บทที่ 216 ฉันไร้มารยาทแล้ว

เสียงของหานเฟยเฟยลดลง ทุกคนในเหตุการณ์ก็ตกใจ!

โดยเฉพาะเฉินอิงเหา ถ้าหากไม่ใช่ว่าเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยเดินมาทางเขาแล้ว เขาถึงกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดหรือ เปล่า

เขาทายาทอย่างสง่าผ่าเผยในอนาคตของตระกูลเฉิน กลับถูก ขับไล่ต่อหน้าสาธารณชน?

สิ่งที่สำคัญคือ ยังอยู่ในเมือง โจวเฉิง ถิ่นฐานของเขา

แต่คนที่จะขับไล่เขาออกไป ดันเป็นคุณหนูของตระกูลหาน เขา ไม่กล้าขัดขืนแม้แต่น้อย

“คุณหานคุณจะขับไล่พวกเราไม่ได้! พี่เหาเป็นผู้นำในอนาคต

ของตระกูลเฉิน!”

หลังจากที่เจิ้งเหม่ยหลิงเฉื่อยชาอยู่ครู่หนึ่ง พูดเสียงดังกับหาน

เฟยเฟยอย่างรวดเร็ว

หานเฟยเฟยส่งเสียงเย็นชา: “แค่ตระกูลเฉิน ฉันหานเฟยเฟย

ไม่ได้ให้ความสําคัญอย่าว่าแต่ลูกเศรษฐีไม่เอาไหนของตระกูล เฉิน ต่อให้เป็นผู้นำของตระกูลเฉินอยู่ที่นี่ ฉันก็จะให้เขาไสหัว ออกไป เขาจะกล้าไม่ไสหัวออกไปเหรอ?”

หานเฟยเฟย ในเวลานี้ เผด็จการไม่มีอะไรเทียบได้
ดูเหมือนอายุเพียงยี่สิบ แต่รัศมีกลับแข็งแกร่งมาก แม้แต่คน ใหญ่คนโตบางคนของเมืองโจวเฉิง ก็สามารถเทียบได้

สีหน้าของเฉินอิงเหาดูไม่ดีอย่างสุดขีด

“คุณหาน…..”

เจิ้งเหม่ยหลิงยังต้องการที่จะโต้เถียงต่อไป ทันใดนั้นเฉินถึง เหาตวาดว่า: “หุบปากซะ!”

เจิ้งเหม่ยหลิงตกใจมาก หุบปากอย่างรวดเร็ว และมองไปที่เฉิ นอิงเหาอย่างน่ากลัว

สําหรับเธอแล้ว เฉินอิงเหาสำคัญมากกว่าหานเฟยเฟย เนื่องจากตระกูลเจิ้งก็อยู่ในเมืองโจวเฉิง เรื่องราวหลายอย่าง ขึ้นอยู่กับอำนาจของตระกูลเฉิน ถ้าหากทำให้เป็นอิงเหาโกรธ จริงๆ คนที่เดือดร้อนไม่เพียงแค่เธอ แต่เป็นทั้งตระกูลเจิ้ง

“คุณหานลาก่อน!”

แม้ว่าเฉินอิงเหาจะถูกขับไล่ออกไป ก็ไม่อยากจากไปด้วย ความอับอาย แต่เขากลับบอกลากับหานเฟยเฟยที่ไล่เขาออกไป ต่อจากนั้นก็ออกไป

เจิ้งเหม่ยหลิงขณะที่จากไป จ้องมองหยางเฉินด้วยใบหน้าที่ เต็มไปด้วยชั่วร้าย

ในความคิดของเธอ ทุกอย่างก็โทษหยางเฉิน ถ้าหากไม่ใช่ หยางเฉิน เธอและเฉินอิงเหาจะถูกขับไล่ต่อหน้าสาธารณชนได้ อย่างไร?
ตลอดทั้งเหตุการณ์สีหน้าของหยางเฉินก็ได้อารมณ์ มองไปที่ ฉากนี้อย่างสงบ ราวกับทุกอย่างไม่เกี่ยวอะไรกับเขา

“แมลงวันถูกขับไล่ออกไปแล้ว ตอนนี้ นายอธิบายให้ฉันฟัง หน่อยได้มั้ย?”

