บทที่ 159 ผู้ชายเลวทราม

“เฮ้อ! ครอบครัวทั่วไปเป็นโรคแบบนี้ ทั้งครอบครัวก็พัง

ทลาย”

มองดูท่าทางทอดถอนใจของคุณหมอหาน หยางเฉินมีความ ซาบซึ้งใจอย่างลึกซึ้ง ทันใดนั้นก็นึกถึงแม่ของตัวเอง

เมื่อห้าปีที่แล้ว เธอก็เป็นโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและ ทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ เพราะไม่มีเงิน การรักษาจึงล่าช้า รอตอนที่เขายืมเงินห้าแสนได้แล้วรีบไปที่โรงพยาบาล ทุกอย่าง ก็สายไปแล้ว และแม้แต่ครั้งสุดท้ายตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ ไม่ได้เจอ

“คุณหมอหาน ผมตั้งใจจะบริจาคเงินห้าสิบล้านให้กับโรง พยาบาล เพื่อช่วยโรงพยาบาลของตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของ ปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ใช้มาเพื่อช่วยเหลือคน ที่เป็นอย่างแม่ของเซี่ยเหอ คนที่แรกที่จะช่วยเลือกก็คือแม่ของ เซี่ยเหอ!”

ทันใดนั้นหยางเฉินพูดอย่างจริงจัง

คุณหมอหานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และถามด้วยความประหลาด ใจ: “คุณบอกว่า จะบริจาคห้าสิบล้านเหรอ จัดตั้งมูลนิธิโรค โลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ในโรง พยาบาลของพวกเราเหรอ?”
หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ ผมเพียงแค่รับผิด ชอบในการบริจาคเท่านั้น จะไม่มีส่วนร่วมในเรื่องอื่น คำขอเพียง อย่างเดียว ก็คือหวังว่าเรื่องนี้จะถูกเก็บเป็นความลับ

“ดี ดีมากจริงๆ!”

ในที่สุดคุณหมอหานก็แน่ใจ หยางเฉินบอกว่าจะบริจาคห้าสิบ ล้าน และพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “ถ้าหากบนโลกใบนี้มีคนดีๆ อย่างคุณมากขึ้นบ้าง โลกก็จะมีความทุกข์น้อยลงมากเท่านั้น? ถ้าหากคุณแน่ใจ ตอนนี้ฉันจะพาคุณไปพบคณบดี

เมื่อมองดูคุณหมอหานที่ตื่นเต้นอย่างขีดสุด หยางเฉันอดไม่ ได้ที่จะลุกขึ้นแสดงความเคารพเลื่อมใส และตามเธอไปที่ห้อง ทํางานของคณบดี

คณบดีมาต้อนรับหยางเฉินด้วยตัวเอง และหารือเกี่ยวกับการ จัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็น พิษขึ้นได้

เนื่องจากการจัดตั้งมูลนิธิ จำเป็นต้องมีขั้นตอนที่เป็นทางการ เพื่อให้แน่ใจว่ามูลนิธิจะดำเนินงานได้ตามปกติ

“คณบดี งั้นเรื่องที่ตามมาทีหลัง ก็รบกวนโรงพยาบาลแล้ว ผม ไม่สะดวกที่จะเข้าร่วมด้วย

หลังจากที่หารือเรื่องการจัดตั้งมูลนิธิเสร็จแล้ว หยางเฉินลุก ขึ้นแล้วจากไป คณบดีส่งหยางเฉินไปที่ลิฟต์ด้วยตัวเอง

ทำเรื่องนี้เสร็จแล้ว หยางเฉันรู้สึกเหมือนในใจได้ทิ้งภาระไปแล้ว คนทั้งคนก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย

เรื่องราวของเมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นปมในใจที่ยากจะคลี่คลาย ของเขามาโดยตลอด แม่เสียชีวิตเพราะโรคโลหิตมีสารของ ปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ตอนนี้เขาช่วยโรง พยาบาลจัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิด ภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ซึ่งน่าจะสามารถช่วยเหลือผู้คนได้ไม่น้อย

