

ยิ่งคิดโจวชุ่ยก็ยิ่งผวา แต่สีหน้ายังคงไว้ด้วยความเสียใจ พูด เสียงสะอื้น “เสี่ยวซี ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าแกจะกลายเป็นแบบนี้

ในวันนี้ได้”

“แกใช่มั้ย แกแน่ๆที่พูดเหลวไหลลับหลังฉัน ใส่ร้ายฉันกับ เสี่ยว ถึงทำให้เธอตั้งแง่เป็นปฏิปักษ์กับฉันแบบนี้ เป็นเพราะแก คนเดียว”

ทันใดนั้นโจวซุ่ยก็ตวาดใส่หยางเฉินอย่างเกรี้ยวกราดด้วย สีหน้าบิดเบี้ยว

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย “คุณไม่ต้องแสดงละครตรงนี้หรอกพ่อเกิดเรื่องได้ยังไงคุณรู้ดีกว่าใคร ตอนนี้คุณจะไม่ยอมรับก็ได้ แต่วันที่พ่อฟื้นขึ้นมาจะเป็นวันที่คุณต้องเสียใจ

คำพูดของหยางเงินประหนึ่งโยนหินยักษ์ลงทะเล ซัดคลื่นขึ้น

มาอย่างดุดัน และถาโถมใส่โจวซุ่ยไม่หยุด

โจวซุ่ยตัว โอนเอนจะล้มแหลมล้มแหล่ ในใจเธอผวาถึงขีด สุด

ไม่ต้องสงสัย หากเรื่องที่ตัวเองทำไว้ถูกเปิดโปง หยางเฉินไม่ ปล่อยตัวเองไปแน่

“คุณไปจากโรงพยาบาลดีกว่า อยู่ที่นี่ไปรังแต่จะทำให้พวกเรา ระแวงว่าคุณจะทําร้ายพ่อ”

หยางเฉินไล่แขก โดยไม่ไว้หน้า

“มีสิทธิ์อะไร? มีสิทธิ์อะไรให้ฉันไป? แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร กัน มีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันไปจากที่นี่”

โจวย ยตวาดอย่างกราดเกรี้ยว “ฉันเป็นภรรยาตาม กฎหมายของฉันต้าหย่ง ตอนนี้เขานอนสลบไม่ได้สติอยู่ที่โรง พยาบาล ทำไมฉันต้องเป็นคนไปด้วย

“ต่อให้ต้องไปก็ต้องเป็นพวกแกที่ไป”

“พวกแกไสหัวไปซะ ไสหัวไปเลย สามีของฉัน ฉันเฝ้าเองได้ พวกแกไม่ต้องมาเสแสร้งแกล้งทำอยู่ที่นี่หรอก

โจวซุ่ยคำรามพลางพุ่งไปอยู่ตรงหน้าฉินซี ดึงตัวเธอออกจากเตียงผู้ป่วยของฉันต้าหย่งและพูดทั้งที่ร้องไห้อยู่ “แกก็ใสหัว ออกไปด้วย”

“แมลงวันไม่ตอมไข่ที่ไร้รอยร้าว สิ่งที่ตระกูลเว่ยบังคับให้ฉัน พูดอาจจะเป็นเรื่องจริงทั้งหมดเลยก็ได้ พวกแกสงสัยฉัน ฉันก็ สงสัยพวกแกสองสามีภรรยาเหมือนกัน พวกแกจ้างคนอื่นไปฆ่า ตาหย่งเพราะหวังมรดก

“ไสหัวออกไปเลยนะ พวกแกไสหัวออกไปเลย

โจวซุ่ยร้องไห้ไปพลางตะโกนลั่น ท่าทางอย่างกับคนเสียสติ เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่า ตัวเองเหลือเวลาเพียงเจ็ดวัน ถ้ายังไม่ปลด ชีพฉินต้าหย่งอีกเขาคงได้ฟื้นขึ้นมาจริงๆ

หากฉันตาหย่งฟื้นขึ้นมา ทุกสิ่งที่เธอทำไว้ก็จะถูกเปิดเผย

เพราะฉะนั้นไม่ว่ายังไงเธอต้องอยู่ข้างกายฉันต้าหย่งไว้ จะได้ มีโอกาสลงมือ

“เพียะ”

ขณะนั้นเอง หยางเฉินก้าวไปข้างหน้าโดยพลัน คว้ามือของโจ วชุ่ยที่คิดจะตบหน้าฉันไว้ และพูดด้วยสีหน้าโมโห “บังอาจมา แตะเธอ จึงอยากตายใช่มั้ย”

พอสบตาเข้ากับหยางเฉิน โจวซุ่ยที่คิดจะอาละวาดต่อรู้สึก เหมือนตกลงไปในรังน้ำแข็ง เย็นเยียบสะท้านไปถึงกระดูกทั้งตัว

เธอมีความรู้สึกว่า ถ้าเธอกล้าลงมือกับฉินซี หยางเฉินก็กล้าฆ่าเธอจริงๆ

“ที่รัก”

