บทที่ 311 ชีวิตที่มีความสุข

พอเห็นท่าทางที่เป็นอายของฉันซีแบบนี้ หยางเฉินก็อดไม่ได้ที่ จะหัวเราะออกมา

พอเห็นท่าทางที่ดีใจของหยางเฉิน จู่ๆ ดวงตาของฉันก็เกิด แดงขึ้นมา ด้วยความรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม

“ความจริง สิ่งที่เขาขอมานั้นไม่ได้มากมายอะไรเลย แค่จูบ ครั้งเดียว ก็ทำให้เขาดีใจจนเหมือนเด็กไปเลย คนเป็นภรรยา อย่างฉันนี่แหละที่มันไม่เอาไหน!

“ฉันควรทำดีกับเขาให้มากกว่านี้หน่อย และควรเชื่อใจเขา ไว้ใจเขา เขายอมทําอะไรให้เรามากมายขนาดนี้ ฉันไม่ควร กีดกันเขาเพราะเรื่องในอดีตเลย

ฉินซีแอบพูดกับตัวเองอยู่ในใจ

ระหว่างที่กำลังให้ใช้ความคิด ฉินซีก็รีบกะพริบตา บังคับ น้ำตาตรงเบ้าที่กำลังจะไหลออกมา ให้กลับเข้าไป

ฉันเหลือบมองหยางเฉินแวบหนึ่ง

พอเห็นท่าทางที่รู้สึกผิดของฉินซี หยางเฉินก็จงใจยิ้มออกมา อย่างชั่วร้าย ขยับหัวเข้าไปใกล้ๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่รัก คุณยังรู้สึกติดหนี้บุญคุณของผมอยู่ใช่มั้ย? เอาอย่างนี้มั้ย จูบผมอีกสักที เพื่อเป็นการชดใช้ดีมั้ยครับ?”

“คุณคะ!”

จู่ๆ ฉันก็เรียกออกมากด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“หือ?”

หยางเฉินรู้สึกอึ้งนิดหน่อย ดูจะท่าทางของฉันแล้ว เธอคงไม่ ได้กำลังจะจูบเขาอีกครั้งหรอกนะ?

“คุณช่วยเข้ามาใกล้อีกหน่อยสิคะ!”

หยางเฉินขยับหัวเข้าไปทางฉัน

“เข้ามาอีกค่ะ!” ฉินซีพูดอีก

หยางเฉินตัดสินใจ ขยับเข้าใกล้ฉันยิ่งกว่าเดิม ใบหน้าทั้ง สองแทบจะแนบชิดกันแล้ว จนสามารถสัมผัสถึงลมหายใจของ อีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

ส่วนหยางเฉินนั้น ตอนนี้ในใจกำลังกระวนกระวายมาก หัวใจ กำลังเต้นดังตุบตับ

นี่เป็นครั้งแรกเลย ที่เขารู้สึกตื่นเต้นแบบนี้

ในตอนนั้นเอง ทันใดนั้นฉันก็หลับตาลง

“นี่เธอกำลังจะให้ฉันจูบเธออย่างนั้นเหรอ?”

“ต้องเป็นแบบนี้แน่นอน!!

“ความสุขมันมาได้กะทันหันจริงๆ!
หยางเฉินกำลังตะโกนอยู่ในใจอย่างบ้าคลั่ง ตื่นเต้นจนเริ่ม ทําตัวไม่ถูก

ในที่สุด หยางเฉินก็ได้หลับตาลง แล้วจูบเข้าไป

ในตอนที่หยางเฉินเพิ่งหลับตาลงไปนั้นเอง จู่ๆ ฉินซีก็ลืมตา ขึ้น พร้อมกับสายตาที่เจ้าเล่ห์

“โอ๊ย!”

จู่ๆ ก็มีความเจ็บปวดเกิดขึ้นที่ริมฝีปากของหยางเฉิน เขา ลืมตาขึ้น ก็ได้เห็นฉินซีที่กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

“นี่คุณกัดผมเหรอ!”

หยางเฉินเพิ่งได้รู้ตัวว่าตัวเองถูกหลอกแล้ว จึงได้พูดพร้อม กัดฟันไปด้วย

“ใช่เหรอคะ?”

ฉันซีนั้นตาโตมาก เป็นประกายปริบๆ

จู่ๆ หยางเฉินก็หมดอารมณ์ พูดด้วยท่าทางที่โมโหว่า “คุณรอ ไว้เลยนะ สักวันหนึ่ง ผมต้องกัดคุณคืนแน่นอน!!

“พริบ!”

พอเห็นท่าทางที่หยางแสดงออกมา ฉันก็อดไม่ได้ที่จะออก

พอเธอออกมาอย่างนั้น สวยสง่าเหลือเกิน!
หยางเฉินถึงกับช็อกไปทันที

“โอ่ๆ! ไม่งอนนะคะ ที่นี่มัน โรงพยาบาล มันไม่สะดวก รอพ่อ ออกจากโรงพยาบาลก่อน แล้วฉันจะชดเชยให้คุณอย่างดีเลย ค่ะ!”

