บทที่ 228 ไม่มีการร้องเรียน

เมื่อมเจิ้นกล่าวคำเหล่านี้ โลกทั้งใบก็ดูเงียบไปหมด

การแสดงออกบนใบหน้าของเฉินอิงเหานั้นวิเศษมากจนเขา ไม่คิดว่าเขาจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นไปถึงตัวของตงเฟิงไม่น่าถึง มีผู้นำตระกูลร่ำรวยในเมือง โจวเฉิงติดตามมากมาย เพราะเขา คือมู่ตงเฟิงนี่เอง!

ในเวลานี้ ทุกคนต่างจับจ้องมาที่เขาราวกับกำลังมองดูคนโง่ เขลา

เมื่อกี้พวกคุณชายใหญ่ของตระกูลร่ำรวยยังมีความหวังเล็ก น้อย เมื่อพวกเขารู้ว่าชายวัยกลางคนที่ล้อมรอบด้วยพ่อของพวก เขาคือตงเฟิง ใบหน้าของพวกเหมือนขี้เถ้าที่ตายแล้ว

เจิ้งเหม่ยหลิงที่อยู่ข้างๆเฉินอิงเหาหน้าซีดไปหมด

ท่อเหล็กในมือของมูเจิ้นยังคงเคาะอยู่บนโต๊ะอาหาร เขายิ้ม และมองไปที่เฉิน อิงเหา และพูดว่า “มานี่ บอกข้าอีกครั้งว่าสมา ชิกแพลตตินั่มของคุณ ใครเป็นคนให้แก่เจ้านะ?”

เฉินอิงเหาหน้าแดงและพูดอะไรไม่ออก

ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากพูด แต่หลังจากที่รู้ว่ามูเจิ้นเป็นลูกชายขอ งมู่ตงเฟิงนั้น เขาก็รู้สึกกลัวในใจ เพราะกลัวว่าจะพูดอะไรผิดและทำให้รุกรานถึงตระกูลมู่จนตาย

“ปัง!”

มู่เจิ้น โบกมืออย่างสุดเดือด และท่อเหล็กก็กระแทกที่กระจก นิรภัยที่อยู่บนกลาง โต๊ะอาหารอย่างแรง ด้วยเสียงที่ดัง แผ่นรอง กระจกนิรภัยก็แตกในทันที

“แม่ง มึงลองบอกกูสิ! มู่เจิ้นตะโกนด้วยความโกรธ

ทุกคนต่างก็ตกตะลึง

เฉินอิงเหาที่อยู่ข้างๆเจิ้น ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก “ข้าข้า ข้าผิดไปแล้ว!”

เฉินอิงเหาตัวสั่นไปทั้งตัว และเดินผ่านใต้ตาของทุกคน เดิน ตรงไปที่ผู่ตงเฟิงและคุกเข่าลงพร้อมกับเสียง “ตูม”

“ผู้นำ ข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่ควรยืมชื่อเสียงคุณ บัตรสมาชิก แพลตตินั่มของข้าเป็นของปลอม! แค่เอามาเพื่อสร้างฉากเฉยๆ แต่ทุกครั้งที่มาเลี้ยงข้าว ข้าไม่ได้ใช้บัตรปลอมนั้นนะ

หน้าผากของเฉินอิงเหาเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดใหญ่เท่าถั่วที่ไหล ลงมาแบบไม่หยุด ร่างกายของเขาสั่นอย่างรุนแรง

“บูม!”

มู่ตงเฟิงเตะเฉินอิงเหาออกไป และจ้องมองตาด้วยความ คําราม: “แม่ง มึงเป็นคนพิเศษอะไร?ถึงกล้าที่จะใช้ชื่อเสียงของ กูไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นมึง ถึงแม้เฉินซิงไห้มาแล้ว ยังไม่กล้าที่จะใช้ชื่อเสียงของกูเลย!”

“ข้าผิดไปแล้วเข้าสำนึกผิดไปแล้ว ได้โปรดท่านผู้นำให้ โอกาสข้าอีกครั้ง! ข้าสำนึกผิดแล้วจริงๆ!