“แม่ ถ้าหากแม่รู้เรื่องนี้ แม่จะต้องมีความสุขมากใช่มั้ย?” หยางเฉินแอบพูดอยู่ในใจ

เมื่อคิดถึงแม่ เขาก็นึกถึงตระกูลอวี่เหวิน ความโกรธ ในใจก็ ค่อยๆเพิ่มขึ้นมา

“ตระกูลอวี่เหวิน สักวันหนึ่ง ฉันไปที่ด้วยตัวเอง หนี้ของปีนั้น ฉันจะคิดบัญชีกับพวกแกทีละคน!” ในดวงตาของหยางเฉินก็ ประกายแสงเยือกเย็นสองทั้งสองออกมา

ถ้าหากไม่ใช่ว่าตระกูลอวี่เหวินแย่งชิงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปซึ่งเดิมที เป็นของแม่ไป และขับไล่แม่ของพวกเขาสองแม่ลูกออกจาก ตระกูล แม่จะเสียชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล เพราะไม่มีเงินได้ อย่างไร?

“เซี่ยเหอ เธอยังพิจารณาไม่ได้อีกเหรอ?”

“คุณน้าอาการหนักมากแล้ว ถ้าล่าช้าต่อไป ไม่แน่อาจจะรักษา ไม่ได้แล้ว”

“ตราบใดที่เธอแต่งงานกับฉัน ฉันจวงผ่านจะรับผิดชอบ ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดคุณน้า”

หยางกำลังเตรียมจะห้องผู้ป่วยของฉันต้าหย่ง นั้นได้ยินเสียง ดังจากทางเดินบันได

เขาขมวดคิ้ว ได้ชัดมีกำลังตามตื้อเซี่ยเหอ เวลา แบบเซี่ยแต่งงานกับตัวเอง เห็นชัดว่าฉวยโอกาสตอน ยังอยู่สถานการณ์แย่

“จวงปู่ผ่าน ฉันบอกกับนายอย่างชัดเจนแล้ว พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน หากวันนายคืนนายให้เร็วที่สุด ถ้ามาตามฉัน ขอโทษด้วย ฉัน ไม่เวลาเสียง

“เซี่ยเหอ ฉันเข้าใจจริงฉันคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวง อย่างสง่าผ่าเผย อย่าว่าในเจียงโจว ต่อให้เป็นทั้งโจว หญิงอยากจะแต่งงานกับฉันก็มากมาย ดู”

จวงฝานอารมณ์ฉุนเฉียว คว้าข้อมือของเซี่ยเหอไว้ทันที เธอบอกเธอมาว่า มีคนที่แล้วมั้ย

นายปล่อย

เซี่ยเหอสลัดหลุดจากของจวงผ่าน พูดผ่าน ฉันจําเป็นต้องบอกนายสองเรื่องอย่างชัดเจน เรื่องที่หนึ่ง ฉันไม่ทางจะคนที่ชอบหรือไม่ เกี่ยวอะไรกับนายทั้งนั้น
สีหน้าของจวงปีผ่านดูไม่ดีอย่างขีดสุด กัดฟันพูดว่า “หรือว่า เธอก็ไม่เป็นห่วงว่า เพราะค่ารักษาไม่เพียงพอ ทำให้การรักษา ของคุณน้าล่าช้าไปเหรอ?”

ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ถ้าหากแต่งงาน กับจวงปี่ผ่านจริงๆ ปัญหาเหล่านี้ก็จะสามารถแก้ไขได้ แต่จวง ฝานเป็นคนแบบไหน เธอรู้ดีมาก

คนแบบนี้ ไม่ใช่แบบที่เธอชอบเลยด้วยซ้ำ และถึงกับรังเกียจ แบบนั้น

แต่งงานกับคนแบบนี้ สำหรับเธอแล้ว ตายทั้งเป็นชัดๆ

เมื่อเห็นเซี่ยเหอไม่พูด จวงผ่านรู้สึกเห็นความหวัง รีบพูด อย่างรวดเร็วว่า: “เซี่ยเหอ เธอต้องเชื่อฉัน ฉันรักเธอเพียงคน เดียว ตราบใดที่เธอแต่งงานกับฉัน ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นผู้ หญิงที่โชคดีที่สุดในโลก!

“ถ้าแม่ของฉันยังไม่หายดี ฉันไม่อยากจะคิดเรื่องเหล่านี้

เซี่ยเหอพูดจบ หันหลังก็เดินไป

“เซี่ยเหอ!”

