บทที่ 265 หยุดเดี๋ยวนี้

แรงของหยางเงินรุนแรงเพียงใด แค่กดศีรษะของผู้จัดการ ร้านอาหารลงบนพื้นที่หนึ่ง ส่วนหน้าของเขาก็กระแทกบนพื้นหิน อ่อนที่หนาวเย็นอย่างแรง

ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนที่เหมือนหมูโดนเชือดดังขึ้นมา หน้าผู้จัดการร้านอาหารหน้าเปื้อนเลือดสดเต็มไปหมด ไม่รู้ว่า ฟันร่วงไปกี่

ในปากและบนหน้าล้วนแล้วแต่เป็นอาหารที่เพิ่งเหยียบไปนั้น

ทั้งร้านอาหารเปียหยวนซุน นอกจากเสียงร้องโหยหวนของผู้ จัดการร้านอาหาร ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก

เซี่ยเหอท่าทางอึ้งทึ่ง นี่คือสิ่งที่เขาบอกว่าจะไม่ทำเกินเหตุ

อย่างนั้นเหรอ?

ทันใดนั้นเธอนึกอะไรขึ้นได้ บนหน้าดูลนลาน รีบพูดเร่งไปว่า “หยางเฉิน คุณรีบหนีไป ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันเอานะ!”

ถึงแม้จะทำงานมาได้ไม่กี่วัน แต่ก็รู้เรื่องราวบางอย่างเป็น อย่างดี ที่ร้านอาหารเปียหยวนซุนยังมีผู้มีอิทธิพลที่คอยดูแล พื้นที่โดยเฉพาะอยู่

หยางเฉินเพิ่งลงมือที่ผู้จัดการร้านอาหารไป ผู้มีอิทธิพลเหล่า นั้นคงจะไม่เลิกราไปด้วยดีแน่นอน
เพียงแต่ตอนที่เซี่ยเหอพูดประโยคนี้ออกมา ต้นสายไปเสีย

แล้ว

“ทำร้ายคนแล้วคิดจะหนี? หนีรอดงั้นเหรอ?”

เสียงหนึ่งที่เต็มไปด้วยการหยอกเย้าดังขึ้นฉับพลัน

เห็นเพียงภายในห้องอาหารด้านข้าง มีชายก่ายรูปร่างสูง ใหญ่เจ็ดแปดคนพุ่งออกมากันแล้ว ชั่วพริบตาเดียวก็ล้อมรอบ หยางเฉินไว้ตรงกลาง

เซี่ยเหอสีหน้าซีดเซียว ภายในตกใจกลัวอย่างยิ่งร้อนใจจน น้ำตาไหลลงมาแล้ว มือน้อยทั้งสองข้างคว้าชายเสื้อของหยาง เฉินไว้แน่น

“นึกไม่ถึงว่าดึงดูดต้าเมาออกมาแล้ว!”

“ต้าเมาคือใคร? เก่งกาจมากเหรอ?”

“แม้แต่ต้าเมาเธอยังไม่รู้จักเหรอ! เศรษฐีตระกูลกิจการที่ เมืองเจียงโจว ล้วนปล่อยให้ต้าเมาครอบคลุมไว้ เธอว่าเขาเก่ง หรือเปล่าล่ะ?”

“แม่งเอ๊ย! นั่นไม่ได้หมายความว่าพ่อหนุ่มคนนี้จะจบเห่แล้วเห รอ?”

“ต้องจบเห่แน่ เศรษฐีตระกูลซู เป็นคนที่ชายหนุ่มคนหนึ่งล่วง เกินได้เหรอ?”

ลูกค้าโดยรอบต่างรู้สึกเป็นกังวลแทนหยางเฉิน มองทางชายกำยาวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงกลางสุดคนนั้นด้วยสีหน้าประหม่า

“ท่านเมา คุณต้องทวงความเป็นธรรมให้ผมนะ!”

ผู้จัดการร้านอาหารหน้าเปื้อนเลือดเต็มไปหมด พูดจาแบบ เสียงไม่ชัดเจน

สําหรับบาดแผลของผู้จัดการร้านอาหาร ต้าเมาไม่ได้มองเขา สักแวบเดียว จ้องเซี่ยเหอที่อยู่ด้านข้างหยางเฉินด้วยสายตาตื่น กามมาโดยตลอด

ดวงตาเล็กที่ไม่ถือว่าใหญ่สักเท่าไรคู่นั้น ตอนที่หรี่ขึ้นมา ก็คือ

ร่องแถวหนึ่ง

เซี่ยเหอสัมผัสได้ว่าถ้าเมาจ้องตนเองอยู่เช่นกัน เพราะความ หวาดกลัว จึงกำลังสั่นเทาไปทั้งตัว หลบเข้าไปด้านหลังของ หยางเฉิน โดยจิตใต้สำนึก

“ไอ้หนุ่ม กล้าตีคนของฉันที่ถิ่นของฉันต้าเมา ต้องพูดว่านายก ล้ามากเลย”

ต้าเมาทำท่าทางยิ้มกริ่ม คนที่ไม่รู้ ยังคิดว่ารอยยิ้มของเขา

เป็นมิตรเมตตามาก

หยางเฉินพูดด้วยหน้าตาไร้อารมณ์ “ถ้าไม่ใช่หมาของนาย เห่าไปทั่ว ฉันจะลงมือได้ยังไงกัน?