เฉินอิงเหาร้องไห้ คือแบบร้องไห้จริงๆ น้ำตานองใบหน้า ปกติเขามักจะดูเหมือนสุภาพบุรุษ และในที่สุดก็รู้ว่าเขากลัว

สไตล์ของผู่ตงเฟิงนั้นแข็งแกร่งและโหดเหี้ยมคือ โด่งดังมาก แม้ว่าตระกูลมู่จะไม่ใช่ผู้ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ในเมืองเอก เพราะมี ตระกูลหานเป็นแบ็ค ถึงจะเป็นตระกูลที่เข้มแข็งในเมืองเอก เหมือนกัน

ตอนนี้ที่เฉินอิงเหา แสแสร้งทำเป็นอยู่บนหัวของตงเฟิงเขารู้ ว่าผลที่ตามมานั้นร้ายแรงเพียงใด

“โทรหาคุณปู่ของมึง ให้เวลาเขาสิบนาที มาที่นี่ ไม่อย่างนั้น

รอเก็บศพของมึงเลย!”มู่ตงเฟิงพูดขึ้นทันใด

เฉินอิงเหากล้าพูดว่า “ไม่” สักที่ไหน เขารีบหยิบโทรศัพท์มือ ถือออกมาแล้วโทรหาเฉินซิงไห่

ดวงตาของผู่ตงเฟิงเต็มไปด้วยความเฉยเมย ที่เขามาเมืองโจ วเฉิง ในครั้งนี้ เพื่อขยายอิทธิพลของตระกูลมู่ในเมืองอื่น ๆ ดัง นั้นเขาจึงเชิญผู้นำของแต่ละตระกูลผู้ร่ำรวยของเมืองโจวเฉิงมา รวมตัวกัน

สาเหตุที่ไม่เชิญตระกูลเฉินและตระกูลหยวน ก็เพราะทั้งสอง ตระกูลนี้ครอบครองครึ่งหนึ่งของเมืองโจวเฉิง
ถึงแม้ตระกูลมู่จะแข็งแกร่งกว่าสองตระกูลนี้ ถ้าสองตระกูลนี้ มาอยู่ภายใต้ของเขา ก็บังคับได้ยาก

ดังนั้นเขาจึงยิงจากตระกูลอันดับแรกและอันดับสองของเมือง โจวเฉิง โดยไม่คาดคิดว่าเฉินอิงเหาจะมายั่วยุเขา แล้วก็มี เหตุผลถูกต้องที่จะเรียกร้องให้ตระกูลเฉิน จ่ายค่าชดเชยจํานวน มากมาก่อน

“ลูกชาย ทบต่อเลย! เมื่อกี้มีใครบ้างได้ทุบตีเจ้า ไม่ต้องปล่อย เขาไปสักคน!”

มู่ตงเฟิงพูดกับเจิ้นอีกครั้ง

มู่เจิ้นทำเสียงเยาะเย้ย ถือท่อเหล็กและเดินไปหาอีกคน

ในไม่ช้า คนในห้อง คุณชายใหญ่สิบกว่าคนของตระกูล ร่ำรวยในเมืองโจวเฉิง ก็มีทั้งแขนหักหรือไม่ก็ขาหัก

แม้ว่าการโจมตีของมู่เจิ้นนั้นโหดเหี้ยมอย่างยิ่ง ยกเว้นหวังที่ เคยทุบตีเขาหนักที่สุด โดนหักทั้งแขนและขาของเขาทั้งหมด คน อื่นๆ โดนหักเพียงแขนหรือขาข้างเดียว

นี่คือสิ่งที่มีตงเฟิงสอนเขา เมื่อมีคนมายั่วยุเขามากๆ ให้เขา เชือดไก่ให้ลิงดูเสียก่อน ส่วนคนอื่นๆ ก็ไม่ต้องโหด

เหี้ยมขนาดนั้น

ถ้าพวกเขาถูกหักแขนขาทั้งหมดจริงๆ เกรงว่าจะถูกตระกูล ร่ำรวยพวกนี้เกลียดชัง แต่ถ้าหักแขนขาทั้งสี่ข้างแค่คนเดียว และคนอื่นๆ กแค่แขนหรือขาข้างเดียว พวกเขาก็จะรู้สึกว่าโชคมาก

เฉินอิงเหานั่งบนพื้นดินอย่างสงบ มองเห็นทุกอย่างที่เกิดขึ้น ด้วยตาของเขาเอง มองดูใบหน้าที่สิ้นหวังของคุณชายใหญ่ของ ตระกูลร่ำรวยนั้น บนพื้นดินที่เขานั่งอยู่ มีคราบปัสสาวะที่ไม่พึง ประสงค์

ในขณะนี้ มีเพียงหยางเฉินเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่นั่น

“ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ถึงเวลาของนายแล้ว!