ฉินซีก็ตกใจกับหยางเฉินในตอนนี้เหมือนกัน เธอร้องเรียก เสียงสั่น

“เธอเป็นผู้หญิงของผม ต่อให้คุณเป็นแม่ของเธอก็ห้ามแตะ ต้องเธอแม้ปลายเล็บ

หยางเฉินหรี่ตาพลางเอ่ย “นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้ายจากผม ขืนยังมีครั้งหน้า ผมจะทำให้คุณต้องชดใช้

พูดจบ เขาก็ปล่อยข้อมือของโจวซุย

และในตอนนั้น พยาบาลเข้ามาฉีดยาให้ฉันต้าหย่ง ทุกอย่าง ถึงกลับสู่ความสงบ

จากคำขู่เมื่อกี้ โจวชุ่ยไม่กล้าพูดอะไรอีกแม้แต่ประโยคเดียว

ได้แต่นั่งหงอยๆอยู่บนโซฟาในมุมห้อง

แม้เธออยากจะทิ้งทุกอย่างและไปจากที่นี่มาก แต่ถ้าไปแล้ว เธอจะไม่มีโอกาสอะไรอีก

หยางเฉินย่อมรู้ดีว่าโจวชุ่ยมีแผนอะไร และไม่ได้ยืนยันจะไม่ เธอออกไป

ช่วงนี้เขาจะอยู่ที่โรงพยาบาลจนถึงวันที่ฉันต้าหย่งฟื้น มีเขา อยู่ หากโจวซุยลงมือมีแต่ต้องถูกเปิดโปง

เมื่อกี้ เขาเองสัมผัสได้ถึงความเด็ดเดี่ยวของฉินซี ขอแค่มีหลักฐานยืนยันว่าเรื่องของจินต้าหญิงเป็นฝีมือของโจวซุย เขาจะส่ง โจวซุ่ยเข้าคุกโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใดอีก

พอถึงเวลาสามทุ่ม อ้ายหลินมาที่ห้องผู้ป่วยตรงเวลา

แม้แต่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลและผู้ชำนาญ ก็มากับเธอด้วย ถ้าได้ดูผู้ชำนาญทางการแพทย์ระดับอ้ายหลินรักษาผู้ป่วยกับ ตา ถือเป็นสมบัติชิ้นใหญ่ สำหรับบุคลากรทางการแพทย์

“สมกับเป็นผู้ชำนาญการแพทย์ระดับประเทศ ฝีมือรักษาที่ ผสมทั้งการแพทย์จีนและการแพทย์ตะวันตกของเธออยู่ระดับ ต้นๆของโลก”

“ก็ใช่น่ะสิ ผู้ชำนาญอ้ายเป็นผู้ชำนาญระดับพิเศษที่ได้รับเบี้ย เลี้ยงจากประเทศโดยตรง ว่ากันว่าแม้แต่ผู้ชำนาญอาวุโสชื่อดัง ระดับโลกบางคน ยังชมเธอไม่หยุดปาก”

“ผู้ชำนาญอ้ายบอกว่า ฉันต้าหย่งฟื้นขึ้นมาได้ราวๆเจ็ดวันนี้

แหละ ไม่มีปัญหาแน่นอน”

“เพียงเจ็ดวันก็ช่วยให้เจ้าชายนิทราคนหนึ่งฟื้นขึ้นมาได้ นี่มัน ปาฏิหาริย์ชัดๆ”

กลุ่มชนผู้ชำนาญระดับสูงของโรงพยาบาลต่างชมฝีมือรักษา ของอ้ายหลินไม่หยุดปาก

โจวชุ่ยที่หลบอยู่ข้างๆหน้าซีดเผือด เธอนึกว่าอ้ายหลินเป็น เพียงหมอจากเมืองเยนตู แต่คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่สาวขนาดนี้ จะ เป็นผู้ชำนาญชื่อดังระดับโลก
นั่นก็หมายความว่า ช่วงห้าทุกวันนี้จินดาหย่งมีความเป็นไปได้ ว่าจะฟื้นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ

หากฉันตาหย่งฟื้น ตัวเองจะทำยังไงต่อไป?

ยิ่งคิด โจวยยิ่งลนลานในใจ ขณะเดียวกัน ความอยาก ปลิดชีพฉินต้าหย่งรุนแรงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

การรักษาครั้งนี้นานถึงสองชั่วโมงถึงจบลง

อ้ายหลินทั้งนวด ทั้งฝังเข็ม เมื่อการรักษาจบลงแล้ว เธอ เหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว

“ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์ชัดๆ”

ทันใดนั้น ผู้ชำนาญอาวุโสผมขาวโพลนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ด้วยความตื้นตัน

“ท่านเย ท่านเป็นอะไรไป?”

ผู้ชำนาญท่านอื่นพากันถามอย่างตกใจ

“เมื่อกี้ ผมเห็นคนไข้ขยับนิ้ว นี่เพิ่งจะเป็นการรักษาครั้งแรก ผู้ ป่วยก็มีปฏิกิริยาแล้ว นี่ก็หมายความว่าผู้ป่วยตอบสนองต่อสิ่ง กระตุ้นจากภายนอก”

ท่านเย่ชี้มือของฉันต้าหย่ง และพูดอย่างตื่นเต้น “ถ้ามี พัฒนาการระดับนี้ต่อไปเรื่อยๆ ผมเดาว่าอย่างมากสุดห้าวัน คนไข้ก็จะฟื้นขึ้นมา”