ฉันพูดด้วยใบหน้าที่แดง

ครั้งนี้ ในที่สุดเธอก็ได้รู้แล้วว่า ในใจของเธอนั้น ได้มีหยางเฉิ

นอยู่ในนั้นนานแล้ว เธอได้ตัดสินใจแล้วจริงๆ ว่าจะยอมยกตัวเองให้หยางเฉินอ

ย่างสมบูรณ์แล้ว

ส่วนหยางเฉินที่เพิ่งได้ฟังคำพูดของฉันซีนั้น การหายใจก็เริ่ม เร่งรีบขึ้นมา สีหน้านั้นตื่นเต้นอย่างมาก

“พ่อตาที่แสนดีของผม พ่อรีบๆ ฟื้นขึ้นมาสักทีได้มั้ยครับ?”

หยางเฉินจับมือของฉันต้าหย่ง แล้วพูดด้วยความตื่นเต้น

ฉินซีเหลือบมองเขา แต่หยางเฉินนั้นเหมือนเห็นสาวงามกำลัง แกล้งงอนเลย

จู่ๆ ก็โอบเอวเธอเข้ามา แล้วจูบลงไปที่ริมฝีปากแดงๆ อย่าง ลึกซึ้ง

ฉันอยากที่จะขัดขืนไปตามสัญชาตญาณ แต่มือของชายหนุ่ม ที่โอบเอวไว้ก็แข็งแรงอย่างกับโซ่เหล็ก ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยเหลือเกิน เธอหลับตาลง แล้วตอบรับริมฝีปากของหยางเฉินกลับไป ทั้งสองที่ไม่อยากพราก จากกันรอจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้วถึงยอมแยกออกจากกัน

หยางเฉินนั่งอยู่ที่ข้างเตียงคนไข้ กุมมือของฉันต้าหย่งแน่น แล้วถึงมือของฉินซีเข้ามา

“พ่อครับ พ่อรีบตื่นขึ้นมานะครับ ฉินซีที่อยู่ข้างๆ ยิ้มออกมาได้สวยราวกับดอกไม้

ในคืนวันนั้น หยางเฉินกับฉันก็อยู่เฝ้าฉันต้าหญิงด้วยกันทั้งคู่

สองสามีภรรยานอนอยู่บนที่นอน โดยที่ไม่พูดอะไรกันเลย แต่ ระหว่างทั้งคู่นั้นได้มีความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่อาจอธิบายได้ห้อมล้อม อยู่

ฉันยื่นมือมาจับมือของหยางเฉิน แล้วหมอไปที่แก้มของเขา เบาๆ “คุณคะ ขอบคุณนะคะ”

หยาดฉันเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการสื่อ ไม่ได้ตอบอะไร เขา แค่กอดเธอไว้แน่นๆ

เช้าวันต่อมา ตอนเก้าโมงเช้า หยางเฉินก็ลุกขึ้นมา เตรียมจะ

ไปรับอ้ายหลินที่สนามบิน

ตอนแรก เขาแค่อยากให้อ้ายหลินรีบรักษาฉันต้าหย่ง ให้หาย เท่านั้น เพื่อไม่อยากให้สองพี่น้องฉินซีกับฉันต้องเจ็บปวดจาก เรื่องของฉันต้าหย่ง แต่ว่าตอนนี้ เขาอยากให้ฉันต้าหย่งหายดีจน ออกจากโรงพยาบาลแล้ว
ชีวิตที่มีความสุขของเขา ก็กำลังจะเริ่มต้อนขึ้นแล้วเหมือนกัน

ระหว่างที่กำลังคิด ใบหน้าของหยางเฉินก็ถูกย้อมไปด้วยรอย ยิ้ม จนอยากจะติดปีกให้ตัวเองแล้วบินไปที่สนามบิน ให้ไว แบบ นี้ฉันต้าหย่งก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลเร็วๆ

เมืองเอก โรงพยาบาลประชาชน

ภายในห้องคนไข้ห้องหนึ่ง สองมือของเมิ่งฮุยนั้นได้ถูกพันไป เรียบร้อยแล้ว หน้าซีดอย่างถึงที่สุด

“คุณหมอหวางครับ ตกลงมือของลูกชายผม เป็นยังไงบ้าง

ครับ?”

พอเห็นหัวหน้าแพทย์มาถึง เมิ่งเทียนเรียวก็รีบถามไปทันที

คุณหมอหวางเอาแต่ส่ายหน้า แล้วพูดออกมาด้วยความจนใจ ว่า “มือของลูกชายคุณ แม้แต่กระดูกยังแหลกละเอียดเลยครับ จึงไม่มีทางที่จะหายเป็นปกติแล้วครับ!!

“เป็นไปได้ยังไง?”