จวง ฝาน โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที เผยธาตุแท้ที่แท้จริงออก มาทันที “เธออย่าหน้าด้าน ฉันชอบเธอ นั่นเป็นเกียรติของเธอ เธอกล้าปฏิเสธฉัน! ถ้าหากเธอไม่ตกลงแต่งงานกับฉัน เชื่อมั้ย คำพูดเดียวของฉัน ก็สามารถขับไล่แม่ของเธอออกจากโรง พยาบาลได้?”
“จวง ฝาน! นายกล้าเหรอ!”

ดวงตาทั้งสองของเซี่ยเหอแดง โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอรู้ ฐานะของจวงปู่ผ่าน และก็รู้ว่าเขาสามารถทำเรื่องแบบนี้ออกมา

“ฉันกล้าไม่กล้า เธอรู้ดี! จวงปู่ฝานแสยะยิ้ม

“ผู้ชายคนหนึ่ง ใช้เรื่องแบบนี้มาข่มขู่ผู้หญิงที่อ่อนแอ มันไม่ มากเกินไปหน่อยเหรอ?”

ในขณะนั้น หยางเฉินปรากฏตัว เดินไปถึงข้างกายของเซีย เหอ หรี่ตามองจวงปู่ฝานแล้วพูด

การปรากฏตัวของหยางเฉิน ทำให้เสียเหอประหลาดใจ เธอ จำหยางเฉินได้ทันที “คุณนี่เอง!”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งก่อน เรื่องราวในอดีตค่อยๆปรากฏ ชัดเจนขึ้น ตอนที่ตัวเองโดนกวนเสวี่ยเฟิงบีบบังคับให้มีความ สัมพันธ์ด้วย และหยางเงินปรากฏตัวขึ้น

โดยเฉพาะชายร่างใหญ่ที่เชื่อฟังคำสั่งของหยางเฉิน โดยแบก

กวนเสวี่ยเฟิงไว้บนไหล่ และกระโดดลงมาจากหน้าต่างชั้นสอง

ไม่ได้เจอมาเดือนกว่าแล้ว ผู้หญิงคนนี้ผอมกว่าครั้งก่อนมาก ใบหน้าบอบบางก็ไม่ได้แต่งหน้า ตรงขายังคงเป็นกางเกงยีนที่ ซักจนสีซีด และต้านบนยังคงเป็นเสื้อยืดสีขาว

ผมสีดำที่ยาวสลวย ปล่อยสลวยอยู่ด้านหลังศีรษะของเธอ เป็นสาวสวยที่งดงามอย่างแท้จริง
หยางเฉินยิ้มให้เซี่ยเหอเล็กน้อย “ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

หลังจากที่ประหลาดใจสั้นๆ ใบหน้าของเซี่ยเหอก็ปรากฏรอย ยิ้มอ่อนโยนออกมา: “คาดไม่ถึงว่าจะได้เจอคุณอีก”

หยางเฉินมองผู้หญิงคนนี้อย่างแปลกประหลาด เธอเหมือนกับ

ว่าเห็นตัวเองแล้ว มีความสุขมาก

“เซี่ยเหอ เขาเป็นใคร?

เหรอ?

จวง ฝานที่โดนปล่อยให้เป็นอากาศอยู่ข้างๆ ก็โกรธอย่างขีด สุดมานานแล้ว

เขาตามจีบเซี่ยเหอมานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นรอยยิ้มบน ใบหน้าของเธอมาก่อนแม้แต่น้อย อย่างไรก็ตามในเวลานี้ รอย ยิ้มบนใบหน้าของเธอกลับสดใสขนาดนี้

เซี่ยเหอไม่สนใจจวงปีผ่านทันที มองไปที่หยางเฉินอย่าง กะทันหันพูดด้วยใบหน้าที่จริงจังว่า : “คุณก็น่าจะรู้ว่า ฉันชอบ คุณมาโดยตลอด คุณจะยอมเป็นแฟนของฉันมั้ย?”

การสารภาพรักกะทันหันของเซี่ยเหอ ทำให้หยางเฉินดึงสติก ลับมาไม่ทัน ทั้งสองคนเพิ่งจะเจอกับเป็นครั้งที่สองไม่ใช่เหรอ?