มู่เจิ้นมองไปที่หยางเฉินอย่างดุเดือด

หยางเฉินเหลือบมองเขาอย่างว่างเปล่า: “ข้าไม่ได้เป็นพวก เดียวกันกับพวกเขา เมื่อกี้ข้าก็ไม่ได้เข้าร่วมในการล้อมตี

ใบหน้าของเงินเย็นชา และในขณะที่เขามือถือท่อเหล็ก

กำลังจะไปเอาเรื่องกับของหยางเฉิน มีร่างสูงวัยก็รีบเข้ามา

“ท่านผู้นำ ท่านมาที่เมืองโจวเฉิงเมื่อไหร่ ทำไมท่านไม่ ทักทายล่วงหน้าก่อน ข้าน้อยเกินไม่ได้ไปต้อนรับด้วยตัวเอง ขอโทษที! ขอโทษที!”

เป็นผู้นำของตระกูลเฉิน เฉินซิงไห่

เขาเข้ามาอย่างรุนแรงและไม่สนใจเฉินอิงเหา แต่ไปทักทาย ตงเฟิงก่อน

ดวงตาของผู่ตงเฟิงหลงเล็กน้อย ถ้าหาก เฉินซิงไห่มาแบบ เข้มงวดมาก และขอคนกับเขาโดยตรง เขาก็ยังมีข้ออ้างที่จะลงมือโดยตรง แต่อย่างไรก็ตาม เฉินชิงไห่ไม่ได้พูดถึงเรื่องของ เฉินอิงเหาเลย แต่กลับทักทายเขาแทน

“ท่านผู้นำเงินเป็นคนยุ่ง ท่านจะมีเวลามาต้อนรับขาได้ที่ ไหน?”

มู่ตงเฟิงพูดติดตลก

“ท่านผู้นำ พูดอะไร ไม่ว่าข้าจะยุ่งแค่ไหน ข้าก็ไม่กล้าดูหมิ่น ท่าน! ถ้าข้ารู้ว่าท่านกำลังมา ข้าจะริเริ่มที่จะไปรอท่าน!”เฉินซิงไห่ กล่าวด้วยเสียงหัวเราะ

ลงเพิ่งยิ้ม: “ข้าให้ท่านผู้นำเงินมารับคน ท่านน่าจะยังไม่รู้ ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม?”

เฉินซิงไห่ไม่ทราบว่าผู่ตงเฟิง ให้เขามาถึงภายในสิบนาที เฉิน

ชิงไห่กลัวว่าจะเกินเวลา เขาเพียงบอกว่าเขาทำให้มองเพิ่งขึ้น

เคือง แต่ขุ่นเคืองเพราะอะไร เขาไม่ได้บอกว่า

“ไอ้สารเลว ยังไม่รีบไสหัวมานี่”

ดวงตาของเฉินซิงไห่เย็นลงอย่างกะทันหัน และเขาก็ตะโกนใส่ เฉินอิงเหา

เฉินอิงเหาตัวสั่นไปหมด ทั้งกลิ้งและคลานวิ่งมา

“บูม!”

ทันทีที่เขาวิ่งไปถึง เขาถูกเฉินซิงไห่เตะและล้มลงกับพื้น

“คุกเข่าลง!”
เฉินอิงเหาตกใจและคุกเข่าลงแทบเท้าของเฉินซึ่งไม่ “ข้าให้เจ้าคุกเข่าต่อหน้าท่านผู้นำ”

เฉินซิงไห่ท่าทีที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่ไม่เอาไหน

“ท่านผู้นำ ไม่ว่าไอ้สารเลวนี้จะทำอะไรไป แม้แต่ท่านผู้นำ ยังตื่นตระหนก มันต้องเป็นความผิดของเขาแน่นอน

เฉินชิงไห่กล่าวด้วยแววตาจริงจัง “ท่านผู้นำ หากท่าน ต้องการจะฆ่าเขา ท่านสามารถจัดการกับมันได้เลย ต่อให้ท่าน ฆ่าเขา เฉินซิงไหก็จะไม่มีการร้องเรียนอะไรทั้งนั้น!

เฉินอิงเหาตกใจมาก ปกติของเขาที่รักและห่วงเขามาก ถึง กับไม่สนใจเขาเลย

คำพูดที่โหดเหี้ยมของเฉินซึ่งไม่ทำให้ผู้คนตกใจกันหมด และ

แม้แต่ตงเฟิงก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

โดยไม่คาดคิด ไอ่แก่นี้จะโหดร้ายขนาดนี้ แต่ฉันต้องยอมรับ ว่าเฉินซิงไห่ฉลาดมาก

ไม่ต้องถามด้วยซ้ำว่าเฉินจึงเหาทำอะไรผิดกันแน่ เขาก็ปล่อย ให้มู่ตงเฟิงจัดการตามความประสงค์