เพิ่งเทียนเรียวโมโหขึ้นมาทันที “ลูกชายของผมเป็นถึง อัจฉริยะของตระกูลเมิ่ง แล้วจะให้เขาเสียมือทั้งสองข้างไปได้ยัง ไง? คุณหมอ คุณต้องมีทางรักษาอยู่แล้ว ใช่มั้ย?”

ถึงแม้เพิ่งฮุยจะถูกขับออกจากตระกูลเมิ่งแล้ว แต่เพิ่งเทียน เรียวก็มีเมิ่งฮุยที่เป็นลูกชายคนเดียว เขาก็ต้องอยากที่จะรักษา มือของเมิ่งฮุยเอาไว้อยู่แล้ว
สําหรับชีวิตของคนหนึ่งคนนั้น การต้องเสียมือทั้งสองข้างไป มันถือเป็นสิ่งที่สะเทือนใจมาก

ถ้าเพิ่งฮุยต้องสูญเสียมือทั้งสองข้างไปจริงๆ เกรงว่าหลังจากนี้

เพิ่งฮุยคงไม่หลงเหลือกำลังใจในการมีชีวิตต่อไปแล้วแน่นอน สำหรับลูกชายของตัวเองแล้ว เพิ่งเทียนเรียวนั้นรู้จักเขาดียิ่ง

กว่าใคร

และเพราะเหตุนี้ เขาถึงได้ทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะรักษามือของ เมิ่งฮุย ให้ได้

จู่ๆ คุณหมอหวังก็ได้พูดออกมาว่า “ถ้าคุณสามารถเชิญผู้ เชี่ยวชาญอ้ายหลินมาได้ บางทีมือของลูกชายคุณ ก็อาจมีหวัง ก็ได้!”

“ผู้เชี่ยวชาญอ้ายหลินสินะ?”

เพิ่งเทียนเรียวรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที เขาจับแขนทั้งสองข้างของ คุณหมอหวางด้วยความตื่นเต้น แล้วถามไปว่า “รีบบอกผมเร็ว ว่าตอนนี้ผู้เชี่ยวชาญอ้ายหลินอยู่ที่ไหน? ผมจะไปเชิญเธอให้มา ช่วยรักษาให้ลูกชายของผมเดี๋ยวนี้เลย!

สีหน้าของคุณหมอหวางดูลังเลเล็กน้อย ไม่ได้บอกกับเพิ่ง เทียนเรียวในทันที

เมื่อคืนเขาได้คุยโทรศัพท์กับคุณครูของตัวเองถึงได้รู้เรื่องนี้

เข้า

อีกอย่างเรื่องนี้ถือเป็นเรื่องส่วนตัวของอ้ายหลิน เขาก็ว่าถ้าเขาเปิดเผยที่อยู่ของอ้ายหลินออกไปแล้ว มันอาจนำพาปัญหา บางอย่างที่ไม่จำเป็นได้เข้าหาตัวเองได้ เขาถึงได้ลังเลที่จะพูดไป

“นี่เงินห้าล้าน!” เมิ่งเทียนเรียวรีบหยิบเช็คเงินสดออกมาหนึ่ง ใบ แล้วยัดใส่มือของคุณหมอหวาง

คุณหมอหวางรู้สึกดีใจขึ้นมาทันที แล้วรีบพูดไปว่า “ผู้ เชี่ยวชาญอ้ายหลิน กำลังจะไปเมืองเจียงโจว สิบโมงขอวันนี้จะ ไปถึงที่สนามบินนานาชาติเจียงโจวครับ!”

“ฮ่าฮ่า เยี่ยม!”

เพิ่งเทียนเรียวหัวเราะออกมาเสีย มองไปที่เมิ่งฮุยแล้วพูด ออกมาว่า “แกไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันต้องเชิญตัวผู้เชี่ยวชาญอ้าย หลิงมาให้ได้ มือของแก ต้องถูกรักษาแน่นอน!

เพิ่งฮุยเองก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ตอนแรกเขาก็เริ่มที่จะดูถูก ดูแคลนตัวเองแล้ว แต่เมื่อได้ยินเรื่องหมออ้ายหลินคนนี้ ที่ สามารถรักษามือของตัวเองให้หายได้ เขาจึงเริ่มมีกำลังใจกับ อนาคตของตัวเองขึ้นมาอีกครั้ง

“พ่อครับ ขอบคุณครับ!”

เพิ่งฮุยพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ “ถ้าเมื่อของผมหายดีเมื่อไหร่ ผมจะต้องเริ่มต้นใหม่ ทำให้พ่อได้เห็นในจุดที่ผมยอดเยี่ยม ที่สุด!”

“ดี! ดี! ดี!”

เมิ่งเทียนเรียวพูดคำว่า “ดี” ออกมาสามคำติด แล้วพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “นี่สิถึงสมเป็นลูกชายของเมิ่งเทียนเรียวคนนี้ แกรอก่อนนะ พ่อจะไปที่เมืองเจียง โจวเดี๋ยวนี้เลย แล้วพาผู้ เชี่ยวชาญอ้ายหลินกลับมารักษาให้แก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