“เซี่ยเอ๊ย! เจ้าหมอนบ้าไปแล้วหรือไง?

“นึกไม่ถึงอยู่ต่อหน้าตาเมา ยังกล้าด่าคนของเขาเป็นหมา!”
“นี่ไม่ใช่กำลังวอนหาที่ตายเหรอ?”

“เดิมทีเขายังมีทางรอด เวลานี้เหลือแค่ทางตายแล้ว!

ได้ยินคำพูดของหยางเฉิน ทุกคนตื่นตกใจอย่างยิ่ง

สีหน้าตาเมาไม่เปลี่ยนสักนิด ยังคงเป็นลักษณะท่าทางมีรอย ยิ้มเต็มหน้าอย่างนั้น

ตอนที่ทุกคนต่างคิดว่าเขาจะระเบิดอารมณ์โกรธ ทันใดนั้นเขา หัวเราะขึ้นมาแล้ว

“ไอ้หนุ่ม นายยังโอหังแบบไม่สนใจอะไรเลยจริงๆ นะ! ไม่รู้ค่ ว่าตายเขียนยังไงจริงสินะ”

ต้าเมาพูดจาเยาะเย้ย ในสายตากลับเต็มไปด้วยความโหด ร้าย

“ท่านเมา ท่านมองเห็นแล้วใช่ไหม? เจ้าหมอนี่แม้แต่ท่านยัง

ไม่ให้ความสำคัญ คนแบบนี้ควรเอาไปให้ปลากิน

บนหน้าผู้จัดการร้านอาหารมีรอยยิ้มที่บ้าคลั่งเต็มที่

เดิมทีเขายังกังวลว่าต้าเมาจะปล่อยหยางเฉินไป แต่นึกไม่ ถึงว่าหยางเฉินนั้น แม้แต่ถ้าเมาก็ไม่เห็นอยู่ในสายตาเลย จาก ความเข้าใจที่เขามีต่อต้าเมา หยางเฉินมีเพียงตายสถานเดียว

เว่ยหมิงเยวที่อยู่ด้านข้าง ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ได้ใจ หล่อนเข้าใจด้าเมาดีมาก รู้ว่าต้าเมามักมากในกาม และรู้ว่า วันนี้เขาอยู่ที่นี่พอดีด้วย
ในเมื่อหยางเฉินอยากออกหน้าแทนเซี่ยเหอ ขอเพียงต้องดึง ดูดาเมาออกมา ด้วยหน้าตาที่ดูดีของเซี่ยเหอ ย่อมถูกลืมไม่ลง เป็นแน่ พอเป็นแบบนี้ หยางเฉินจะต้องผิดใจต้าเมาแน่นอน

สำหรับผู้ชายที่นั่งตรงข้ามของหล่อน ตกใจจนใกล้จะราดไป ตั้งนานแล้ว

ผู้ชายของหล่อนไม่ใช่คุณชายตระกูลใหญ่อะไร เป็นแค่ นักศึกษามหาวิทยาลัยการกีฬาคนหนึ่งที่หล่อนเลี้ยงดู หน้าตา หล่อมาก เป็นสเปกของหล่อนพอดี

นักศึกษาคนหนึ่งที่ยังไม่ออกจากรั้วมหาวิทยาลัย เคยเจอการ สู้รบแบบนี้ที่ไหนกัน?

“ไอ้หนุ่ม นายยังอายุน้อยมาก ทางจะเดินในอนาคตยังอีกยาว เห็นแก่แฟนของนาย ฉันจะปล่อยให้แกไป

ต้าเมาไม่ปิดบังเป้าหมายของตนเองเลยสักนิด หรี่ตาพูดขึ้น

“งั้นก็ขอบคุณมากเลย!” หยางเฉินจงใจฟังความหมายของต้าเมาไม่ออก ดึงเซี่ยเหอไว้

แล้วบอกว่า “พวกเราไปกันเถอะ!”

เซี่ยเหอตกใจค้างไปตั้งนานแล้ว เวลานี้ปล่อยให้หยางเงินถึง ตนเองออกไป

เพียงแต่พวกเขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ยังมีเสียงตะโกนลอยมา กะทันหันจากด้านหลัง “หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
คนที่พูดคือตาเมา เวลานี้ ในที่สุดการแสดงออกของเขา เปลี่ยนแปลงระดับหนึ่ง เห็นได้ชัดบนหน้าไม่พอใจอยู่บ้าง

“ยังมีธุระอีก?”

หยางเฉินถามนิ่งๆ

“ไอ้หนุ่ม แกไม่เข้าใจจริงเหรอ?”

“หรือว่าจงใจแกล้งไม่เข้าใจ?

“ฉันให้แกออกไป แต่ไม่ได้ให้แกพาผู้หญิงคนนั้นไปด้วย!!