ทันใดนั้นหานเฟยเฟยก็มองไปทางหยางเฉินแล้วพูด

สายตาของทุกคนที่มองไปที่หยางเฉิน เต็มไปด้วยความ เห็นใจ

ในความคิดของพวกเขา เฉินอิงเหาเพียงขอให้ตรวจสอบบัตร เชิญของหยางเฉิน ก็ทำให้หานเฟยเฟยโกรธแล้ว และถูกขับไล่ ออกจากงานแสดงนิทรรศการโบราณวัตถุ แต่หยางเฉินบอกว่า ไม้เกาหลังชิ้นนั้นเป็นของปลอมต่อหน้าสาธารณชน กลัวว่าจุดจบ จะแย่กว่า

แต่ก็มีผู้คนมากมาย ก็โอบกอดเป้าหมายดูเหตุการณ์ ต้องการ ดูว่า หานเฟยเฟยจะจัดการกับหยางเฉินอย่างไร

สายตาของหยางเฉินจ้องมองไปที่ไม้เกาหลังในตู้กระจก ทันใดนั้นเอ่ยปากพูดว่า “นี่เป็นหยกโบราณที่มีมลทินธาตุ หยก เก่าเท่านั้นที่สามารถสร้างมลทินธาตุได้ตามธรรมชาติได้ แต่ไม้ เกาหลังชิ้นนี้ หยกเป็นของจริง มลทินธาตุกลับเป็นของปลอม!

“หยกเป็นของจริง มลทินธาตุเป็นของปลอม? หมายความว่า อย่างไร?”

หานเฟยเฟยถึงกับด้วยความสงสัย กลับเหมือนนักเรียนถามคําถามอย่างถ่อมตน

คนอื่นต่างก็ดูประหลาดใจ หญิงสาวที่ขับไล่เฉินอิงเหาเมื่อกี้นี้ เทียบกับเธอในตอนนี้ แตกต่างกันราวกับเป็นคนละคน

ในหัวของผู้คนมากมายเกิดคำถามเล็กน้อย สองคนนี้ ไม่ใช่ว่ารู้จักกันมานานแล้วหรือเปล่า? คงจะ

“แม้ว่าหยกจะเป็นของจริง แต่เนื้อหยกกลับไม่ค่อยดีนัก

หยางเฉินกลับไม่สนใจการเปลี่ยนแปลงสีหน้าท่าทางของผู้คน สายตาจับจ้องไม้เกาหลังสีแดงชิ้นนั้นอยู่เสมอ พูดต่อไปว่า “ทำ มลทินธาตุหยกโบราณปลอม โดยพื้นฐานใช้เนื้อหยกที่ต่ำกว่า ดังนั้นเนื้อหยกไม่บริสุทธิ์ สีไม่ถูกต้อง ดังนั้นพื้นผิวจึงหยาบเป็น พิเศษ และความมันวาวค่อนข้างหมองมัว

“ไม้เกาหลังชิ้นนี้ก็เป็นแบบนั้น คุณดูสีของมัน ไม่ถูกต้องแม้แต่ น้อย ความมันวาวนั้นหมองมัวเป็นอย่างมาก เพราะตัวของมันก็ เป็นหยกโบราณชิ้นหนึ่ง มลทินธาตุก็ยังทำโดยคนโบราณ ดังนั้น จึงเป็นการยากที่จะแยกแยะมลทินธาตุของหยกโบราณชนิดนี้ ถูกมนุษย์ทำขึ้นมาก่อนที่ขุดขึ้นมา หายากเป็นอย่างมาก

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน หานเฟยเฟยก็เดินไปที่หน้า กระจก และจ้องมองไปที่ไม้เกาหลังอย่างจริงจัง

“สีดูจะไม่ค่อยถูกต้องจริงด้วย ความมันเงาก็หมองมัวเป็น อย่างมาก!”

หานเฟยเฟยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อมองไปที่หยางเฉินอีก ในแววตาก็ประหลาดใจขึ้นเล็กน้อย

“เพียงแค่สี ก็บอกว่ามลทินธาตุของมันเป็นของปลอม เด็ด ขาดเกินไปหรือเปล่า?”

หานเฟยเฟยพูดอีกครั้ง ในแววตาตาเจ้าเล่ห์เล็กน้อย

“มลทินธาตุธรรมชาติ การกระจายสีมีการเปลี่ยนแปลงเป็นลำ ชั้น กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ภายในก็มีมลทินธาตุ แต่หยกมลทินธาตุ ปลอม มีเพียงสีบนพื้นผิวเท่านั้น”

หยางเฉินยิ้มจางๆ พูดต่ออีกว่า “นอกจากนี้แล้ว ทำหยก มลทินธาตุปลอม ถ้าหากเป็นมลทินแดงหรือว่ามลทินสนิม ทองแดง ก็สามารถเช็ดออกด้วยสำลีแอลกอฮอล์ ไม้เกาหลังชิ้นนี้ ก็คือมลทินแดง ถ้าหากคุณหานไม่เชื่อ สามารถลองดูได้!”

หานเฟยเฟยไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย สั่งชายวัยกลางคนในชุด สูทรองเท้าหนังข้างกายเธอว่า: “เอาสำลีแอลกอฮอล์มา!”

“ครับ คุณหาน!”