“ถ้าไม่ใช่เพราะแกมีแฟนแสนสวยขนาดนี้สักคน ฉันจะให้แก ออกไปแบบอยู่รอดปลอดภัยเหรอ?”

ต้าเมาหัวเราะอย่างเย้ยหยัน และต้องเสียเหออย่างอื่นกาม “คนสวย ฉันว่าเธอคงจะรักแฟนของเธอมากท่า? ต้องไม่อยาก เห็นเขาได้รับบาดเจ็บ ถูกหรือเปล่า?”

“ขอแค่อยู่เป็นเพื่อนฉันคืนหนึ่ง ฉันจะปล่อยเขาไป เป็นยังไง? หน้าของเซี่ยเหออายและโกรธเต็มที่ “ไร้ยางอาย!”

“ฮ่าๆ! ขอบใจที่ชม!” ต้าเมาหัวเราะเสียงดังตอบกลับอย่างไร้

ยางอาย

“ต้าเมาใช่มั้ย? ฉันเตือนนายให้หุบปากเน่าๆ ของแกซะ! ไม่ อย่างนั้นตัวเองจะตายยังไง ก็ไม่รู้ด้วย!”

ในที่สุดหยางเฉินเกิดจิตอาฆาตแค้นแล้ว
คนที่กล้าหาญยึดครองผู้หญิงของผู้มีอิทธิพลโดยพลการต่อ หน้าสาธารณชน อยู่ตรงนี้ นั้นก็คือ โทษถึงตาย

เห็นได้ชัดว่าต้าเมาทำเรื่องทํานองนี้มาไม่น้อย ไม่มีใครรู้เช่น กันว่าเขาเคยขืนใจหญิงสาวบริสุทธิ์มามากเท่าไร คนชั่วช้า ในสังคมแบบนี้ ต่อให้ตายเป็นร้อยเที่ยว ก็ไม่พอที่จะ ลบล้างความผิดของเขาได้

“ไอ้หนุ่ม แกวอนหาที่ตาย!

ผู้จัดการร้านอาหารรีบตะโกนทันที

ในดวงตาเล็กของต้าเมา เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต

ในทั่วทุกที คนอื่นต่างแอบนินทาลับหลังว่าเขาเป็นแมวหน้า ยิ้ม เพราะไม่ว่าเมื่อไร บนหน้าตาเมามักจะมีรอยยิ้มเสมอ

คือแมวหน้ายิ้มแบบนี้ เวลานี้บนหน้าเขาปรากฏความโกรธ

เคืองพอสมควร แค่คิดก็รู้ว่าถ้าเมาแค้นเคืองมากแค่ไหน

“แกสบายใจได้ ฉันจะไม่ให้แกตาย ฉันแค่จะบดขยี้แขนขา ของแก ให้แกอยากอยู่ก็ไม่รอด อยากได้ก็ไม่ได้!!

“จากนั้นจะนอนกับผู้หญิงของแก ต่อหน้าแกด้วย!

“ฉันอยากจะดูหน่อยสิ ถึงตอนนั้นแกยังหยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนี้ อยู่อีกหรือไม่?”

หน้าตาเมาเต็มไปด้วยความดุร้าย ยังมีความตื่นเต้นส่วนหนึ่ง เรื่องที่พูดเมื่อสักครู่ เขาเหมือนอดใจรอไม่ไหวแล้ว
ขายก่าย่านด้านหลังต้าเมาเหล่านั้น แต่ละคนหน้าตาเย้ยหยัน เต็มที่ มองหยางเฉินอยู่เหมือนกำลังมองคนพิการที่ร่างกายอ่อน แรง

“กลับบ้านไปนอนกับแม่แกสิ!”

หยางเฉินระเบิดความโกรธในชั่วขณะหนึ่ง

ถึงแม้เขี่ยเหอจะไม่ใช่ผู้หญิงของเขา แต่ยังเป็นเพื่อนที่สำคัญ มากคนหนึ่ง

ปัจจุบันนี้โดนต้าเมาเหยียดหยามเช่นนี้ งั้นต้าเมาก็ไม่มีความ หมายในการอยู่ต่อไปอีกแล้ว

“โอหัง!”

ถูกหยางเฉินด่าทอ ต้าเมาโกรธจัดจนถึงขั้นสุด รีบลุกขึ้นมา ทันที ตะโกนด้วยความโมโห “จัดการเจ้าหมอนี่จนพิการ ฉันจะ ให้มันตายทั้งเป็น!”

ชายก๋าย่าเจ็ดแปดคนรีบพุ่งเข้าไปทางหยางเฉินทันที

ส่วนเว่ยหมิงเยวที่ดูเรื่องสนุกด้านข้างด้วยสายตาเปล่ง ประกาย เต็มไปด้วยการรอคอย

สามารถมองเห็นหยางเฉินถูกทรมาน สำหรับหล่อนนั้น นี่คือ

การเสพสุข

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

ในช่วงเวลาที่อันตรายอย่างมาก เสียงตะโกนที่ขุ่นเคืองดังขึ้นฉับพลัน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