ชายวัยกลางคนรีบจัดเตรียมอย่างรวดเร็ว

ผู้คนรอบๆต่างก็อยากรู้อยากเห็น ต้องการดูว่า หยางเฉินพูด ถูกหรือเปล่า

หานเฟยเฟยมองไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า “คาด ไม่ถึงว่า นายค่อนข้างรู้เรื่องหยกโบราณนะ! เอาแบบนี้ดีมั้ย จาก นี้ไปก็ทำงานกับคุณหนูอย่างฉันมั้ย? ฉันรับรองว่านายจะสุข สบายไปตลอดชีวิตนี้!”
เมื่อเธอพูดคําเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็ดูประหลาดใจ หยางเฉินไม่เพียงแต่ไม่ถูกขับไล่ออกไป แต่หานเฟยเฟยกลับ ถูกใจ

หยางเฉินยิ้มจางๆ: “อย่าว่าแต่เป็นคุณ ต่อให้เป็นตระกูลหาน ก็ไม่มีสิทธิ์ให้ฉันไปทำอะไร

คำพูดของเขา ทำให้ทุกคนตกใจ

ต่อหน้าคนของตระกูลหาน บอกว่าตระกูลหานไม่มีสิทธิ์ให้เขา ติดตาม นี่ก็อวดดีเกินไปแล้ว!

ต่อให้คุณจะรู้เรื่องหยกโบราณ ก็ไม่ควรอวดดีต่อหน้าคนของ ตระกูลหาน?

แต่หานเฟยเฟย ดันไม่โกรธแม้แต่น้อย เพียงแค่ยิ้มกริ่มมอง

ไปที่หยางเฉิน: “นายอวดดีกว่า ที่ฉันคิดไว้มาก!!

หยางเฉินมองไปที่หญิงสาวคนนี้อย่างแปลกๆ ทำไมรู้สึก เหมือนกับว่าเธอรู้จักตัวเอง?

ในขณะนี้ พนักงานคนหนึ่งซื้อสำลีแอลกอฮอล์มาแล้ว “ทำตามที่เขาพูดเมื่อกี้นี้ ใช้สำลีแอลกอฮอล์เช็ดไม้เกาหลังชิ้น

หานเฟยเฟยสั่งชายคนนั้น

ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนก็วิ่งมามุงดู

พนักงานหยิบไม้เกาหลังออกมาอย่างระมัดระวัง และเช็ดด้วยสําลีแอลกอฮอล์

ตอนเริ่มแรก ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่เมื่อใช้สําลีเช็ดแอลกอฮอล์

แผ่นที่สามเช็ด ไม้เกาหลังก็เกิดเปลี่ยนไปในที่สุด “มีการเปลี่ยนแปลงจริงๆด้วย!”ทันใดนั้นก็มีคนอุทานขึ้น

เมื่อเห็นชั้นสีแดงอ่อนบนพื้นผิวของไม้เกาหลัง กลับเริ่มจาง

กว่าตอนเริ่มแรกมาก

สีหน้าของหานเฟยเฟยก็กระอักกระอ่วนมาก สั่งการว่า: “เช็ด ต่อไป!”

ต่อจากนั้น ก็ใช้สำลีแอลกอฮอล์เจ็ดแปดแผ่นต่อเนื่อง หลัง จากเช็ดสาลีแอลกอฮอล์แต่ละแผ่น สีแดงของไม้เกาหลังก็จางลง มาก

หลังจากที่เช็ดต่อไปสักพัก ไม้เกาหลังที่เดิมทีที่สีแดงอ่อน

กลับกลายเป็นไม้เกาหลังสีขาวธรรมดาชิ้นหนึ่ง

จนถึงขณะนี้ ทุกคนถึงได้ดึงสติกลับมา หยางเฉินพูดถูกจริง ด้วย มลทินแดงไม้เกาหลังชิ้นนี้เป็นของปลอม!

สายตาของแต่ละคนมองไปที่หยางเฉินไม่เหมือนกัน และไม่มี ใครกล้าดูหมิ่นหยางเฉิน

ฉินซีทีวิตกกังวลแทนหยางเฉิน ก็แอบถอนหายใจด้วยความ โล่งอก

“คุณหาน ตอนนี้ ยังต้องการให้ฉันขอโทษมั้ย?”
หยางเฉินมองไปที่หานเฟยเฟยอย่างยิ้มกริ่มแล้วถาม “คุณหยาง ขอโทษด้วย เมื่อกี้นี้ฉันไร้มารยาทแล้ว!”

ในขณะที่ทุกคนกำลังประหลาดใจ ทานเฟยเฟยที่เมื่อกี้นี้ยัง วางมาดคุณหนู กลับโค้งคำนับเก้าสิบองศา และขอโทษหยาง เฉิน